Η αισχρή θεωρία της «αντικειμενικής σύμπλευσης»

Πριν τη μάχη της Αλβανίας το 1940, μου περιέγραφε παλαιός συνάδελφος, το καθεστώς Μεταξά προετοιμαζόταν για πόλεμο και κάθε τόσο έκανε ασκήσεις πολιτικής άμυνας στην Αθήνα. Μαζευόταν τότε η νεολαία, καθότι το καθεστώς δε σήκωνε αντιρρήσεις και αποχές, όμως έκαναν χαβαλέ μεταξύ τους λέγοντας «σιγά μην πάμε εμείς να πολεμήσουμε για τον δικτάτορα». Κι όμως, μόλις εκδηλώθηκε η ιταλική επίθεση, οι πρώτοι που μπήκαν στα τρένα της επιστράτευσης ήταν οι αντι-Μεταξικοί.

Γιατί το θυμήθηκα τώρα αυτό; Διότι στον ορίζοντα του δημόσιου διαλόγου μας, αρχίζουν σιγά-σιγά να αναδύονται κάτι αισχροί ψίθυροι, περί συνωμοσίας Ερντογάν- Μητσοτάκη για να κερδίσουν αμφότεροι τις εκλογές τους. Περιττό να γράψω από πού εκπορεύονται αυτού του είδους οι «απόψεις» που απλώνονται ύπουλα σαν πετρελαιοκηλίδα, ούτε από τη ΝΔ προέρχονται, ούτε από το ΠΑΣΟΚ. Η αριστερά είναι επιρρεπής σε κάτι τέτοια.

Τι λένε λοιπόν; Ότι η ένταση στις ελληνοτουρκικές σχέσεις, η όξυνση των λεκτικών διαξιφισμών ή μια κανονική κρίση στο Αιγαίο (και άλλα επικίνδυνα παρεμφερή), αποτελούν ασφαλώς σανίδα σωτηρίας για τον Ερντογάν που έχει χάσει την τουρκική κοινή γνώμη και πάει ντουγρού για ήττα στις εκλογές του. Θα αποτελούσαν όμως σανίδα σωτηρίας και για τον Κυριάκο που δεν ξέρει τι να κάνει με την ακρίβεια που κατατρώει το εισόδημα των πολιτών.

Άρα –λένε- η σημερινή ένταση βολεύει και τους δυο. Όχι, δεν έχουν φτάσει ακόμα στο σημείο να μιλήσουν για υπόγεια συνεννόηση των δύο, θα το πουν κι αυτό αλλά αργότερα. Επί του παρόντος διακινούν τη θεωρία της «αντικειμενικής σύμπλευσης». Δηλαδή, οξύνει ο Ερντογάν για δικούς του λόγους, παροξύνει ο Μητσοτάκης για το δικό του συμφέρον, οπότε η κατάσταση μέρα με την μέρα εκτραχύνεται.

Η αντίληψη αυτή είναι βαθύτατα αντεθνική καθώς καταλήγει ότι Ελλάδα και Τουρκία είναι ισοτίμως υπεύθυνες για την όξυνση που υπάρχει σήμερα στις σχέσεις τους. Αρνείται τον αναθεωρητισμό της Τουρκίας και υπονοεί ότι ο Μητσοτάκης θα μπορούσε να κάνει κάτι προς την κατεύθυνση της ομαλοποίησης, αλλά αντί αυτού επιλέγει τα πολεμικά σενάρια για να τρομάξει τους ψηφοφόρους και να τους κουβαλήσει ξανά στην κάλπη του. Πρόκειται για αισχρή θεωρία που στην πράξη αρνείται την επιθετικότητα της Τουρκίας και την οφθαλμοφανή διάθεση της να αποβιβαστεί σε κάποιο ελληνικό νησί. Παράλληλα δε, περιγράφει την σθεναρή στάση Μητσοτάκη, περίπου ως ελληνική πρόκληση προς τον Τούρκο.

Γι αυτό υπενθύμισα την ιστορία με τον Μεταξά. Διότι εκείνοι που κάποτε τον χλεύαζαν πήγαν εν τέλει να πολεμήσουν όταν εκδηλώθηκε ο πραγματικός εθνικός κίνδυνος. Οι σημερινοί που διακινούν τις θεωρίες περί αντικειμενικής σύμπλευσης Ερντογάν-Μητσοτάκη, αν υπάρξει σύγκρουση (που το απευχόμαστε, αλλά δεν εξαρτάται από μας) θα συμπορευτούν στο εθνικό μέτωπο ή θα πουν ότι «φταίμε κι εμείς»; Για να τους δούμε…