Του Γιάννη Κουζηνού
Αν με ρωτούσαν πια είναι η πιο βαθιά σου επιθυμία τον τελευταίο καιρό, ίσως τα τελευταία χρόνια, νομίζω η απάντησή μου θα γινόταν δύσκολα πιστευτή από κάποιον που ζει μακριά από την Βενεζουέλα σε μια χώρα που ακόμα λειτουργεί και του παρέχει τα αυτονόητα. Και δεν μιλάω μόνο για τα τρόφιμα και τα προϊόντα καθημερινής διαβίωσης. Αναφέρομαι στα τελείως βασικά που χρειάζεται ένας άνθρωπος για να θρέφει όχι μόνο το σώμα του αλλά και την ψυχή του. Η πιο βαθιά επιθυμία μου είναι το απλούστερο των πραγμάτων που μας έχουν στερήσει όλα αυτά τα χρόνια εδώ στην Βενεζουέλα. Η ελευθερία του να είσαι άνθρωπος. Γιατί όταν σου έχουν στερήσει τα πάντα, οι επιθυμίες σου αρχίζουν ξανά από τα βασικά.
Πίσω στο νησί σε ένα απόμερο ταβερνάκι διπλά στη θάλασσα. Βραδάκι. Λίγος κόσμος. Η γυναίκα μου και εγώ. Φαγητό και κουβεντούλα με την συνοδεία ενός ντόπιου κρασιού. Χέρι-χέρι και ίσως με λίγο κρασάκι ακόμα μεταφέρουμε το μικρό προσωπικό μας πάρτι σε μια μικρή έρημη παραλία. Φυσικά έχει γεμάτο φεγγάρι. Ίσως μια μικρή φωτιά, όχι για τη ζεστή, είναι καλοκαίρι, αλλά για τη ζεστασιά. Βραδινό μπανάκι που θα ξεπλύνει όλη τη βρωμιά που έχει ποτίσει το σώμα μας και ακόμα πιο βαθιά και απάνθρωπα το πνεύμα μας. Αυτά τα αδιάφορα πράγματα, τα δεδομένα για ελεύθερους ανθρώπους επιθυμώ. Όταν με το καλό θεωρήσω ξανά την ελευθερία δεδομένη, τότε οι επιθυμίες μου θα αρχίσουν να αλλάζουν, να γίνονται ίσως πιο υλιστικές.
Οι επιθυμίες των ανθρώπων αλλάζουν συνεχώς ανάλογα με την προσωπική, οικονομική κυρίως αλλά και κοινωνική τους κατάσταση αλλά και την κατάσταση της χώρας στην οποία ζουν. Υπάρχει η έκφραση "white people problems", που αναφέρεται φυσικά σε ανόητα προβλήματα που τα θεωρούν σοβαρά, άνθρωποι που ζουν άνετες οικονομικά ζωές και έχουν σαν δεδομένο κεκτημένο όλα όσα μια σύγχρονη οργανωμένη χώρα τους προσφέρει. Την έχω ζήσει αυτή την ζωή και φυσικά όπως όλοι μας γκρίνιαζα για ανόητα πράγματα. Ανάμεσα σε 40 διαφορετικές γεύσεις καφέ δεν βρήκα τη συγκεκριμένη μέρα την γεύση της αρεσκείας μου. Το κρέας που αγόρασα δεν ήταν σωστά κομμένο από τον χασάπη μου. Θα πρέπει να περιμένω ένα ακόμα μήνα για το καινούριο κινητό. Τα βγάζω ίσα-ίσα πέρα με το μισθό μου και δεν μου μένουν πολλά για διασκέδαση. Όταν ζεις μια σχετικά άνετη και ελεύθερη ζωή συνήθως σκέφτεσαι ότι υπάρχουν και καλύτερα. Πολύ σπάνια αναλογίζεσαι ότι υπάρχουν και χειρότερα.
Τα τελευταία χρόνια που ζω στο Καράκας γνώρισα τα πολύ χειρότερα και δυσανασχετώ για τελείως διαφορετικούς λόγους. Πλέον η ζωή που είχα είναι το “υπάρχουν και καλύτερα” αλλά ακόμα και τώρα υπάρχουν και πολύ χειρότερα. Όταν δυσκολεύομαι να βρω αλλά και να πληρώσω τα βασικά είδη προσωπικής υγιεινής υπάρχουν εκατομμύρια άνθρωποι που δεν έχουν ούτε νερό. Όταν δεν έχω νερό υπάρχουν άνθρωποι που δεν έχουν ούτε νερό ούτε ρεύμα. Όταν δυσκολεύομαι να βρω βασικά είδη διατροφής και πάντα κάποιο ή πολλά από αυτά κάνουμε μέρες ή και εβδομάδες να τα αποκτήσουμε, υπάρχουν εκατομμύρια άνθρωποι που τρέφονται και επιβιώνουν σχεδόν με το τίποτα. Όταν βλέπω να δολοφονείται κάποιος στο δρόμο για ένα κινητό ή για λίγα μπολιβάρ είμαι μια ακόμα μέρα τυχερός που δεν είμαι εγώ το θύμα που ξεψυχά στο πεζοδρόμιο.
Όλοι οι άνθρωποι που ακόμα ζούμε και αναπνέουμε στη Βενεζουέλα έχουμε κάτι κοινό. Όλοι μας ευχόμαστε να είχαμε τα “white people problems”. Υπάρχει βλέπεις ένα πολιτικό σύστημα εδώ στη Βενεζουέλα τα τελευταία 17 χρόνια που όχι μόνο κατάφερε να στερήσει από τους ανθρώπους ελευθερίες, δικαιώματα και πρόσβαση στα βασικά προϊόντα διαβίωσης αλλά έβαλε όριο ακόμα και στα όνειρα και τις επιθυμίες. Ό, τι παραπάνω από μια παράγκα σε μια φτωχογειτονιά, ό, τι παραπάνω από ένα πιάτο φαγητό είναι δαιμονοποιημένες επιθυμίες που αρμόζουν μονό στις κακές καπιταλιστικές κοινωνίες και είναι απαγορευμένες για ένα σωστό σοσιαλιστή, υποστηρικτή της μπολιβαριανής επανάστασης. Έχουν βάλει όριο στην προσπάθεια του καθενός να εξελίξει τον εαυτό του, να καλυτερέψει τη ζωή του αλλά και ταυτόχρονα να δημιουργήσει ένα καλύτερο αύριο για τα παιδιά του.
Ο σοσιαλισμός του Τσάβες και του Μαδούρο δεν είναι μόνο εχθρός της αριστείας αλλά εχθρός σε οτιδήποτε σηκωθεί δυο πόντους από τη λάσπη. Η μανιώδης προσπάθειά τους για εξισορρόπηση των κοινωνικών τάξεων δεν είχε ποτέ σαν στόχο να βοηθήσει πραγματικά τους αδυνάτους ανεβάζοντας την ποιότητα της ζωής τους. Αντιθέτως, όλοι οι υπόλοιποι έπρεπε να κατέβουν για να τους συναντήσουν. Μετά από 17 χρόνια το έχουν σχεδόν καταφέρει. Για όλους εμάς υπάρχουν πάντα χειρότερα αλλά γνωρίζουμε ότι υπάρχουν και καλύτερα. Για τους σοσιαλιστές επαναστάτες η επιλογή πάντα είναι μια. Ρίχνοντας μια ακόμα ματιά στο άδειο μου ψυγείο αλλά και μια ματιά στις σκοτεινές παραγκουπόλεις δεν μπορώ παρά να συνεχίσω να εύχομαι, να ελπίζω και να επιθυμώ. Και ας πηγαίνω κόντρα στις επιταγές της επαναστάσεως.
