Όταν ο ορθολογισμός των φιλελεύθερων… πήγε περίπατο

Όταν ο ορθολογισμός των φιλελεύθερων… πήγε περίπατο

Πρώτη δημοσίευση Τρίτη 22 Δεκεμβρίου

Του Γιώργου Μπιλλίνη

Όσοι συναποτελούμε αυτό που έχει επικρατήσει να αποκαλείται «φιλελεύθερος χώρος», συνηθίζουμε να προτάσσουμε στον καθημερινό πολιτικό μας λόγο τον ορθολογισμό και την «κοινή λογική», ως τα κύρια επιχειρήματα μας για τη διάδοση των ιδεών και των απόψεων μας.

Φοβάμαι όμως πως ένας απο τους λόγους που δεν πείθουμε είναι ότι προσομοιάζουμε με «δασκάλους που διδάσκουν, μα λόγο δεν κρατούν».

Και εξηγούμαι:

- Στις εκλογές, τόσο του Ιανουαρίου, όσο και του Σεπτεμβρίου, μη υπάρχοντος αμιγώς φιλελεύθερου πολιτικού υποκειμένου, καθένας από μας έκανε μια τακτική επιλογή στήριξης εκείνου του κομματικού φορέα ο οποίος, σύμφωνα με τη λογική του επιλέγοντος, αποτελούσε την καλύτερη λύση ή το μη χείρον βέλτιστο τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή. Υπήρξαν άτομα που στήριξαν το Ποτάμι, με τη λογική ότι είναι ο πλέον μεταρρυθμιστικός πόλος. Άλλοι πάλι επέλεξαν να ενισχύσουν τη Ν.Δ. ως τον ένα πόλο του δικομματισμού, προκειμένου να αποτραπεί η επικράτηση της παλαβής αριστεράς. Κάποιοι λιγότεροι προτίμησαν το ΠΑΣΟΚ. Ειδικά στις εκλογές του Σεπτεμβρίου αρκετοί διάλεξαν την ΔΗΞΑΝ ως τον πιο ισχυρά μεταρρυθμιστικό φορέα. Ακόμη και το συνδυασμό της Κοινωνίας αξιών με τους Πειρατές. Σεβαστές όλες οι επιλογές. Την επόμενη μέρα όμως οι αποκαλούμενοι φιλελεύθεροι θα έπρεπε να είναι πάλι μαζί και να προωθούν τις, υποτιθέμενες κοινές, επιδιώξεις που συμμερίζονται. Αυτό δεν συνέβη. Διότι οι τακτικές επιλογές προβλήθηκαν επιθετικά και με ασυνήθη ένταση και πάθος, ωσάν να αποτελούσαν στρατηγικές επιλογές. Και η ένταση άφησε τα σημάδια της. Και ερείπια σε πληθώρα προσωπικών σχέσεων μεταξύ των μελών του «χώρου».

- Με αφορμή τις εσωκομματικές εκλογές της Ν.Δ. το φαινόμενο επαναλήφθηκε. Οι περισσότεροι εκπρόσωποι του «χώρου» αισθάνθηκαν την ανάγκη να στοιχηθούν με κάποιον εκ των υποψηφίων προέδρων της Ν.Δ. Ακόμη και να πάνε να ψηφίσουν προκειμένου να «επηρεάσουν» την εκλογή (οι 2-3.000 άνθρωποι ανάμεσα στους 400.000 εκλέκτορες, ποσοστό μικρότερο της μονάδας !!!) προς όφελος του «υποψηφίου» τους. Έπεσαν κορμιά ανάμεσα στους υποστηρικτές του Μητσοτάκη και του Γεωργιάδη πρωτίστως. Και του Μεϊμαράκη δευτερευόντως. Για το ποιος είναι ο καταλληλότερος να αναγεννήσει τη Ν.Δ. και να αρθρώσει τον ισχυρότερο μεταρρυθμιστικό πολιτικό λόγο. Ο εκ Θεσσαλονίκης υποψήφιος δεν διαθέτει ερείσματα στον χώρο. Έως εδώ πάλι είναι σεβαστές όλες οι επιλογές. Το πάθος και η ένταση όμως με την οποία υπερασπίστηκαν άλλη μία τακτική επιλογή πυροδότησαν εκ νέου αντιπαλότητες, απαράδεκτους χαρακτηρισμούς, έχθρες. Τα σημάδια είναι και πάλι ορατά. Ερείπια ακόμη περισσότερες προσωπικές σχέσεις. Σε σημείο να μη μπορούν να μυρίσουν ο ένας τον άλλον. Πόσο μάλλον να συνεργαστούν μεθαύριο σε κοινή συστράτευση και συμπόρευση.

Προσωπικά και στις δύο περιπτώσεις στάθηκα σε απόσταση. Συμμερίζομαι την ανάγκη του καθένα που αισθάνθηκε ότι οφείλει να στηρίξει μια επιλογή τακτικά και κατανοώ τις επιλογές όλων. Έκαναν εκείνο που καθένας θεώρησε καλύτερο. Προστάτεψα σχέσεις και φιλίες. Κράτησα ανοικτές τις πόρτες της μελλοντικής συνεργασίας με όλους. Αλλά η μεγάλη πλειοψηφία δεν έπραξε το ίδιο. Άφησε το δευτερεύον, κάποιες τακτικές επιλογές, να υπονομεύσει το πρωτεύον, τις στρατηγικές επιδιώξεις.

Μήπως φίλτατοι πρέπει να αρχίσουμε τις μεταρρυθμίσεις από τους εαυτούς μας; Θέλει θράσος να επικαλούμαστε τον ορθό λόγο ως στάση ζωής, απευθυνόμενοι στους πολίτες - ψηφοφόρους, όταν οι δικές μας συμπεριφορές εμφορούνται από στοιχεία απολύτως ανορθολογικά. Στην καλύτερη περίπτωση είμαστε ασυνεπείς με όσα πρεσβεύουμε. Στη χειρότερη φονταμενταλιστές και κοινοί ψεύτες. Σε κάθε περίπτωση αντιπαραγωγικοί και αναποτελεσματικοί.