Του Ανδρέα Ζαμπούκα
Η υπόθεση με το τραγικό δυστύχημα της Αίγινας δεν είναι σίγουρα, απλή. Πολλές ενδείξεις οδηγούν τον καθένα μας να σκεφτεί διάφορα, όχι μόνο για την υπαιτιότητα του συμβάντος αλλά και για άλλες προεκτάσεις που μπορεί να έχει σε κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο.
Έγκυρες πληροφορίες βεβαιώνουν ότι ούτε το Λιμεναρχείο ούτε καμία άλλη επίσημη αρχή δίνει τα ονόματα των ατόμων που επέβαιναν στο σκάφος του 77χρονου που προκάλεσε την τραγωδία. Επίσης, είναι κάπως περίεργες οι δηλώσεις του υπουργού Δρίτσα- από μικρό κι από «ποιητή»… μαθαίνεις την αλήθεια- που έσπευσε ως «μάρτυρας υπεράσπισης» του χειριστή κ. Λυκουρέζου ο οποίος θεωρείται υπεύθυνος…
Όπως και να ΄χει, η κοινή γνώμη και ακόμα χειρότερα, οι συγγενείς των θυμάτων δεν γνωρίζουν τις λεπτομέρειες του ατυχήματος και κατά πάσα πιθανότητα, δεν θα τις μάθουν ποτέ.
Το περιστατικό της Αίγινας όμως, δείχνει πολύ περισσότερα από αυτά που μπορεί να υποψιαστεί κανείς. Και φανερώνει το μέγεθος του πρωτογονισμού της χώρας μας σε θέματα εντιμότητας, καθαρότητας, ασφάλειας, εμπιστοσύνης και απονομής δικαιοσύνης στην υποτιθέμενη κοινωνία των πολιτών.
Η πρώτη παρατήρηση που μπορεί να κάνει κανείς είναι ότι το πολιτικό σύστημα όπως και άλλες «σκοτεινές» οργανώσεις, ελέγχουν τα πάντα και κυρίως τα σώματα ασφαλείας και την Δικαιοσύνη. Είχα μείνει έκπληκτος πριν λίγο καιρό, όταν έμαθα την τεράστια συνομωσία μιας ολόκληρης πόλης ( Λάρισα), όπου οι αρχές (αστυνομία και δικαστήρια) προσπαθούν ακόμα να κουκουλώσουν ένα στυγερό έγκλημα, που έγινε με θύμα μια φοιτήτρια, το 1998! Οι λεπτομέρειες της υπόθεσης είναι ανατριχιαστικές και οδηγούν στο συμπέρασμα ότι η τρομοκρατία των δικτύων είναι ακόμα πανίσχυρη στην Ελλάδα!
Στην Αίγινα, μπορεί να έλαβε χώρα η πιο σατανική σύμπτωση των στιγμών αλλά και η πιο ανεύθυνη διάθεση ενός ανθρώπου που δεν ήταν σε θέση να πιλοτάρει το σκάφος. Κανείς δεν μπορεί με βεβαιότητα να γνωρίζει.
Εκείνο όμως που ξέρουμε σίγουρα είναι όσα συνέβησαν πριν και μετά το δυστύχημα. Όπως και στις υπόλοιπες ελληνικές θάλασσες, είναι απολύτως βέβαιο ότι δεν τηρούνται οι κανόνες. Ούτε στις ακτοπλοϊκές συνδέσεις (υπεράριθμοι) ούτε στην ικανότητα πλεύσης των σκαφών (Σάμινα κτλ) ούτε στην νομιμότητα κυκλοφορίας μικρών πλοιάριων (εγώ δεν έχω δίπλωμα χειριστή αλλά μπορούσα να νοικιάσω, αν ήθελα…) ούτε και στις περιπολίες του Λιμεναρχείου σε πολυσύχναστες περιοχές. Το αποτέλεσμα είναι ότι, ενώ για ένα μεγάλο διάστημα δεν συμβαίνει τίποτα, κάποια στιγμή, συμπίπτουν όλοι οι παράγοντες (θεσμικός ,οργανωτικός, τεχνικός) και γίνεται το κακό.
Επομένως, σε μια κοινωνία, όπου η «αναρχία» αποτελεί πολιτιστικό στοιχείο μακραίωνων παραδόσεων, τέτοιου είδους συμβάντα είναι στο πρόγραμμα και δεν πρέπει να μας εκπλήσσουν.
Η άλλη διάσταση είναι όσα επακολουθούν μιας παρανομίας ή ενός εγκλήματος. Είναι προφανές ότι υπάρχουν πολίτες πιο «ίσοι» από τους άλλους, έναντι της Δικαιοσύνης και της αστυνόμευσης. Και σίγουρα, δεν αφορά μόνο, όπως νομίζουμε, κάποια ανώτερη αστική τάξη που έχει τις διασυνδέσεις με την εξουσία. Έχει να κάνει με όλα τα δίκτυα που μπορεί να στηθούν σε τοπικές ή ευρύτερες κοινωνίες. Από μία αίρεση που ανήκουν δικαστές, έναν ιδιοκτήτη νυχτερινού κλάμπ που εξαγοράζει αστυνομικούς, κάποιους ενοικιαστές σκαφών, μέχρι υπουργούς που βρίσκονται τυχαία, στο λάθος μέρος και δεν θέλουν να εμπλακούν σε συνειρμούς και «ανθρωποφαγία» της κοινής γνώμης…
Σε κάθε περίπτωση, ζούμε σε μία χώρα, όπου η εμπιστοσύνη είναι μια ρομαντική αξία άλλων κοινωνιών. Επενδύουμε τα πάντα στην εξωστρέφειά μας και αγνοούμε παντελώς, πόσο πιο ήρεμοι, ευτυχείς και δημιουργικοί θα ήμασταν αν δεν είχαμε ως οδηγό επιβίωσης στην ζωή μας, το ψέμα και την απόκρυψη. Αδυνατούμε να καταλάβουμε ότι αυτοί οι «κουτόφραγκοι» πάνω από τον Ρήνο, μπορεί να είναι λίγο «ξενέρωτοι» αλλά διαθέτουν ένα υψηλό δείκτη κοινωνικής πίστης που τους παρέχει ασφάλεια και αυτονόητη ευημερία.
Ατυχήματα, δυστυχήματα και πολλές άλλες εκτροπές από το σύνηθες θα γίνονται παντού και πάντα. Το θέμα είναι τι κάνει μια κοινωνία για να τα αποτρέψει ή να ενισχύσει την συχνότητά τους. Όπως και πόσο δίκαιη είναι απέναντι σ΄αυτούς που προκαλούν ή τα υφίστανται.
Αυτή είναι όμως η Ελλάδα. Ο παράδεισος κι η κόλαση μαζί. Για να μην πλήττουμε ποτέ, μεταξύ «αγίων» και «εγκληματιών»…
