(Φωτ: Κάτοικος της Βενεζουέλας με πορτραίτο του Σιμόν Μπολιβάρ. Photo by Roger Lemoyne / Getty Images / Ideal Image)
Η ημερομηνία της Ημέρας Ανεξαρτησίας των Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής νομίζω είναι λίγο πολύ γνωστή σε όλους, 4 Ιουλίου 1776, κυρίως μέσα από ταινίες του Hollywood όπως «Γεννημένος 4η Ιουλίου», «Ημέρα Ανεξαρτησίας» κλπ. Αυτό που ελάχιστοι γνωρίζουν όμως είναι ότι η Ημέρα της Ανεξαρτησίας της Βενεζουέλας είναι 35 χρόνια μετά στις 5 Ιουλίου 1811.
Ήρθα στην Βενεζουέλα το 2011.Ήταν η χρόνια που η χώρα γιόρταζε τα 200 χρόνια της ανεξαρτησίας της με εκδηλώσεις που ο Τσάβες και η κυβέρνηση του είχε ξεκινήσει από τον προηγούμενο χρόνο. Σχεδόν όλο το Καράκας ήταν καλυμμένο με αφίσες, γκράφιτι, τεράστια πανό με το πρόσωπο του Απελευθερωτή Σιμόν Μπολίβαρ και άλλων ηρώων της ανεξαρτητοποίησης της Βενεζουέλας από τους Ισπανούς αλλά και του ίδιου του Τσάβες.
Καθημερινές δημόσιες ομιλίες του κομαντάντε, μουσικοχορευτικά δρώμενα, άρτος και θεάματα για τον λαό όταν ακόμα τα πετροδόλαρα έρεαν άφθονα και τα ταμεία ήταν γεμάτα. Ο Τσάβες μπορούμε να πούμε με βεβαιότητα ότι είχε ψύχωση με τον Σιμόν Μπολίβαρ. Άλλαξε το όνομα της χώρας από Βενεζουέλα σε Μπολιβαριανή Δημοκρατία της Βενεζουέλας, μετακίνησε τα οστά του Μπολίβαρ από το National Pantheon όπου βρισκόταν για 141 χρόνια σε ένα καινούριο, εξαιρετικά κακόγουστο, μαυσωλείο ακριβώς δίπλα που κόστισε 140 εκατομμύρια δολάρια και δεν δίστασε κατά την εκταφή του Απελευθερωτή να αναθέσει σε ομάδα προγραμματιστών να ανακατασκευάσει το πρόσωπο του σε 3D εικόνα με βάση το κρανίο του. Το αποτέλεσμα αποκαλύφθηκε με τιμές και περηφάνια και εκατομμύρια αφίσες με το πρόσωπο του Μπολίβαρ τυπώθηκαν και μοιράστηκαν στον κόσμο και κόσμησαν όλα τα δημόσια κτίρια και γραφεία. Αυτά πέρα από παραδείγματα της ψυχωτικής συμπεριφοράς του Τσάβες είναι άριστα παραδείγματα για το πως και το που σκορπίστηκαν ατελείωτα εκατομμύρια κυριολεκτικά στον αέρα.
Και ενώ ο Τσάβες λάτρευε τον Μπολίβαρ σαν πρότυπο του, με τα χρόνια έγινε εμφανές ότι προσπαθούσε να παρουσιάσει τον εαυτό του σαν ισάξιο και συνεχιστή της παρακαταθήκης του. Ο Μπολίβαρ απελευθέρωσε την Λατινική Αμερική από τους Ισπανούς conquistadores και ο Τσάβες θεωρούσε τον εαυτό του απελευθερωτή της Βενεζουέλας από την τυραννία του καπιταλισμού και του ιμπεριαλισμού. Το τι συμβαίνει μέσα στο κεφάλι του κάθε μεγαλομανή με εξουσία δυστυχώς σπάνια έως ποτέ δεν συμβαδίζει με την πραγματικότητα.
Οι Ηνωμένες Πολιτείες ήταν είναι και πιθανότατα θα συνεχίσουν να είναι ο μεγαλύτερος και καλύτερος πελάτης της Βενεζουέλας στην αγορά πετρελαίου ενώ ταυτόχρονα η Βενεζουέλα εισάγει το μεγαλύτερο ποσοστό των τροφίμων αλλά και των πρώτων υλών για το οτιδήποτε από την Αμερική. Η αντιιμπεριαλιστική, αντικαπιταλιστική ρητορική για εσωτερική κατανάλωση σε ημερήσια βάση αλλά οι business, business!
Τα χρόνια πέρασαν, τα ταμεία άδειασαν, η Βενεζουέλα είναι καταχρεωμένη και δεμένη χειροπόδαρα από τον μεγαλύτερο πιστωτή της την Κίνα, καλά που έδιωξαν το Δ.Ν.Τ. και η κοινωνία έχει φτάσει πια στα όρια της εξαθλίωσης. Πολιτικοί κρατούμενοι, ανεξέλεγκτη βία και διαφθορά πείνα και καταπίεση από ένα σύστημα που δια των εκπροσώπων του παρουσιάστηκε σαν απελευθέρωση στην ουσία έφερε στον λαό την απόλυτη σκλαβιά του να μην μπορείς να ταΐσεις το παιδί σου.
Όλο αυτό μου έφερε στο μυαλό το μήνυμα του προέδρου Μαδούρο προς τον Αλέξη Τσίπρα όταν κέρδισε την πρωθυπουργία που μεταξύ άλλων έλεγε «Εμείς όλα αυτά τα έχουμε ήδη ζήσει. O λαός μας έτρωγε ζωοτροφές. Και όμως σπάσαμε τα δεσμά μας με το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Μη φοβάστε, Έλληνες και Ελληνίδες αδέρφια»
Λοιπόν Έλληνες και Ελληνίδες αδέρφια, πρέπει να σας ενημερώσω ότι πλέον και οι σκυλοτροφές είναι εξαιρετικά δυσεύρετες και πανάκριβες στην Βενεζουέλα καθώς και αυτές εισάγονται μετά το κλείσιμο όλων των μονάδων παραγωγής ζωοτροφών στην χώρα. Οι Βενεζολάνοι ακόμα και να ήθελαν δεν μπορούν πλέον να τραφούν ούτε με σκυλοτροφές και ίσως είναι ώρα για ένα νέο διορθωμένο μήνυμα από τον Μαδούρο προς τον Αλέξη μας.
205 χρόνια μετά την Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας της η Βενεζουέλα αντιμετωπίζει μια κατά την γνώμη μου μορφή σκλαβιάς και καταπίεσης ίσως χειρότερη από αυτή ενός εξωτερικού κατακτητή. Μένει να δούμε κατά πόσο θα γίνουν σεβαστές οι διαδικασίες που προβλέπουν το σύνταγμα και οι νόμοι και εάν τελικά αυτός θα είναι ο δρόμος της οριστικής αλλαγής και απελευθέρωσης. Εάν όχι, τότε είναι πιθανό η απελπισία να βρει τον δρόμο της για μια ακόμα φορά ακολουθώντας τα λόγια του Σιμόν Μπολίβαρ..
«Όταν η τυραννία γίνεται νόμος, η εξέγερση είναι καθήκον».
