Ο Maduro, η κυβέρνηση και ο Τσαβισμός έχουν ήδη πέσει

Ο Maduro, η κυβέρνηση και ο Τσαβισμός έχουν ήδη πέσει

Του Γιάννη Κουζηνού

Στην ουσία, από όποια πλευρά και να το δεις, o Maduro, η κυβέρνηση του και o Τσαβισμός έχουν ήδη πέσει. Η μαγική δύναμη που τους επιτρέπει ακόμα να ασκούν την όποια εξουσία δεν είναι η χειραγώγηση του Ανωτάτου Δικαστηρίου και του Εθνικού Εκλογικού Συμβουλίου. Δεν είναι καν η δύναμη του στρατού και της αστυνομίας. Είναι τα 17 χρονιά καταπίεσης και ήττας που έχει υποστεί o λαός της Βενεζουέλας και έχουν αφήσει ανεξίτηλα τα σημάδια τους και στο σώμα αλλά ιδιαιτέρα στο πνεύμα. Ο Τσαβισμός είναι το γνωστό καρώτον Coyote που συνειδητοποιεί αργά ότι βρίσκεται πάνω από τον γκρεμό αλλά εξακολουθεί να ίπταται για μερικές στιγμές πριν εξαφανιστεί στο κενό. Και όμως ακόμα επικρατεί o φόβος και η ανασφάλεια στον κόσμο, που μπορεί από τη μια να δικαιολογείται, αφού τα καθημερινά προβλήματα και το κυνήγι της επιβίωσης δεν του αφήνουν πολλά περιθώρια να δει τη μεγάλη εικόνα και την πολιτική πραγματικότητα, αλλά νομίζω ότι πλέον έχει έρθει η ώρα να σηκώσει το κεφάλι και να δει, να καταλάβει και να αντιδράσει.

Η καλύτερη μεταφορά για να κατανοήσει κάποιος γιατί o κόσμος στη Βενεζουέλα δεν αντιδρά είναι το παράδειγμα με τον ελέφαντα. Στην Ινδία όταν εκπαιδευτές αιχμαλωτίζουν έναν μικρό ελέφαντα, τον δένουν από τα πόδια με σχοινί σε ένα πάσσαλο. Ο μικρός αδύναμος ακόμα ελέφαντας προσπαθεί να ξεφύγει, αλλά δεν τα καταφέρνει. Θα προσπαθήσει ξανά και ξανά, μέχρι να συνειδητοποιήσει ότι κάθε προσπάθεια του είναι μάταια και αποδέχεται το γεγονός ότι δεν μπορεί να κάνει απολύτως τίποτα για να ξεφύγει. Ο ελέφαντας θα μεγαλώσει και θα γίνει απίστευτα δυνατός. Όμως κάθε φορά που οι εκπαιδευτές του θα τον δένουν με το ίδιο σχοινί στον ίδιο πάσσαλο και ενώ στην πραγματικότητα είναι πανεύκολο για τον τεράστιο ελέφαντα να ξεφύγει, θα παραμένει ακίνητος περιμένοντας τους εκπαιδευτές του. Ο ελέφαντας, όπως και o λαός της Βενεζουέλας, αποδέχτηκε σαν δεδομένο ότι κάθε προσπάθεια του να ξεφύγει δεν έχει νόημα και πάντα θα καταλήγει στην αποτυχία. Ο λαός της Βενεζουέλας ακόμα πιστεύει ότι παραμένει ανήμπορος να αντιδράσει εξαιτίας του παρελθόντος και όχι εξαιτίας της πραγματικότητας σήμερα.

Οι απανωτές ήττες όμως, η καταπίεση και το αδιέξοδο που έχει βρεθεί o λαός στη Βενεζουέλα και τον κρατάνε σήμερα πνευματικά δέσμιο του παρελθόντος δείχνουν να έχουν την ιδία ακριβώς επίδραση και στους πολιτικούς ηγέτες της αντιπολίτευσης. Όσοι πραγματικά άλλωστε από πολύ νωρίς κατάφεραν να απεμπλακούν από το «matrix» και να συνειδητοποιήσουν ότι «δεν υπάρχει κουτάλι» βρέθηκαν πίσω από τα σίδερα της φυλακής μονό και μονό γιατί αφέθηκαν από όλους εμάς τους υπολοίπους, απελπιστικά, μονοί. Δεν κάνω κριτική ούτε στον κόσμο, ούτε στους πολιτικούς της αντιπολίτευσης, καθώς κατανοώ πλήρως των δισταγμό τους. Εξάλλου σαν Έλληνας που έχει υποστεί τις συνέπειες της μπολιβαριανής επανάστασης μόνο τα τελευταία 5 χρόνια και έχοντας σαν μόνη ήττα στις αποσκευές μου το προσωπικό μου λάθος να έρθω στη χωρά, ίσως βλέπω τα πράγματα λίγο πιο καθαρά και αποστασιοποιημένα. Δεν χρειάζεται απολύτως τίποτα άλλο από μια συνειδητοποιημένη εθνική προσπάθεια για να δείξουν επιτέλους την πόρτα της εξόδου σε ένα σύστημα που έχει ήδη καταρρεύσει.

Στη Βενεζουέλα πλέον, το PSUV, η επανάσταση και o Τσαβισμός δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένα τοξικό προϊόν που δημιουργεί απέχθεια στους 8 από τους 10 ψηφοφόρους. Ο διχασμός που έσπερναν όλα αυτά τα χρονιά υπάρχει μονό σαν ανάμνηση και όχι σαν πραγματικότητα στην κοινωνία. Υπάρχει μια νέα πραγματικότητα σε όλες τις τάξεις και σε όλες τις κατηγορίες των πολιτών. Ναι, ακόμα και στους δημοσίους υπαλλήλους, την αστυνομία, τον στρατό, σε ανθρώπους που μέχρι πριν μερικά χρονιά αυτοπροσδιορίζονταν σαν υποστηρικτές του Τσαβισμού. Δε υπάρχει πια o διαχωρισμός και η μάχη του μισού πληθυσμού εναντία στο άλλο μισό, αλλά πρέπει να γίνει συνείδηση και πράξη η εναντίωση όλων στην παρασιτική ελίτ που βρίσκεται ακόμα στην κυβέρνηση με δανεικό χρόνο μονό εξαιτίας της αδράνειας όλων μας.

Υπάρχει ακόμα o φόβος και κάθε φορά ακούγεται το «αυτοί» έχουν τα όπλα, «αυτοί» ελέγχουν τον στρατό και την αστυνομία μην μπορώντας ακόμα να συνειδητοποιήσει ένας ολόκληρος λαός ότι πλέον δεν υπάρχει το «αυτοί». Οι αστυνομικοί αλλά και οι στρατιώτες δεν είναι τίποτα άλλο από ένα κομμάτι της κοινωνίας που βιώνει τα ίδια προβλήματα, προσπαθεί να επιβιώσει χωρίς να το καταφέρνει, με τον ίδιο τρόπο όπως όλοι μας και πλέον νοιώθει την ίδια απέχθεια προς το καθεστώς όπως η συντριπτική πλειοψηφία του πληθυσμού που είναι κομμάτι της.

Πρέπει πρώτα από όλους να ξυπνήσει η αντιπολίτευση και να αρχίσει να συμπεριφέρεται όχι σαν επαίτης δημοκρατικών διαδικασιών που μονίμως το καθεστώς της αρνείται, αλλά σαν νικητής σε ένα αγώνα που στην ουσία έχει τελειώσει. Η μπολιβαριανή επανάσταση και o Τσαβισμός είναι πλέον παρελθόν στη Βενεζουέλα. Το μόνο που απομένει είναι κάποιος να βρει το θάρρος να πάρει τα κλειδιά της χώρας από τον ανίκανο οδηγό λεωφορείου.