Της Μαρίας Dawkinson
Δεκάχρονες παντρεύονται χωρίς τη θέλησή τους, μαζικοί βιασμοί γυναικών και παιδιών με μηδαμινές ποινές (και αν) για τους δράστες, παραμορφώσεις με οξύ, ξυλοδαρμοί, λιθοβολισμοί, εκτελέσεις για λόγους 'τιμής' λαμβάνουν χώρα σε ανδροκρατούμενες κοινωνίες. Γυναίκες και παιδιά με λίγα έως ελάχιστα δικαιώματα, τελούν ως έρμαια παντοδύναμων αρσενικών. Όλα αυτά συμβαίνουν σε ημερήσια διάταξη, αποτελούν θέματα κοινότοπα που τα περισσότερα δεν αγγίζουν καν το ειδησεογραφικό υλικό.
Δεν αναφέρομαι στο νταές και το αυτοαποκαλούμενο κράτος του, εκεί μιλάμε για αδιανόητη κτηνωδία. Αναφέρομαι σε πρακτικές που συνυφάζονται με την καθημερινότητα άλλων κόσμων, οι περισσότεροι των οποίων ανήκουν στο φάσμα του νεοϊσλαμικού γίγνεσθαι, που γεννήθηκε μέσα από τις διδαχές του γουαχαμπισμού και είναι γνωστό για τη στάση του απέναντι στις ελευθερίες. Δεν έχει καμία σχέση με τον μουσουλμανικό κόσμο παλιότερων δεκαετιών, όπου γυναίκες κυκλοφορούσαν με κοσμική αμφίεση, πήγαιναν πανεπιστήμιο και είχαν επαγγελματικές σταδιοδρομίες. Και τότε το ίδιο Κοράνι υπήρχε, δεν άλλαξε αυτό, αλλά ο τρόπος ερμηνείας του. Η νέα τάξη πραγμάτων ξεκίνησε κάπου χρονικά με τη θρησκευτική επανάσταση στο Ιράν το 1979 και εξαπλώθηκε έκτοτε παντού στην Μέση και Άπω Ανατολή. Η φανατικοποίηση αυτών των κοινωνιών, όπου ήδη τα δικαιώματα των 'αδύναμων' ήταν υπό αίρεση τοπικά, είναι κατά ένα μεγάλο ποσοστό –όπως και η τρομοκρατία φυσικά- αντίδραση στον παρεμβατισμό της κοσμικής Δύσης. Ας πρόσεχαν, οι επεκτατικοί και επιθετικοί 'μας' διεθνώς, πού πέταγαν το μπούμερανγκ.
«Γιατί κόπτεσαι εσύ, είσαι ισλαμοφοβική;», είναι η πολίτικαλι κορέκτ αυτόματη αντίδραση των αλληλέγγυων. Κόπτομαι, γιατί α) είμαι γυναίκα, β) δεν εθελοτυφλώ και γ) γιατί έχω παιδί γένους θηλυκού, είναι οι προφανείς απαντήσεις. Και ο φόβος μου έγκειται στο ότι δε θέλω να αλλάξουν τα κοινωνικά δεδομένα στα οποία γεννήθηκα και έμαθα να ζω, από νέες πρακτικές που δεν χαρακτηρίζονται από την ανοχή τους για το διαφορετικό και το κοσμικό. Και η χώρα μου είναι κοσμική, κι ας μην έχει γίνει ακόμα ο διαχωρισμός Εκκλησίας-κράτους. Θα το αντέξω αυτό, αφού δε με κυνηγά κανένα υπάλληλος του ιερατείου στο δρόμο να με δείρει με το μπαστούνι επειδή φαίνεται το μαλλί μου. Με απασχολεί λοιπόν το φύλο μου και τα δικαιώματα του μέσα στα πλαίσια μιας 'παγκοσμιοποίησης' που προάγει την ανδροκρατία που χρησιμοποιεί το αδιαπραγμάτευτο της θρησκείας και της παράδοσης ως πρόσχημα επιβολής και εξουσίας. Συνεννοηθήκαμε; Αλλά κάποιοι πετάνε ένα 'ισλαμοφοβία' σαν απόλυτο ξόρκι, με την ελπίδα να το βουλώσουν σε όσους τολμούν να υπερασπίζονται την κοσμικότητα της χώρας τους.
Γιατί δεν είναι κρυφό ότι θρησκευτικά και τοπικά ήθη και έθιμα (όπως πχ. οι γάμοι ανηλίκων κοριτσιών και το Bacha bazi που αφορά στους εθιμοτυπικούς βιασμούς αγοριών) που θεωρούνται μέρος της κουλτούρας κάποιων λαών, ότι είναι ποινικά αδικήματα ακόμα στην Ελλάδα. Και φυσικά παιδεραστές και ανώμαλοι υπάρχουν σε υπερπληθώρα στη διεφθαρμένη Δύση, αλλά διώκονται από το νόμο και δεν παίρνουν συγχωροχάρτι από καμία παράδοση.
Φυσικά και υπάρχουν πιο κοσμικές καταστάσεις στο Ισλάμ, αλλά δυστυχώς είναι μειονότητα μπροστά στην πρόσφατη μεγάλη εικόνα, γιατί ακόμα κι εκεί που οι γυναίκες είναι σχετικά πιο ελεύθερες, δικαιώματα προφανή για εμάς, όπως η δίκαια έκβαση ενός μη συναινετικού διαζυγίου δεν αποφασίζονται στο δικαστήριο, αλλά από τον ιμάμη ή τον μουφτή. Στην περίπτωση του διαζυγίου λοιπόν, το αίτημα από γυναίκα συνήθως απορρίπτεται, ακόμα κι όταν ο άνδρας την απατά ή την κακοποιεί...λίγο. Και εννοείται ότι τα παιδιά ανήκουν στον πατέρα. Πάντα.
Πέρα όμως από το φλέγον ανθρωπιστικό ζήτημα που είναι ο πανταχόθεν σεξισμός και θα πρέπει να απασχολεί όλη τη διεθνή κοινότητα πολύ περισσότερο απ' ό,τι την απασχολεί σήμερα, υπάρχει πλέον το τοπικό ζήτημα και ο διαχειρισμός του, εδώ, στην Ελλάδα της ραγδαίας αλλαγής δημογραφικού. Η μεταναστευτική και προσφυγική ροή στη χώρα είναι από μουσουλμανικές χώρες. Εκτός από τους Σύριους και κάποιους άλλους που μέχρι πρόσφατα ζούσαν σε καθεστώτα κοσμικά -σαν τα δικά μας λίγο πολύ- και όλα αυτά τα ήθη και έθιμα δεν τους εκπροσωπούν στην πλειοψηφία τους, έχουμε μετανάστες από την Αφρική και την Ασία, όπου η παραβίαση των γυναικείων δικαιωμάτων κι εκείνα των παιδιών, δυστυχώς, αποτελούν σκοτεινή και αυτονόητη καθημερινότητα, που περνά στα ψιλά γράμματα.
Όταν τέτοιες πρακτικές, που ορίζονται ως 'πολιτισμικές διαφορετικότητες' από κάποιους, παρεισφρέουν στην Ελληνική επικράτεια και θα παραμείνουν επ' αορίστω, όπως μας ανακοίνωσαν οι αρχές, είναι λογικό να αναρωτιόμαστε πώς θα εξελιχθεί μια συμβιωτική πραγματικότητα και τι έχει προβλέψει για αυτό ο κρατικός μηχανισμός και ο νομοθέτης. Κάποιοι, στο διάβασμα τέτοιων προβληματισμών θα τους αποκαλέσουν αυτόματα ρατσιστικούς, γιατί έτσι τους έχουν πει να κάνουν οι ΜΚΟ, χωρίς να σκέφτονται τα δικαιώματα γυναικών και παιδιών που διακυβεύονται ελέω του γενικότερου 'ανθρωπισμού'. Ή άσπρο, ή μαύρο δηλαδή. Είναι τρομακτικό να το συνειδητοποιείς αυτό, αλλά τα δεδομένα σε αναγκάζουν.
Και ας πάμε τώρα στην προβολή της από εδώ και πέρα καθημερινότητας. Για τους μουσουλμάνους που σέβονται και ασπάζονται την κοσμικότητα του κράτους όπου φιλοξενούνται, ουδείς λόγος. Ανεξιθρησκεία και ειρηνική συμβίωση, επί ίσοις όροις και έξαρση νέας δημιουργικότητας με τον συγκερασμό των διαφορετικών παραδόσεων. Εκεί όμως που 'παράδοση' και θρησκευτικές πρακτικές (σαρία) αποτελούν υπέρτατο διακρατικό νόμο, ενώ για εμάς αποτελούν ξεκάθαρα ποινικά αδικήματα βάσει της νομοθεσίας μας, υπάρχει σοβαρό πρόβλημα. Απλά και μόνο, επειδή ο θρησκευτικός νόμος για κάποιους δεν αναγνωρίζει κανένα ποινικό κώδικα και είναι υπεράνω κρατών. Στην υπόλοιπη Ευρώπη δεν έχουν λύσει αυτό το πρόβλημα ακόμα, μετά από τόσες δεκαετίες. Κλειτοριδεκτομές και εγκλήματα τιμής είναι ακόμα στο τραπέζι. Μόλις χθες, στη Γερμανία μια 20χρονη Κούρδισα έπεσε νεκρή επειδή δε δέχτηκε να παντρευτεί τον ξάδερφό της και προσέβαλε την τιμή του. Μιλάμε για μια νεαρή γυναίκα που γεννήθηκε και σπούδαζε στη Γερμανία, σαν όλες τις άλλες κοπέλες εκεί, η οποία όμως έπεσε θύμα της παράδοσης της φυλής της. Για την Ελλάδα που δέχεται τη μεγαλύτερη ροή μεταναστών στην οικουμένη, έχουν σκεφθεί κάτι σχετικά με όλα αυτά οι ιθύνοντες νόες και νομοθέτες, για να αντιμετωπίσουν πιθανές συγκρούσεις μεταξύ θρησκευτικού και κοσμικού πλαισίου, ή δεν είναι ακόμα της παρούσης; Ας μην ξεχνούν ότι στις μουσουλμανικές χώρες, ο νόμος προβλέπει –και πολύ καλά κάνει- για τη διατήρηση των ηθών και επιβάλλει στους δυτικούς τις τοπικές συνήθειες και προδιαγραφές, ακόμα και στην ένδυση των επισκεπτών τους.
