Χτες δύο κυβερνητικά στελέχη, όχι για πρώτη φορά, υπερασπίστηκαν με δηλώσεις τους την παράβαση των νόμων και του Συντάγματος, χωρίς φυσικά να τους βάλει στη θέση τους ο προϊστάμενός τους και νομικά θεματοφύλακας της νομιμότητας πρωθυπουργός. Επιβραβεύοντας έτσι την υποκίνηση σε παρανομίες. Αιτία της νομικής παρεκτροπής, οι καταλήψεις.
Η επί της Παιδείας κ Αναγνωστοπούλου και ο υπεύθυνος του Συντονιστικού για τους Πρόσφυγες κ Κυρίτσης δήλωσαν, η μεν πρώτη ότι προτιμά τις καταλήψεις από αυτά που γίνονται στη Γαλλία και αλλού στην Ευρώπη, ο δε κ Κυρίτσης ότι διαφωνεί με τις πρόσφατες εκκενώσεις καταλήψεων στη Θεσσαλονίκη και θέλει μια κανονικοποίηση των καταλήψεων!.
Ας ξεκινήσουμε με τα βασικά, τα οποία προφανώς είτε αγνοούν οι δύο κυβερνώντες είτε για ένα βασικό λόγο που θα πω παρακάτω κάνουν ότι αγνοούν.
Οι καταλήψεις παραβιάζουν τα άρθρα 17 και 18 του Συντάγματος, που προστατεύουν την ιδιοκτησία και τα δικαιώματά της. Σύμφωνα μ αυτά υπάρχουν υποχρεώσεις της κρατικής εξουσίας στην πρώτη παράγραφο του άρθρου 17, η Διοίκηση οφείλει να λαμβάνει τα απαραίτητα μέτρα για την προστασία της ιδιοκτησίας και σε περίπτωση παράλειψης ενέχει ευθύνη.
Επομένως, στην περίπτωση των καταλήψεων τα στελέχη της εκτελεστικής και της δικαστικής εξουσίας έχουν νομικές ευθύνες στο βαθμό που έχουν παραβιάσει τις υποχρεώσεις τους.
Παρ όλα αυτά, στο άρθρο 18 παρ. 5 του Συντάγματος επισημαίνεται ότι μπορεί να γίνει επίταξη περιουσίας σε δύο εξαιρετικές περιπτώσεις: Πολέμου και επιστράτευσης ή άμεσης κοινωνικής ανάγκης που μπορεί να θέσει σε κίνδυνο τη δημόσια τάξη ή υγεία.
Σε κάθε περίπτωση, προκειμένου να επιβληθεί επίταξη προϋποτίθεται οπωσδήποτε:
1. Ύπαρξη ειδικού νόμου
2. Έκτακτη και πρόσκαιρη ανάγκη
3. Λόγος για την επιβολή της επίταξης να είναι η κάλυψη αναγκών των ενόπλων δυνάμεων σε περίοδο πολέμου ή επιστράτευσης ή να είναι η θεραπεία άμεσης κοινωνικής ανάγκης για να προβλεφθεί ή αποτραπεί δημόσιος κίνδυνος τάξης ή υγείας.
Η νομολογία μάλιστα, λαμβάνει τη δημόσια τάξη με την ευρύτερη δυνατή έννοια, αυξάνοντας έτσι τις περιπτώσεις επιτρεπόμενης επίταξης, όχι μόνο όσον αφορά τη δημόσια ασφάλεια, αλλά και για την εύρυθμη λειτουργία του κρατικού μηχανισμού και ειδικότερα των δημόσιων υπηρεσιών.
Τι σημαίνουν όλα αυτά; Ότι η κανονικοποίηση που θέλει ο κ Κυρίτσης υπάρχει ήδη! Και οτι αν τα στελέχη της κυβέρνησης είχαν και την παραμικρή ιδέα από θεσμούς και από νομιμότητα θα μπορούσαν να φροντίζουν τους ταλαίπωρους πρόσφυγες εδώ και πολύ καιρό, με βάση το νόμο, που προϋπάρχει του ΣΥΡΙΖΑ και είναι πολύ πιο επαναστατικός από τον καθένα που νομίζει ότι κρατάει ένα λάβαρο ρήξης. Ρήξη επί ανοικτών θυρών δε γίνεται.
Εγώ θα συμφωνήσω με τον κ Κυρίτση, που δήλωσε χτες, ότι δε βλέπει το λόγο «να υπάρχουν άδεια διαμερίσματα και άνθρωποι χωρίς στέγη».
Πραγματικά είναι μια αδικία κατά το φυσικό δίκαιο και σύμφωνα με ο,τι αισθάνεται δικαίως ένα παιδί από τα γενοφάσκια του μέχρι και την εφηβεία. Αλλά, ευτυχώς η ανθρωπότητα έχει προχωρήσει και έχει πάει στο νομικό δίκαιο. Γιατί αν είχε μείνει στο φυσικό δίκαιο δεν θα υπήρχαν καν κοινωνίες. Θα σφαζόμασταν στους δρόμους επειδή ο καθένας θα υπερασπιζόταν ό,τι του φαινόταν δίκαιο και οι κατηγορούμενοι θα κρεμιόντουσαν στο Σύνταγμα με συνοπτικές διαδικασίες, αφού θα επικρατούσε το δίκαιο του συναισθηματικού παρορμητισμού.
Επομένως, η κυβέρνηση και ο κ Κυρίτσης δεν έχουν παρά να δούν πώς μπορούν να κάνουν χρήση του νόμου περί προσωρινής επίταξης για να καλύψουν άμεση κοινωνική ανάγκη για να αποτραπεί δημόσιος κίνδυνος ασφάλειας και υγείας. Η ελληνική νομοθεσία είναι ήδη πιο μπροστά από τις επαναστατικές τους κορώνες.
Έλα, όμως, που θα ξεσηκωθούν και οι πέτρες κατά της κυβέρνησης ότι επιτάσσει ιδιωτικές περιουσίες και θα γίνει χαμός. Ενώ όσο τις καταλήψεις τις κάνουν κάποιοι άλλοι τα πράγματα είναι πιο φλού. Κι ας υπάρχουν νομικές ευθύνες των κυβερνητών.
Όλο αυτό είναι άλλη μια γενναία και υπερήφανη στάση του ΣΥΡΙΖΑ, που στέκεται ειλικρινής πάντα απέναντι στο λαό. Και αρκούντως κουτοπόνηρος.
Αλλά, συμφωνώ και με την κ Αναγνωστοπούλου. Γιατί, όπως εκείνη προτιμά τη δική μας κατάσταση από της Γαλλίας κι εγώ προτιμώ να είμαι πλούσιος και υγιής παρά φτωχός και άρρωστος. Αν, όμως, με τη δήλωσή της εννοεί ότι θα γινόμασταν Γαλλία ή Γερμανία εάν δεν κάναμε τα στραβά μάτια στις καταλήψεις θα διαφωνήσει μαζί της η ελληνική πραγματικότητα.
Επειδή στη Γαλλία και στο Βέλγιο όπου χτυπάει η τζιχάντ, οι εδώ και χρόνια πρόσφυγες και μετανάστες, που τους καλωσόρισαν οι εκεί κυβερνήσεις για κρέας στα εργοστάσιά τους και όχι από πονοψυχιά, ζουν σε γκέτο τεράστια, αποξενωμένοι από τους ντόπιους, που αισθάνονται και το δείχνουν ότι είναι κάτι ανώτερο, κάτι εξαιρετικό. Αυτή είναι η πραγματική ενδόμυχη πεποίθηση των Ευρωπαίων, κυρίως των βόρειων. Ότι είναι οι πολιτισμένοι και όλοι οι υπόλοιποι είναι αγριάνθρωποι.
Αυτή η αύρα, που τη ζουν οι μετανάστες στη Γαλλία και στο Βέλγιο έχει γεννήσει το αυγό του φιδιού, το οποίο τρέφεται στη συνέχεια με την αιτία, που μόνο ο Πάπας ξεστόμισε απ όλους τους ηγέτες εκκλησιών και κυβερνήσεων, πριν 10 μέρες.
Ο πόλεμος, είπε, δεν είναι θρησκευτικός. Είναι πόλεμος συμφερόντων οικονομικών και πολιτικών.
Το βλέπουμε εδώ και 20 χρόνια να κλιμακώνεται σε όλη την Μέση Ανατολή και την κεντρική Ασία. Απ όπου έρχονται εδώ τα θύματα αυτού του σιχαμερού πολέμου.
Εμείς, λοιπόν εδώ κ Αναγνωστοπούλου μου, δεν έχουμε τζιχάντ όχι επειδή στεγάζουν καμιά εκατοστή πρόσφυγες όλους κι όλους οι διάφορες καταλήψεις από τις 57.500 ψυχές που είναι στην χώρα. Αλλά, επειδή οι γιαγιάδες μας και οι ψαράδες μας και οι χωρικοί μας και οι νησιώτες και οι βορειοελλαδίτες χωριάτες και μικροαστοί, που ζουν με τα κόκκαλα που τους πέταξε και η δική σας πολιτική, αγκαλιάζουν τους κατατρεγμένους με λύπηση.
Γιατί, κ Αναγνωστοπούλου μου, αυτό που διαφοροποιεί τον Έλληνα από το μέσο και τον κυβερνητικό ευρωπαίο, που τόσο θαυμάζετε για τη γαλλική του επανάσταση (που, τι ειρωνεία για σας, πρώτη προστάτεψε και καθιέρωσε την ιδιοκτησία και στο μανιφέστο και στο Σύνταγμά της το 1791!) είναι αυτό που υπάρχει στην Ανατολή, αλλά όχι στη Δύση: Η ελεημοσύνη. Το έλεος.
Μπορεί να κατηγορεί κανείς τους νεοέλληνες για χίλια ελαττώματα. Αλλά, δεν μπορεί να μη συγκινείται με το έλεος που δείχνουν οι πιο πολλοί (παντού υπάρχουν καθάρματα) στους βασανισμένους. Την ανοιχτοκαρδιά, την απλοχεριά μπροστά στη δυστυχία. Επειδή, μόνο ένας που έχει ζήσει την ανέχεια μπορεί να τη συναισθανθεί. Κι αυτός ο τόπος είναι γεμάτος σταυρούς φτωχών, προσφύγων, κατατρεγμένων παππούδων και γιαγιάδων. Ευτυχώς.
Το συναίσθημα του ελέους δένει, λοιπόν την Ελλάδα με την Ανατολή και η απουσία της χώρας από τον πρωταγωνιστικό φονικό ρόλο που έχουν όλοι αυτοί που κατονόμασε ο Πάπας. Όχι οι καταλήψεις.
Οι καταλήψεις κα Αναγνωστοπούλου και κε Κυρίτση είναι ο καθρέφτης της ανικανότητας και της απροθυμίας της κυβέρνησης να δώσει τη λύση που μπορεί, αλλά δεν τη δίνει.
Η αριστερά, που θα μας είχε ταράξει στη νομιμότητα (!) καταφεύγει στην αντισυνταγματική παρανομία με τις καταλήψεις για δύο βασικούς λόγους:
1. Προφανώς γιατί οι άνθρωποι που δεν άσκησαν ποτέ διοίκηση στη ζωή τους και πιθανώς ούτε παρακολουθούσαν πώς λειτουργεί το κράτος (αλλά ήθελαν να κυβερνήσουν!) αγνοούν ότι δεκάδες ακίνητα του δημοσίου είναι κενά και ρημάζουν από την αδιαφορία όλων ανεξαιρέτως των κυβερνήσεων και της δημόσιας διοίκησης.
Δεκάδες, που βρίσκονται σπαρμένα στα υπουργεία και τις υπηρεσίες του δημοσίου και που θα μπορούσαν να στεγάσουν χιλιάδες πρόσφυγες, ενώ ταυτόχρονα θα έδιναν και εθελοντική εργασία σε άνεργους, με μόρια ή ο,τι άλλο σκαρφίζεται όταν θέλει το πολυμήχανο κράτος.
2. Αν ξέρουν ήδη την ύπαρξη των ακινήτων δεν θέλουν να τα αξιοποιήσουν είτε γιατί η γραφειοκρατία είναι τεράστια, είτε γιατί η χρήση έχει και νομικές συνέπειες που κανείς δεν θέλει να επωμιστεί, είτε γιατί απαιτούνται έξοδα συντήρησης που δεν θέλουν να αναλάβουν, είτε γιατί δε θέλουν την ευθύνη της λειτουργίας κλειστών δομών, που είναι πιο επικίνδυνες από άποψη υγιεινής και ασφάλειας από τις ανοιχτές.
Ενώ στις καταλήψεις δεν έχει συμμετοχή η κυβέρνηση και το κράτος. Φροντίζουν οι εθελοντές αλληλέγγυοι, χωρίς να χρειαστούν κρατικά έξοδα και όλα είναι μέλι γάλα! Ούτε ευθύνη ούτε λεφτά. Η χαρά του δημόσιου.
Επιπλέον, πωλείται και επανάσταση με το καντάρι για τους αφελείς, που δεν μπορούν να ξεχωρίσουν την ανικανότητα από τη ρήξη.
Έλα, όμως, που υπάρχει νομική ευθύνη για παραβίαση των νόμων της ιδιοκτησίας. Και πληρώνονται λεφτά για τις ζημιές από τους φορολογούμενους χωρίς να το ξέρουν.
Εγώ συμφωνώ, ότι δεν μπορεί να υπάρχουν ελεύθερα κτήρια και να μένουν άνθρωποι άστεγοι. Είναι άδικο. Και πιστεύω ότι συμφωνεί και η συντριπτική πλειονότητα των Ελλήνων. Αλλά, όχι να καταργείται το ατομικό συνταγματικό δικαίωμα επειδή η κυβέρνηση είναι ανίκανη να δώσει τη δημόσια λύση.
Μια και η κυβέρνηση και ειδικά ο κ Κυρίτσης ορκίζεται στο δικαίωμα και την ωριμότητα του λαού να αποφασίζει ας κάνει ένα δημοψήφισμα με ερώτημα: Ναι ή όχι στην απαλλοτρίωση της ιδιωτικής περιουσίας για τη στέγαση των προσφύγων. Ναι ή όχι στις καταλήψεις.
Και τότε θα δούμε αν ο λαός είναι ώριμος ή …ανώριμος με τα μέτρα της κυβέρνησης. Κι ας μη βιαστεί να βγάλει συμπέρασμα αν το αποτέλεσμα δεν της αρέσει. Γιατί οι πολίτες, ο ελεήμων λαός, δεν θα έχει απαντήσει ότι δε δίνει τα σπίτια του. Γιατί, όπως δεν θα βαρεθώ να γράφω, ο ελληνικός λαός έχει στα σπίτια του και δίπλα από τα σπίτια του πάνω από 1.000.000 πρόσφυγες ήδη, που του φροντίζουν τα δημόσια έργα, τις σοδιές, την περιουσία, τους παππούδες του και τις μανάδες του.
Θα της έχει πει: Δε θα μας πάρεις εσύ τα σπίτια επειδή είσαι ανίκανη να κάνεις σωστά τη δουλειά σου.
Δημοψηφίσματα δε θέλετε; Ιδού ο λαός ιδού και το πήδημα.
Γ. Παπαδόπουλος-Τετράδης
