«ΟΧΙ» που να είναι «ΟΧΙ» και να οδηγούν σε πραγματικές καταφάσεις

«ΟΧΙ» που να είναι «ΟΧΙ» και να οδηγούν σε πραγματικές καταφάσεις

Του Αλέξανδρου Δρίβα *

            Πολλοί από τους σημερινούς κυβερνώντες, όταν ήταν στην «μικρή αντιπολίτευση», τέτοια μέρα σαν τη σημερινή, την έφερναν στη μνήμη μόνο για να πουν τους λαϊκισμούς του πεζοδρομίου, εκείνους που τους οδηγούν στο να κακοδιοικούν τη χώρα και ταυτόχρονα, να έχουν ήδη μπει ως ενότητα και κεφάλαιο στην Ελληνική Ιστορία, ως ψεύτες, στην καλύτερη των περιπτώσεων. Ποιοί λαϊκισμοί; Να καταδικάσουν ως «μεταξικά υπολείμματα» τις παρελάσεις, να καταδικάσουν ως «δεξιό»¨οποιοδήποτε φρόνημα αγνής εθνικής-πατριωτικής συνείδησης. ΄Ετσι, αυτοί και άλλοι πολλοί, οδήγησαν αρκετό κόσμο στην ακροδεξιά και στους εθνικισμούς του μισανθρωπισμού, όταν ολόκληρος ο Ελληνισμός έχει σαν ειδοποιό διαφορά του από τις άλλες προτάσεις βίου-πολιτισμού, τον σεβασμό προς τον Άνθρωπο και σε ό,τι τον συνθέτει.

Ανάμνηση

            Πέραν από τα λαϊκίστικα συνθήματα που θα ακούσουμε, ή και «κορώνες» από απτυχίωτους Υπουργούς για την Επέτειο του Όχι, που ήταν Όχι και στην πράξη, υπάρχουν ορισμένα πράγματα που δεν είναι θέματα μνήμης, αλλά είναι θέματα, ανάμνησης. Η χώρα μας, περνά στην καμπή ενός καταστροφικού κύκλου που συνδημιούργησαν εσωτερικοί και εξωτερικοί παράγοντες και πιο συγκεκριμένα, η σύνδεση και συμπόρευση αυτών των δύο.  

            Αν κάτι αποδεικνύει η Ελλάδα μέσα από τη ζωή της στους ιστορικούς κύκλους αιώνων (με κάθε μορφής Πολιτεία, από την προϊστορική περίοδο μέχρι τους κλασικούς χρόνους και την Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, στα όνειρα του Ρήγα Βελεστινλή και στα οράματα του Καποδίστρια και του Βενιζέλου) είναι η συναίσθηση ζεύξης μεταξύ Θάρρους και Λογικής. Όποτε αυτές οι δύο έννοιες, ζευγάρωσαν, τεκνοποίησαν την επιτυχία. Έτσι έγινε και στο Έπος του 1940 όπου κανείς δεν ενδιαφέρθηκε για την Πολιτεία (πολίτευμα) που ασκούσε εξουσία την περίοδο εκείνη, αλλά ενδιαφέρθηκε για τους πραγματικούς κινδύνους που συνέθεταν την κατάσταση εκείνης της εποχής. Η Ιταλία και μετά η Γερμανία (κράτη και όχι πολιτεύματα που διάσπαρτοι μηδενιστές κηρύττουν) επιβουλεύτηκαν την κυριαρχία. Για αυτόν τον υπέρλαμπρο αγώνα που ήταν ομόψυχος και ένωσε όλους τους Έλληνες, σημερινά βιβλία που έχουν γραφτεί από αυτό το «λόμπι» ενός θνησιγενούς διαφωτισμού, γράφονται 2,5 σειρές απλού διάστιχου.

Οι αρνήσεις του σήμερα

            Ο Πλάτων, όταν με λίγες λέξεις έβαζε τα θεμέλια της σημερινής Συγκριτικής Πολιτικής Ανάλυσης, λέγοντας πως «Τα πολιτεύματα, ποικίλουν από τόπο σε τόπο και από εποχή σε εποχή», έγινε ταυτόχρονα οδηγός για το ποιός είναι ο «εχθρός» κάθε φορά. Η προπαγάνδα και η πεισματική προσπάθεια για θάνατο της συνειδητής (όχι εθνικιστικής και ναζιστο-φασιστικής από τις οποίες κινδυνεύουμε) αξιολόγησης της ιστορικής μας πορείας στον κόσμο, δυσχεραίνει την όποια ανάταση. Πρώτα, πρέπει να αρνηθούμε τους ακραίους. Ακραίος είναι εκείνος που φωνάζει «Γερούν γερά σπάσε τους τον τσαμπουκά» όταν η χώρα βρίσκεται στη Μέγγενη. Ακραίος είναι εκείνος που λέει πως θα το κάνουμε «Κούγκι». Ακραίος είναι εκείνος που καταριέται συμπολίτες του και γράφει σε «Εξοχότατες» επιστολές γεμάτες ψυχογένεια και ψυχοπαθολογία. Ακραίος είναι εκείνος που θέλει να λέγεται «Ελληναράς» αλλά στηρίζει νοοτροπίες και πολιτεύματα που αιματοκύλησαν την Ελλάδα και την Ευρώπη.

            Η άρνηση της Ελλάδας το 1940, είχε πάλι διεθνή αντίκτυπο. Το τι σημαίνει Ελλάδα για τον κόσμο, σύγχρονη Ελλάδα, μπορεί να το βρει στον Γκαίτε, τον καλό φίλο του Καποδίστρια. Το τι σημαίνει σύγχρονη Ελλάδα, μπορεί να το δει κανείς διαβάζοντας επίκαιρες («φρέσκες») αναλύσεις του μεγάλου ιστορικού Mazower και όλα αυτά, να δοθούν φωτοτυπημένα σε ανθρώπους που λένε δεξιά και αριστερά πως η Ελλάδα, πήγε στον πόλεμο με τους Πέρσες, λόγω δανεισμού, ή σε όσους έχουν τετράτροχα ποδήλατα και μάθαν στα πίσω-πίσω μέσω «ρεπορτάζ» από «ιδιαίτερα ερωτογενείς» συγγραφείς, πως όλα ήταν καλά στην εποχή της οθωμανοκρατίας. Το μήνυμα και το σύμβολο, στην πολιτική, έχουν απτά αποτελέσματα. Καθορίζουν εξελίξεις καθώς επηρεάζουν νοοτροπίες. Η Ελλάδα, όταν στην Ευρώπη λάμβανε χώρα η μεταφορά βαρών και ευθυνών, που οδήγησαν των Χίτλερ και τον Άξονα να κατακτά ό,τι υπάρχει στην ευρωπαϊκή γη, υποχρέωσε σε ευτελιστική ήττα μια στρατιωτική μηχανή και έδειξε πως είναι πρωτογενής παράγοντας στον καθορισμό του Β' Παγκοσμίου Πολέμου.

            Σήμερα, τα ζητήματά μας είναι άλλα. Πρώτον, η λιτότητα που επιβάλλεται από γραφειοκράτες ανήμπορους να βοηθήσουν τους ευρωπαϊκούς λαούς να δεχτούν ένα μέλλον στα πλαίσια μιας Ένωσης (αληθινής και γόνιμης) έχει ωθήσει τους ακραίους «κήρυκες» να εκμεταλλεύονται τον θυμό και την εθνική κατάθλιψη.Μέχρι και το Δημοψήφισμα, η όποια αντίδραση, χαρακτηριζόταν από την ήπια «Ιερά Εξέταση» (η σύσταση της οποίας έχει ανθρώπους που ήταν τυπικά τέκνα των προβλημάτων που σήμερα αντιμετωπίζουμε, από αποτυχημένους διαφημιστές που τους έφταιξε το κράτος και απτυχίωτους ταγούς του ζουρλομανδύα, μέχρι «σοφούς» και οπαδούς του καλού κρασιού σε συγκεντρώσεις με ζελατίνες που υμνούσαν κάποιον Ευρωπαίο Επίτροπο) ως «ψεκασμένη». Σήμερα, χωρίς ψεκαστικά, η Ελλάδα, δεν έχει αγορά. Δεν έχει οικονομική ζωή, δεν έχει πολιτική ζωή και υπάρχει ως εκ θαύματος. Η άρνηση, πρέπει να πάει σε όλους αυτούς και σε όσους αυτό που αποφάσισε ο λαός στο Δημοψήφισμα, το χρησιμοποίησαν ως κρεμάστρα εξουσίας.

Η ιστορία που επαναλαμβάνεται μέχρι να γίνει κατανοητή

            Τα επιχειρήματα των παραπάνω ακραίων, έχουν πιάσει πάτο. Η άρνηση αυτών, δεν θα είναι θαρραλέα, θα έχει τη μορφή της απλής επίκλησης στη λογική. Η Ευρώπη, γίνεται όπως την περιέγραψε ο J. J. Mearsheimer στο έργο του Back to The Future, όταν σε καιρούς που άλλοι έγραφαν για τελική επικράτηση δημοκρατίας, εκείνος προμήνυε πως η Ευρώπη θα γίνει ξανά ο χώρος που θα φιλοξενήσει την έχθρα και την ανασφάλεια. Η Ελλάδα, αναπόσπαστο κομμάτι της Ευρώπης, ακολουθεί με γεωμετρική πρόοδο την παρακμή της Γηραιάς Ηπείρου. Μιας Γηραιάς Ηπείρου που δεν είχε δικλείδες ασφάλειας ώστε να αποφύγει ανθρώπους και δρώντες σαν  τον Κύριο Σοϊμπλε και σαν τη σημερινή κυβέρνηση της Γερμανίας. Οι διάφοροι καλοθελητές, θα σπεύσουν να πουν για μίσος και αντευρωπαϊκό μένος, όμως εικόνες και αριθμοί, συνηγορούν στο οτι η Γερμανία στραγγαλίζει την Ευρώπη (πριν ηττηθεί) για 3η τουλάχιστον φορά μέσα σε 102 έτη.

            Η άρνηση σε αυτήν την Ευρώπη (είπαμε για την άρνηση σε αυτήν την Ελλάδα) είναι αναγκαία. Και ποιά άρνηση; Ποτέ η άγονη. Αρνούμαστε κάτι, προκειμένου να ανοίξει ένα καλύτερο παράθυρο ευκαιρίας. Η ευκαιρία τότε, το 1940, ήταν η διατήρηση της ελευθερίας, ακόμη και μέσα σε περίοδο δικτατορίας. Ήταν η θέληση για ακεραιότητα. Σήμερα, το παράθυρο ευκαιρίας, είναι να καθαρίσει η χώρα από την πολιτικο-οικονομική χωματερή που υπάρχει εδώ και τουλάχιστον 42 έτη. Η Ελλάδα, πρωτίστως πρέπει να πει «ΟΧΙ» στη χειρότερη γενιά-λαίλαπα που πέρασε ποτέ από συστάσεως ελληνικού κράτους. Η αντικατάσταση από τη γενιά που είδε πως είναι να κλίνεις σε όλες τις πτώσεις τα ουσιαστικά «κλέφτης», «ψεύτης» κτλ, είναι αναγκαία και έρχεται μόνο από μια γόνιμη άρνηση αυτής της γενιάς-λαίλαπας.

            Ο ρεαλισμός, είναι πάντα σύμμαχος. Όχι ο ρεαλισμός της παραίτησης. Ο δεύτερος, είχε μέχρι πριν, αρκετούς θιασώτες. Η Ελλάδα, δεν μπορεί μόνη της να αλλάξει την σημερινή Ευρώπη, και ας το φώναζαν αυτό από μπαλκόνια άνθρωποι της κατάληψης και του κλεισίματος του ματιού προς την κουκούλα. Ο ρεαλισμός της παραίτησης, είναι εκείνος που θα δικαιολογεί τη στασιμότητα. Τις μέρες της σκληρής διαπραγμάτευσης και της αποκάλυψης αδυναμιών της ελληνικής πλευράς αλλά και του φρικτού προσώπου του Ευρω-ιερατείου, είδαμε να κακοποιείται βάναυσα ο Θουκυδίδης και να γίνεται υποκείμενο μιας ηττοπαθούς ντετερμινιστικής φωνής. Η στρατηγική, αλλά και η πολιτική, μας λένε πως «έδαφος δίνεται αφού πρώτα έχει ποτιστεί αίμα». Αν το θεωρούμε αυτό «λαϊκισμό», μπορούμε να το θέσουμε ως δημιουργία αποτρεπτικής φήμης. Η Ελλάδα το 1940 δίδαξε την αποτρεπτική φήμη σε όλη την Ευρώπη και πώς είναι να τη δημιουργείς.

            Το μόνο παράλληλο νόμισμα που πρέπει να κυκλοφορήσει στη χώρα μας είναι αυτό της άρνησης, (γόνιμης) ώστε να αρχίσει μια γόνιμη κατάφαση μακρυά από τιτιβίσματα και βόμβους διάφορων παπαγάλων και μυγών της προπαγάνδας. Κακά τα ψέματα, όσο βρισκόμαστε στην κατάφαση αυτού του τύπου Ελλάδας και αυτού του τύπου Ευρώπης, γόνιμος διάλογος, δεν μπορεί να λάβει χώρα. Στην καραντίνα, υπάρχουν τοίχοι και όχι θέα.

            Το παράλληλο νόμισμα πρέπει να έχει οπωσδήποτε στις δύο όψεις του, τις δύο αρνήσεις. Την άρνηση προς μια κακοδιοικούμενη Ε.Ε από γερμανικά συμφέροντα που σιγά-σιγά παίρνει πανευρωπαϊκό χαρακτήρα και που δεν εντάσσεται σε ακραία πολιτικά φαινόμενα (ακραία φαινόμενα όπως στην Ουγγαρία και τον «ηγέτη» της). Η άλλη όψη, είναι η εσωτερική. Άρνηση στη γενιά της διαφθοράς, του ωχαδερφισμού και του «Απολύτως!», των υστερικών και δασκαλίστικων διαθέσεων πάνω σα ερείπια που η ίδια δημιούργησε, στις συμπεριφορές-Αλκιβιάδη που οδηγούν αθροιστικά στην ταπείνωση της χώρας. Έτσι λοιπόν, τα άγχη που είχαν άνθρωποι τις μέρες που ο Λόφος Καστά αποκάλυπτε τον πλούτο του για την στείρα περηφάνεια (μας παρακαλούσαν να μη θαυμάζουμε, μην πάρουν τα μυαλά μας αέρα, πρέπει μόνο να λυπόμαστε και να προσέχουμε τις ατέλειες που άφησαν «Καρυάτιδες» σε γούστο....) θα φύγουν και θα δούμε ότι το παρελθόν, μπορεί να αναπαράγεται και για χάρη εποχών μεγαλείου. Μετά τον «πόλεμο» άλλωστε, υπάρχει ευκαιρία για ανοικοδόμηση. Σε αυτήν οφείλουμε να είμαστε καταφατικοί, χρησιμοποιώντας τις ορθές αρνήσεις.

*Χρόνια Πολλά στη χώρα που έφτιαξε το DNA της πάνω στο «λίγοι εναντίον πολλών» και στην «ποιότητα εναντίον της ποσότητας».