Στη νέα πραγματικότητα που μπαίνουμε, θα πρέπει να προσαρμοστούμε βίαια είναι αλήθεια, σε κοινωνικές συνήθειες πρωτόγνωρες για τα ήθη μας.
Η αναγκαστική επιβολή απόστασης για τους διαχυτικούς Μεσόγειους που έχουν μάθει τρία σταυροφιλήματα, αγκαλιές και χειραψίες είναι ένας περίεργος καταναγκασμός για το ταμπεραμέντο μας.
Όμως η πραγματικότητα που μας εξαναγκάζει η ύπαρξη του νέου ιού είναι τόσο επιτακτική που πρέπει να συνηθίσουμε.
Τελευταία μάλιστα κυκλοφορούν διάφορα κείμενα του ύφους «στην εκκλησία κολλάς, στην τράπεζα δεν κολλάς».
Επειδή η συγκεκριμένη λογική είναι και απλουστευτική και επικίνδυνη θα προσπαθήσω με απλά λόγια να κάνω κατανοητό πως κολλάς τη νόσο και τι μπορεί να γίνει για να μειωθεί η διασπορά της.
Όπως σε αρκετά πράγματα στη ζωή, έτσι και σε αυτό, δεν υπάρχει μόνο άσπρο και μαύρο αλλά και το ενδιάμεσο γκρι.
Η απάντηση στην ερώτηση κολλάς ή δεν κολλάς, εξαρτάται από πολλές συνυπάρχουσες καταστάσεις και συμπεριφορές που μπορούν να κάνουν μια κοινωνική συναναστροφή από τελείως ακίνδυνη έως πλήρως επικίνδυνη στο να κολλήσουμε τον νέο ιό.
Ας δώσουμε ένα απλό παράδειγμα.
Με τη χειραψία με έναν φορέα κολλάς ή δεν κολλάς;
Πιθανότατα δεν κολλάς εάν σταθείς για λίγο χρόνο απέναντί του χωρίς να μιλήσετε καθόλου, ώστε να μην παραχθούν σταγονίδια ή αερόλυμα από την έντονη φωνή και ταυτόχρονα μετά τη χειραψία πλύνεις καλά τα χέρια σου.
Κολλάς εάν όντας απέναντι ο ένας από τον άλλο, φωνάξετε και οι δύο με δύναμη «που σαι μεγάλε; χαίρομαι πολύ που σε βλέπω», μείνετε έτσι πέντε λεπτά κουβεντιάζοντας δυνατά τι κάνει η γυναίκα, τα παιδιά και ο μπαντζανάκης της γειτόνισσας και μετά χωρίς να πλύνεις τα χέρια σου τρίψεις τα μάτια σου ή σαλιώσεις το δάχτυλο σου για να γυρίσεις τη σελίδα στην εφημερίδα.
Φαίνεται μάλιστα πως η εικόνα της νόσου μπορεί να είναι βαρύτερη εάν πάρεις μεγαλύτερο ιϊκό φορτίο.
Δηλαδή αν εκτός της μεγάλης παραμονής, της χειραψίας και της έντονης κουβέντας με έναν φορέα, αποφασίσεις να χρησιμοποιήσεις τη γνωστή παραδοσιακή μέθοδο για να μην τον... ματιάσεις, μπορεί όχι μόνο να αρρωστήσεις αλλά να αρρωστήσεις και βαρύτερα.
Πέρα από τα αστεία όμως, που ταυτόχρονα είναι πολύ σοβαρά, την πιθανότητα να κολλήσεις τη νόσο την αυξάνουν κατακόρυφα η παραμονή σε κλειστό χώρο με ανθρώπους που έχουν τη νόσο και βήχουν. Όσο πιο κοντά, και όσο πιο πολύ χρόνο μαζί, τόσο πιο μεγάλη πιθανότητα να κολλήσεις. Επίσης την πιθανότητα την αυξάνει όσο πιο λίγο αερίζεται ο χώρος.
Ας έρθουμε τώρα στο πρώτο παράδειγμα
«Στην εκκλησία κολλάς, στην τράπεζα δεν κολλάς». Όπως εξηγήσαμε παραπάνω όλα είναι θέμα πιθανοτήτων. Δεν υπάρχει στην διασπορά του ιού απόλυτο «κολλάς» ή απόλυτο «δεν κολλάς».
Όσο μεγαλύτερος συνωστισμός και όσο χειρότερος ο αερισμός τόσο αυξάνεται η πιθανότητα διασποράς.
Η εκκλησία συνεπώς αλλά και κάθε χώρος που αερίζεται ανεπαρκώς έχει κάποια μεγάλα μειονεκτήματα.
Πρώτον δεν έχει παράθυρα που ανοίγουν και ο χώρος δεν αερίζεται σωστά. Αν κάποιος βήξει ή φταρνιστεί μέσα, ο ιός θα παραμείνει για περισσότερη ώρα στο κλειστό περιβάλλον και σε μεγαλύτερη συγκέντρωση. Επίσης το σύνηθες στην Εκκλησία είναι ο συνωστισμός να είναι πολύ μεγαλύτερος από ότι στην τράπεζα καθώς ο κόσμος είναι περισσότερος. Όμως υπάρχουν και άλλα δύο μειονεκτήματα. Η παραμονή στον χώρο αυτόν είναι για περισσότερη ώρα απ' ότι σε μια τράπεζα. Αν έχεις δίπλα σου έναν φορέα στην τράπεζα μπορεί να τον έχεις για δέκα λεπτά στην εκκλησία μπορεί να παραμείνει στο χώρο παραπάνω από μια ώρα.
Πρόβλημα φαίνεται να υπάρχει και με τα οικιακά κλιματιστικά που μερικές μικρές κυρίως εκκλησίες έχουν. Αυτά επειδή ανακυκλώνουν τον εσωτερικό αέρα χωρίς να βάζουν φρέσκο αέρα μέσα, λόγω των έντονων ροών αερισμού αυξάνουν την διασπορά του ιού πέρα από τα δύο μέτρα που συνήθως αυτός ταξιδεύει αν βήξει ή φταρνιστεί ένας ασθενής στο χώρο. Ιδίως προς την κατεύθυνση της ροής του αέρα.
Οι επαγγελματικοί χώροι λοιπόν με κλιματισμό που χρησιμοποιεί μίγμα και εξωτερικού αέρα και έχουν ειδικά φίλτρα, έχουν πλεονέκτημα σε αυτό.
Σε χώρους που χρησιμοποιούνται οικιακά κλιματιστικά ιδίως αν είναι μικροί, εφόσον υπάρχουν διαφορετικά άτομα, καλύτερα να μένει κλειστό την ώρα της κοινής παραμονής τους στον χώρο και εφόσον λειτουργεί, πάντα να μένει ανοικτό παράθυρο ή πόρτα.
Ευτυχώς στις ελληνικές εκκλησίες ψέλνουν μόνο οι ψάλτες και οι ιερείς και αυτό είναι πλεονέκτημα καθώς υπάρχει υποψία για αερογενή διασπορά με την έντονη φωνή ή το δυνατό τραγούδι όπως παρατηρήθηκε σε εκκλησία στην Κορέα ή σε χορωδία στις Ηνωμένες Πολιτείες.
Υψηλής επικινδυνότητας είναι φυσικά και τα μέσα μεταφοράς. Μεγάλος συνωστισμός, πολλοί άνθρωποι να ακουμπούν τα ίδια χερούλια, ίσως και ανεπαρκής αερισμός σε μερικά βαγόνια ή λεωφορεία.
Η δική μου γνώμη είναι να γίνει υποχρεωτική ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ με νόμο η χρήση μάσκας σε κοινόχρηστους χώρους που δεν μπορεί να γίνει έλεγχος συνωστισμού. Ταυτόχρονα να γίνει επιθετική διαφήμιση σε όλα τα μέσα ενημέρωσης για την ορθή της χρήση. Ήδη Γερμανία, Αυστρία και Τσεχία έκαναν υποχρεωτική για όλους τη χρήση μάσκας στα μέσα μεταφοράς και στα καταστήματα με μεγάλα πρόστιμα στους παραβάτες.
Συνεπώς η νόσος αυτή δεν έχει «κολλάς - δεν κολλάς»
Ακόμα και σε ανοικτό χώρο αν βήξει κανείς πάνω σου σε μικρή απόσταση από εσένα, τότε φυσικά κολλάς.
Αν σε κλειστό χώρο αντίθετα, φορούν όλοι μάσκα και μετά πλύνουν σχολαστικά τα χέρια τους, είναι απίθανο να κολλήσεις.
Συμπέρασμα. Η συνεύρεση σε ανοικτούς χώρους με ασφαλή απόσταση ιδίως πάνω από 2 μέτρα και πάντα με πλύσιμο των χεριών με μεγάλη προσοχή να μην ακουμπάμε , στόμα, μύτη, μάτια μειώνει τις πιθανότητες να κολλήσουμε στο ελάχιστο.
Η στενή επαφή, καθώς και ο μεγάλος βαθμός και χρόνος συνωστισμού και ο κακός αερισμός αυξάνουν τις πιθανότητες.
Εφόσον όμως κάποιος ακολουθεί ανεύθυνες συμπεριφορές κανένας περιορισμός σε κανένα χώρο δεν μπορεί να τον γλυτώσει από το να κολλήσει ή να αυξήσει ο ίδιος την μετάδοση του ιού.
Σε αυτόν τον δεύτερο γύρο, εν τη απουσία του κράτους φόβητρου και πατερούλη, η προσωπική ευθύνη έχει ακόμα μεγαλύτερη σημασία .
Γι αυτό η κατανόηση του μηχανισμού διάδοσης της νόσου είναι σημαντική και μπορεί να κάνει τη διαφορά από την τραγωδία της αναζωπύρωσης στην επιτυχία της αναχαίτισης.
