Του Κυριάκου Αθανασιάδη
Σε ποιον κόσμο θέλεις να ζεις; Γιατί υπάρχουν πολλοί κόσμοι. Για την ακρίβεια, υπάρχουν όλοι οι πιθανοί κόσμοι.
Κάντε ένα πείραμα: αφού κάθεστε που κάθεστε πάνω από το Facebook, δείτε σε πόσους κόσμους ρίχνετε τη ματιά σας μέσα σε ένα δίωρο όλο κι όλο, και μάθετε τι σκέφτεστε για αυτούς — γιατί αλλιώς θα το ξεχάσετε. Είναι πολύ εύκολο: σε ό,τι σάς ενδιαφέρει από αυτά που θα δείτε, πατήστε οπωσδήποτε ή Like ή ένα από τα άλλα σηματάκια που προσφέρονται από την πλατφόρμα, ανάλογα με το συναίσθημα που σας γεννιέται κάθε φορά, και στο τέλος του διώρου πηγαίνετε στο προφίλ σας και πατήστε το κουτάκι που λέγει Activity Log (ή Αρχείο Δραστηριοτήτων, στα ελληνικά) στο κάτω δεξί άκρο της φωτογραφίας εξωφύλλου που έχετε. Θα σας δοθεί ακριβώς ο κατάλογος όλων αυτών των δραστηριοτήτων σας, των αντιδράσεών σας, της διάδρασής σας μέσα στο προηγούμενο δίωρο.
Θα σας δοθούν επίσης πολλές όψεις του κόσμου μας, ή όψεις των πολλών κόσμων που υπάρχουν. Γιατί υπάρχουν πολλοί κόσμοι.
Ας πούμε, για να ανατρέξω στο δικό μου Αρχείο Δραστηριοτήτων (το χθεσινό, μεσημεράκι Κυριακής), υπάρχει ο κόσμος της Μόριας, ναι; Είναι εκείνη η επίγεια Κόλαση, ξέρετε. Κάτι χιλιάδες ανώνυμοι άνθρωποι ζούνε πάνω στο χώμα, στη λάσπη και στον θάνατο. Τους θερίζουν αρρώστιες. Τα παιδιά τους, γιατί έχει και παιδιά εκεί, πολλά παιδιά —κανόνας: δεν αφήνεις το παιδί σου πίσω όταν τρέχεις να σωθείς—, είναι ένα καράβι κατεστραμμένες ψυχές. Πολλά, βιάζονται. Δεν κακοποιούνται σεξουαλικά με την έννοια ότι κάποιος ανώμαλος τους λέει μια διεστραμμένη κουβέντα. Βιάζονται, τελεία. Μάλιστα, κάποια τυχαίνει να είναι πέντε χρονών. Και όμως τα βιάζουν. Έχετε δει πεντάχρονα; Μήπως τυχαίνει να έχετε κι εσείς κανένα πεντάχρονο παιδί; Ναι, υπάρχει αυτός ο κόσμος.
Υπάρχει όμως κι ένας άλλος. (Μην ξεχνάτε: υπάρχουν πολλοί κόσμοι. Για την ακρίβεια, υπάρχουν όλοι οι πιθανοί κόσμοι). Όπως αυτός ενός βιβλιοπωλείου και μιας πλατείας. Η πλατεία είναι στο κέντρο των Αθηνών, και είναι από τις πιο όμορφες του κόσμου. Το βιβλιοπωλείο είναι επίσης όμορφο, και δυναμικό. Μάλιστα, είναι αυτό που λέμε «χώρος πολιτισμού» (όλα τα βιβλιοπωλεία είναι χώροι πολιτισμού, αλλά μερικά είναι περισσότερο από τα άλλα — πώς να το κάνουμε τώρα). Λοιπόν, μια μαφιόζικη συμμορία βάζει φωτιά έξω από το βιβλιοπωλείο, προειδοποιώντας τους ιδιοκτήτες με ένα σημείωμα γραμμένο με το αριστερό για να μην αναγνωρίζεται ο γραφικός χαρακτήρας: «σήμερα εδώ αύριο μέσα στο μαγαζί σου». Φρίκη, ε; Ναι. Καθαρή, ατόφια, ναζιστική φρίκη.
Και νά ακόμη ένας κόσμος, ένας από τους άπειρους που λέγαμε: το φαρμάκι που χύνεται από τα ερτζιανά. Από όλα τα ραδιόφωνα; Όχι, προς Θεού. Αλλά πάρτε αν θέλετε μια γερή ανάσα, κρατήστε την όσο μπορείτε —ένα χαρτομάντιλο ή ένα μανταλάκι στη μύτη πάντα βοηθάει— και ακούστε κάποιον από τους δημοφιλείς, π.χ., αθλητικούς σταθμούς της Θεσσαλονίκης, όταν δεν μιλάνε για μπάλα. Δεν θα ξέρετε πού ζείτε και τι ακριβώς έχετε πάθει. Δεν θα ξέρετε τι σας συνέβη. Δεν θα πιστεύετε στα αυτιά σας. Ναι, είναι κι αυτός ένας κόσμος από τους πολλούς. Ένας κόσμος επικίνδυνος, εμπρηστικός και δυνάμει δολοφονικός. Ένας διχαστικός κόσμος. Και φυσικά επιτυχημένος και λαοφιλής. («Η πόλις εάλω», φίλοι μου. Να το θυμάστε).
Και φυσικά, υπάρχει και φωνάζει κάθε μέρα με την αδιανόητη φωνή του ο κόσμος αυτών που μιλούν μέσα και, το χειρότερο, έξω από τα σύνορα της ντροπιασμένης Ελλαδίτσας, στους ξένους φίλους μας (και στους εχθρούς μας), που τους μιλούν σαν εκείνους τους δευτεραγωνιστές στις παλιές ταινίες της Φίνος Φιλμς, σαν τη Μαντάμ Σουσού και σαν τον τρελό του χωριού. Μόνο που σήμερα εκείνοι οι αστείοι, και συχνά χαριτωμένοι, δευτεραγωνιστές, κι εκείνη η έρμη η Μαντάμ Σουσού, που κανέναν δεν πείραξε, και ο τρελός του χωριού, που αποδείχτηκε άκακος ο φουκαράς, είναι πρωθυπουργοί, είναι υπουργοί, είναι αυτοί που λένε σε σένα πόσα θα βγάλεις από τη δουλειά σου, αν θα έχεις δουλειά και πόσο ποσοστό πάνω από το 50% των κερδών σου, που τα 'χεις χάσει ούτως ή άλλως, θα πάνε στο ορθάνοιχτο και γελαστό στόμα τού χι Καρανίκα.
Ναι, υπάρχουν όλοι αυτοί οι κόσμοι και, κοίτα να δεις, είπαμε μόνο τέσσερις όλους κι όλους, που τους αλίευσα από το δικό μου Αρχείο Δραστηριοτήτων, ένα μεσημεράκι Κυριακής, μέσα σε μία μόνο ώρα. Στην πραγματικότητα, είναι πάμπολλοι. Άπειροι. Και πολλοί από αυτούς είναι σαν τούτους εδώ τούς τέσσερις: δηλητηριώδεις.
Γι' αυτό σε ρωτάω:
Εσύ σε ποιον κόσμο θέλεις να ζεις;
