Της Μαρίας Dawkinson
Ο αρκούδος Αη-Βασίλης κρεμάστηκε από τη ζώνη του στο άδειο οικόπεδο με τα γκρεμίδια, γιατί συνειδητοποίησε για ακόμα μια χρονιά ότι η απασχόλησή του ήταν εποχιακή και φέτος. Το λούτρινο πτώμα κλείνει ενάμιση μήνα. Σταματώ ένα ταξί στη μέση του δρόμου, για να μπορέσω να βγάλω μια καλή φωτογραφία του αυτόχειρα. Take a walk on the wild side, προτείνει ο μακαρίτης από τα ηχεία του απέναντι καφενείου, επειδή το μεγαλύτερο ταλέντο του ήταν να βρίσκεται πάντα στο σωστό μέρος, τη σωστή ώρα.
Ο πεζόδρομος μου φαντάζει σα μια μετα-αποκαλυπτική φουάρ που παρουσιάζει τις τελευταίες δημιουργίες των επιζώντων ταλέντων και τις μεταλλαγμένες ιδέες τους. Τα ξεκοιλιασμένα κτίρια καμιά φορά κρύβουν υπέροχα τατουάζ στα κουφάρια τους, ανάμεσα στις αμέτρητες μουτζούρες. Στα ανοίγματά τους, καδρόνια ακινητοποιούν παντζούρια που ούτως ή άλλως δεν έχουν καμία πρόθεση να ανοίξουν, ούτε από μέσα, ούτε από έξω.
Απελπισμένο «ΠΩΛΕΙΤΑΙ» είναι κολλημένο λυσσαλέα σε κάγκελα μπαλκονιού με άφθονη μονωτική ταινία, λες και είναι φτιαγμένο από σίδερο αντί για χαρτί. Αστική πληγή με γάζες και χανζαπλάστ. Καλύτερα δεν μπορούσε ο ιδιοκτήτης να συμβολίσει την απόγνωσή του για το παρόν ακίνητο και το ακίνητο παρόν του. Στο υπόγειο κενοτάφιο της ίδιας πολυκατοικίας, μαύρα κάγκελα, σκοτάδια και μια επιγραφή «γραφείο τελετών από το 1910». Η είσοδος για τον Άδη είναι απροσπέλαστη και μπλοκαρισμένη με σκουπίδια, αν και υπόσχεται «ανοιχτά όλο το 24ωρο» (ποιου αιώνα όμως δε διευκρινίζει).
Πιο κάτω η στενή είσοδος μιας πολυκατοικίας είναι σχεδόν χτισμένη από τα υπάρχοντα ενός άστεγου. Στο αυτοσχέδιο κρεβάτι πάνω στα σκαλιά της εισόδου κοιμάται με γυρισμένη την πλάτη στον δρόμο και ο,τι συμβαίνει στον υπόλοιπο κόσμο. Στον πρώτο όροφο μια επιγραφή «μαθήματα γιόγκα» και φώτα ανοιχτά. Υπάρχει πιο σουρεαλιστικό πράγμα από την αμοντάριστη πραγματικότητα;
Σούρουπο και τα μπαράκια έχουν αρχίσει να στολίζουν τα τραπέζια με διακοσμητικά κεριά για πιο σέξυ ατμόσφαιρα. Μια μεγάλη παρέα πίνει και διασκεδάζει στο μπαράκι ακριβώς απέναντι από τον κοιμισμένο άστεγο της εισόδου. Και η μεν και ο δε αποδέχονται ο ένας την παρουσία του άλλου, αγνοώντας την πλήρως. Περίληψη της σύγχρονης κοινωνίας δηλαδή. Τρία μέτρα πιο κάτω, στον πεζόδρομο της Βαλτετσίου έφηβοι με μπύρες κάθονται ανακούρκουδα στη μέση του πεζόδρομου ή στέκονται με τις πλάτες στους τοίχους ακούγοντας μουσική. Δυο - τρεις χορεύουν κιόλας. Έντονα, ολοζώντανα χρώματα και όμορφες εικόνες αναμειγνύονται με την οσμή ούρων και την ταγγισμένη υγρασία του ψιλόβροχου. Βγαίνοντας στον κεντρικότερο δρόμο, κοιτάω προσεκτικά που πατάω, για να αποφύγω τα σκουπίδια και τη γλίτσα, όταν:
«Κοπελιά, μην περνάς από εκεί! Είναι η τουαλέτα της κοπέλας», με προειδοποιεί ένας ντόπιος, τη στιγμή που πάω να διαβώ ανάμεσα από δύο κάδους σκουπιδιών. Γύρισα να να δω για ποια κοπέλα που μου μιλά ο τύπος. Το χέρι του έδειχνε χαμηλά. Ήταν μικροκαμωμένη, απροσδιορίστου ηλικίας –θα μπορούσε να είναι από 25 μέχρι 50–, γιατί ήταν θαμπή και αποστεωμένη, με άπλυτα μαλλιά και μια μεγάλη μελανιά στο μέτωπο σε σχήμα πέταλου.
Ήταν ξαπλωμένη στη γωνία που σχημάτιζε η σκεπασμένη εσοχή του πεζοδρομίου, πάνω σε μια μεγάλη χαρτόκουτα ανοιχτή, έτσι ώστε να φτιάχνει αυτοσχέδιο κεφαλάρι και σκεπασμένη με ένα βρώμικο πάπλωμα. Είχε τα μάτια ακίνητα να εστίαζουν στο τίποτα. Δίπλα της, αυτοσχέδιο κομοδίνο με ντάνα από γνωστό free press, ένα ποτήρι νερό και κάτι προσωπικά αντικείμενα ακουμπισμένα στη σειρά σα στρατιωτάκια. Από την άλλη μεριά του υπαίθριου υπνοδωματίου της υπήρχαν τρεις κούτες εν είδει συρταριέρας.
Η γεωμετρία του χάους της, αυτό το φάντασμα της παρελθούσας κανονικότητας, με χαστούκισε απρόσμενα. Πώς καταρρέουν οι ζωές από τη μια στιγμή στην άλλη, τόσο γρήγορα, που παραμένει αυτή η γεωμετρία μας ανέπαφη; Σαν το σερβίτσιο από στρωμένο τραπέζι, όταν ταχυδακτυλουργός τραβά απότομα το τραπεζομάντηλο.
