Photo by Angel Valentin/Getty Images/Ideal Image
Του Γιάννη Κουζηνού
Πάντα ήθελα να επισκεφτώ την Cuba. Την Havana φυσικά. Ποιος άλλωστε δεν θα ήθελε να κάνει διακοπές σε μια χώρα που ο χρόνος έχει σταματήσει 50 χρόνια πριν. Αυτοκίνητα-αντίκες, μπαράκια με ατμόσφαιρα αλλοτινών καιρών, υπέροχη μουσική, πάμφθηνες υπηρεσίες και προϊόντα για τα δολάρια ή τα ευρώ μου και υπέροχες υπάρξεις που θε ικανοποιήσουν κάθε γούστο μου και κάθε διαστροφή μου, αν αυτό είναι που αναζητώ. Πάντα ήθελα να επισκεφτώ την Cuba στα χρόνια πριν έρθω να ζήσω στο Caracas στην Venezuela.
Αν έρθεις να με επισκεφτείς εδώ στο Caracas και αν το πορτοφόλι σου είναι σχετικά γεμάτο, σε σχέση με τους μισθούς των Βενεζολάνων δηλαδή, θα περάσεις πραγματικά υπέροχα. Δεν θα χρειαστεί να δεις ποτέ τα όσα περιγράφω 6 μήνες μέσα από την στήλη «Εδώ Βενεζουέλα». Ούτε την φτώχια, ούτε τις ουρές, ούτε την άθλια κατάσταση στα νοσοκομεία. Όπως και στην Cuba, έτσι και στο Caracas, υπάρχει η βιτρίνα για τους τουρίστες, ένας πολυτελής μουσαμάς που χωρίζει την πραγματική ζωή από την φαντασίωση. 14 χρόνια ο Hugo Chavez και 55 χρόνια ο Fidel Castro δημιούργησαν την απόλυτη οικογενειακή επιχείρηση, σωρεύοντας πλούτο και δύναμη που μοιράστηκε σε λίγους και εκλεκτούς, χρησιμοποιώντας το απόλυτο εργαλείο μάρκετινγκ των τελευταίων 100 χρόνων για τους απανταχού αφελείς, τον σοσιαλισμό και την επανάσταση.
Δεν με ενδιαφέρει καθόλου αν ο Chavez και ο Castro ξεκίνησαν με καλές προθέσεις, από τις καλές προθέσεις ο πλανήτης μας έχει πνίγει στο αίμα αμέτρητες φορές. Δεν με ενδιαφέρει καθόλου η άποψη των απανταχού ονειροπαρμένων που, ενώ πιθανώς να μην μπορούν ούτε να εντοπίσουν στον χάρτη την Cuba και την Venezuela, έχουν άποψη για την ζωή και την μοίρα των κατοίκων τους. Αποδέχονται μάλιστα σαν φυσιολογικές, καταστάσεις που βιώνουμε εμείς που ζούμε σε αυτές τις χώρες, και οι ίδιοι θα επαναστατούσαν το επόμενο δευτερόλεπτο αν κάποιος ηγέτης επιχειρούσε να επιβάλει τα ίδια στην ζωή τους. Δεν με ενδιαφέρει καθόλου η στρεβλή άποψη ορισμένων, ταγμένων, αναλυτών που προσπαθούν να μας πείσουν ότι δεν πρέπει να συγκρίνουμε τον τρόπο ζωής στην Cuba και την Venezuela με τον πολιτισμένο τρόπο ζωής των αναπτυγμένων χώρων της Ευρώπης, αλλά μόνο με τις γείτονες χώρες της Λατινικής Αμερικής. Πάνω σε αυτήν ακριβώς την λογική άλλωστε έχει στηθεί και η μεγάλη απάτη, που ηγέτες σαν τον Fidel και σαν τον Chavez ονόμασαν επανάσταση.
Στην πάλη των τάξεων η εξισορρόπηση δεν γίνεται ποτέ προς τα πάνω, αλλά πάντα προς τα κάτω. Η σύγκριση είναι αδύνατο να γίνεται με το καλύτερο, αλλά πάντα με το πιο μίζερο και αποτυχημένο. Μόνο έτσι άλλωστε υπάρχει ελπίδα κάποιοι να πιστέψουν στην επιτυχία σου. Και μιλάνε μάλιστα για την Venezuela, την 5η πετρελαιοπαραγωγό του κόσμου και την Cuba που πριν την επανάσταση είχε την πιο ισχυρή οικονομία στην Λατινική Αμερική, ξεπερνώντας μάλιστα και χώρες της Ευρώπης όπως η Ιταλία και η Ισπανία. Και οι δύο χώρες δεν ήταν σε καμία περίπτωση παράδεισος στο παρελθόν, αλλά σε καμία περίπτωση δεν ήταν και η κόλαση που τις μετέτρεψαν οι επαναστάτες των Rolex.
Με αφορμή τον θάνατο του Fidel έχουν γραφτεί αναλύσεις επί αναλύσεων και λίστες με τους λόγους που θεωρούνταν από πολλούς δικτάτορας και στυγνός τύραννος, όπως άλλωστε τον χαρακτήρισε η ίδια του η κόρη Alina Fernandez, αλλά και η αδερφή του Juanita Castro. Στο κάτω-κάτω θα ακούσουν όσοι θέλουν να ακούσουν και θα κωφεύσουν όσοι ακόμα θέλουν να ζουν με τις αυταπάτες τους. Και οι δύο στάθηκαν τυχεροί, αφού έφυγαν από την ζωή πριν οι λαοί τους, που υπέφεραν και υποφέρουν τις συνέπειες της ηγεμονίας τους, τους αποδώσουν τις «ευχαριστίες» τους.
Το μόνο που με ενδιαφέρει είναι ο θάνατός τους να δημιουργήσει εκείνες τις προϋποθέσεις, που θα επιτρέψουν στην Venezuela και στην Cuba να προσφέρουν μια καλύτερη ζωή στους ανθρώπους που ζουν εκεί. Εδώ στην Venezuela ακόμα το παλεύουμε. Η ηγεμονία της επανάστασης που όπως είπε ο Πρόεδρος Maduro δεν θα πέσει «ούτε με σφαίρες, ούτε με ψήφους» συνεχίζεται. Στο Miami οι εξόριστοι και αυτοεξόριστοι Κουβανοί βγήκαν στους δρόμους με δάκρυα χαράς, πανηγυρίζοντας τον θάνατο του Fidel, στην Venezuela τα δάκρυα είναι ίσως το μοναδικό προϊόν που παράγουν πλέον οι πολίτες της και πραγματικά αναρωτιέμαι: ποιος τελικά θρηνεί για τον θάνατο του Castro και του Chavez, όταν οι ίδιοι στην ζωή τους με τις πράξεις τους προκάλεσαν μόνο μιζέρια και απελπισία;
