Δέκα χρόνια αργότερα, τον ανακάλυψε ο Ηλίας Κανέλης στα «ΝΕΑ». Μεγαλοφυής η ιδέα του Ηλία. «Εκείνος ο νεαρός, που στην παρέλαση του 2011 στην Λάρισα σήκωσε το χέρι του και μούντζωσε τους επισήμους, που να βρίσκεται άραγε σήμερα και τι να κάνει; Τι απέγινε, τι πρεσβεύει;» Ήταν τότε ένας «ήρωας», μια νεανική φιγούρα που αποκρυστάλλωσε σε μια χειρονομία της όλη την «δίκαιη οργή» των Ελλήνων. Το διαβάσατε το συγκεκριμενο ρεπορτάζ υποθέτω, αναπαράχθηκε παντού, δεν σας δίνω πρωτογενή είδηση.
Είκοσι έξι χρονών σήμερα, ο Αχιλλέας Μιχαλές, είναι κομμωτής. Επίσης, ακραίος αντιεμβολιαστής και φανατικός αντιγκλομπαλιστής. Οι απανωτές αναρτήσεις του στα social media αποτελούν μνημείο ανορθολογισμού, υστερίας και φοβικότητας. Φοβάται την κυριαρχία των ομοφυλόφιλων που προωθεί η «νέα τάξη», τρέμει για τον αφελληνισμό της χώρας του από την παγκοσμιοποίηση, αρνείται να βάλει στο κορμί του το τσιπάκι που είναι ενσωματωμένο στο «μπόλι», είναι βέβαιος ότι ο Σόρος στέλνει τα κύματα των μεταναστών στις ακτές μας.
Ο ηρωικός Αχιλλέας που έγινε γραφικός. Ο τολμηρός που κατέληξε φοβικός. Το παράδειγμα προς μίμηση που μεταβλήθηκε σε παράδειγμα προς αποφυγήν. Ο εκφραστής της πλειοψηφικής «δίκαιης οργής», που κατάντησε περίγελος των πολλών. Ο φωτεινός μπροστάρης που βυθίστηκε στα υπόγεια του κοινωνικού σκοταδισμού. Το νεαρό μαθητούδι που στα δεκάξι του λατρεύτηκε για την παράτολμη πτήση του και που τα είκοσι έξι του στήνει ταμπούρια συντηρητισμού και ξεροκεφαλιάς σαν έντρομο και αγράμματο εκατονταετές γερόντιο.
Εκείνη η άτιμη η μούντζα, λοιπόν. Να ήταν άραγε από τότε φοβικός και συνωμοσιολόγος ο δεκαεξάχρονος Αχιλλέας ή αυτό που βλέπουμε σήμερα είναι αποτέλεσμα της «κορυφαίας» πράξης της ζωής του; Που την έκανε νωρίς, μόλις στα δεκάξι του κι έκτοτε πορεύτηκε ως όμηρος της; Ο Αχιλλέας έριξε την μούντζα ή η μούντζα αιχμαλώτισε τον Αχιλλέα, τον κράτησε δέσμιο της μεγαλοπρέπειας της και τον διαμόρφωσε οριστικά; Μάταια ερωτήματα που δεν θα απαντηθούν ποτέ.
Αμ αυτή η χώρα; Που σαγηνεύτηκε από μια άθλια νεανική χειρονομία; Από μια ύβρη στο χέρι μικρού παιδιού; Που αντί να την αντιμετωπίσει όπως της έπρεπε, με νουθεσία ή με τιμωρητικό ταρακούνημα, την αναγόρευσε σε ηρωική πράξη; Που μια ανοικτή νεανική παλάμη μετονομάστηκε σε απαύγασμα της πολιτικής πράξης ενός ολόκληρου λαού; Που αντί να αναρωτηθεί «τι συμβαίνει και βλέπουμε τέτοια πράγματα;» ή «τι έχουμε κάνει λάθος και ένας έφηβος μουντζώνει δημοσίως τους πατεράδες του», σήκωσε τον μουντζωτή στους ώμους της και τον περιέφερε θριαμβευτικά σαν άλλον ήρωα του ’21;
Τι λέει τώρα αυτή η χώρα κι αυτή κοινωνία; Οι γονείς του και οι δάσκαλοι του; Τίποτα δεν λένε. Πάλι κάποιοι άλλοι φταίνε. Δεν βαριέστε, στο τέλος -τέλος, έχουμε πολλούς Αχιλλέες για κατανάλωση. Αναλώσιμοι είναι.
