Του Νίκου Ρίζου
Νομίζω ότι άρχισαν τα πολιτικά μελτέμια… Για τον ΣΥΡΙΖΑ και για όλους αυτούς τους καβαλημένους πάνω στο κυβερνητικό άρμα της αριστερής παρένθεσης … Βροχή πέφτουν τα βόλια πάνω στο – επικοινωνιακά πιασάρικο – ηθικό πλεονέκτημα του κόμματος αυτού που η τραγική μοίρα το κόλλησε βεντούζα στη πλάτη αυτής της χώρας… Και το κόλλησε μάλιστα στη πιο ευάλωτη στιγμή… Την στιγμή που αυτή η χώρα, αυτός ο λαός , είχε ανάγκη να στηριχθεί σε ηγετικά χέρια στιβαρά… Σε χέρια που θα μπορούσαν να τον βγάλουν από την κρίση στην οποία βυθίστηκε… Αλλά από πλευράς ηγεσιών τα τελευταία χρόνια είναι αυτό που λέει ο λαός ΄΄ ήταν το κλίμα στραβό, τόφαγε και ο γάιδαρος…
Τώρα λοιπόν έχουμε πρωθυπουργό έναν Αλέξη Τσίπρα... Ένα νέο πολιτικό που ηγείται ουσιαστικά όχι μιας λαοπρόβλητης κυβέρνησης αλλά μιας ιδεοληπτικής δράκας που καλύπτει δεν καλύπτει το 2-4 % του ελληνικού λαού… Όλοι οι υπόλοιποι ψηφοφόροι που ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ όχι μόνο αριστεροί δεν είναι αλλά ταυτόχρονα είναι τα τραγικά θύματα των αλόγιστων , ανεύθυνων κι εθνικά επικίνδυνων απατηλών υποσχέσεων που αυτός ο άνθρωπος τους έδωσε προεκλογικά… Τι είναι λοιπόν αυτό που κάνει τον έλληνα να οδηγεί την μοίρα του σε τέτοια αδιέξοδα μονοπάτια ;
Όχι μόνο μια φορά αλλά πολλές η ιστορία απέδειξε ότι η ορθή κρίση δεν είναι ο,τι καλύτερο διαθέτει ο έλληνας. Και δεν είναι ο,τι καλύτερο όχι μόνο για λόγους ηθικής η ιδεολογικής συνέπειας… Αλλά κυρίως για λόγους συναισθηματικής αστοχίας… Οι ανθρώπινες σχέσεις στις σύγχρονες κοινωνίες είναι από την φύση τους σύνθετες και πολύπλοκες... Ο πολίτης δυσκολεύεται αφάνταστα στο ραντεβού του με την αλήθεια, την αντικειμενική αλήθεια, μολονότι οι πηγές πληροφόρησης του σε σύγκριση με το παρελθόν (ιντερνέτ, παγκοσμιοποίηση) είναι σήμερα απείρως περισσότερες…
Οι όροι κι οι προϋποθέσεις που μας οδηγούν στη λήψη των ορθών αποφάσεων, δεν υπάρχουν στη χώρα μας … Η και αν υπάρχουν προσλαμβάνονται από τον πολίτη με έλλειμμα αλήθειας, με άγαρμπο υποκειμενισμό, με σκοπούμενη πρόθεση ποδηγέτησης… Δεν διαθέτουμε αντικειμενική λήψη της πραγματικής εικόνας του κοινωνικού σκηνικού... Όλο αυτό το πλήθος των πληροφοριών των οποίων ο κάθε πολίτης είναι παθητικός δέκτης, δεν είναι παρά πλίνθοι και κέραμοι ατάκτως ερειμμένοι… Και επιπλέον… Εκτός από την αξιοπιστία των πληροφοριών, έχουμε να αντιμετωπίσουμε και ένα άλλο φαινόμενο…
Ο κάθε κατεργάρης, όταν μάλιστα συμβαίνει να είναι παγιδευμένος μέσα σε προσωπικούς φανατισμούς, ομαδοποιήσεις η σύνδρομα εγωισμού, επιλέγει από τον σωρό τις πληροφορίες εκείνες που υποστηρίζουν αυτά στα οποία ήδη πιστεύει …Υποκειμενική η λήψη της πληροφορίας, υποκειμενική και η επεξεργασίας της …Το πράγμα είναι στραβό από την αρχή του …
Και όχι μόνο αυτό… Όταν στην επεξεργασία αυτή έχει να κρίνει ομοειδή πράγματα , γίνεται υπερβολικά επιεικής σ αυτά που βολεύουν την διαμορφωμένη πίστη του και εξαιρετικά αυστηρός σε αυτά που υποστηρίζει η αντίπαλη επιχειρηματολογία … Και αυτό είναι κάτι που το συναντάμε στις συζητήσεις των καφενείων, της τηλεόρασης η των κοινωνικών συναναστροφών… Είναι κάτι καλό όταν γίνεται στο κόμμα του, στην ομάδα του και κακό όταν γίνεται σε αντίπαλο… Το ίδιο ακριβώς πράγμα με τον ίδιο βαθμό κοινωνικής αμφισβήτησης…
Ο πολίτης, ο Έλληνας πολίτης , είναι φορέας ενός εθνικού DNA, με απίστευτα σύνθετες και αντιφατικές ιδιότητες… Γενικά η κρίση του καθορίζεται από έναν έντονο και ευδιάκριτο συναισθηματισμό… Το αντικειμενικά κακό, δεν είναι κακό όταν συμπεριλαμβάνεται μέσα σε αυτά που ήδη πιστεύει… Αυτός στον οποίο πιστεύει δεν θα γίνει ποτέ απατεώνας στα μάτια του, ακόμα και αν τον υποδείξουν ο Θεός και ο Διάβολος αυτοπροσώπως… Ακόμη και αν σηκώσει ολόκληρο το θησαυροφυλάκιο της Τράπεζας της Ελλάδος…
Ο Έλληνας πολίτης διαθέτει κρίση μη ορθολογική… Εξατομικευμένα μπορεί να την χαρακτηρίσει κανείς έως αντιφατική η και γραφική ακόμη… Ωστόσο ενδιαφέρον παρουσιάζει όταν η κρίση αυτή ομαδοποιηθεί η μαζικοποιηθεί… Εκεί διακρίνεται το ανθρώπινο ένστικτο, η ροπή στην πίστη του εύκολου, της υπόσχεσης η του ανώδυνου δρόμου…
Τα όμορφα λόγια πείθουν πιο αποτελεσματικά τα έτσι και αλλιώς ευήκοα ώτα… Ένας πραγματικά ειλικρινής πολιτικός έχει μεγάλη δυσκολία να αναδειχθεί στο εκλογικό ακροατήριο…
Ο βασανισμός της προσλαμβανόμενης πληροφορίας είναι μία πολυτέλεια απίστευτα βαρετή στην καθημερινή συνήθεια του πολίτη… Άσχετα με την πραγματικότητα, έχει την τάση να κρατά το ρηχό και ευχάριστο, αρνούμενος να βυθιστεί στην επώδυνη αναζήτηση του αληθινού… Εκεί ακριβώς λοιπόν του την στήνουν οι λαϊκιστές…
Αυτοί δηλαδή που συστηματικά εκμεταλλεύονται τα κενά και τις αδυναμίες της ευθυκρισίας του… Αυτοί που χρόνια τώρα ασελγούν πάνω στον αδύναμο χαρακτήρα του πολίτη και τον οδηγούν όπως ο εκπαιδευόμενος σκύλος τον τυφλό…
