Μηδενική ενσυναίσθηση και για τη Βενεζουέλα

Του Παναγιώτη Καρκατσούλη*

Μια διαφορετική από την δική μου πολιτική εκτίμηση για την επόμενη μέρα στη Βενεζουέλα, στην μετα-Μαδούρο εποχή, θα μπορούσα να την δεχτώ. Την ανάλυση για τη φύση των κινημάτων που εμφανίστηκαν στις χώρες της Λατινικής Αμερικής και αγωνίστηκαν για να αποτινάξουν την αποκιοκρατία μπορώ να την συζητήσω. Ακόμη και την δογματική ιδεολογική θέση που αναφέρεται στον ιμπεριαλιστικό ρόλο των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής, όταν συζητάμε για την αμερικανική εξωτερική πολιτική, την ακούω.

Εκείνο το οποίο, όμως, με ενοχλεί βαθύτατα και με θίγει ως Έλληνα και Ευρωπαίο πολίτη είναι η στάση της ελληνικής κυβέρνησης να διαφοροποιείται από τους εταίρους μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση σε σχέση με την καταπάτηση των δημοκρατικών και ατομικών ελευθεριών από το καθεστώς Μαδούρο και την άρνησή της να στέρξει στην αποκατάστασή τους.

Αξίζει να θυμηθούμε σε τι διαφώνησαν οι ευρωβουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ και τι, ακριβώς, καταψήφισαν από το σχετικό ψήφισμα που εκδόθηκε πριν από 4 εβδομάδες:

Στο ότι υπάρχει στη χώρα εντεινόμενη ανθρωπιστική κρίση, έλλειψη φαρμάκων και τροφίμων που έχει οδηγήσει 87% των κατοίκων της να ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας και 31 στα 1000 παιδιά να πεθαίνουν πριν φθάσουν τα 5 χρόνια.
Στο οτι 2.7 εκατομμύρια άνθρωποι εγκατέλειψαν την Βενεζουέλα το 2015 και, από τότε μέχρι σήμερα, ο αριθμός των προσφύγων έχει φθάσει τα 5 εκατομμύρια.

Στο ότι η ανθρωπιστική βοήθεια που στάλθηκε από την Κολομβία και την Βραζιλία απορρίφθηκε και, σε μεγάλο βαθμό, καταστράφηκε από τις στρατιωτικές δυνάμεις που πρόσκεινται στον Μαδούρο.

Στο ότι οι διακοπές του ηλεκτρικού ρεύματος για περισσότερο από 100 ώρες οδήγησαν σε θάνατο 26 ανθρώπους νοσηλευόμενους σε νοσοκομεία που δεν έχουν πρόσβαση ούτε σε ηλεκτρικό ούτε σε νερό.

Στο ότι, το 2019, ο δικαστής Αlfiuni Μora καταδικάστηκε σε πενταετή φυλάκιση λόγω «πνευματικής διαφθοράς».

Στο ότι μέλη του κοινοβουλίου, όπως ο Sergio Vergara και ο Juan Requesens απήχθησαν από το καθεστώς και αγνοείται η τύχη τους.

Τα προαναφερόμενα στοιχειοθετούνται με βάση στοιχεία και μαρτυρίες διεθνών οργανισμών, όπως ο ΟΗΕ, ο Οργανισμός Αμερικανικών Κρατών και ο Διεθνής Οργανισμός Μετανάστευσης.

Εν προκειμένω δεν με ξενίζει η ιδεολογική συγγένεια στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ με τον Μαδούρο. Με εξοργίζει, όμως, η- για μια ακόμη φορά- αναισθησία και αναλγησία τους μπροστά στον ανθρώπινο πόνο, την απροκάλυπτη δυστυχία. Η μηδενική ενσυναίσθησή τους. Ίδια όπως αυτή που έδειξαν για τους νεκρούς στη Μάνδρα και στο Μάτι. Ίδια με τον κυνισμό και την αναισθησία που έδειχαν όταν στραγγάλιζαν τους χαμηλο-συνταξιούχους κοροϊδεύοντάς τους με επιστολές που έλεγαν ότι δεν τους έχει κοπεί το ΕΚΑΣ και η σύνταξη. Είναι το «ηθικό πλεονέκτημά» τους που έχει αποκαλυφθεί.

Είναι αυτή η πρωτοφανής χαρακτηρολογική ιδιότητά τους για κυβερνώντες που πρέπει να αποδοκιμαστεί, να καταδικαστεί και να οδηγήσει στην ηθική τους έκπτωση.

Η συναισθηματική τους αναλγησία έχει προσλάβει χαρακτηριστικά αντίστοιχα με εκείνα του Eichmann που ανέλυσε με εμβρίθεια η Η. Arendt στην «κοινοτοπία του κακού»: Είναι οι άνθρωποι της διπλανής πόρτας που είναι οι φορείς του κακού, γιατί, εν τέλει, η συναισθηματική και πνευματική τους υπόσταση είναι ανάπηρη.

Και το γεγονός ότι η αναλγησία αυτή εκδηλώνεται από Έλληνες, έναν λαό που έχουμε υποφέρει από την στέρηση και την καταπάτηση των ατομικών ελευθεριών και δικαιωμάτων την κάνει ακόμη περισσότερο αποδοκιμαστέα.

Η μεταστροφή τους, τις τελευταίες ημέρες, που επαναλαμβάνουν ότι στηρίζουν την στάση της ΕΕ για ελεύθερες εκλογές στην Βενεζουέλα δεν πείθει κανέναν ότι έχουν απομακρυνθεί από τον κυνισμό που τους διακρίνει σε σχέση με την περιφρόνηση των ατομικών δικαιωμάτων. Φοβούμαι, δε, ότι δεν αλλάζει ούτε την εικόνα που έχει διαμορφωθεί στη διεθνή κοινότητα ότι το καθστώς Μαδούρο στηρίζουν ελάχιστες χώρες στον κόσμο που έχουν αυταρχικές κυβερνήσεις μεταξύ των οποίων συγκαταλέγεται και η Ελλάδα.

*Ο Παναγιώτης Καρκατσούλης είναι υποψήφιος βουλευτής στην Α' Αθήνας με το Κίνημα Αλλαγής