Στην κεντρική αίθουσα του σωματείου των δημοσιογράφων πρωταγωνιστεί μια μεγάλη επιγραφή: «Η δημοσίευση είναι η ψυχή της Δημοκρατίας». Οι μόνοι, που μοιάζει να μην ξέρουν τι σημαίνει αυτή η φράση είναι οι ίδιοι οι δημοσιογράφοι.
Την ώρα, που γράφονται αυτές οι γραμμές οι εργαζόμενοι στα ΜΜΕ, δημοσιογράφοι, τεχνικοί και διοικητικοί απεργούν, παράλληλα με άλλους εργαζόμενους, που βρίσκονται στους δρόμους για το ασφαλιστικό και το φορολογικό νομοσχέδιο που έφερε η κυβέρνηση.
Όπως ξέρει (θα έπρεπε) και ο τελευταίος πολίτης, η κυβέρνηση, χωρίς σοβαρή αναλογιστική μελέτη και με μόνο γνώμονα να πάρει μέτρα στο αψε σβήσε για να τελειώνει με αυτή τη διαπραγμάτευση, έφτιαξε ένα ασφαλιστικό έκτρωμα. Το οποίο, εκτός των άλλων, έχει στόχο και να αρπάξει τα αποθεματικά ταμείων, που δεν χρηματοδοτούνται από τον κρατικό προϋπολογισμό, όπως είναι των ΜΜΕ, δηλαδή δεν επιβαρύνουν τους πολίτες, προκειμένου να αιμοδοτήσει άλλα ταμεία, που εξ αιτίας κρατικών λαθροχειριών και διοικητικής κακοδιαχείρισης είναι ελλειμματικά.
Η απεργία στα ΜΜΕ έρχεται σε μια στιγμή, που οι εργαζόμενοι βρίσκονται κατακερματισμένοι σε εφημερίδες, ραδιόφωνα, τηλεοράσεις, πρακτορεία ειδήσεων και sites στο internet και που, με μικροπολιτική ευθύνη των διοικήσεων των δημοσιογράφων δεν είναι όλοι γραμμένοι στο συνδικαλιστικό τους σωματείο!
Έτσι, πολλά ειδησεογραφικά sites λειτουργούν κανονικά, άλλα από την πραγματική απαξίωση, που αισθάνονται οι αδικημένοι από την ΕΣΗΕΑ εργαζόμενοι και άλλα επειδή οι επικεφαλής τους χρησιμοποιούν αυτό το κλίμα για να κερδίσουν ή να μη χάσουν μερίδιο της αγοράς!
Ταυτόχρονα, για πρώτη φορά σε απεργία, μερικά έντυπα και ραδιοτι-βι ΜΜΕ κάνουν ό,τι μπορούν για να τη σπάσουν, άλλα επειδή θέλουν να κάνουν τον καλό στην κυβέρνηση για διαπλοκή, άλλα γιατί οι δημοσιογράφοι τους διαφωνούν με την απεργία και άλλα γιατί οι εκδότες τους δεν θέλουν την απεργία.
Όλο αυτό το εργασιακό και συγκρουσιακό κλίμα δεν γεννήθηκε χτές και δεν είναι άγνωστο σε κανέναν επαγγελματία του κλάδου. Ταυτόχρονα, δεν είναι άγνωστο σε κανέναν το πλαίσιο, που θέλει να εγκαταστήσει αυτή η κυβέρνηση ώστε να ελέγξει ασφυκτικά, όσο μπορεί περισσότερο τα Μέσα, χρησιμοποιώντας γιαυτό τους εργαζόμενους, τις νομοθετικές και τεχνικές δυνατότητες, που κατέχει και όσο πιο πολλούς εργοδότες μπορεί, σε ένα νέο και πιο ασφυκτικό παιχνίδι διαπλοκής.
Σ αυτό το πλαίσιο φέρνει έναν εξοντωτικό ασφαλιστικό νόμο για τους εργαζόμενους, ώστε να τους αναγκάσει να διαπραγματευτούν μαζί της, όπως ακριβώς διαπραγματεύεται αυτή με την τρόικα απ τη ανάποδη, και να τους έχει υποταγμένους αντί μαχητικούς, ενώ ταυτόχρονα σπέρνει όσο διχασμό δεν έχει ακόμα ο κλάδος, με υποσχέσεις και διαπλοκές κάτω από το τραπέζι ώστε να βασιλεύει διαιρώντας.
Αυτά, γιατί, όπως ξέρει και ο τελευταίος πολίτης, ο ΣΥΡΙΖΑ, κόμμα αρτιγέννητο, δεν έχει δική του φωνή στα ΜΜΕ, εκτός από την αδύναμη κυκλοφοριακά «Αυγή» (1600-1800 φύλλα την ημέρα) και την επίσης αδύναμη «Εφημερίδα των Συντακτών» (περίπου 9.500 φύλλα την ημέρα).
Η αρρώστεια δεν είναι καινούργια. Ο Ανδρέας Παπανδρέου προσπάθησε δύο φορές να ελέγξει τα Μέσα, φτιάχνοντας «δικά του». Μία με τον μακαρίτη τον Πόπωτα και μία με τον γνωστό Κοσκωτά. Το ένα έστειλε τον Πόπωτα στη φυλακή αδίκως και το άλλο τον Κοσκωτα δικαίως.
Και ενώ αυτό είναι εν ολίγοις το τοπίο και τα πάντα είναι γνωστά, δεν είναι γνωστό στους δημοσιογράφους και τεχνικούς του Τύπου το σημαντικότερο: Η ισχύς τους!
Η δημοσιογραφία είναι από τη φύση της αντιεξουσιαστική. Επειδή βασική δουλειά της είναι να σκαλίζει και να βγάζει στο φώς όσα δεν ξέρουν οι πολίτες για τις δραστηριότητες των κυβερνήσεων, των κάθε είδους οργανισμών, άλλων προσώπων της οικονομικής και κοινωνικής ζωής και των επιχειρηματικών δραστηριοτήτων.
Το γεγονός, ότι υπάρχουν Μέσα που υπηρετούν όλες αυτές τις εξουσίες αντί να τις ελέγχουν δεν αλλάζει τη φύση της δημοσιογραφίας. Οι αναγνώστες , ακροατές και θεατές έχουν κρίση και κρίνουν. Και με τη συμμετοχή τους ή την απουσία τους από ένα Μέσο το εγκρίνουν ή το αποδοκιμάζουν. Επειδή, τελικώς, μόνος κριτής των Μέσων είναι ο Πολίτης.
Οι δημοσιογράφοι, λοιπόν, έχουν στα χέρια τους τη δυνατότητα και την ικανότητα και τον μηχανισμό να αποκαλύψουν οποιαδήποτε δραστηριότητα προσώπων, κυβερνητικών πράξεων, διοικητικών πράξεων και επιχειρηματικών κινήσεων, έτσι, που κανείς άλλος δεν μπορεί να το κάνει.
Αυτή η ισχύς, όπως καταλαβαίνει καθένας είναι τεράστια. Και πολύ επικίνδυνη για τις κυβερνήσεις, που κινούνται πάντα στο ημίφως και στο σκοτάδι, για κάθε είδους υπόγειες δραστηριότητες προσώπων και για κάθε είδους επιχειρηματικές δραστηριότητες, που κινούνται έξω από τα πλαίσια των νόμων.
Αντί λοιπόν οι δημοσιογράφοι να εκμεταλλεύονται αυτό το θησαυρό που έχουν στα χέρια τους και να τρίζουν καθημερινά τα δόντια στις εξουσίες, αντί να στέκονται όρθιοι και αξιοπρεπείς απέναντί τους, προτιμούν, με ελάχιστες εξαιρέσεις, να τον πουλάνε με αντάλλαγμα πενταροδεκάρες, είτε κάνοντας τα χατίρια σε άλλους επιχειρηματίες, είτε στις εκάστοτε κυβερνήσεις, είτε, ακόμα χειρότερο, στα διάφορα κόμματα και να παρουσιάζουν το εμετικό θέαμα του παρακολουθητή των πολιτικών και του ξεσκονιστή τους!
Έτσι, από ισχυροί γίνονται αυτοβούλως αδύναμοι!! Από υπηρέτες του δημόσιου συμφέροντος και της Δημοκρατίας γίνονται υπηρέτες του κάθε τυχάρπαστου συμφέροντος για λίγα ευρώ, για λίγη επαφή με την εξουσία (!), για μια κοινωνική (νομίζουν) καταξίωση! Για μια επαφή με κάποιον υπουργό ή πρωθυπουργό!
Αυτό ακριβώς συμβαίνει και σήμερα. Η κυβέρνηση και οι εκδότες επιχειρηματίες, που θέλουν να κάνουν τις δουλειές τους με την κυβέρνηση, προσπαθούν να δώσουν τη χαριστική βολή στον κλάδο του Τύπου για να τον έχουν καλά μαντρωμένο και να μη μπορεί κανείς και να θέλει, να σηκώσει μια φωνή αντίδρασης και ελέγχου. Είναι πολλά τα λεφτά. Και για τους φρέσκους και νηστικούς πεινασμένους κυβερνήτες και για τους αχόρταγους νέους και παλιούς επιχειρηματίες.
Απέναντι σ αυτό το γνωστό τοπίο τα συνδικαλιστικά όργανα του Τύπου είναι παράλυτα, λές και γεννήθηκαν χτές. Η κομματική διαπλοκή και τα χατίρια σε κυβερνήτες και επιχειρηματίες, παράλληλα με την άρρωστη νοοτροπία της συνδιαλλαγής αντί του αγώνα, που πρωταγωνιστεί εδώ και χρόνια από τους συνδικαλιστές, υπό τα αδιάφορα μάτια της βάσης των εργαζόμενων έχουν ευνουχίσει τον κλάδο.
Το αποδεικνύει η βαρετή και ατελέσφορη πρόταση για ανούσιες απεργίες, χωρίς να έχει διασφαλιστεί ότι όλα θα βουβαθούν. Οι συνδικαλιστές πιπιλάνε μια χιλιομασημένη καραμέλα, χωρίς ίχνος φαντασίας και τόλμης. Την πρώτη κι ολας μέρα το συνδικάτο έδωσε άδεια να παιχτεί η είδηση της συνάντησης πρωθυπουργού-γραμματέα του ΝΑΤΟ! Την επόμενη, να καλυφθεί το συνέδριο της ΝΔ! Γιατί; Για να μη συγκρουστεί με τις… μεγάλες δυνάμεις του τόπου, μπας και μας κάνουν καμιά χάρη στο ασφαλιστικό μας πρόβλημα!!!
Αυτή η εδώ και χρόνια νοοτροπία «πλακάκια» είναι ο απόλυτος εξευτελισμός του δημοσιογράφου. Ταυτόχρονα, είναι και η αιτία, που οι κυβερνήσεις δεν έχουν πια κανένα σεβασμό στους δημοσιογράφους, με ελάχιστες εξαιρέσεις όσων δεν γονατίζουν, αλλά, το χειρότερο: που οι πολίτες δεν έχουν πια σεβασμό στους δημοσιογράφους.
Η απεργία απέναντι στην κυβέρνηση, που θέλει να πάρει όμηρο τον κλάδο και να αρπάξει τα λεφτά του ταμείου από τις καταβολές ετών των εργαζομένων, και απέναντι στους εργοδότες, που αρνούνται εδώ και χρόνια να πληρώσουν τις εισφορές τους, αναγκάζοντας το λαό να πληρώνει γι αυτές με τη μορφή του αγγελιόσημου (αυτό είναι το αγγελιόσημο) μπορεί να πετύχει και έχει νόημα μόνο αν βουβαθούν όλα και μιλάνε μόνο οι δημοσιογράφοι.
Κι αυτό μπορεί να γίνει μόνο με έναν τρόπο και μάλιστα εφικτό.
1. Η ΕΣΗΕΑ δεσμεύεται, ότι με το τέλος της απεργίας θα εγγράψει όσους συνάδερφους στα sites έχει αφήσει εκτός δυναμικού της.
2. Κανένα Μέσο δεν θα εκπέμπει και δεν θα λειτουργεί με κανένα τρόπο
3. Η ΕΣΗΕΑ και οι άλλες οργανώσεις Τύπου θα ενεργοποιήσουν ΑΜΕΣΩΣ την εφημερίδα «Αδέσμευτη Γνώμη», που της ανήκει από την απεργία του 1975, και θα εκπέμπει ΑΜΕΣΩΣ από ένα ραδιοφωνικό σταθμό, που θα ονομαστεί «Αδέσμευτο Ράδιο», έναν τηλεοπτικό, την «Αδέσμευτη Τηλεόραση» και ένα site το «Αδέσμευτο Post». Οι εγκαταστάσεις υπάρχουν. Θα λειτουργούν από την εθελοντική εργασία όσων μελών κα μη προστρέξουν, όπως στην απεργία του '75. Και θα ασκούν δημοσιογραφία αυστηρή, κριτική, δυναμική και κυρίως αποκαλυπτική σε 24ωρη βάση.
4. Τίποτε άλλο δεν θα παρέχει πληροφόρηση μέχρι να υποχωρήσουν κυβέρνηση και εργοδότες.
Αν αντέχουν οι επιχειρηματίες να χάσουν τα μαγαζιά τους και η κυβέρνηση να μην έχει υπηρέτες και να ζήσει την κριτική και την αποκάλυψη ας επιμείνουν.
Αυτά συνάδερφοι και Πολίτες είναι τα δεδομένα. Η εποχή, που οι δημοσιογράφοι έδωσαν χώρο σε άλλους δημοσιογράφους να γίνουν παρακεντέδες εξουσιών και να υπονομεύσουν τον κλάδο πρέπει να τελειώσει. Η ευκαιρία είναι ΤΩΡΑ. Αλλιώς, χάσαμε για πάντα. Και κυρίως, έχασε ο λαός.
Επειδή ο δημοσιογράφος είναι η φωνή αυτού που δεν έχει φωνή. Και τα μάτια αυτού που δεν βλέπει. Και η κραυγή των αδικημένων. Καιρός να Αναστηθεί.
Γιώργος Παπαδόπουλος-Τετράδης
