Καλημέρα κύριε Πρόεδρε

Κύριε Πρόεδρε, θα πρέπει να σας ομολογήσω ότι το «καλημέρα, κύριε Πρόεδρε» ήταν η πλέον βραχύβια δημοσιογραφική στήλη που έχω δημιουργήσει και ταυτόχρονα και η πιο διασκεδαστική. Ο «Φιλελεύθερος» μετατρέπεται από τις 18 Ιανουαρίου σε εβδομαδιαία πολιτική και οικονομική εφημερίδα. Ως ημερήσια εφημερίδα ήταν μία ηρωική προσπάθεια σε μια περίοδο που η μοναξιά αναζητούσε τρόπους να σπάσει τους τοίχους της φυλακής της. Οι ίδιοι άνθρωποι είμαστε που συνεχίζουμε. Σε μια προσπάθεια εξίσου απαιτητική. Γράφει ο Θανάσης Μαυρίδης.

Ο ανταγωνισμός για επενδύσεις, κύριε Πρόεδρε, είναι έντονος. Σε όλο τον κόσμο οι κυβερνήσεις έχουν την ίδια επιδίωξη, όπως και η δική σας: Να πείσουν τους επενδυτές να τοποθετήσουν τα χρήματα στον τόπο τους και να καταφέρουν με αυτό τον τρόπο να βελτιώσουν την ζωή των πολιτών. Αποδεδειγμένα δεν υπάρχει άλλος δρόμος για την ευημερία, με αποτέλεσμα να έχει αυξηθεί η ζήτηση του προϊόντος «επενδυτής». Όσοι λοιπόν θεωρούν απλή υπόθεση την προσέλκυση επενδύσεων, έχουν άδικο! Γράφει ο Θανάσης Μαυρίδης.

Δεν υπάρχει αμφιβολία, κύριε Πρόεδρε, ότι μια οικονομική κρίση επηρεάζει τους ανθρώπους βαθύτερα απ? ό,τι φαντάζεται κάποιος που έχει ακούσει για αυτή μόνο στα δελτία ειδήσεων. Πόσο μάλλον μια πρωτοφανής οικονομική κρίση, όπως είναι η ελληνική. Ας μην ξεχνάμε ότι έχουμε περάσει μια ολόκληρη δεκαετία κάτω από δύσκολες συνθήκες. Και για ένα μεγάλο κομμάτι του πληθυσμού συζητάμε για συνθήκες ακραίας φτώχειας. Λογικό είναι λοιπόν να αλλάζουν οι καταναλωτικές συνήθειες των πολιτών. Το ερώτημα είναι σε ποιον βαθμό… Γράφει ο Θανάσης Μαυρίδης.

Το πολιτικό σύστημα, κύριε Πρόεδρε, είναι βαθιά ένοχο για όλα όσα έχουν συμβεί στη χώρα και το αισθητήριο του κόσμου ήταν απολύτως σωστό. Οτιδήποτε παλιό, οτιδήποτε μύριζε μούχλα, ήταν και εξακολουθεί να είναι απωθητικό. Ακριβώς επειδή αυτό το «παλιό» είναι πλήρως ταυτισμένο στη συνείδηση του κόσμου με την κρίση. Κι είναι από τις λίγες φορές που ακόμη και οι ελιτιστές μπορούν να συμφωνήσουν με τις... πλατιές λαϊκές μάζες! Γράφει ο Θανάσης Μαυρίδης.

Η Τουρκία, κύριε Πρόεδρε, δεν πρόκειται να πάει σε διαπραγματεύσεις που θα έχει πιθανότητα να πάρει κάτι λιγότερο από εκείνο που διεκδικεί σήμερα: Δηλαδή, τα πάντα όλα! Κακώς πιστεύουν κάποιοι στην Αθήνα ότι θα κάνουμε δύο βήματα πίσω και ότι έτσι θα κερδίσουμε άλλη μια δεκαετία ηρεμίας. Έχουν κάθε δικαίωμα να συνεχίσουν ατάραχοι να απολαμβάνουν το εσπρέσο τους στο Κολωνάκι, αλλά αυτή τη φορά τα πράγματα είναι αρκετά σοβαρά. Πάμε πόλεμο; Μπορεί να χρειαστεί και να πάμε! Γράφει ο Θανάσης Μαυρίδης.

Κατεβαίνοντας κάθε πρωί την Κηφισίας, κύριε Πρόεδρε, και με κατεύθυνση το κέντρο της Αθήνας, έχω την αίσθηση ότι η χώρα δεν διαθέτει αστικές συγκοινωνίες. Ή ότι εκείνη ειδικά την ώρα που ο κόσμος πάει στις εργασίες του, οι εργαζόμενοι έχουν κηρύξει στάση εργασίας. Κάνω χιλιόμετρα για να δω το επόμενο μπλε λεωφορείο. Το περίεργο είναι ότι στις στάσεις δεν υπάρχει πολύς κόσμος. Σαν να έχουν παραιτηθεί οι πολίτες από την προσδοκία ότι θα περάσει σύντομα το λεωφορείο. Γράφει ο Θανάσης Μαυρίδης.

Ο «εχθρός», κύριε Πρόεδρε, στοχεύει, συνήθως, στις νευραλγικές θέσεις του στρατεύματος. Πρώτα θα κτυπήσει με την αεροπορία τις υποδομές και ύστερα θα στείλει τον τακτικό στρατό για μάχες. Ομοίως και στην πολιτική. Θυμηθείτε πώς έπεσε ο Κώστας Καραμανλής. Πρώτα «χτυπήθηκε» ο Θόδωρος Ρουσόπουλος και ύστερα άρχισαν να πέφτουν ένα ένα τα τουβλάκια από το κάστρο τής τότε κυβέρνησης. Και καλό είναι να θυμηθούμε πώς ακριβώς έγινε εκείνη η μεθόδευση. Γράφει ο Θανάσης Μαυρίδης.

Η στρατηγική του ΣΥΡΙΖΑ, κύριε Πρόεδρε, είναι συγκεκριμένη: προσπαθεί να αποδομήσει όλα εκείνα τα στοιχεία που τελικά «μέτρησαν» στην εκλογή σας. Η επίθεση κατά του κ. Στεφανή δεν είναι τυχαία. Έχει στόχο να διαψεύσει την προσδοκία του ελληνικού λαού για την «κυβέρνηση των αρίστων». Να είστε σίγουρος ότι θα ακολουθήσουν κι άλλες ανάλογες επιθέσεις. Και το αμέσως επόμενο «σενάριο» θα είναι εκείνο του τρόπου ζωής κυβερνητικών στελεχών.Γράφει ο Θανάσης Μαυρίδης.

Θεωρώ, κύριε Πρόεδρε, ιδιαίτερα σημαντικό να γνωρίζει ένας πολιτικός οικονομικά. Πόσο μάλλον ένας πρωθυπουργός! Κι αυτό το λέω με έμφαση. Ειλικρινά πιστεύω ότι θα είχαμε αποφύγει τις βαριές συνέπειες αυτής της κρίσης, αν κάποιοι είχαν αποφασίσει ότι τα οικονομικά δεν είναι και τόσο... βαρετά... Κι εδώ υπάρχει ένα παράδοξο. Η οικονομία έχει σχέση με την πολιτική. Αν ένας πολιτικός, λοιπόν, νιώθει απέχθεια για τα οικονομικά, πώς είναι δυνατόν να σταθεί στη θέση του; .Γράφει ο Θανάσης Μαυρίδης.

Κρίνοντας εκ του αποτελέσματος, κύριε Πρόεδρε, θα πρέπει να σημειώσουμε ότι στην περίπτωση της ΔΕΗ τα πράγματα εξελίσσονται ικανοποιητικά. Η εταιρεία έχει ξαναμπεί στον χάρτη των διεθνών επενδυτών και η μετοχή της δείχνει αισιοδοξία. Αυτή η εικόνα δεν έχει την παραμικρή σχέση με εκείνη που υπήρχε το καλοκαίρι. Η κυβέρνηση παρέλαβε μία εταιρεία στα πρόθυρα της κατάρρευσης. Ήταν μία πραγματική ωρολογιακή βόμβα. Οι επιπτώσεις θα ήταν όμοιες μ\\' εκείνες μιας ατομικής βόμβας σε μια μεγαλούπολη. Η υπόθεση της ΔΕΗ, λοιπόν, ήταν κεφαλαιώδους σημασίας. Για την ίδια τη χώρα.Γράφει ο Θανάσης Μαυρίδης.

Η τεχνολογία έχει προχωρήσει τόσο πολύ, που οι μάχες, κύριε Πρόεδρε, κερδίζονται στα εργαστήρια των μεγάλων εταιρειών και πριν αυτές αρχίσουν. Κι εδώ ακριβώς βρίσκεται η πρόταση: Να επενδύσουμε στην τεχνολογία! Είναι αστείο να υποστηρίξει κανείς ότι μπορούμε να κατασκευάσουμε αεροπλάνα. Μπορούμε να κάνουμε ένα καλό συμβόλαιο συμπαραγωγής. Και ίσως εδώ κρύβεται μία ευκαιρία με την κρίση που έχει δημιουργηθεί με τα F35 και την Τουρκία. Ίσως! Γράφει ο Θανάσης Μαυρίδης.

Το πρόβλημα με όσους θεσπίζουν νόμους, κύριε Πρόεδρε, είναι ότι πολλές φορές δεν αντιλαμβάνονται τις συνέπειες της ψήφου τους για τους πολίτες. Κυρίως σε θέματα τεχνικού χαρακτήρα, όπως συμβαίνει με διατάξεις που προτείνει ο υπουργός Οικονομικών. Μήπως πρέπει να ξεκινήσει ένας διάλογος του υπουργείου με τους επαγγελματικούς φορείς και να γίνει μια πιο συστηματική εργασία προς αυτή την κατεύθυνση; Για να κλείνουμε σιγά σιγά τις χαραμάδες στην πόρτα και να προχωρήσουμε και πιο πέρα, στο εσωτερικό του σπιτιού. Γράφει ο Θανάσης Μαυρίδης.

Θα σας διηγηθώ, κύριε Πρόεδρε, μια ιστορία από το μακρινό 2014. Ήταν λίγο πριν από τις εκλογές όταν συνάντησα τυχαία, στη διάρκεια μιας μεσημεριανής ανάπαυλας σε εστιατόριο των Αθηνών, έναν από τους κορυφαίους υπουργούς της κυβέρνησης των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, που εκλέχτηκε έπειτα από λίγες εβδομάδες. Ήταν ενθουσιασμένος, αφού, σύμφωνα με τα λεγόμενά του, είχε ήδη πουλήσει το πετρέλαιο και το φυσικό αέριο που βρίσκεται κάτω από τις ελληνικές ΑΟΖ και με αντάλλαγμα το χρέος. Γράφει ο Θανάσης Μαυρίδης.

Όλοι λένε, κύριε Πρόεδρε, τι πρέπει να γίνει. Δηλαδή, τι πρέπει να κάνουν οι άλλοι. Όταν αυτό το «πρέπει» πιάσει κι εμάς, τότε αρχίζει η κριτική, η αποδόμηση. Διαμαρτύρονται όλοι για την επιθετικότητα της Τουρκίας. Θέλουν κάτι να συμβεί άμεσα. Πιθανότατα να πολεμήσουν ξένοι μισθοφόροι στο πλευρό μας, μαζί με τη χριστιανική Δύση. Ένα είδος, δηλαδή, νέας σταυροφορίας. Όταν όμως η συζήτηση περπατήσει στα μονοπάτια του ρεαλισμού τότε το κλίμα στη συζήτηση αλλάζει. Γράφει ο Θανάσης Μαυρίδης.

Μεταξύ ενός απαίδευτου πολιτικού και ενός απολίτικου τεχνοκράτη, προτιμώ, σαφώς, τον απαίδευτο πολιτικό. Τον άνθρωπο εκείνο που δεν έχει ιδρώσει τη φανέλα, που δεν ξέρει πως βγαίνει το μεροκάματο. Σε σύγκριση πάντα, κύριε Πρόεδρε, με τον απολίτικο τεχνοκράτη. Θα συμφωνήσουμε ότι το ιδανικό θα ήταν να είχατε πολλά στελέχη που να έχουν πλούσια εργασιακή εμπειρία και την ίδια ώρα να έχουν μέσα τους και το πολιτικό ζώο. Να έχουν δηλαδή πολιτικό κριτήριο. Το μεγάλο ερώτημα είναι πού να τους βρείτε. Γράφει ο Θανάσης Μαυρίδης.

Το ερώτημα, κύριε Πρόεδρε, είναι αν η Τουρκία είναι κομμάτι του δυτικού κόσμου ή η Ελλάδα είναι το τελευταίο σύνορο της Δύσης απέναντι στο πολιτικό Ισλάμ. Αν λύσουμε αυτό τον γρίφο, τότε έχουμε αυτόματα στην οθόνη μας και τις επόμενες κινήσεις που μας απομένουν. Στη μία περίπτωση, σε εκείνη που η Τουρκία εξακολουθεί και είναι ένας στενός σύμμαχος των ΗΠΑ και της Βόρειας Ευρώπης, τότε εμείς έχουμε αντικειμενικό πρόβλημα. Αν η Τουρκία έχει περάσει στην απέναντι όχθη, τότε τα πράγματα γίνονται πιο απλά. Γράφει ο Θανάσης Μαυρίδης.

Μικρές χώρες σαν την Ελλάδα, κύριε Πρόεδρε, οι οποίες βρίσκονται σε κρίση και διακρίνονται για την έλλειψη θεσμών, αντιμετωπίζονται ως Ελντοράντο. Η κατάσταση αυτή, όπως ακριβώς την περιγράψαμε, προσελκύει τυχοδιωκτικά στοιχεία, τα οποία και μολύνουν το επενδυτικό περιβάλλον με την παρουσία τους, γεγονός που αποτρέπει, στο τέλος, τους σοβαρούς επενδυτικούς ομίλους να ασχοληθούν σοβαρά με τη χώρα. Αν μου επιτρέπετε, η Ελλάδα μοιάζει εδώ και μια δεκαετία να είναι ο παράδεισος των παρανόμων! Ένας λαθρέμπορος μπορεί να θεωρείται μέχρι και εθνικός ευεργέτης! Γράφει ο Θανάσης Μαυρίδης.

Η απόλυτη αλήθεια, κύριε Πρόεδρε, είναι ότι χάσαμε 4,5 χρόνια. Μία περίοδο που σε άλλες χώρες έβρεχε εκατομμύρια ευρώ, εμείς την περάσαμε αναζητώντας τρόπους για να αλλάξουμε τον κόσμο και να αναστήσουμε το όραμα του σοσιαλισμού. Σκεφτείτε τη στιγμή που οι διψασμένοι στην έρημο βρίσκουν έναν λάκκο με νερό και μία ομάδα θρησκόληπτων μουσουλμάνων θυμάται ότι έχει ξεκινήσει η νηστεία του Ραμαζανιού και ότι δεν επιτρέπεται στη διάρκειά της να πιουν νερό στη διάρκεια της μέρας. Γράφει ο Θανάσης Μαυρίδης.

Η Νέα Δημοκρατία, κύριε Πρόεδρε, είναι ένα πολυσυλλεκτικό-πολυφωνικό κόμμα. Είναι καλό που υπάρχουν διάφορες και διαφορετικές φωνές. Ίσως θα ήταν χρήσιμο να επισημοποιηθούν οι τάσεις. Η Νέα Δημοκρατία είναι ένα κόμμα που άντεξε στον χρόνο και κυρίως στην κρίση, την ώρα που ο μεγάλος αντίπαλος του παρελθόντος, το ΠΑΣΟΚ, χανόταν στις Συμπληγάδες της χρεοκοπίας. Αυτό θα σηματοδοτήσει και ένα κόμμα νέου τύπου, το οποίο σ\\' έναν βαθμό είναι άγνωστο στην ελληνική πραγματικότητα. Γράφει ο Θανάσης Μαυρίδης.

Επί σειρά ετών, κύριε Πρόεδρε, έχει καλλιεργηθεί σε αυτή τη χώρα η αντίληψη ότι δεν χρειαζόμαστε όπλα για να υπερασπιστούμε τα κυριαρχικά μας δικαιώματα κι ότι τα χρήματα που θα ξοδεύαμε για όπλα θα μπορούσαμε να τα δαπανήσουμε για σχολεία και νοσοκομεία.. Κι αν συμβεί καμία στραβή στη… βάρδιά μας, τότε θα σπεύσουν οι Ισραηλινοί και οι Αμερικανοί να βγάλουν το φίδι από την τρύπα. Γράφει ο Θανάσης Μαυρίδης.