Του Ζαφείρη Βάλβη
Ένας καινούριος πολιτικός χώρος, με νέους ανθρώπους, που θέλει να αποπνέει φρεσκάδα και να έχει το βλέμμα στραμμένο προς το μέλλον δεν μπορεί να αυτοπροσδιορίζεται με τις λέξεις «Αριστερά» - «Δεξιά». Δεν μπορεί να αυτοπροσδιορίζεται με λέξεις ιστορικά φορτισμένες που το μόνο που καταφέρνουν είναι να είναι να διχάζουν την κοινωνία και να λειτουργούν ως τροχοπέδη στην προσπάθειά της να φύγει προς τα εμπρός. Είναι έννοιες που συγκινούσαν τους παππούδες μας και τους πατεράδες μας, αλλά που κάποια στιγμή πρέπει τις αφήσουμε πίσω μας ώστε να προχωρήσουμε μπροστά. Γιατί ποιος ψύχραιμος άνθρωπος δεν βλέπει πως είναι πλέον λέξεις κενού περιεχομένου; Ποιος δεν βλέπει ότι είναι έννοιες που η ίδια η πραγματικότητα έχει ξεπεράσει;
Ένας καινούριος πολιτικός χώρος, με νέους ανθρώπους, που θέλει να αποπνέει φρεσκάδα και να έχει το βλέμμα στραμμένο προς το μέλλον, απαλλαγμένο από συμπλέγματα του παρελθόντος, δεν μπορεί παρά να κινείται στην ευρύτερη πολιτική οικογένεια του κοινωνικού φιλελευθερισμού / σοσιαλφιλελευθερισμού / φιλελεύθερης σοσιαλδημοκρατίας (όπως προτιμά ο καθένας ας το πει), στην πολιτική οικογένεια που πιστεύει, στο μέτρο και στη χρυσή τομή. Στην πολιτική οικογένεια που πιστεύει και στην ελευθερία του ατόμου να δημιουργήσει, να ευημερήσει, να αυτοπροσδιοριστεί, αλλά και που συγχρόνως πιστεύει στον κοινωνικό ρόλο του κράτους, στην ανάγκη παρέμβασής του για την εξομάλυνση υπαρκτών ανισοτήτων που ασφαλώς και δεν αυτορρυθμίζονται, αλλά διευρύνονται αν αφεθούν αρρύθμιστες. Στην πολιτική οικογένεια που πιστεύει ότι ατομική ευημερία και κοινωνική δικαιοσύνη δεν είναι έννοιες αντίθετες, αλλά συμπληρωματικές. Στην πολιτική οικογένεια που πιστεύει πως δημόσιος και ιδιωτικός τομέας είναι κρίκοι της ίδιας αλυσίδας που είναι εξίσου απαραίτητοι για την ανάπτυξη και την ευημερία της κοινωνίας.
Η μεγάλη μάχη που έχει να δώσει ένας καινούριος πολιτικός χώρος είναι η απενοχοποίηση των λέξεων «φιλελεύθερος» και «επιχειρηματικότητα», λέξεις που για κάποιον ακατανόητο λόγο έχουν αρνητική χροιά στη συλλογική συνείδηση των Ελλήνων. Λες και το κόμμα του Ελευθερίου Βενιζέλου δεν λεγόταν «Κόμμα Φιλελευθέρων», λες και αν κλείσουν επιχειρήσεις θα ωφεληθούν οι εργαζόμενοι ή λες και τα συνθετικά της λέξης φιλελεύθερος δεν είναι «φίλος» και «ελευθερία». Ζούμε έναν πολιτικό παραλογισμό και ένας νέος πολιτικός χώρος οφείλει να τον εξορθολογήσει.
Ένας καινούριος πολιτικός χώρος οφείλει να έχει συγκεκριμένες προτάσεις για το νούμερο ένα πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε ως κοινωνία, αυτό της ανεργίας. Δεν αρκούν ευχολόγια, χρειάζονται συγκεκριμένες προτάσεις για την αντιμετώπισή της –ας μην έχει προτάσεις για κανένα άλλο ζήτημα ο καινούριος πολιτικός χώρος, αρκεί να έχει για αυτό. Και όταν λέμε προτάσεις για την καταπολέμηση της ανεργίας, εννοούμε συγκεκριμένες και εφαρμόσιμες προτάσεις για τη φορολογία, τις εισφορές, τη σταθερότητα, τις διαδικασίες ίδρυσης και λειτουργίας μια επιχείρησης, τις πτωχευτικές διαδικασίες (διότι δεν είναι εγκληματίας κάποιος ο οποίος πτωχεύει), τον συνδικαλιστικό νόμο, τις χρήσεις γης, την εν γένει φιλικότητα του επιχειρηματικού περιβάλλοντος, τις ιδιωτικοποιήσεις, την καταπολέμηση της γραφειοκρατίας, την επίσπευσης της Δικαιοσύνης.
Ένας καινούριος πολιτικός χώρος οφείλει να είναι συνεπής στα λόγια και τις πράξεις.
* Ο κ. Ζαφείρης Βάλβης είναι επιστημονικός συνεργάτης στο ΠΟΤΑΜΙ.
