(Φωτ: Carlos Becerra/Anadolu Agency/Getty Images)
Του Γιάννη Κουζηνού
Μα πότε θα τελειώσει όλο αυτό; Η γυναίκα μου μόλις είχε διαβάσει μια ακόμα είδηση, μια ακόμα δήλωση του Μαδούρο η κάποιου άλλου από όλους αυτούς που έχουν κάνει κουρελόπανο σύνταγμα, νόμους, λογική, μια ολόκληρη χώρα. Αναστενάζοντας με κοίταξε μερικά δευτερόλεπτα στα μάτια βαθιά, θλιμμένα αλλά επίμονα. Τα μάτια που αγαπάς δεν έχουν όλες τις απαντήσεις αγάπη μου. Το σκέφτηκα αλλά δεν το ξεστόμισα. "Σύντομα καλή μου. Σύντομα" απάντησα, πλησίασα και την αγκάλιασα. Αναστέναξε και κρύφτηκε στην αγκαλιά μου ακουμπώντας το πρόσωπο της στο μέρος της καρδιάς μου. Ενώ άκουγε τους χτύπους της, ένιωσα τα δάκρυα που πλημμύρισαν τα μάτια της να μουσκεύουν το φανελάκι μου και να χαράζουν σαν ξυράφι ολόκληρο το σώμα μου. Αυτό το ερώτημα που βρίσκεται στα χείλη όλων σχεδόν τον κατοίκων στην Βενεζουέλα, αυτά τα δάκρυα και αυτός ο αναστεναγμός δεν είναι γλυκανάλατο μελόδραμα φθηνού ρομάντζου αλλά πραγματικό ξέσπασμα απελπισίας. Μα πότε θα τελειώσει όλο αυτό; Το ερώτημα αυτό γεννά την απόγνωση γιατί δυστυχώς δεν έχει απάντηση.
Να φανταστείς ήρθαμε στην Βενεζουέλα γιατί φοβηθήκαμε την κρίση στην Ελλάδα. Μια λάθος στροφή, πέντε λεπτά συνομιλίας με τον λάθος άνθρωπο ήταν αρκετά για να κάνουμε το μεγαλύτερο ως τώρα λάθος της ζωής μας. Από την άλλη πάλι αν θέλω να δω θετικά τις συνωμοσίες του σύμπαντος, πρέπει να ομολογήσω ότι η μοναδική εμπειρία που μου πρόσφεραν τα 5 χρόνια διαμονής μου στην Βενεζουέλα, σε μια χρονική περίοδο μάλιστα που συνέβησαν και συμβαίνουν ιστορικά γεγονότα στην χώρα, είναι πραγματικά ανεκτίμητη.
Όλες αυτές τις εμπειρίες μου από την πρώτη στιγμή προσπάθησα να τις μοιραστώ με τους λιγοστούς φίλους μου στο Facebook και ουσιαστικά ξύπνησαν τον γραφιά που κοιμόταν μέσα μου. Το γράψιμο με βοήθησε να αποφύγω την σίγουρη κατάθλιψη, να επικοινωνήσω τον θυμό μου και να μοιραστώ με όσους ενδιαφέρονταν να ακούσουν την αλήθεια πίσω από τον μύθο της "μπολιβαριανής επανάστασης". Ίσως όλο αυτό να οδηγήσει και στην συγγραφή ενός βιβλίου όταν βρω τον χρόνο και την ψυχική ηρεμία για να επιχειρήσω κάτι τόσο μεγάλο αλλά προς το παρόν το βήμα που μου έδωσε το Liberal και ο κύριος Μαυρίδης είναι πραγματική ευλογία και βάλσαμο για την ψυχή.
Είναι πραγματικά απίστευτο ότι στα 5 αυτά χρόνια ουσιαστικά συνέβησαν τα πάντα στην χώρα. Ήρθα στην Βενεζουέλα το 2011 όταν ακόμα ο Ούγκο Τσάβες ήταν παντοδύναμος και υγιείς. Αυτό μου έδωσε μια ολοκληρωμένη εικόνα του πως ήταν η χώρα στα "καλύτερα" της κάτω από την καθοδήγηση του Comandante. Δυστυχώς αυτά τα "καλύτερα" δεν ήταν ποτέ ουσιαστικά καλά και σε καμία περίπτωση συγκρίσιμα με την κατάσταση στην Ελλάδα που βίωνε την μεγαλύτερη κρίση στην σύγχρονη ιστορία της. Οι ελλείψεις των προϊόντων, η εγκληματικότητα, η φτώχεια και η διαφθορά δεν είναι συμπτώματα που προήλθαν από την πτώση των τιμών του πετρελαίου ούτε από λάθη του Μαδούρο.
Όλα αυτά προϋπήρχαν και η σημερινή ολοκληρωτική κατάρρευση είναι η κληρονομιά που άφησε πίσω του ένας χαρισματικός φαφλατάς πραξικοπηματίας. Τον είδα χτυπημένο από τον καρκίνο να κάνει προεκλογική εκστρατεία φανερά καταβεβλημένος και να κερδίζει τις εκλογές λίγο πριν φύγει για την Κούβα για θεραπεία, ταξίδι που έμελλε να είναι και το τελευταίο του. Έζησα την αγωνία του καθεστώτος να τον κρατήσει όσο γίνεται στην ζωή ακόμα και όταν αυτός είχε πια φύγει από αυτό τον κόσμο. Ο Ούγκο Τσάβες πέθανε στην Κούβα και θυμάμαι χαρακτηριστικά το χάος που δημιουργήθηκε στους δρόμους όταν η είδηση έστω και ανεπίσημα έφτασε στην Βενεζουέλα. Επίσημα ο Τσάβες μεταφέρθηκε ζωντανός σε στρατιωτικό νοσοκομείο στο Καράκας όπου άφησε την τελευταία του πνοή μερικές μέρες μετά.
Είδα την ελπίδα του κόσμου να αναπτερώνεται όταν στις εκλογές που ακολούθησαν όλα τα στοιχεία έδειχναν νίκη του συνασπισμού της αντιπολίτευσης και του Ενρίκε Καπρίλες έναντι του χρισμένου διάδοχου του Τσάβες, Νικολάς Μαδούρο. Άκουσα για πρώτη φορά την ερώτηση της απελπισίας "Μα πότε θα τελειώσει όλο αυτό;" όταν τελικά με διάφορα 1.5% ο Μαδούρο εξελέγη πρόεδρος, με σοβαρές υποψίες αλλοίωσης του αποτελέσματος. Όχι ότι έχει καμία σημασία πια.
Τα συγκλονιστικά γεγονότα με τις μαζικές διαδηλώσεις κατά του καθεστώτος το 2014 οι δεκάδες νεκροί από τις αστυνομικές αρχές και τους παρακρατικούς και η σύλληψη και φυλάκιση του Λεοπόλδο Λόπεζ, δημοφιλέστερου ηγέτη της αντιπολίτευσης, δεν άφηναν καμία αμφιβολία ότι η συνταγματική οδός για την αλλαγή του καθεστώτος πιθανόν να είναι μια αυταπάτη. Σήμερα πια δεν κρατάνε ούτε τα προσχήματα αφού μετά την σαρωτική επικράτηση της αντιπολίτευσης στις εκλογές για το Κοινοβούλιο με 65% κάθε απόφαση τους μπλοκάρετε από το πλήρως ελεγχόμενο Ανώτατο Δικαστήριο.
Θα συνεχίσω να ελπίζω για ένα ευτυχισμένο τέλος για την χώρα και την οικογένεια μου, γιατί δεν μου επιτρέπεται κάτι διαφορετικό. Θα συνεχίσω να κρατάω αγκαλιά την γυναίκα μου και την κόρη μου τις στιγμές που ζητάν από μένα να είμαι δυνατός και θα συνεχίσω να απαντάω με αισιοδοξία στο ερώτημα της απελπισίας. Μα πότε θα τελειώσει όλο αυτό; "Σύντομα καλή μου. Σύντομα".
