Παππού, άκου!

Παππού, άκου! Τις τελευταίες μέρες έμαθα ότι είσαι κι εσύ ανάμεσα στο 35% των άνω των 70 που δεν έχουν κάνει το εμβόλιο ενώ μπορούν και θεώρησα χρέος μου να σου μιλήσω.

Παππού, άκου! Ανήκω στην κατηγορία ανθρώπων που η ζωή τούς τα έφερε έτσι ώστε να μην έχουν γνωρίσει ποτέ παππού. Μου τους στέρησε και τους δύο ο καρκίνος, μία ασθένεια που δυστυχώς δεν έχει ακόμα κάποιο εμβόλιο. Ποιος ξέρει, αν υπήρχε τότε εμβόλιο ίσως να είχα την τύχη να γνωρίσω τους παππούδες μου. 

Παππού, άκου! Πριν από περίπου ένα χρόνο η Ελλάδα έτρεμε μήπως και γίνει Ιταλία, να μην της φτάνουν τα φέρετρα, οι ΜΕΘ, και τα κρεβάτια στα νοσοκομεία. Το αποφύγαμε, ευτυχώς, και μετά από λίγο ξαναζήσαμε λίγη, πολύ λίγη, κανονικότητα το καλοκαίρι. Μέχρι το Νοέμβριο δεν γνωρίζαμε με σιγουριά αν θα υπάρξει κάποιο αποτελεσματικό εμβόλιο που να μας βοηθήσει να φτάσουμε στην ανοσία αγέλης ή αν αυτή θα κατέληγε να αποκτηθεί μέσω της διάδοσης του ιού με κύρια θύματα εσένα και τους συμμαθητές σου. Γι' αυτό συνεχίσαμε να προσέχουμε και να ακολουθούμε τις οδηγίες των ειδικών. Αλλά γιατί όλο αυτό; Γιατί παππού μου, από όλους όσους κόλλησαν και θα κολλήσουν στο μέλλον, εσύ και η γιαγιά έχετε τις χειρότερες πιθανότητες να μην τη βγάλετε καθαρή από τον κορονοϊό. 

Παππού, άκου! Μπορεί να νομίζεις ότι με τόσα που έχεις περάσει -κατοχή, εμφύλιο, δικτατορία, μεταπολίτευση και μνημόνια- δεν σε αγγίζει τίποτα. Μπορεί να πιστεύεις ότι εσύ και η γιαγιά δεν πρόκειται να κολλήσετε. Όμως μέχρι σήμερα έχουμε χάσει 10.000 δικούς μας ανθρώπους, οι περισσότεροι εκ των οποίων ήταν παππούδες και γιαγιάδες σαν κι εσένα. Το ακούς αυτό; Είναι σαν να εξαφανίστηκε ο πληθυσμός της Ζακύνθου μέσα σε ένα χρόνο! 

Παππού, άκου! Εσύ την έζησες τη ζωή σου, το μεγαλύτερό της μέρος τέλος πάντων, κι όμως για να μην σε χάσουν από τον κορονοϊό, τα εγγόνια σου και τα παιδιά σου στερήθηκαν τις ελευθερίες τους. Εσύ στα πέντε σου ήσουν από το πρωί μέχρι το βράδυ σε μια αλάνα και έπαιζες μπάλα. Μετά, στην εφηβεία σου, βόλταρες με τους κολλητούς σου και φλερτάρατε με τα κορίτσια. Μετά άρχισες να πηγαίνεις στα μπουζούκια και τις μπουάτ. Εδώ και δεκατρείς μήνες όμως αυτά όλα κόπηκαν για τα εγγόνια σου και τα παιδιά σου, κυρίως για να μην κολλήσεις εσύ! 

Παππού, άκου! Όπως ξέρεις καλύτερα από μένα, η ζωή δεν είναι μόνο βόλτες και χαρά. Κάθε δραχμή που έβγαλες, πιθανότατα την κέρδισες με ιδρώτα και σκληρή δουλειά. Η δική σου γενιά δεν είναι σαν τα παιδιά σου που ως επί το πλείστον δουλεύουν ως γραφιάδες. Η δική σου γενιά δούλεψε κυρίως μεροκάματο και μάλιστα σκληρό. Σήμερα, τα εγγόνια σου ζουν σε μία ρημαγμένη από την κρίση χώρα (θα σου πω για τις δικές σου ευθύνες μια άλλη φορά) και ενώ θέλουν να δουλέψουν, να σπουδάσουν, και να προκόψουν, τα πάντα είναι κλειστά ή λειτουργούν με τον διαρκή φόβο να κλείσουν. Κι αυτό γίνεται κυρίως για να μην κολλήσεις εσύ και σε χάσουμε. 

Παππού, άκου! Από τη μέρα που ήρθαν στη χώρα μας τα ευλογημένα εμβόλια και στα διαθέτουμε, τα παιδιά και τα εγγόνια σου περιμένουν πώς και πώς να έρθει η σειρά τους, ακόμα και για το Astrazeneca! Κάθε μέρα που δεν το παίρνεις απόφαση να πας να εμβολιαστείς, παρατείνεται για λίγο ακόμα το μαρτύριο. Και για σένα, και για τη γιαγιά, και για όλους τους υπόλοιπους.

Γι' αυτό αγαπημένε μου παππού, άκου όλους εμάς και πήγαινε να κάνεις το εμβόλιο - και θα το κάνουμε κι εμείς αμέσως μόλις μας δοθεί η ευκαιρία!