Του Γιάννη Ανδρουλάκη*
Σύμφωνα με το άρθρο 62 του Συντάγματος «Όσο διαρκεί η βουλευτική περίοδος, ο βουλευτής δεν διώκεται ούτε συλλαμβάνεται ούτε φυλακίζεται ούτε με άλλο τρόπο περιορίζεται χωρίς άδεια του Σώματος».
Για την ratio της θέσπισης αυτής της διάταξης, θα μπορούσαμε να πούμε πολλά και πειστικά πράγματα, αλλά δεν είναι του παρόντος. Μπορούμε όμως, με αφορμή την επικαιρότητα να προβληματιστούμε πάνω σε έννοιες όπως ισονομία, δικαιοσύνη, πολιτική.
Η προστασία αυτή, που είναι κατ' αρχήν συνταγματικά θεμιτή και επιβεβλημένη, χάνει το νόημά της και απονομιμοποιείται όταν χρησιμοποιείται όχι απλώς ως άμυνα του βουλευτή κατά των ενεργειών που αποσκοπούν στον περιορισμό του κατά την άσκηση των συνταγματικών του καθηκόντων αλλά και ως προνόμιο για την εκ του ασφαλούς καταδίωξη των πολιτικών του αντιπάλων. Στην περίπτωση αυτή η βουλευτική ασυλία εξαλλάσσεται σε βουλευτική ασυδοσία και η ισονομία, που έτσι κι αλλιώς κάμπτεται (θεμιτά όμως) με τον θεσμό της ασυλίας όπως τον εννοεί ο συντακτικός νομοθέτης, δέχεται τελικά ανεπανόρθωτο πλήγμα. Παράδειγμα: Ο Πάνος Καμμένος είναι βουλευτής, δηλαδή είναι υποκείμενο της πιο πάνω προστασίας του ακαταδίωκτου. Και το γνωρίζει. Όπως γνωρίζει ότι ο Μαυρίδης, η Γαλανού, ο Λάμψιας και οι υπόλοιποι είναι δημοσιογράφοι ενός μέσου που του ασκεί σκληρή κριτική στο πλαίσιο της άσκησης των καθηκόντων τους, όπως συμβαίνει και είναι επιβεβλημένο να συμβαίνει στις δημοκρατίες. Γνωρίζει επίσης, ότι αν διαπράξει σε βάρος τους ένα αδίκημα, όπως λ.χ. η συκοφαντική τους δυσφήμιση και η ψευδής καταμήνυση ή όποιο άλλο ο ίδιος δεν κινδυνεύει από δίωξη και άμεση σύλληψη.
Η απονομή της δικαιοσύνης είναι καθήκον της Πολιτείας. Ταυτόχρονα όμως καθήκον της είναι να διασφαλίζει το πλαίσιο ελευθερίας μέσα στο οποίο θα ασκείται ο έλεγχος της εξουσίας και των λειτουργών της. Ο,τιδήποτε ακυρώνει ή περιορίζει αυτήν την δυνατότητα, με οποιοδήποτε πρόσχημα κι αν εμφανίζεται, είναι αντίθετο στις έννοιες της δικαιοσύνης και της ελευθερίας. Ασφαλώς και έχει δικαίωμα, κάθε πολίτης και άρα και οι πολιτικοί, να προστατεύει τα έννομα συμφέροντά του και να υπερασπίζεται τα δικαιώματά του προσφεύγοντας στην Δικαιοσύνη. Όμως στην άσκηση των δικαιωμάτων του αυτών, οφείλει να αυτοπεριορίζεται όταν βρίσκεται σε υπερέχουσα θέση έναντι των αντιδίκων του, γιατί, αν δεν το κάνει, τότε η προσφυγή του στην δικαιοσύνη είναι ευκαιριακή και προσχηματική δεν αποβλέπει στην προστασία εννόμων συμφερόντων και δικαιωμάτων αλλά συνιστά σκέτο αντιπερισπασμό που αποσκοπεί αποκλειστικά στην βλάβη του αντιπάλου του. Αυτό όμως είναι θεσμικά άτοπο και υπονομεύει τον θεσμό της Δικαιοσύνης που είναι κορυφαίος θεσμός του πολιτεύματος, με τον οποίο κανείς δεν μπορεί να παίζει για να εξυπηρετεί αλλότριους της απονομής του δικαίου σκοπούς.
Ο Πάνος Καμμένος αλλά και άλλοι της κυβέρνησης, δεν κάνει απλώς μηνύσεις ή αγωγές. Πολιτεύεται με μηνύσεις και αγωγές. Αντί να σπαταλά όλη του την ενέργεια στην επωφελή για τον τόπο εκπλήρωση των καθηκόντων του, επιλέγει να πολιτεύεται άγονα και διχαστικά, αποσκοπώντας στην αναχαίτιση της αντιπολιτευτικής κριτικής με την τρομοκράτηση αυτών που κάνουν την δουλειά τους. Το κάνει επειδή, η παρερμηνεία του συντάγματος του επιτρέπει να το κάνει. Επειδή είναι ο «υπερέχων διάδικος». Βεβαίως, με ό,τι διαθέτει ο καθένας πορεύεται.
*Ο Γιάννης Ανδρουλάκης είναι γεν.γραμματέας της Δράσης και δικηγόρος.
