Του Χρήστου Μαζανίτη – Μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου της ΕΣΗΕΑ
Δημοκρατία κρείττον τυραννίδος – Περίανδρος, αρχαίος Φιλόσοφος
Η τιμωρία των 7 συναδέλφων – δημοσιογράφων, με αφορμή το δημοψήφισμα του περασμένου Ιούλη, δεν θέτει απλά μείζονα ζητήματα για την ελευθεροτυπία. Βάζει την Δημοκρατία στον γύψο.
Η πλειοψηφία των Μέσων Ενημέρωσης επικεντρώθηκε κυρίως στις άδικες και εξοντωτικές ποινές των τριών δημοσιογράφων του Τ/Σ ΣΚΑΪ. Όμως και η επίπληξη που αφορά τους άλλους τέσσερις είναι εξίσου σκληρή. Στην ουσία «μαυρίζουν» το «δημοσιογραφικό μητρώο».
Τα Πειθαρχικά Συμβούλια της Ένωσης αποτελούν τον καθρέφτη των δημοσιογράφων. Είναι αυτά που προστατεύουν την τήρηση του Κώδικα Δεοντολογίας αλλά και το ύψιστο αγαθό της Δημοκρατίας, την ελευθερία. Το δικαίωμα στον λόγο και την έκφραση, στο διαφορετικό, στον πλουραλισμό.
Έστω ότι κάποιοι από τους συναδέλφους υποστήριξαν με πείσμα το «ναι». Υπήρξαν και συνάδελφοι, όμως, που υποστήριξαν με εξίσου πεισματικό τρόπο ή ίσως και πιο εμφατικά το «όχι». Όπως ο Γιώργος Δελαστίκ, ο οποίος καταφέρθηκε με σκληρότατους χαρακτηρισμούς, προς όσους υποστήριζαν το «ναι». «Γερμανοτσολιάδες» τους είχε χαρακτηρίσει σε εκπομπή του Νίκου Χατζηνικολάου, προκαλώντας την αντίδραση του τελευταίου.
Το Πειθαρχικό Συμβούλιο, με ψήφους 3-2, αθώωσε τον κο Δελαστίκ. Κρίθηκε πειθαρχικά μη ελεγκτέος. Και ορθώς! Διότι, μπορεί να χρησιμοποίησε ανάρμοστους χαρακτηρισμούς, όμως, όντας υπέρμαχος του «όχι», είχε και έχει το δικαίωμα να εκφράσει την άποψή του, όσο κι αν αυτή με βρίσκει αντίθετο. Θέλω να την ακούσω όμως. Πρέπει να την ακούσω. Γιατί το διαφορετικό ίσως οδηγήσει σε νέα καλύτερα μονοπάτια. Ο δημοσιογράφος κρίνεται από τους αναγνώστες, από το κοινό. Αυτοί είναι οι ύψιστοι κριτές.
Στην περίπτωση των «επτά» όμως, έχουμε πολλές διαβολικές «συμπτώσεις». Θυμίζω ότι αμέσως μετά το δημοψήφισμα, ο ΣΥΡΙΖΑ έκανε αίτημα προς τον αρμόδιο εισαγγελέα να ελέγξει εάν και σε ποιο βαθμό οι δημοσιογράφοι – υπέρμαχοι του «ναι» παραβίασαν το Σύνταγμα. Ήταν μία κίνηση που κατά διαβολική σύμπτωση συνέπεσε με την έγκληση κατά των «επτά», με την κατηγορία της παράβασης της δεοντολογίας.
Κι όμως, ο εισαγγελέας, πριν λίγο καιρό απεφάνθη ότι δεν συντρέχει κανένας λόγος να ασκήσει διώξεις και έθεσε την υπόθεση στο αρχείο! Το Πειθαρχικό Συμβούλιο της ΕΣΗΕΑ, όμως είχε αντίθετη άποψη. Επί της ουσίας, δεν εξέλαβε καν την απόφαση του εισαγγελέα στα υπ' όψιν και αποφάσισε να χαράξει τον δικό του δρόμο.
Όπως αποφάσισε να χαράξει έναν δικό του δρόμο και όταν στην δική μου πρόσφατη έγκληση των 5 δημοσιογράφων βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ, οι οποίοι ψήφισαν υπέρ του νομοσχεδίου – έκτρωμα για τις τηλεοπτικές άδειες, αποφάσισαν ότι απορρίπτεται. Διότι, όπως μου απήντησαν εγγράφως, από την λειτουργία μόνο 4 καναλιών (αντί των 9 που εκπέμπουν σήμερα) δεν προκύπτει πουθενά ότι θα μειωθεί ο αριθμός των εργαζομένων, πολλώ δε μάλλον να υπάρξουν απολύσεις! Ήταν μία δοκιμασία που έθεσα στις δημοκρατικές ευαισθησίες της πλειοψηφίας του Πειθαρχικού Συμβουλίου. Μίας ευαισθησίας «αλά καρτ», σύμφωνα με την οποία είχε καταδικαστεί ο Σίμος Κεδίκογλου σε οριστική διαγραφή.
Εξυπηρετούν το δίκαιο ή λειτουργούν με θυμικό και ιδεοληψίες;
Γεγονός είναι ότι πάλι κατά διαβολική σύμπτωση οι «επτά» μαζί με άλλους δημοσιογράφους είχαν «πρωταγωνιστήσει» σε εκείνο το βίντεο προπαγάνδας, που έφτιαξαν τα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ και είχε προβληθεί τόσο στα Video Walls του Ταε Κβο Ντο όσο και μέσω της τηλεοπτικής συχνότητας της δημόσιας τηλεόρασης. Κατά την εκδήλωση για τον έναν χρόνο ΣΥΡΙΖΑ στην διακυβέρνηση της χώρας, με ομιλητή τον κο Τσίπρα, οι «επτά» είχαν στοχοποιηθεί ευθέως, προκαλώντας την οργισμένη αντίδραση του κλάδου. Τι συμβαίνει τελικά;
Επίσης κατά διαβολική σύμπτωση, όσοι ψήφισαν υπέρ της διαγραφής των συναδέλφων φέρονται να είχαν υποστηρίξει στον δημόσιο λόγο τους το «όχι». Δικαίωμά τους. Όμως, οι ποινές φαντάζουν ως την τιμωρία των νικητών επί των ηττημένων. Σε ένα δημοψήφισμα που δίχασε ένα Έθνος. Σε ένα δημοψήφισμα που έβριθε συνταγματικότητας αλλά και ουσίας. Θυμίζω ότι ο ίδιος ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, Ζαν Κλοντ Γιουνκέρ είχε πει ότι οι Έλληνες κλήθηκαν να ψηφίσουν για μια συμφωνία που δεν υπήρχε! Σε ένα δημοψήφισμα, που το πανηγυρικό «όχι» δεν μετατράπηκε σε απλό «ναι» αλλά οδήγησε στην υπογραφή του σκληρότερου μνημονίου στην ιστορία της χώρας.
Η πλατφόρμα επικοινωνίας, στο site της ΕΣΗΕΑ έχει κατακλειστεί με δεκάδες μηνύματα και mails, στα οποία ο θυμός περισσεύει. Θα ήταν άδικο να μην μνημονεύσω την υποδειγματική στάση της Προέδρου του Πειθαρχικού, Αγγελικής Γυπάκη, η οποία όχι μόνο καταψήφισε τις πρωτοφανείς διώξεις, αλλά βρήκε το σθένος να το ανακοινώσει και δημόσια.
Και κάπου εκεί, κάποιοι από το Διοικητικό Συμβούλιο έσπευσαν να διαχωρίσουν τη θέση τους από το Πειθαρχικό λέγοντας ότι είναι ανεξάρτητο όργανο. Κι όμως, στο έγγραφο αίτημα για την σύγκληση έκτακτης συνεδρίασης με τη συμμετοχή των μελών του Πειθαρχικού Συμβουλίου της ΕΣΗΕΑ το Προεδρείο της Ένωσης σιώπησε. Σα να αποδέχεται την απόφαση, αλλά στα κρυφά… «μην μας πάρουν και χαμπάρι».
Προσωπικά, όσο σύσσωμο το Διοικητικό Συμβούλιο της ΕΣΗΕΑ δεν αποδοκιμάζει την πρωτοφανή απόφαση του Πειθαρχικού, θεωρώ ότι αποτελεί μέρος του προβλήματος.
Την ιστοσελίδα της Ένωσής μας όπως και την μεγάλη αίθουσα εκδηλώσεων κοσμεί η ρήση του Ιάκωβου Μάγερ «η δημοσίευσις είναι η ψυχή της δικαιοσύνης». Κάποιος συνάδελφος μου έγραψε ότι πρέπει να αντικατασταθεί από το «η δημοσίευσις είναι η ψυχή της λογοκρισίας», τονίζοντάς μου ότι πλέον ανησυχεί για το εάν πρέπει να εκφράζει ανοιχτά την άποψή του. Του απήντησα με μια φράση: Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ.
