Του Αλέξανδρου Σκούρα
«Ο πραγματικός κίνδυνος είναι όταν η ελευθερία αφαιρείται σιγά-σιγά, για λόγους έκτακτης ανάγκης» - Έντμουντ Μπερκ.
«Οι έκτακτες συνθήκες' πάντα υπήρξαν η πρόφαση για τη διάβρωση των διασφαλίσεων της ατομικής ελευθερίας» - Φρίντριχ Χάγιεκ.
Ξεκινώ από αυτά τα δύο αποφθέγματα που δανείστηκα από το learnliberty.gr γιατί πιστεύω ότι οι είναι η καλύτερη προμετωπίδα για τις δύο ειδήσεις με τις οποίες θα ασχοληθώ στο σημερινό άρθρο.
Πρώτον, το νομοσχέδιο με το οποίο ενσωματώνεται στην ελληνική νομοθεσία ευρωπαϊκή οδηγία και απαιτεί πλέον από τις αεροπορικές εταιρείες να στέλνουν στην αστυνομία όνομα, διεύθυνση, προορισμό, τρόπο πληρωμής, ταξιδιωτικό ιστορικό, αποσκευές και όλα τα δεδομένα όσων ταξιδεύουν με αεροπλάνο όσων ταξιδεύουν από ή προς ελληνικό έδαφος. Σκοπός, προφανώς, η «καταπολέμηση και πρόληψη τρομοκρατικών επιθέσεων και σοβαρών εγκλημάτων».
Δεύτερον, το κάλεσμα του μέχρι πρότινος Υπουργού Αγροτικής Ανάπτυξης κ. Αποστόλου προς την κυβέρνηση να «αξιοποιήσει» τον πλούτο που βρίσκεται στις τραπεζικές θυρίδες, καθώς «υπάρχουν γύρω στις 230.000 θυρίδες όπου εκεί βρίσκεται ένας πλούτος που έχει τη δυνατότητα και μπορεί να βοηθήσει και γι αυτό πρέπει οπωσδήποτε να αξιοποιηθεί» και «όταν έχεις μια οικονομία που μπορεί να σταθεί στα πόδια τα δικά μας, δεν πρέπει να γίνουν κινήσεις που να εκμεταλλεύονται όλες τις δυνατότητες; Όλα αυτά γίνονται για το καλό του ελληνικού λαού».
Οι δύο αυτές ειδήσεις έχουν ως κοινό παρονομαστή τον θυσιασμό προσωπικών μας ελευθεριών στο βωμό κάποιου άλλου «ανώτερου» σκοπού. Στην πρώτη περίπτωση, τα προσωπικά μας δεδομένα θα συγκεντρώνονται και θα γίνονται αντικείμενο επεξεργασίας σε μεγαλύτερο βαθμό απ' όσο ήδη συμβαίνει σήμερα για την αποτελεσματικότερη προστασία της ασφάλειάς μας. Στη δεύτερη περίπτωση, η κυβέρνηση θέλει να βάλει χέρι στις θυρίδες, καταστρέφοντας μια για πάντα την τραπεζική πίστη, για να εξυπηρετήσει έκτακτες δημοσιονομικές ανάγκες. Η διαφορά είναι ότι το πρώτο θα εφαρμοστεί, το δεύτερο είναι μάλλον απίθανο να γίνει.
Σε κάθε περίπτωση όμως, οι δύο αυτές ειδήσεις υπογραμμίζουν κάτι ιδιαίτερα επικίνδυνο: δεν διαθέτουμε κανένα πραγματικά αναπαλλοτρίωτο δικαίωμα. Και μάλιστα, ολοένα και πιο συχνά τα δικαιώματά μας υποχωρούν έναντι των «έκτακτων αναγκών» και των «ανώτερων στόχων» των κυβερνώντων, που μπορούν συχνά να αξιοποιήσουν τέσσερις πολύ βολικές λέξεις που συνοδεύουν τις περισσότερες φορές την κατοχύρωση των δικαιωμάτων μας στα καταστατικά μας κείμενα - «όπως ο νόμος ορίζει». Αν αφήνουμε τον απλό νομοθέτη να οριοθετεί τις βασικές μας ελευθερίες, τότε οι “έκτακτες ανάγκες” και οι «ανώτεροι σκοποί» είναι πολύ πιθανό να χρησιμεύσουν ως εργαλεία για την σταδιακή, ανεπαίσθητη διάβρωση των ελευθεριών μας. Πολύ περισσότερο μάλιστα, όταν οι τεχνολογίες ελέγχου, όπως αποκαλύπτει το παράδειγμα της Κίνας, αναπτύσσονται με ραγδαίους ρυθμούς, δίνοντας τους επίδοξους κήνσορες τα μέσα να κάνουν πράξη τις δυστοπικές τους φαντασιώσεις.
Διαρκής επαγρύπνηση λοιπόν χρειάζεται έναντι των οποιωνδήποτε προτείνουν την περιστολή των ελευθεριών μας στο όνομα της εκάστοτε επιμέρους στόχευσης. Η εξουσία, με κάθε μορφή, πάντα θα διεκδικεί ολοένα και μεγαλύτερο έλεγχο πάνω στις ζωές μας - «για το καλό μας». Είναι στο χέρι μας, και είναι χρέος μας, να αντιστεκόμαστε σ' αυτή την ανεξέλεγκτη ροπή της.
