Κ. Γαλανού

Δυστυχώς δεν είναι μόνον ο ΣΥΡΙΖΑ που διαγκωνίζεται με τον κακό αντιπολιτευτικό εαυτό του, στον μιζεραμπιλισμό, στο μηδενισμό κάθε βήματος και κάθε προσπάθειας που γίνεται για να βγούμε από το βάλτο της πανδημίας. Είναι το σύνολο των κομμάτων της αντιπολίτευσης και των αρχηγών τους που συμπεριφέρονται σαν να νοιώθουν ότι τους ξεγλιστράει από τα χέρια η ευκαιρία.

Όταν έφτασε η ώρα ο γεννημένος το 1934 μπαμπάς μου, να δηλώσει τα στοιχεία του για να ενταχθεί στο πρόγραμμα εμβολιασμού για τον κορονοϊό ήρθαν στην επιφάνεια και τα πρώτα ψήγματα της αμφιβολίας. Ήταν κι αυτές οι φωνές αμφισβήτησης της επιστήμης ου διαπερνούσαν τα φίλτρα της λογικής. Σε αυτό το μικρό «αν» και «μήπως να μην το κάνω» οργανώθηκε σκληρή αντεπίθεση. Με όλα τα μέσα! Η εκλογίκευση μαζί με την πλάκα. Το ντάντεμα μαζί με τον συναισθηματικό εκβιασμό. Ακόμη και απειλή! Όλα έπεσαν στο τραπέζι.

Επτά ώρες συζήτηση είχαν την Τετάρτη στο Πολιτικό Συμβούλιο του ΣΥΡΙΖΑ για τα θέματα της επικαιρότητας και την χάραξη στρατηγικής. Σύμφωνα με το ρεπορτάζ δεν μπήκαν στη διαδικασία να λύσουν την «παρανόηση» αν ο Αλέξης Τσίπρας ή κάποιος άλλος στον ΣΥΡΙΖΑ ξέρει καλύτερη ιστορία και δύναται να κάνει με επιστημονική επάρκεια την ιστορική αναγωγή για τη φύση των πολιτικών παρατάξεων. Το θέμα είναι λυμένο και με τη βούλα. Την  περικεφαλαία του Κολοκοτρώνη μπορεί να την φοράει σήμερα όποιος ξετινάζει καλύτερα τα πληκτρολόγια...

Ο τρόπος με τον οποίο, η χώρα ως σύνολο και οι πολίτες ως μονάδες, αντέδρασαν και αντιμετώπισαν την πανδημία και τις πολλαπλές κρίσεις που αυτή προκαλεί, συνθέτει το ελληνικό παράδοξο. Εκεί που τρέμαμε όλοι πως το «σύμπαν» θα καταρρεύσει γιατί ήταν σαθρό, το ΕΣΥ υπερβαίνει καθημερινά, τις πεπερασμένες και ξεπερασμένες αντοχές του. Στο ελληνικό παράδοξο, ωστόσο, έρχονται ως παραπλήρωμα μια μερίδα φωνακλάδικων φαρμακοποιών που απαιτούν τιμές για τον… εθελοντισμό τους!

Η προειδοποιητική απεργία στον ΕΦΚΑ, ενάντια στην απόφαση της ηγεσίας του υπουργείου Εργασίας να βγάλει με κάθε πρόσφορο μέσο και εργαλείο από την ομηρία χιλιάδες συνταξιούχους, είναι ένα σπάραγμα ανήθικου συνδικαλισμού. Του συνδικαλισμού που ακόμη και υπ΄αυτές τις συνθήκες «ζει» για τον εαυτό του και για να εξυπηρετεί τις ανάγκες του.

Ένας από τους λόγους που ο κυβερνητικός ΣΥΡΙΖΑ κατάφερνε να περνάει «δια πυρός και σιδήρου» αλώβητος ήταν η…αφοσίωση των υπουργών, των βουλευτών και των στελεχών του στον κεντρικό στόχο. Ο στόχος ήταν καθαρός, η μακροημέρευση στη διακυβέρνηση της χώρας, με ό,τι αυτό υποδήλωνε  και ό,τι αυτό απαιτούσε. Από τις πρώτες μέρες της μεγάλης εκλογικής νίκης... κορυφαίος υπουργός πολύ κοντά στον τότε πρωθυπουργό, έδινε το στίγμα.

Η υπόθεση της Marfin, είναι και θα είναι για πάντα, μια αδιανόητη προσωπική τραγωδία για τα αθώα θύματα και τις οικογένειες τους. Στην μεγάλη της εικόνα, είναι και θα είναι, ένα επώδυνο συλλογικό «έγκαυμα». Αποτέλεσμα ενός πολιτικού «εμπρησμού» στην εύφλεκτη και ευερέθιστη ελληνική κοινωνία, το ταραγμένο 2010.