Έχουν χάσει πια το νόημα τους οι λέξεις και την νοημοσύνη τους αυτοί που τις κάνουν κείμενα στο χαρτί. Συμπολιτευόμενη εφημερίδα στην Ελλάδα μας, γράφει ότι υπάρχει εισαγόμενο σχέδιο πόλωσης από την αντιπολίτευση και αναρωτιέται ποιος και γιατί αξιοποιεί επικοινωνιακά την κρίση στη Βενεζουέλα.
Επειδή λοιπόν είμαι ένας, ίσως ο μοναδικός ειλικρινά δεν ξέρω, που στέλνει καθημερινές ανταποκρίσεις για λογαριασμό του Liberal, θέλω να ξεκαθαρίσω κάποια πράγματα. Δεν μου καίγεται καρφάκι ποιος μπορεί να εκμεταλλευτεί επικοινωνιακά τα κείμενά μου από την στιγμή που τα γραφόμενα μου δεν διαστρεβλώνονται. Σας μεταφέρω την πραγματικότητα της καθημερινότητας μας όσο πιο αντικειμενικά είναι δυνατόν φιλτραρισμένα, μόνο από το φίλτρο της προσωπικότητας μου. Φαντάζομαι αυτό σημαίνει δημοσιογραφία παγκοσμίως. Μόνο την αλήθεια λοιπόν για τις δύσκολες καταστάσεις που ζούμε και, ναι, εκμεταλλευτείτε κάθε γράμμα και κάθε λέξη που γράφω. Άλλωστε για όσους δεν το καταλαβαίνουν, αυτό είναι το ζητούμενο όσων γράφουμε για το ίδιο ζήτημα, να ακουστούμε και να ζητήσουμε την προσοχή και αν είναι δυνατόν την βοήθεια της παγκόσμιας κοινότητας.
Η παράλογη κατά την γνώμη μου «κατηγορία» όσων με αυτό τον τρόπο προσπαθούν να προστατεύσουν τον Αλέξη Τσίπρα και τον ΣΥΡΙΖΑ, ότι δηλαδή ο φιλελευθερισμός εκμεταλλεύεται την κατάρρευση της Βενεζουέλας για να χτυπήσει πολιτικά την Αριστερά, είναι στην ουσία ένα παιδιάστικο μούτρωμα. Ξέρω ότι έχω σφάλει, ξέρω ότι το πολιτικό μου σφιχταγκάλιασμα με το καταρρέων καθεστώς και πολιτικό σύστημα στη Βενεζουέλα είναι γεγονός αδιαμφισβήτητο αλλά… είναι ανήθικο αν κάποιος επιδεικνύει το πολιτικό μου ατόπημα. Το ότι πλέον ο Αλέξης Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και ο Πάμπλο Ιγκλέσιας των Podemos στην Ισπανία, άρχισαν να κρατούν αποστάσεις από το καθεστώς στη Βενεζουέλα δεν μπορούν να σταθούν σαν αιτιολογία για να ξεχάσουμε δηλώσεις θαυμασμού όπως :
«Η Βενεζουέλα αποτελεί ένα μοντέλο που πρέπει να ακολουθήσουμε ώστε να αφήσουμε πίσω το καπιταλιστικό μοντέλο που κυριαρχεί σήμερα στην Ευρώπη. Ο Ούγκο Τσάβες πέτυχε σημαντικά πράγματα για τη χώρα του με ειρηνικό τρόπο. Προχώρησε στην εθνικοποίηση των φυσικών παραγωγικών πόρων. Και το έκανε ενώ δεχόταν διαρκώς επιθέσεις από το μεγάλο κεφάλαιο» (Αλέξης Τσίπρας σε συνέντευξή του στο λατινοαμερικάνικο κανάλι Telesur, 12/6/2012).
Το 2012 ήμουν ήδη στην Βενεζουέλα και γνωρίζω πολύ καλά ότι η κατάσταση ήταν από τότε εξαιρετικά δύσκολη. Δηλώσεις σαν και αυτές αρχικά με άφηναν έκπληκτο. Δεν καταλάβαινα πως είναι δυνατόν ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης τότε να μην το γνωρίζει. Όταν το 2013 ο Τσάβες υπέκυψε στον καρκίνο, αυτό που πραγματικά με εξόργισε ήταν η επίσκεψη του Αλέξη Τσίπρα στην κηδεία του. Μαζί με τον Αχμεντινετζάντ να αποδίδει τιμές στον δημιουργό του χάους στην χώρα που ζω. Έγραψα τότε στην προσωπική μου σελίδα στο Facebook για να το διαβάσουν 2 άνθρωποι, αλλά το πιο σημαντικό για να βγει από μέσα μου, «Δεν δέχομαι ότι ο Τσίπρας έχει άγνοια της πραγματικότητας, γιατί εάν έχει, τότε συγνώμη αλλά είναι λίγος. Και εάν πουλάει στους αριστερούς την ψευδαίσθηση μέσω ενός ψευδο-ινδάλματος, τότε ξανά συγνώμη αλλά είναι επικίνδυνος».
Τρία χρόνια μετά ακούσαμε για αυταπάτες, τα πρώτη φορά Αριστερά έγιναν μνημονιακά και η χώρα πρότυπο του πρωθυπουργού μας κατέρρευσε ολοκληρωτικά. Μην το εκμεταλλεύεστε όμως πολιτικά, δεν επιτρέπεται. Αναρωτιόμουν τρία χρόνια πριν αν είναι λίγος η επικίνδυνος. Τρία χρόνια μετά η πραγματικότητα αποδεικνύει ότι είναι και τα δύο.
