Του Αριστοτέλη Αϊβαλιώτη
«Όταν με φέρνετε να μιλήσω για την διαπλοκή, είναι σαν να κλέβω εκκλησία», δήλωσε με το γνωστό συναινετικό ύφος του ο πρωθυπουργός στην Βουλή, κατά την διάρκεια της συζήτησης για τα δάνεια των κομμάτων και των ΜΜΕ.
Σκοτίζομαι. Το να κλέβεις εκκλησία έχει καταχωρηθεί σαν έκφραση που παραπέμπει σε κάτι εύκολο, αλλά παράλληλα και σε κάτι χαμηλής αξίας. Δεν βρίσκονται θησαυροί στα παγκάρια των εκκλησιών, φραγκοδίφραγκα, συνήθως.
Αλλά βεβαίως ο κ. Τσίπρας χρησιμοποιεί την έκφραση σαν κατηγορία στους αντιπάλους του, στην αντιπολίτευση ότι αυτοί είναι βουτηγμένοι στην διαπλοκή ενώ εκείνος και η κυβέρνηση τους λάμπουν, ως αδάμαντες. Η γνωστή ιστορία με το «ηθικό πλεονέκτημα».
Αυτά γίνονται την ίδια μέρα που η Διεθνής Διαφάνεια δημοσιοποιεί την βαθμολογία των διαφόρων χωρών ως προς τις επιδόσεις τους στην αντιμετώπιση της διαφθοράς, με την Ελλάδα να καταγράφει το 2016 απότομη απώλεια 11 θέσεων στην διεθνή σύγκριση, μετά από 5 χρόνια που κατέγραφε προόδους.
Να ονομάσουμε ηθικό πλεονέκτημα τις χιλιάδες προσλήψεις κομματικών φίλων, ή συγγενών; Ο νεποτισμός και ο φαβοριτισμός του Συριζα έχει καταρρίψει όλα τα πρόσφατα ρεκόρ και έχει καταργήσει όλες τις προόδους που είχε κάνει η χώρα στην αναζήτηση αντικειμενικών και αξιοκρατικών κριτηρίων.
Να θυμηθούμε την προσπάθεια να διαμορφωθεί ένα φιλικό στην κυβέρνηση τηλεοπτικό περιβάλλον με την ιστορία του νόμου Παππά; Ή, μήπως οι χρηματοδοτήσεις της Αττικής, της τράπεζας, στον «φίλο» Καλογρίτσα, με ενέχυρα βοσκοτόπια τρίτων, δεν αποτελεί τον ορισμό της διαπλοκής;
Να ξεχάσουμε την πλήρη αταξία κορυφαίων στελεχών της κυβέρνησης σε σχέση με τις επιχειρηματικές τους δραστηριότητες και τα πόθεν έσχες τους; Παραπτώματα για τα οποία άλλοι κορυφαίοι παράγοντες, προηγουμένων κυβερνήσεων βρίσκονται στην φυλακή, ή κινδυνεύουν να καταδικαστούν σε βαρύτατες ποινές;
Θου Κύριε φυλακήν εν τω στόματι μας, αν αρχίσουμε να απαριθμούμε πράξεις και παραλείψεις για στελέχη της κυβερνητικής παράταξης σε θέματα διαφάνειας και τήρησης των νόμων, πράξεις και παραλείψεις που ήταν κατά τα άλλα στο πυρ το εξώτερον όταν επρόκειτο για στελέχη προηγούμενων κυβερνήσεων.
Η διαπλοκή καθιερώθηκε σαν κατηγορία πριν είκοσι και πάνω χρόνια για να καταδικάσει την προσπάθεια οικονομικών κύκλων να επηρεάσουν την πολιτική ζωή, υποστηρίζοντας με δόλια μέσα πολιτικά πρόσωπα, ή προσπαθώντας να τα εκμηδενίσουν και να τα απαξιώσουν. Με προφανείς σκοπούς, να βελτιώσουν τα κέρδη τους, να αποσπάσουν μεγαλύτερο μερίδιο από τους σπάνιους κοινωνικούς πόρους. Σε μεγάλο βαθμό είναι μία παθογένεια σύμφυτη με την λειτουργία όλων των δημοκρατικών καθεστώτων, όπου η πολιτική εκπίπτει πολλές φορές στην εξυπηρέτηση συμφερόντων ατόμων ή κοινωνικών ομάδων.
Δεν συμμετείχε άραγε και ο Συριζα σε αυτό; Ξεχάσαμε το Ίδρυμα Κλίντον; Το Ίδρυμα Λέβι του υπουργού Ανάπτυξης;
Ωστόσο, αυτό το άρρωστο σύστημα του παρελθόντος, αυτό το ίδιο που είδε να γιγαντώνονται τέτοιες συμπεριφορές, μπόρεσε να κάνει προσπάθειες να καθαρίσει αυτήν την Κόπρο του Αυγεία. Ποιος έβαλε στην φυλακή τον Τσοχατζόπουλο; Ποιος κυνήγησε τον Λαυρεντιάδη; Ποιος τον Μαντέλη; Και πάει λέγοντας.
Το παρελθόν της χώρας είναι γεμάτο από ψηφίδες αδιαφάνειας, φαβοριτισμού, πελατοκρατίας, αδιαφάνειας, διαφθοράς. Είναι όμως γεμάτο και από προσπάθειες να θεραπεύσουμε τις πληγές, να εγκαταστήσουμε μηχανισμούς ελέγχου, να τιμωρήσουμε και να αποδώσουμε δικαιοσύνη.
Το Συριζα και ο Τσίπρας το μόνο που θέλουν να κάνουν είναι να αντιγράψουν τις χειρότερες πρακτικές που βρίσκονται στο παρελθόν μας, βέβαιοι ότι εκεί, στην δημιουργία ενός συμπλέγματος εξουσίας όπου διαπλέκονται φιλικοί επιχειρηματίες, «δικοί» μας δημοσιογράφοι και εκδότες, στρατός μισθωτών ανθρώπων εμπιστοσύνης, εκεί βρίσκεται το μυστικό της διατήρησης στην εξουσία των αντιπάλων του, που τους αντιμετωπίζει σαν σύνολο, ενιαίο, για σαράντα χρόνια, όπως λέει ο ίδιος.
Μπορεί να δαιμονοποιεί το κατά την αντίληψη του προηγούμενο σύστημα, αλλά η πραγματικότητα λέει ότι θέλει να το αντιγράψει, έτσι όπως το έχει εκείνος στο μυαλό του. Γιατί «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα», η εξουσία και η διατήρηση της είναι το απόλυτο ζητούμενο.
Η διαπλοκή πια δεν είναι η προσπάθεια των επιχειρηματικών κύκλων να ελέγξουν την κυβέρνηση, αλλά η προσπάθεια της κυβέρνησης να ελέγξει το επιχειρηματικό παιχνίδι. Τουλάχιστον εκεί που την παίρνει.
Τι μένει από την προσπάθεια του Τσίπρα να λασπώσει τους αντιπάλους του; Να του θυμίσει κανείς ότι στο σπίτι του κρεμασμένου δεν μιλάνε για σκοινί;
Να τον κατηγορήσει κανείς για απύθμενο θράσος και υποκρισία;
Θα ήταν σαν να κλέβει εκκλησία…
