Δικαιούται μια ομάδα ανθρώπων, μία συλλογικότητα, να χρησιμοποιήσει ένα εγκαταλελειμμένο κτίριο για να στεγάσει αστέγους, πρόσφυγες ή ακόμη και να το χρησιμοποιήσει ως στέκι ή και ως αποθήκη των υλικών της επανάστασης; Οι οπαδοί της άκρας αριστεράς θεωρούν δεδομένη την καταφατική απάντηση. Σήμερα αποφασίζουν, λοιπόν, τι θα κάνουν με την ιδιοκτησία μας. Αύριο τι θα σκεφτόμαστε, τι θα λέμε και ποιον αέρα θα αναπνέουμε.
Μιλάνε στο όνομα της κοινωνικής δικαιοσύνης και επιβάλλουν πρακτικές ανελευθερίας. Για όλες τις έκνομες ενέργειες υπάρχει πάντα μία καλή μια εξήγηση. Καταλαμβάνουν ακίνητα επειδή υπάρχουν άνθρωποι που τα χρειάζονται. Με την ίδια λογική μπορούν να “απαλλοτριώνουν” τρόφιμα από τα σούπερ μάρκετ και τσιγάρα από τα καταστήματα ψιλικών. Αυτές ακριβώς οι πρακτικές απέκτησαν χαρακτηριστικά μιας δήθεν κοινωνικής αποδοχής, λόγω της υπερβολικής ανοχής στην ανομία από την προηγούμενη κυβέρνηση. Το πρόβλημα είναι ότι αυτή η τετραετία των “κοινωνικών πειραμάτων” και των θεσμικών ακροβασιών άφησε μία βαριά παρακαταθήκη για τους οπαδούς του κολεκτιβισμού. Έγινε μία αρχή, υπάρχει μια άκρη απ'' όπου μπορούν να συνεχίσουν αύριο εκείνοι που θα την αναζητήσουν. Αν η κοινωνία “αποδέχτηκε” την κατάληψη του ξενοδοχείου της κυρίας Παπαχελά, γιατί αύριο να μην “αποδεχτεί” και την κατάληψη του σπιτιού της;
Τα ατομικά δικαιώματα είναι άρρηκτα συνδεδεμένα με την ιδιοκτησία. Η υπεράσπιση της ιδιοκτησίας είναι εκείνη που δημιουργεί αυτόματα το πλαίσιο για την θεσμοθέτηση των ατομικών δικαιωμάτων. Ο κολεκτιβισμός έρχεται για να κτυπήσει την Ελευθερία και στοχεύει στην καρδιά της, στην ιδιοκτησία. Στο όνομα της θεραπείας των ανισοτήτων του καπιταλισμού, προωθούν την ανομία και επιβουλεύονται την ελευθερία που υπερασπίζεται η αστική δημοκρατία.
Η μάχη απέναντι στις καταλήψεις έχει έντονα ιδεολογικά χαρακτηριστικά. Δεν είναι απλά μία προσπάθεια του κ. Χρυσοχοϊδη να εφαρμόσει τον Νόμο και να επαναφέρει την κανονικότητα. Ασφαλώς είναι κι αυτό, μια επιχείρηση της συντεταγμένης Πολιτείας, αλλά ταυτόχρονα αποτελεί και μία πολιτική μάχη απέναντι στους εχθρούς της αστικής δημοκρατίας. Με άλλα λόγια, καλοδεχούμενη η αφύπνιση της Πολιτείας, αλλά από μόνη της δεν φτάνει. Χρειάζεται οι πολιτικές δυνάμεις του αστικού χώρου να υψώσουν τείχος απέναντι στην αυθαιρεσία των μπαχαλάκηδων. Εκατό επαγγελματίες επαναστάτες θέλησαν να “ανοίξουν” προχτές την ΑΣΟΕΕ. Απέναντί τους θα έπρεπε να υπάρχουν 1.000 κανονικοί φοιτητές που θα τους έλεγαν ότι “η τρομοκρατία δεν θα περάσει”. Δεν είναι αυτό αστυνομικό έργο! Ή καλύτερα, δεν είναι μόνο αστυνομικό. Είναι πρώτα και κύρια έργο της ίδιας της κοινωνίας.
Ναι, η κυβέρνηση οφείλει να εφαρμόζει τον Νόμο. Απέναντι στην παρανομία, ανεξάρτητα αν αυτός που την κάνει είναι δεξιός ή αριστερός. Διότι και στην δεξιά υπάρχουν αντίστοιχες απόψεις κολεκτιβισμού. Αλλά αν δεν κινητοποιηθούν και πολιτικές δυνάμεις, τότε η προσπάθεια αυτή δεν θα έχει στο τέλος ιδιαίτερη αξία. Θα πρέπει, για παράδειγμα, να υποχρεωθεί ο ΣΥΡΙΖΑ να μετακινηθεί από την πολιτική στήριξης των μπαχαλάκηδων. Αν στον ΣΥΡΙΖΑ αντιληφθούν ότι η στήριξη του Ρουβίκωνα τους απομονώνει στην κοινωνία, τότε θα αναγκαστούν να μετακινηθούν από τις ακραίες θέσεις. Εκτός αν επιμένουν να επιστρέψουν στα ποσοστά που τους είχαμε συνηθίσει τόσα χρόνια.
Θανάσης Μαυρίδης
