Του Κυριάκου Αθανασιάδη
Είμαι πολύ μεγάλος για να ακούω τη λέξη «εκτροπή» χωρίς το συγκείμενο να αφορά το παρελθόν, και κατά προτίμηση το πρώτο ήμισυ του 20ού αιώνα, ή την Αφρική, ή ακόμη καλύτερα και τα δύο. Είμαι πολύ, πολύ μεγάλος για να το ανέχομαι αυτό το πράγμα σήμερα.
Είμαι πολύ μεγάλος και πολύ, αφόρητα κουρασμένος για να εξακολουθώ ούτως ή άλλως να ανέχομαι τον κάθε τυχαίο Τσίπρα —τον πρώτο ημιαναλφάβητο πρωθυπουργό Δυτικής χώρας: αυτή η ντροπή δεν θα ξεπλυθεί ποτέ από πάνω μας, να το θυμάστε, ακόμη και τύποι σαν τον Όρμπαν έχουν βγάλει ένα πανεπιστήμιο—, τον κάθε απίθανο Καμμένο με τα μιλιτέρ καραγκιοζιλίκια του —δεν υπάρχει ούτε μισός Ευρωπαίος που να μη μας βλέπει με ένα κράμα συγκατάβασης και περιφρόνησης εξαιτίας του, και με χαμόγελο… αλλά όχι από τα καλά χαμόγελα—, και τον θίασο σκιωδών παραδοξοτήτων της φύσεως που σέρνουν μαζί τους, αυτό το χυδαίο, οργουελικό freak show, και να τα καταφέρνω ταυτόχρονα να συγκρατούμαι, σπαταλώντας, μόνο και μόνο για αυτό, μόνο και μόνο για να συγκρατούμαι εννοώ, το μεγαλύτερο μέρος των δυνάμεών μου, που μά τον Πανάγαθο τις έχω για πολύ σημαντικότερες χρήσεις, και τους πρέπουν πολύ σημαντικότερες χρήσεις.
Και μπορεί να ξέρω ή να υποπτεύομαι βάσιμα τι μας μέλλεται σε πολλά —από το ότι, π.χ., ο πρωθυπουργός έχει ορίσει πότε ακριβώς θα προκηρύξει εκλογές ή ποια στιγμή θα αναφέρει το όνομα του Τέρη Χρυσού στη Βουλή, μέχρι την κατάφορα προδοτική (συμπαθάτε με) ποσότητα εντάσεων με τους γείτονες που θα επιδιωχθεί, του κωλοπαιδαριώδους (συμπαθάτε με) καιροσκοπισμού τού ολέθριου τσίρκου, και της απερινόητης κοπρολαλίας που μας επιφυλάσσει το '19—, αλλά και πάλι το ότι τα ξέρω ή τα υποπτεύομαι διόλου δεν με προφυλάσσει από το να ανακατεύομαι: τόσο για όσα ζήσαμε, όσο και για αυτά που θα υποφέρουμε ώς το τέλος (και μετέπειτα: συμπαθάτε με, αλλά έτσι θα πάει). Και δεν μου πρέπει να ανακατεύομαι, δεν ήρθα εδώ για να ανακατεύομαι, ούτε ζω στην πιο θαυμαστή εποχή της ιστορίας του πλανήτη για να ανακατεύομαι. Έχω και δουλειές, απείρως σημαντικότερες από όλα αυτά.
Θα το ξαναπώ: τη δύναμή μου, τις ικανότητές μου, τις δεξιότητές μου, τα ταλέντα μου, δεν τα έχω για να συγκρατούμαι ή για να μου γυρνάει το στομάχι — τα έχω για πολύ σημαντικότερες χρήσεις. Όπως και όλοι μας. Ο καθένας από εμάς. Και θέλω πραγματικά να καθίσετε και να σκεφτείτε άλλη μία φορά (γιατί ξέρω ότι το κάνετε συχνά) πόσο υλικό από τον εαυτό σας, από τη δύναμή σας, τις ικανότητές σας, τις δεξιότητές σας, τα ταλέντα σας, χαλαλίζετε καθημερινά είτε, ακριβώς, για να συγκρατείστε κι εσείς και να μη βρίζετε από το πρωί ως το βράδυ, είτε απλώς προσπαθώντας να καθαρίσετε το μυαλό σας και την καρδιά σας από δαύτους: επειδή ανακατεύεστε.
Ακόμη χειρότερα (αν μπορεί να υπάρξει χειρότερο από αυτό): καθίστε και να σκεφτείτε πόσο από τον εαυτό σας, δηλαδή από τον χρόνο σας, τη μόνη σας περιουσία, σπαταλάτε τάχα μιλώντας για πολιτική. Γιατί βέβαια ΔΕΝ είναι πολιτική αυτό στο οποίο μάς έχουν παρασύρει —για όνομα του Θεού δηλαδή—, όπως κατ' αναλογίαν δεν είναι μουσική ο θόρυβος που ακούγεται στα σκυλάδικα της Λιοσίων και στα πανηγύρια. Αυτό το παιχνίδι, στο οποίο εμπλέκονται πολιτικοί επιπέδου Δελφιναρίου, δικαστικοί λειτουργοί που ξεχνούν την ιδιότητά τους, Πολάκηδες βγαλμένοι από βιντεοκασέτα του Όμηρου Ευστρατιάδη, μάρτυρες και ψευδομάρτυρες, δημοσιογράφοι εξωνημένοι ή απλά τσιράκια ή κατωτάτης υποστάθμης τσουτσέκια ή πληρωμένα τρολ, μαζί με τρομόφιλους αριστερούς που γλυκοφιλιούνται με νεοναζί στο στόμα, και αριστερούς του γλυκού νερού, του αυγοτάραχου Μεσολογγίου και της πρώτης θέσης στο Αθήνα-Θεσσαλονίκη με την Aegean, για να φάνε καλύτερης ποιότητος φιστίκια — όλο αυτό το ΠΡΑΓΜΑ, όχι απλώς δεν συνιστά πολιτική, αλλά είναι μία τοξική, δηλητηριώδης παγίδα.
Αν κάνω οτιδήποτε πια για τον εαυτό μου, για τους δικούς μου και για αυτό που ονομάζω κόσμο, αν ψάχνω για εξόδους από την παγίδα και για αντίδοτα στο δηλητήριο, το κάνω κατά κύριο λόγο για να αποφύγω την περαιτέρω εμπλοκή μου. Κάντε το κι εσείς. Κι αν το κάνετε ήδη, εντείνετε τις προσπάθειές σας. Δουλέψτε κι άλλο, μάθετε κι άλλα, διαβάστε περισσότερο, αγαπήστε περισσότερο αυτά που σας αρέσουν και που σας αφορούν προσωπικά. Μην τους δίνετε —στο freak show εννοώ— περισσότερη σημασία. Αρκεί ώς εδώ. Νισάφι. Ασχοληθείτε με ό,τι σάς πρέπει.
Και μια φορά την ημέρα, όπως προσεύχονται οι μουσουλμάνοι στρεφόμενοι προς τη Μέκκα, εσείς στραφείτε κατά κει που πέφτουν αυτοί, αφήστε δίπλα το βιβλίο σας ή ό,τι έχετε και καταπιάνεστε και, χωρίς να σηκώσετε παλμό, ανεβάστε τις παλάμες στο ύψος του στήθους, παράλληλες τη μία με την άλλη και κοντά-κοντά μεταξύ τους, και τινάξτε τες με ορμή, καμπυλωτά, προς τα κάτω.
Κι έπειτα συνεχίστε να διαβάζετε το βιβλίο σας ή να κάνετε ό,τι κάνατε.
Βοηθάει, πιστέψτε με.
