Της Βίβιαν Ευθυμιοπούλου
Τα δομικά προβλήματα της δημόσιας εκπαίδευσης και τον σκληρά ταξικό της χαρακτήρα αποκάλυψε για άλλη μια φορά η έρευνα PISA, τα στοιχεία της οποίας επεξεργάστηκε και δημοσίευσε ομάδα ειδικών της ΔΙΑΝΕΟΣΙΣ.
Οι Έλληνες μαθητές πάτωσαν στην κυριολεξία αφού κατέγραψαν τις χειρότερες επιδόσεις στα στοιχειώδη, όπως η κατανόηση κειμένου και οι απλοί μαθηματικοί υπολογισμοί.
Η ομάδα των ειδικών της ΔΙΑΝΕΟΣΙΣ που επεξεργάστηκε τα στοιχεία της έρευνας κατέληξε σε διάφορα συμπεράσματα δύο από τα οποία θέλουμε να σχολιάσουμε σ'αυτό το σημείωμα, για πολλοστή, βέβαια, φορά.
Πρώτον, οι αιτίες για το χάλι των Ελλήνων μαθητών είναι γνωστές. Τις ξέρουμε όλοι και κυρίως αυτοί που είναι αρμόδιοι να δίνουν λύσεις: τα πολιτικά κόμματα. Και η απόδειξη ότι τα κόμματα γνωρίζουν την κατάσταση είναι ότι σε κάθε προεκλογική περίοδο απαριθμούν τα προβλήματα μιας ανεπαρκούς εκπαίδευσης και ζητούν την ψήφο μας για να τα φτιάξουν.
Το δεύτερο και ιδιαίτερα εξοργιστικό συμπέρασμα της έρευνας είναι ότι η ελληνική εκπαίδευση είναι σκληρά ταξική κι αυτό γίνεται φανερό στα χαρακτηριστικά του καλού μαθητή, όπως τα σκιαγραφούν οι ερευνητές.
Ο καλός μαθητής λοιπόν προέρχεται από αστική περιοχή, με μορφωμένους γονείς και υψηλό κοινωνικό-οικονομικό- πολιτισμικό επίπεδο. Πήγε σε προνήπιο και παιδικό σταθμό από πολύ μικρή ηλικία, και στο σχολείο απολαμβάνει τα μαθήματα που έχουν σχέση με τις φυσικές επιστήμες, οι οποίες τον ενδιαφέρουν πολύ.
Είναι πολύ ευαίσθητος για τα περιβαλλοντικά θέματα, αλλά δεν είναι αισιόδοξος και ανησυχεί πολύ για το μέλλον του πλανήτη. Πηγαίνει σε ιδιωτικό σχολείο, που έχει καλό εξοπλισμό και δασκάλους που προσαρμόζονται ευκολότερα ανάλογα με τις ανάγκες της διδασκαλίας. Δεν πάει φροντιστήριο. Ανήκει σε μια ισχνή μειοψηφία.
Ειλικρινά, δεν καταλαβαίνουμε πως ένας λαός όπως οι Έλληνες που αναπτύσσει ισχυρότατους οικογενειακούς δεσμούς, που οι γονείς κάνουν ό,τι μπορούν για τα παιδιά τους τα οποία μένουν στην οικογένεια για πολλά χρόνια αφότου ενηλικιωθούν, ανέχονται να στα στέλνουν σε αυτά τα δημόσια σχολεία και δεν απαιτούν να γίνει κάτι γιαυτό.
Το εξοργιστικότερο βέβαια όλων είναι η μακαριότητα και η απάθεια της πολιτικής ηγεσίας του Υπουργείου Παιδείας που δεν αισθάνεται ούτε την ανάγκη να προσποιηθεί, έστω, ότι είναι σε μια διαδικασία ανασυγκρότησης της δημόσιας εκπαίδευσης. Δεν γνώριζαν τα προβλήματα της; Σίγουρα τα γνώριζαν γιατί τους είδαμε προεκλογικά να τα απαριθμούν, δίνοντας την υπόσχεση να κάνουν ό,τι μπορούν για να τα επιλύσουν. Κι όμως, αποδείχθηκε ότι δεν είχαν προετοιμαστεί σε τίποτα απολύτως.
Μόνη μας ελπίδα πλέον ο Πρωθυπουργός που μας έχει πείσει ότι ενδιαφέρεται πραγματικά για την Παιδεία. Τι να σου κάνει βέβαια ένα άνθρωπος. Μπορεί ο Πρωθυπουργός να διοικήσει όλα τα υπουργεία; Ας ορίσει ένα ή δύο Εθνικούς Συντονιστές για την Παιδεία που να αναφέρονται στο Γραφείο του Πρωθυπουργού (όπως έκανε για τα ασυνόδευτα προσφυγόπουλα) μήπως και γίνει κάτι. Η κατάσταση αυτή δεν μπορεί να συνεχιστεί.
