Πριν λίγες μέρες είδε το φώς της δημοσιότητας η είδηση ότι η αυτοαποκαλούμενη κεντροαριστερά βολιδοσκόπησε για επικεφαλής της τον Γ. Στουρνάρα. Από την άλλη πλευρά βολιδοσκοπείται κατά καιρούς ο Κ. Καραμανλής για επικεφαλής της κεντροδεξιάς. Φοβάμαι ότι ο τόπος δεν έχει ανάγκη από γεωγραφικούς προσδιορισμούς. Έχει ανάγκη από συγκεκριμένες πολιτικές.
Το λέω, γιατί οι όροι κεντροδεξιά, κέντρο, κεντροαριστερά κλπ είναι κενοί περιεχομένου. Έχουν λόγο ύπαρξης σε ένα χωράφι ή σε μια αλάνα. Όχι σε προσδιορισμό πολιτικής. Για να μην πω ότι είναι απάτες για το λαό.
Αυτοί οι όροι είχαν αξία όταν η πόλωση μεταξύ δεξιάς και αριστεράς μετά τον πόλεμο έδινε ένα νόημα σε κάτι που δεν ήταν τίποτε από τα δύο. Τάχα. Αλλά δεν περιέγραφε πολιτική. Πρόγραμμα. Σχέδιο οικονομικό και πολιτικό. Δεν ήταν με τον Παπάγο ούτε με το ΚΚΕ. Αυτό για τα χρόνια μετά τη μεταπολίτευση δε λέει τίποτε.
Η δεξιά του Καραμανλή έκανε τις μεγαλύτερες εθνικοποιήσεις και κρατικοποιήσεις μετά το 1974. Ο σοσιαλισμός επί Ανδρέα εφάρμοσε τα σκληρότερα μέτρα λιτότητας μετά τον πόλεμο και τις μεγαλύτερες ιδιωτικοποιήσεις επί Σημίτη.
Το επισημαίνω για να πω ότι στην Ελλάδα υπάρχει σοβαρό πρόβλημα πραγματικής πολιτικής ιδεολογίας. Η οποία απαιτεί από τη φύση της να πιστεύει κανείς σε ένα οικονομικό μοντέλο, που να έχει σχεδιασμό και εφαρμογή.
Οι μέχρι τώρα κυβερνήσεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, που μονοπώλησαν τη διακυβέρνηση από το 1974 μέχρι το 2015 (40 χρόνια!) δεν είχαν σχεδόν καμιά διαφορά μεταξύ τους στο οικονομικό μοντέλο τους. Έκαναν και οι δύο απλή διαχείριση του ελληνικού δημόσιου και διαχείριση των ιδιωτών που έβγαζαν λεφτά παρασιτώντας πάνω στο ελληνικό δημόσιο. Λίγο πιο δημόσιο, λίγο λιγότερο δημόσιο δεν κάνει διαφορά.
Όλο το άλλο κομμάτι της οικονομίας, οι έμποροι και οι μικρομεσαίοι και ελάχιστοι ανεξάρτητοι μεγάλοι επιχειρηματίες έζησε προσαρμοζόμενο στο κρατικοδίαιτο παρασιτικό μοντέλο, αναζητώντας αγοραστές και κεφάλαια κίνησης, συχνά με την κυρίαρχη μέθοδο του γνωστού του γνωστού, ώ γνωστέ.
Η χώρα δεν έχει ανάγκη από καμμία κεντροδεξιά και καμμία κεντροαριστερά και καμμία δεξιά και καμμία αριστερά α λα γκρέκα, που στήν ουσία δεν είναι παρά οι ίδιας νοοτροπίας κομματικοί μηχανισμοί με στόχο την κατάκτηση και νομή της εξουσίας του δημοσίου και της τσέπης του λαού.
Χωρίς διακριτά οικονομικά και πολιτικά προγράμματα, με κάτι ψευτοκορώνες από εξυπνάδες και μπόλικο βερμπαλισμό και ακόμα πιο πολύ χυδαίο, κενό σοβαρών επιχειρημάτων πόλεμο μεταξύ τους.
Δεν ξέρω τι σκέφτονται και τι κάνουν οι παράγοντες που τριγυρίζουν καμένα πολιτικά χαρτιά, που δεν έχουν και καμιά όρεξη να πάρουν καμιά πολιτική ευθύνη. Αλλά η Ελλάδα έχει ανάγκη από ανθρώπους που ξέρουν και έχουν συγκεκριμένα οικονομικά προγράμματα και τήν πολιτική πρόταση να τα εφαρμόσουν.
Η εποχή των Γιακουμάτων, των Νικολόπουλων, των Βρούτσηδων, των Φλαμπουράρηδων, των Λεβέντηδων και των Θεοχάρηδων, του Τσίπρα, του Καμένου, του Θεοδωράκη, του Μητσοτάκη, της Γεννηματά, του Κουβέλη, του Καρατζαφέρη και όλων όσων γέννησε η μεταπολίτευση έχει περάσει ανεπιστρεπτί. Έχει πεθάνει. Ζεί στην εντατική καλωδιωμένη.
Όλοι αυτοί θα μπορούσαν κάλλιστα να είναι στην ίδια κυβέρνηση υπουργοί του Γιωργάκη ή του Καραμανλή. Έτσι κι αλλιώς έχουν υπηρετήσει ή ευαγγελίζονται όλοι σχεδόν την ίδια πολιτική. Είτε αυτή υποδεικνυόταν από τους δανειστές είτε από τον εκάστοτε πρωθυπουργό. Οι διαφορές είναι μικρές. Και αφορούν μόνο στη διαχείριση του δημόσιου.
Η χώρα έχει ανάγκη από καθαρές πολιτικές και κυρίως καθαρά, νέα πρόσωπα. Έχει ανάγκη κυρίως από καπιταλιστική φιλελεύθερη δεξιά, σοσιαλδημοκρατία και αριστερά. Με διακριτά οικονομικά προγράμματα και στόχους. Με διακριτές πολιτικές. Στην πράξη, όχι στις αερολογίες.
Η χώρα έχει ανάγκη από ανθρώπους μορφωμένους και καταρτισμένους στην πολιτική, στην οικονομία, στη διαχείριση και στη διοίκηση και όχι το συνονθύλευμα των ατάκτων αεριτζήδων δικηγόρων, δημοσιογράφων, γιατρών, μηχανικών, καθηγητών πανεπιστημίου και των ανεκδιήγητων παρατρεχάμενων του κάθε αρχηγού, που έχουν απλώς το ψώνιο να γίνουν βουλευτές, απλώς εξουσία ή πρωθυπουργοί. Γιατί η πλειονότητα της Βουλής και των κομμάτων μετά το 1980 αυτό ήταν και είναι. Αυτό παράγουν τα κόμματα. Αυτό ψηφίζει ο λαός.
Όλο αυτό δεν μπορεί να αλλάξει αν τα ίδια τα κόμματα εξακολουθούν να είναι τα απολιθώματα του παρελθόντος. Εξακολουθούν να εκπροσωπούνται και να αναδεικνύουν μετριότητες και ακατάρτιστα στελέχη, συχνά με κριτήρια τηλεοπτικής κοκορομαχίας. Αδυνατώντας να εκκαθαρίσουν τον ίδιο τους τον εαυτό από την παλιατζούρα. Από την ανιδεολογική τους υπόσταση.
Ποιους να ψηφίσει ο λαός όταν οι πιο πολλοί απ αυτούς που του προτείνουν τα κόμματα είναι σαν τα μούτρα των κομμάτων.
Και για ποια δεξιά να μιλάμε όταν τις ίδιες νεοφιλελεύθερες πολιτικές εφαρμόζουν όλοι, ενώ αυτοί που υποτίθεται ότι είναι δεξιοί κλείνουν το μάτι στούς πιο βαθείς δημόσιους μηχανισμούς. Για ποια σοσιαλδημοκρατία να μιλάμε όταν δεν υπάρχει καν τέτοιο πρόγραμμα σε κανένα από τα άλλα κόμματα. Για ποια αριστερά να μιλάμε όταν η αυτοαποκαλούμενη αριστερά δεν έχει κάν ένα σοβαρό πρόγραμμα οικονομικής πολιτικής για τα μέσα παραγωγής, ενώ εφαρμόζει χωρίς αντίσταση την πιο δεξιά πολιτική!
Μόνο θλίψη προκαλούν οι κινήσεις κομματικών μορφωμάτων που πεθαίνουν και ψάχνουν το σωλήνα με το οξυγόνο σε φιάλες που έχουν τελειώσει.
Η χώρα έχει ανάγκη από ΝΕΟΥΣ. Από μορφωμένους. Από ιδεολόγους. Από προσγειωμένους. Από ανθρώπους του 21ου αιώνα, που να θέλουν να συγκρουστούν. Να ματώσουν. Να γκρεμίσουν αυτή την παράγκα και να την κάνουν σπίτι. Του λαού. Ούτε του Χριστοφοράκου ούτε των μπαχαλάκηδων. Σπίτι του 21ου αιώνα.
Γ. Παπαδόπουλος-Τετράδης
