Του Νίκου Ρίζου
Τα πράγματα είναι απλά και αδυσώπητα… Ψάχνουμε εναγωνίως να βρούμε την περπατησιά της μοίρας μας… Ψάχνουμε μέσα από την πρωτόγνωρη πολιτική αχλή να ανακαλύψουμε το μέλλον μας… Ίσως και την ελπίδα μας… Κάτι που αυτό τον καιρό μας λείπει ολοφάνερα και απελπιστικά… Ο χρόνος όμως μετρά τα δικά του αέναα βήματα και δεν δίνει δεκάρα για τα προβλήματα των ανθρώπων… Οι άνθρωποι ζουν κατ΄ επιταγή των βιολογικών κανόνων και των κανόνων της φύσης… Ζουν, αλλά στην περίπτωση μας κινδυνεύουν να μην υπάρχουν… Είναι παγιδευμένοι μέσα σε ένα σύστημα εντόπιας διακυβέρνησης, όπου ο απλός άνθρωπος από κυρίαρχο κύτταρο κατάντησε ένα δουλικό υποκατάστατο, υποταγμένο στη βούληση άλλων και συνταγμένο στις προσταγές των νέων κανόνων της λεγόμενης ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης… Και η ειρωνεία της μοίρας του… Με ένα αριστερό κόμμα στο τιμόνι της πορείας του...
Ρίξτε μια ματιά γύρω σας… Όχι κομματική, οπαδική ή εγωιστική… Μία ψύχραιμη ματιά... Θα δείτε ανθρώπους ζαλισμένους από τη βίαιη επιβολή νέων κανόνων στους ρυθμούς της ζωής του… Θα δείτε τις άμεσες επιπτώσεις της ανατροπής των ποιοτικών δεδομένων του κάθε ενός από αυτούς… Θα δείτε πολλούς ανθρώπους - ζόμπι… Άπραγους, αδρανείς, αποπροσανατολισμένους, χωρίς άποψη, χωρίς διεκδίκηση… Αν εξαιρέσει κανείς το δικό μας εκλογικό ατύχημα, αυτό του ΣΥΡΙΖΑ, οι άνθρωποι στα δημοκρατικά πολιτεύματα εξακολουθούν να ψηφίζουν αυτόν που κατά τη γνώμη τους αποτελεί την κατάλληλη εκπροσώπηση στην κυβερνητική διαχείριση… Με ηρεμία και νηφαλιότητα… Εξακολουθούν να κυκλοφορούν εν πλήρη ελευθερία… Συνεχίζουν να κατέχουν την ελεύθερη βούληση της σκέψης, της κρίσης, της απόφασης… Εδώ όμως δεν είναι έτσι…
Ζουν απλά μέσα σε πλαίσια απόλυτης καθοδήγησης… Όπου η προπαγάνδα, το κυνικό ψέμα, οι κόρακες της εξουσίας, οι νέες αξίες περί ζωής και τα κοντόφθαλμα συμφέροντα οδηγούν τους ανθρώπους της κοινωνίας μας σε μια συνειδησιακή αλλά και σωματική υποταγή… Χωρίς όρους, χωρίς προβληματισμούς, χωρίς αντιστάσεις…
Φοβάμαι ότι εδώ οι άνθρωποι πλέον κηδεμονεύονται ασύστολα… Και το κακό δεν θα ήταν μεγάλο, εάν την κηδεμόνευση αυτή δεν την επέλεγαν οι ίδιοι… Γνωρίζουμε τόσες και τόσες δικτατορίες και επαναστάσεις όπου η κηδεμόνευση επιβάλλονταν με τη βία… Εδώ όμως έχουμε να κάνουμε με αποφάσεις που λαμβάνονται –υποτίθεται– με την ελεύθερη βούληση του πολίτη… Αυτός επιλέγει με την ψήφο του τους ανθρώπους που επιθυμεί να τον κυβερνήσουν… Χωρίς την ψήφο του θα είχαν παραμείνει στο ποσοστό της ανυπαρξίας τους…
Οι άνθρωποι τους οποίους επέλεξε, λοιπόν, θεωρούν τη θετική ψήφο των πολιτών ως μία ανοιχτή εξουσιοδότηση διαχείρισης της κυβερνητικής εξουσίας… Κυβερνούν εξ ονόματος του και για το δικό του συμφέρον έτσι όπως αυτοί το αντιλαμβάνονται… Και κάνουν ότι τους κατέβει… Ξεχνούν τις προγραμματικές υποσχέσεις, πετούν στο καλάθι των αχρήστων κάθε ελπίδα του πολίτη για μια καλύτερη ζωή… Ενεργούν κατά πως εκείνοι κρίνουν… Κάνουν του κεφαλιού τους… Στον πολίτη που τους εμπιστεύτηκε θα απολογηθούν μετά από τέσσερα χρόνια… Χρόνος υπεραρκετός για να λειτουργήσουν μέσα σε αυτόν οι αδυναμίες του ανθρώπου όταν αυτός αποκτήσει μία εξουσία… Στο χρόνο αυτό θα αναπτυχθούν φαινόμενα απόλυτης λήθης ως προς τις υποσχέσεις…
Θα αναπτυχθούν φαινόμενα εγωισμού που απομακρύνουν την εξουσία από την πηγή της ύπαρξης της, δηλαδή την κοινωνία, τους ανθρώπους… Θα αναπτυχθούν φαινόμενα αυθαιρεσίας και ίσως και διαφθοράς, όταν μάλιστα παράλληλα εμφανίζονται και φανερά δείγματα ατιμωρησίας… Θα αναπτυχθούν φαινόμενα σκοπιμοτήτων και διαπλοκής, καθώς η εξουσία, η κάθε εξουσία, έχει τη φυσική τάση να συμφύρεται με το κεφάλαιο… Με τον πλούτο… Και να το πρώτο δείγμα… Η πρόσφατη «μάχη» κατά της διαπλοκής οδήγησε τους σκεπτόμενους σε σκοτεινούς συλλογισμούς... Αντικαταστάθηκαν δύο «διαπλεκόμενοι» κάτοχοι τηλεοπτικών αδειών με δύο αγλαΐσματα της υγιούς επιχειρηματικότητας! Αριστερό θαύμα; Ηρωική επίθεση; Ο καθένας μπορεί να βάλει μπροστά τη ζυγαριά της σκέψης και της συνείδησης του και να κρίνει…
Στην πολιτική, στην κάθε πολιτική, δεν υπάρχει συναισθηματισμός σαν αυτόν που σε υπερβολική επάρκεια είναι φωλιασμένος στην ψυχή του Έλληνα… Δεν υπάρχουν καλοί ή κακοί πολιτικοί και μάλιστα συντεταγμένοι σε καλά και κακά κόμματα...
Η πολιτική είναι μια διαδικασία που θα έπρεπε να ελέγχεται κάθε στιγμή και για κάθε απόφαση της… Λέμε πως είναι η επιστήμη του εφικτού, αλλά αυτό βρίσκεται μόνο στη θεωρητική σκέψη του αναλυτή…
Είναι έτσι καμωμένο το σημερινό σύστημα το σύστημα ΣΥΡΙΖΑ, που όταν ο πολίτης για τέσσερα ολόκληρα χρόνια δεν έχει καμία συμμετοχή στις αποφάσεις της εξουσίας, τότε είναι μαθηματικώς βέβαιο ότι σύντομα θα οδηγηθεί –αν δεν οδηγήθηκε ήδη– σε καθεστώς εθελοντικής ανελευθερίας και φυσικά σε κρούσματα πολιτικής και επιχειρηματικής διαφθοράς… Προσοχή λοιπόν και τα μάτια μας δεκατέσσερα…
