Καλοκαιρινές  συναντήσεις προέδρων…

Καλοκαιρινές συναντήσεις προέδρων…

Toυ Ανδρέα Ζαμπούκα

Το προηγούμενο Σαββατοκύριακο, έτυχε να ακούω σε διπλανό τραπέζι, μια  παρέα ηλικιωμένων να συζητάει για ποδόσφαιρο. Δεν είχα την δυνατότητα να παρακολουθήσω τα πάντα αλλά διέκρινα τον πιο «ειδήμονα» μέσα στους άλλους, ο οποίος, κάθε πέντε λεπτά, πρόφερε με δέος, το όνομα Μαρινάκης. Μέτρησα μία, δύο τρεις, άπειρες φορές και στο τέλος, κατέληξα ότι  ίσως ο συγκεκριμένος άνθρωπος   χρειάζεται  βοήθεια, γιατί, όλα όσα σκεπτόταν  ή έλεγε περιστρέφονταν γύρω από το πρόσωπο του προέδρου του Ολυμπιακού! Τέτοια εμμονική διάθεση αναφοράς  δεν είχα ξανακούσει παρά μόνο για αγίους και εραστές…

Συμπτωματικά, χθες, πληροφορήθηκα  ότι ο εφοπλιστής και μεγαλοπαράγοντας του ποδοσφαίρου, αυτοπροσώπως (!) επισκέφτηκε την Πρόεδρο του Αρείου Πάγου, Βασιλική Θάνου. Η έκπληξή μου μετριάστηκε κάπως, όταν έμαθα ότι ο λόγος της επίσκεψης ήταν η κατάθεση πειθαρχικής αναφοράς κατά του Εισαγγελέα Εφετών, Σταμάτη Δασκαλόπουλο, για μεροληψία εναντίον του. Να σημειωθεί πως, μέχρι τώρα, έχουν κατατεθεί 11 αιτήσεις εξαίρεσης οι οποίες έχουν απορριφθεί! Αυτό που προσάπτεται στον κ. Δασκαλόπουλο εκτός από τη μεροληψία, είναι και η στενή του σχέση με τον Ισίδωρο Ντογιάκο, ο οποίος είναι γνωστός και ως «Παναθηναϊκάκιας», από την υπόθεση των υποκλοπών των συνομιλιών Κασιδιάρη - Μπαλτάκου από τον χρυσαυγίτη βουλευτή.

Μάλιστα! Ένας πρόεδρος  ποδοσφαιρικής ομάδας που  κατηγορείται ως φερόμενος  αρχηγός εγκληματικής οργάνωσης και του έχουν επιβληθεί περιοριστικοί όροι, επισκέπτεται την πρόεδρο του ανώτατου δικαστηρίου της χώρας, αυτοπροσώπως! Ταυτόχρονα, το ίδιο πρόσωπο είναι μεγαλοεπιχειρηματίας, εφοπλιστής, «μέντορας» του δημάρχου Πειραιά και υποψήφιος ιδιοκτήτης τηλεοπτικού καναλιού! Κι από την άλλη, μία πρόεδρος του Αρείου Πάγου η οποία έχει επιλεγεί από τη συγκεκριμένη κυβέρνηση και έχει στραφεί  εναντίον Καθηγητή Συνταγματικού Δικαίου  (Τσακυράκης) με αφορμή επικριτικό σχόλιο του στην προσωπική  του ιστοσελίδα.

Δεν μπορώ να ξέρω το βαθμό της υπερβολής μιας τέτοιας συνάντησης αλλά εκείνο που δημιουργεί εντυπώσεις είναι η προσπάθεια παράκαμψης της διαδικασίας. Με λίγα λόγια, ο «κατηγορούμενος» είναι φανερό ότι έχει θυμώσει με τον δικαστή που τον δικάζει και θέλει άλλον! 11φορές το δικαστήριο αρνείται και αυτός επιμένει για την δωδέκατη! Και ο θαυμαστής της πρώτης παραγράφου να είσαι, ε δεν μπορεί, κάπου θα προβληματιστείς!

Σε κάθε περίπτωση, ο κ. Μαρινάκης είναι γνωστό πως διαθέτει ένα τεράστιο δίκτυο με επιχειρήσεις, κυρίως εκτός Ελλάδας. Και όπως είναι λογικό, δεν μπορεί κανείς εύκολα, να τον κατηγορήσει για απατεώνα και τυχοδιώκτη. Γιατί αν ήταν έτσι, οι θεσμοί της Δικαιοσύνης στο εξωτερικό, θα είχαν ήδη επιληφθεί.

Αλλού είναι το πρόβλημα: Δεν είναι τα πρόσωπα που διαμορφώνουν την θολή εικόνα των ελληνικών δικτύων και την «γκρίζα» λειτουργία των θεσμών αλλά το ίδιο το ελληνικό κράτος. Γιατί οι ίδιοι ακριβώς, επιχειρηματίες που δραστηριοποιούνται σε ξένες αγορές, στην Ελλάδα ακολουθούν έναν εντελώς διαφορετικό δρόμο για να επεκτείνουν  τις επιχειρήσεις τους. Ας πούμε, το επίκαιρο ζήτημα της Siemens, αποδεικνύει ότι τα ίδια ύποπτα ταμεία της που δύσκολα «άνοιγαν» για δραστηριότητες στην Κεντρική Ευρώπη, σε άλλες χώρες είχαν γυρίσει τις κάνουλες για φίλους και εχθρούς…

Τι δεν υπάρχει στη  Ελλάδα; Το δέος και ο σεβασμός στην θεσμική διαδικασία και η απόσταση  της κομματικής εξουσίας  από τα κρατικά δίκτυα. Τι γίνεται κατά συρροή; Η κατά βούληση ερμηνεία των διατάξεων  και η μαζική γοητεία της κοινωνίας στα φεουδαρχικά κατάλοιπα της εξουσίας. Για παράδειγμα,  η αποδοχή του οποιουδήποτε  μεγαλοπαράγοντα  της οικονομίας, της πολιτικής και του θεάματος ως «ηγεμόνα» της κοινωνικής πραγματικότητας είναι και η βάση της καθεστωτικής αντίληψης για κάθε παρέκβαση της νομιμότητας.

Ένα είναι βέβαιο, ότι αυτό που κάποιος κάνει πολύ εύκολα στην Ελλάδα, δεν μπορεί να  το κάνει σε άλλες χώρες. Ας μην ψάχνουμε λοιπόν, ήρωες ή φαντάσματα γύρω μας. Το περιβάλλον πρέπει να αλλάξουμε για να αλλάξουν και οι άνθρωποι. Γέμισε η Ελλάδα «προέδρους». Και δυστυχώς, πίσω από κάθε «πρόεδρο» υπάρχει και μία «εξωτική» αφήγηση. Άλλοτε αληθινή κι άλλοτε ψεύτικη. Εξαρτάται από την ιστορία και τον αφηγητή που την διηγείται…