Του Νίκου Ρίζου
Όσο και αν αυτό είναι σήμερα μακριά από την αριστερή φρασεολογία θα έλεγα ότι αυτό τον καιρό ένας εθνισμός, μία πατριωτική – και όχι κομματική – θέση, αντίληψη και νοοτροπία γύρω από τα συσσωρευμένα προβλήματα της χώρας, θα ήταν απόλυτα αναγκαία.
Η φανατική προσήλωση όλων στο κυνήγι του μικροκομματικού συμφέροντος μας σπρώχνει ολοένα και πιο πολύ σε ιστορικά αδιέξοδα και σε γόρδιες λογικές που καθιστούν τα μεγάλα προβλήματα μεγαλύτερα. Και όταν λέμε όλων δεν εννοούμε μόνο το σύνολο των πολιτικών αλλά και το σύνολο του ελληνικού λαού. Αυτός ο λαός που η πολυτάραχη ιστορία του και οι ένδοξες δημοκρατικές καταβολές θα έπρεπε να τον είχαν οδηγήσει σε μία φιλοσοφικά και πραγματικά συνετή αντιμετώπιση των προβλημάτων του, κατάντησε να είναι παγκοσμίως δακτυλοδεικτούμενος για την αμετροέπεια, την επιπολαιότητα και την παντελή έλλειψη πυξίδας στην πορεία του στο σύγχρονο κόσμο.
Ο μέσος πολιτικός και φυσικά ο μέσος έλληνας αγνοούν τον βηματισμό που απέχτησαν τα τελευταία 50-60 χρόνια οι κοινωνίες. Αγνοούν τις συνέπειες μιας ιστορικά βίαιης ανατροπής των δεδομένων που προκάλεσε η παγκοσμιοποίηση σε συνδυασμό με την τεχνολογική επανάσταση του διαδικτύου. Αν εξαιρέσει κανείς τον επιχειρηματικό κόσμο και μερικώς τα πανεπιστήμια, όλες οι άλλες δομές του κράτους ακολουθούν ασθμαίνουσες τις γρήγορες αλλαγές των πάντων.
Έτσι λοιπόν αντί ο δημόσιος διάλογος να επικεντρώνεται σε προβληματισμούς που εξυπηρετούν τον εθνισμό ενός λαού, όλες οι συζητήσεις που γίνονται έχουν να να κάνουν με ένα εφηβικό παιχνίδι ανταλλαγής κατηγοριών για ένθεν κακείθεν λάθη και πολιτικές αστοχίες του ενός και του άλλου. Και αυτό που οδηγεί; Οδηγεί σε χάσιμο χρόνου, σε λάθος στοχεύσεις και φυσικά σε μονοπάτια αδιέξοδης αναζήτησης λύσεων.
Όλοι πετούν βελάκια σε όλους λες και αυτό θα οδηγήσει σε λύση. Οι πολιτικοί στη Βουλή, και στα κανάλια. Οι οπαδοί στα καφενεία και στους δημόσιους χώρου. Όλοι πετούν βελάκια αλλά σε διαφορετικούς στόχους όχι σε έναν!
Πρέπει ένας πολιτικός ηγέτης – που δεν φαίνεται να διαθέτουμε – να πείσει τον ελληνικό λαό ότι αυτή την στιγμή η χώρα του είναι περισσότερο ευάλωτη από κάθε άλλη εποχή. Οικονομικά, μετά την ασφυκτική πίεση των δημοσιονομικών ανισορροπιών, βρίσκεται στο χείλος της εθνικής παράκρουσης. Κοινωνικά, έχει αποκτήσει έναν απίστευτο αποπροσανατολισμό των αξιών που διέθετε παραδοσιακά. Γεωπολιτικά βρίσκεται στο επίκεντρο γεγονότων που ένας θεός ξέρει που θα οδηγήσουν. Χωρίς μάλιστα η στρατιωτική της δύναμη να βρίσκεται στα καλύτερα της. Και το πιο σημαντικό… Δυσκολεύομαι να εκτιμήσω το συνεκτικό εκείνο στοιχείο που κρατά έναν λαό δεμένο σε μία γροθιά. Δυσκολεύομαι πραγματικά!
Μπορεί η σύγχρονη ελληνική ιστορία μην μπόρεσε να καταφέρει κάτι τέτοιο. Αυτά τα δύο παλικάρια όμως που σήμερα διαφεντεύουν την μοίρα της χώρας θα πρέπει να δυναμώσουν τους ώμους τους. Γιατί είτε τώρα είτε αύριο αυτοί οι δύο θα πρέπει να κουβαλήσουν στους ώμους τις τύχες ενός ολόκληρου λαού. Για την ώρα – και αυτό είναι η σημερινή απογοήτευση – και οι δύο ηγούνται κομμάτων που ευθύνονται για το κατάντημα του.
