Του Γιάννη Κουζηνού
Το ξυπνητήρι, όπως κάθε μέρα, χτύπησε στις 5. Ακόμα έξω είναι σκοτάδι και ο επιστάτης δεν έχει βάλει σε λειτουργία το σύστημα πίεσης που στέλνει το νερό στο πολυόροφο κτήριο που ζούμε. Νομίζω ότι ο κανονισμός λέει ότι το νερό επανέρχεται στις 5, αλλά μάλλον ξυπνάω πιο εύκολα από τον επιστάτη μας. Το νερό έρχεται πάντα κατά της 5.10. Θα φτιάξω το πρωινό της μικρής, θα καθαρίσω το φίλτρο του νερού, θα φτιάξω καφεδάκι, αν έχουμε, και θα αρχίσω να ξυπνάω τα κορίτσια μου. Σιγά, σιγά και με υπομονή, καθώς η φράση «δεν ξυπνάνε ούτε με κανόνια» είναι μάλλον λίγη για να περιγράψει τι τραβάω κάθε μέρα με τις υπναρούδες μου.
Όταν είμαστε όλοι έτοιμοι, κατά τις 6 θα ξεκινήσουμε την κάθοδο μαζί με τους μυρίους γείτονες που ξεκινάν τη μέρα τους την ίδια ώρα. Όταν λειτουργεί ο ανελκυστήρας έχει καλώς. Όταν δεν λειτουργεί, όπως συμβαινει παρά πολλές φορές, καταλαβαίνετε, σας τα έχω διηγηθεί αρκετές φορές.
Σήμερα όμως δεν βγήκα με τα κορίτσια μου. Από τις σπάνιες φορές που θα τις αφήσω, έστω και για λίγο, μόνες. Έμεινα στο σπίτι. Πήρα την κάμερα μου και τράβηξα ένα βιντεάκι 3,5 λεπτών περίπου κάνοντας μια μικρή βόλτα στο διαμέρισμα. Το μικρό αυτό βίντεο είναι μια πρόσκληση σε όλους να εισέλθουν έστω και από μακριά στο σπιτικό μας. Δεν είμαστε ένα φανταστικό δημιούργημα του ίντερνετ, αλλά πραγματικοί άνθρωποι, πραγματική οικογένεια συνηθισμένων ανθρώπων που ζουν σε μια χώρα που λειτουργεί με... ασυνήθιστο τρόπο.
Δεν μου αρέσει η εικόνα μου τον τελευταίο καιρό. Δείχνω κουρασμένος, γερασμένος. Ξεκινάω το βίντεο με τις φωτογραφίες της οικογένειας μου. Της κόρης μου και της γυναίκας μου μαζί μου σε παλιότερες στιγμές ευτυχίας. Ακολουθεί φυσικά η κουζίνα και το αρχαίο μας ψυγείο. Ψωμί του τοστ για τη μικρή στην κατάψυξη και μισό κιλό κιμάς. Χυμός, μια μπύρα από τα περασμένα Χριστούγεννα, μακαρόνια, ρύζι, ζαμπόν και κίτρινο τυρί για τη μικρή. 9.800 μπολίβαρ το κιλό.
Βασικός μισθός 27.000. Τα μπιτόνια του νερού, που είναι απαραίτητα, καθώς ποτέ δεν ξέρεις πότε θα γίνει μια ακόμα διακοπή ρεύματος και νερού. Το φίλτρο μας που μαζεύουμε σταγόνα, σταγόνα το πόσιμο νερό. 120.000 μπολίβαρ κοστίζει ένα καινούριο φίλτρο νερού, θα συνεχίσουμε με το μαρτύριο της σταγόνας. Στο μπάνιο η βρύση τα ίδια. Πρέπει να ανοίγουμε και να κλείνουμε τη βάνα για να έχουμε νερό. 95.000 μπολιβάρ κοστίζει μια φτηνή βρύση για να την αντικαταστήσουμε. Το ίδιο και στο μπάνιο της κρεβατοκάμαρας στην οποία βλέπετε αραχτή την Φλούξ, μπροστά από την υπερσύγχρονη πλάσμα τηλεόραση. Το σκοτεινό δωμάτιο που προσπερνάω γρήγορα είναι το δωμάτιο της κόρης μου. Ας τηρήσουμε το άσυλο... μέρα που είναι.
Το επόμενο δωματιάκι είναι με τον υπολογιστή και το ροζ πληκτρολόγιο Hello Kitty, είναι το... γραφείο μου, ο υπολογιστής μου, το πληκτρολόγιο μου. Εδώ γράφονται τα άρθρα της στήλης «ΕΔΩ ΒΕΝΕΖΟΥΕΛΑ». Το πληκτρολόγιο μου χάλασε και αφού, όπως όλα, για να αγοράσεις ένα καινούριο, χρειάζεσαι μια περιουσία, συμβιβάστηκα με ένα παλιό της κόρης μου που πια δεν το καταδέχεται. Ένα μικρό πέρασμα από το σαλόνι και έξοδος στο μικρό μπαλκονάκι προς το φως.
Ο λόγος που προσπαθούμε να ξεφύγουμε από τη Βενεζουέλα και η διενέργεια του fundraising δεν είναι φυσικά τα φτωχικά έπιπλα, η παλιά τηλεόραση και τα χαλασμένα υδραυλικά. Όσο παράδοξο και να σας φαίνεται, το φτωχικό μας διαμέρισμα είναι το μόνο σημείο σε όλη τη Βενεζουέλα που αισθανόμαστε ασφαλείς και ευτυχισμένοι έχοντας ο ένας τον άλλο. Δεν προσπαθούμε να ξεφύγουμε από τη φτώχεια απλώνοντας το χέρι σε άγνωστους, προσπαθούμε να ξεφύγουμε από μια χώρα που για 17 ολόκληρα χρόνια έχει μπει στον γύψο στερώντας από τους πολίτες της ευκαιρίες, στερώντας τους την ελευθερία τους, την ασφάλεια τους και κατ'' επέκταση την ίδια τους τη ζωή. Σας ευχαριστώ για την επίσκεψη. Να μας ξανάρθετε και μην μας ξεχνάτε...
*Σημείωση Liberal: Όποιος επιθυμεί να συνεισφέρει οικονομικά, μπορεί να επισκεφθεί τον ακόλουθο σύνδεσμο: https://www.generosity.com/emergencies-fundraising/help-giannis-milagros-victoria-escape-venezuela
