Το λεωφορείο τρέχει με ιλιγγιώδη ταχύτητα και μπροστά του συναντά τον τοίχο. Αναρωτιέται κανείς αν αυτό είναι αναγκαστικά το τέλος του ταξιδιού. Εξαρτάται από την ταχύτητα του λεωφορείου. Και η αλήθεια είναι ότι η ελληνική οικονομία μοιάζει αυτή τη στιγμή με λεωφορείο που τρέχει με μεγάλη ταχύτητα στην κατηφόρα και με σπασμένα τα φρένα.
Βρισκόμαστε πράγματι στο τέλος μιας διαδρομής. Μιας διαδρομής που ξεκίνησε αμέσως μετά τον Εμφύλιο και καταλήγει στα συντρίμμια του 2016. Το Σχέδιο Μάρσαλ θα μπορούσε να ήταν η ευλογία της χώρας, όπως και τα χρήματα της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Δεν μπορούμε να ισχυριστούμε ότι έγιναν η κατάρα της χώρας, αλλά σίγουρα τα πολλά αυτά χρήματα που έπεσαν δεν εξυπηρέτησαν τον αντικειμενικό τους στόχο. Κάποιοι έγιναν πάμπλουτοι, αλλά το ελληνικό κράτος χρεοκόπησε. Ακριβώς επειδή έπρεπε με κάποιον τρόπο να σβηστούν τα ίχνη μιας νομενκλατούρας που κερδοσκόπησε αισχρά σε βάρος της χώρας, άλλοτε πουλώντας πατριωτισμό και άλλοτε προοδευτισμό. Κάποιος -ισμός ήταν πάντα το όπλο που χρησιμοποιήθηκε σε βάρος μιας ολόκληρης χώρας.
Να γίνουμε λίγο πιο συγκεκριμένοι και ίσως χρήσιμοι! Πολλές μεγάλες επιχειρηματικές οικογένειες δεν δημιουργήθηκαν επειδή οι πατριάρχες τους ήταν σημαντικοί επιχειρηματίες, αλλά επειδή αποδείχτηκαν μεγάλοι καταφερτζήδες. Ηταν εκείνοι που πήραν τη μερίδα του λέοντος από το Σχέδιο Μάρσαλ, που ήταν πάντα πρώτοι στις ευρωπαϊκές επιδοτήσεις, που σήκωσαν τη σημαία του εθνικού πρωταθλητή. Η βασική τους δουλειά ήταν οι δουλειές με το Δημόσιο. Αυτές οι οικογένειες, λοιπόν, φρόντισαν να μη φυτρώσουν άλλα λουλούδια στον κήπο. Να μη χαλάσει η δική τους πετυχημένη συνταγή. Μόνο που ήταν πετυχημένη μόνο για τους ίδιους. Και κάποια στιγμή, προκειμένου να μη χάσουν την εξουσία τους, φρόντισαν να ανοίξει το παιχνίδι και για τον... λαό. Μόνο που δεν το έκαναν με δικά τους χρήματα, αλλά με λεφτά που δανείστηκε το ελληνικό κράτος για να κάνει παροχές.
Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι αρκετοί συμπατριώτες μας μεγαλούργησαν στο εξωτερικό από τη στιγμή που κατάφεραν να ξεφύγουν από αυτό το εχθρικό και αρρωστημένο περιβάλλον. Οι εφοπλιστές, για παράδειγμα, κέρδισαν τη θέση τους στη διεθνή αγορά από μόνοι τους και όχι γιατί είχαν σχέση με κάποιον υπουργό.
Το πραγματικό πρόβλημα της χώρας είναι πολιτικό. Είναι το σπάσιμο της διαπλοκής. Κι αυτό μπορεί να συμβεί μόνο με την επιβολή κανόνων που να ισχύουν για όλους. Η ελληνική οικονομία μπορεί να εκπλήξει τους πάντες αρκεί να χτυπηθεί η διαπλοκή. Αρκεί να χτυπηθεί, δηλαδή, το σύστημα της αφαίμαξης του πλούτου του ελληνικού λαού από μια οικονομική ολιγαρχία από κοινού με τους συνεργάτες τους στο πολιτικό σύστημα. Ο ΣΥΡΙΖΑ έκανε αυτό ακριβώς που έκαναν και άλλοι στο παρελθόν. Υποσχέθηκε να κάνει τη μεγάλη τομή που χρειαζόταν η χώρα και στο τέλος αποδείχτηκε ότι ήταν κι αυτός ένα κομμάτι του ίδιου συστήματος. Αυτό ακριβώς καταρρέει αυτή τη στιγμή. Αυτό το σύστημα και όχι μόνο ο ΣΥΡΙΖΑ. Ολο το πολιτικό και οικονομικό σύστημα των τελευταίων δεκαετιών.
Σε όλες τις θρησκείες υπάρχει ένα κοινό χαρακτηριστικό: ο θάνατος είναι η προϋπόθεση για την αναγέννηση. Ισως αυτό που συμβαίνει έπρεπε τελικά να συμβεί. Να πεθάνει το παλιό για να έρθει το πραγματικά νέο. Ισως τελικά είναι απαραίτητο να μη σταματήσει το λεωφορείο την τρελή του διαδρομή. Να σπάσει τον τοίχο και να πέσει στον γκρεμό. Διότι αυτή η χώρα έχει και δυνατότητες και δημιουργικούς ανθρώπους. Κανόνες δεν έχει. Η Ελλάδα δεν είναι Ρουμανία ή Βουλγαρία. Εχει σαφώς καλύτερες προοπτικές. Εκείνο που άλλαξε στη Βουλγαρία και στη Ρουμανία και σήμερα μας προσπερνάνε παντού είναι ο τρόπος που οι άνθρωποι σκέπτονταν και δρούσαν. Πολιτικό ήταν κι εκεί το πρόβλημα και λύθηκε με την πτώση του Τείχους και την αντιμετώπιση των δικών τους φαντασμάτων στη συνέχεια. Προσωπικά δεν βρίσκω κακό ότι αυτές οι χώρες αναπτύσσονται. Βρίσκω όμως τραγικό το γεγονός ότι η δική μου χώρα δεν μπόρεσε να εκμεταλλευτεί τις άπειρες ευκαιρίες που της παρουσιάστηκαν και να αντιμετωπίσει έγκαιρα τα δικά της φαντάσματα.
Θανάσης Μαυρίδης
*Αναδημοσίευση από την εφημερίδα Πρώτο Θέμα
