Η μείωση των πλεονασμάτων είναι στα χέρια της Ελλάδας δηλώνει στο liberal.gr ο καθηγητής, Γιώργος Οικονομίδης, τονίζοντας ότι το Eurogroup μας έδειξε το δρόμο, ο οποίος περνά μέσα από την υλοποίηση των μεταρρυθμίσεων, τις αποκρατικοποιήσεις, και την προσεκτική μείωση των φόρων. Χαρακτηρίζει δε το "παράθυρο" που άνοιξε ο Ρέγκλινγκ για μείωση των συμφωνημένων στόχων μετά το 2020 ως σημαντική κίνηση.
Ο καθηγητής του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών εξηγεί ότι αν το τρίπτυχο αυτό εφαρμοσθεί γρήγορα και σωστά, τότε θα οδηγήσει σε υψηλότερη ανάπτυξη, που με την σειρά της θα βελτιώσει το προφίλ του χρέους, θα ρίξει κι άλλο το κόστος δανεισμού, θα αναβαθμίσει την πιστοληπτική μας ικανότητα, θα φέρει την πολυπόθητη επενδυτική βαθμίδα, άρα την ένταξη στο QE. Πρόκειται για προϋποθέσεις ικανές να επαναδιαπραγματευτούμε με επιτυχία την μείωση των πλεονασμάτων.
Επισημαίνει επίσης ότι οι αγορές προεξοφλούν τα θετικά νέα, αντιλαμβάνονται το σχέδιο για πρόωρη αποπληρωμή των ακριβών δανείων 3 δισ. ευρώ του ΔΝΤ, ως ένα από τα ισχυρότερα σημάδια έως σήμερα της οικονομικής ανάκαμψης της χώρας από την καταστροφή της χρηματοοικονομικής κρίσης.
Βλέπει όμως και ένα κίνδυνο, αυτό του εφησυχασμού που φέρνει η επιστροφή στην "κανονικότητα". Εκφράζει δηλαδή την ανησυχία κάποια στιγμή τα επόμενα χρόνια, όταν η χώρα θα τρέχει πλέον με ανάπτυξη 2%-3%, να νομίσουμε ότι ξεμπλέξαμε με τα δύσκολα, και επειδή υπάρχει και η κόπωση της 10ετούς κρίσης, να σταματήσουμε το άνοιγμα της οικονομίας, και η προσπάθεια μετασχηματισμού να μείνει ημιτελής.
Συνέντευξη στον Γιώργο Φιντικάκη
Πως σχολιάζετε τους όρους που έθεσε ο Κλ. Ρέγκλινγκ ότι εάν οι ρυθμοί ανάπτυξης της ελληνικής οικονομίας είναι υψηλότεροι του αναμενόμενου και το κόστος δανεισμού χαμηλότερο, η σχετική συζήτηση για μείωση των πλεονασμάτων θα μπορούσε να ξεκινήσει μετά το 2020 ;
Eιναι εύλογη η τοποθέτηση Ρέγκλινγκ, υπό την έννοια ότι η χώρα χρειάζεται μία δέσμη ενεργειών, προκειμένου όλ' αυτά να γίνουν πραγματικότητα. Επιτάχυνση διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων, αλλαγή δημοσιονομικού μείγματος με τήρηση των δεσμεύσεων, αποκρατικοποιήσεις και δυναμική παρέμβαση στο χώρο των επενδύσεων. Εφόσον αυτό το πλαίσιο ενεργειών εφαρμοσθεί γρήγορα, θα οδηγήσει σε υψηλότερους ρυθμούς ανάπτυξης.
Οι υψηλότεροι ρυθμοί θα βελτιώσουν το προφίλ του δημοσίου χρέους, θα οδηγήσουν σε περαιτέρω μείωση του κόστους δανεισμού της χώρας, ενώ την ίδια στιγμή θα οδηγήσουν σε αναβάθμιση της πιστοληπτικής της ικανότητας. Ετσι θα έρθει η πολυπόθητη επενδυτική βαθμίδα, δηλαδή η προϋπόθεση να ενταχθούμε στο πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης της ΕΚΤ. Αυτό σημαίνει ότι η Ελλάδα ίσως και να προλάβει το QE. Αν όλα αυτά τα δούμε συνολικά, σημαίνει ότι θα έχουν δημιουργηθεί όλες εκείνες οι προϋποθέσεις, πρoκειμένου να επαναδιαπραγματευτούμε τα πλεονάσματα, διαδικασία που πιστεύω – δεδομένων των όσων ανέφερα - ότι θα είναι επιτυχής.
Το μπαλάκι επομένως, όπως φαίνεται, βρίσκεται στο ελληνικό γήπεδο, μένει δηλαδή να τρέξουν όσα εξαγγέλθηκαν και μάλιστα γρήγορα…
Το μπαλάκι βρίσκεται στο ελληνικό γήπεδο από το 2015. Απλώς η ελληνική πολιτική τάξη τόσα χρόνια κωλυσιεργούσε, γυρνώντας την πλάτη στο φθηνό χρήμα, την ανάπτυξη και τόσες ακόμη επενδυτικές ευκαιρίες. Στην ευνοϊκή συγκυρία 2015-2018 που όσες χώρες βγήκαν από τα δικά τους μνημόνια, εκμεταλλεύτηκαν, εμείς πληρώναμε το τίμημα της "περήφανης διαπραγμάτευσης".
Ενα ερώτημα είναι μήπως τώρα που είμαστε έτοιμοι να ανεβάσουμε ταχύτητα, βρεθούμε ξανά να πετάμε με χαμηλές πτήσεις ; Αναφέρομαι στην επιβράδυνση της Ευρωζώνης, γεγονός που οδήγησε και την ΕΚΤ να αποφασίσει το νέο γύρο ποσοτικής χαλάρωσης…
Καταρχήν από την ώρα που ανακοινώθηκε ένα νέο πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης, το οποίο έστω και θεωρητικά έχουμε πιθανότητες να εκμεταλλευτούμε, δεν έχει χαθεί καμία ευκαιρία. Από την άλλη πλευρά, αν οι εξελίξεις είναι αρνητικές, θα επηρεάσουν το σύνολο της Ευρωζώνης. Προφανώς και μια ασθενική οικονομία, θα πληρώσει μεγαλύτερο τίμημα. Αρα λοιπόν αυτός είναι ένας επιπλέον λόγος για τον οποίο πρέπει να τρέξουν οι μεταρρυθμίσεις τάχιστα, ώστε αν τα πράγματα αρχίσουν διεθνώς να πηγαίνουν χειρότερα, να σκεφτούν οι επενδυτές, "τώρα που οι άλλες χώρες ασθμαίνουν, υπάρχει η Ελλάδα που ανοίγει βηματισμό, και αποτελεί ευκαιρία για καλές αποδόσεις".
Να δουν δηλαδή μια οικονομία "αναδυόμενη" ξανά, που μεταρρυθμίζεται στην πράξη, όχι στα λόγια, δεμένη σε ισχυρό νόμισμα, με το Grexit εκτός ορατού ορίζοντα, με πολλά υποτιμημένα περιουσιακά στοιχεία, με υπερπροσφορά φθηνού καταρτισμένου δυναμικού. Μια οικονομία στην αρχή της κυκλικής ανάκαμψης, γεμάτη επενδυτικές ευκαιρίες. Αυτή είναι η θετική εικόνα.
Υπάρχει και αρνητική εικόνα ; Τι σας ανησυχεί δηλαδή ;
Αν υπάρχει ένας κίνδυνος, αυτός είναι του εφησυχασμού που φέρνει η επιστροφή στην "κανονικότητα". Δηλαδή κάποια στιγμή, τα επόμενα χρόνια, όταν η χώρα θα τρέχει πλέον με ανάπτυξη 2%-3%, να νομίσουμε ότι ξεμπλέξαμε με τα δύσκολα, και επειδή υπάρχει και η κόπωση της 10ετούς κρίσης, να σταματήσουμε το άνοιγμα της οικονομίας, και η προσπάθεια μετασχηματισμού να μείνει ημιτελής.
Εδώ και χρόνια η Ελλάδα αποκλίνει από την Ευρώπη. Εχει επομένως ένα τεράστιο δρόμο να διανύσει, είναι τόσο πίσω οι μεταρρυθμίσεις, ώστε κανονικά δεν θα έπρεπε να σταματήσουν ποτέ.
Σίγουρα, μετά την κρίση είμαστε σοφότεροι, ωριμότεροι απ' ότι στο παρελθόν, αλλά και πιο κουρασμένοι ως κοινωνία, καταλαβαίνουμε ότι οι αλλαγές δεν γίνονται με ένα μαγικό ραβδί, και επίσης δεδομένο είναι ότι σιγά-σιγά υπάρχει πρόοδος. Την ίδια όμως ώρα που εμείς τρέχουμε, τρέχουν και οι υπόλοιποι.
Πράγματι λοιπόν, υπάρχει πάντα η ανησυχία, κατά πόσο θα γίνουν και εγκαίρως όλα αυτά που ακούμε, και κάποια στιγμή, για παράδειγμα, μετά από ένα-δύο χρόνια, δεν θα πατήσουμε φρένο.
Προφανώς αυτό θα είναι ένα τεράστιο λάθος. Διότι το αποτέλεσμα θα είναι ότι κάποια στιγμή θα συνηδειτοποιήσουμε πως η απόσταση ανάμεσα σε εμάς και την Ευρώπη εξακολουθεί να μεγαλώνει, άρα στην επόμενη μεγάλη κρίση, δεν θα έχουμε από που να πιαστούμε.
Από την άλλη, oι φιλοαναπτυξιακές πρωτοβουλίες της κυβέρνησης, η επιτάχυνση των ιδιωτικοποιήσεων, - ακόμη και αν δεν έχουν ολοκληρωθεί- η πρόωρη αποπληρωμή των δανείων του ΔΝΤ, όλ' αυτά, κάνουν τους κυνηγούς αποδόσεων να παρακολουθούν τις κινήσεις της Ελλάδας, όπως έγραψε και το Bloomberg...
Οι αγορές προεξοφλούν τα θετικά νέα. Εκεί βρίσκεται το κλειδί. Επικροτούν τα πακέτα υπέρ της επιχειρηματικότητας, την εξαγγελία μείωσης των φορολογικών βαρών για τις επιχειρήσεις, τα σινιάλα ότι οι ιδιωτικοποιήσεις προχωρούν.
Βλέπουν το σχέδιο της κυβέρνησης για πρόωρη αποπληρωμή των ακριβών δανείων 3 δισ. ευρώ του ΔΝΤ, ως ένα από τα ισχυρότερα σημάδια έως σήμερα της οικονομικής ανάκαμψης της χώρας.
Βλέπουν όχι μόνο ότι η ελληνική οικονομία θα εξοικονομήσει περίπου 75 εκατ ευρώ σε ετήσια βάση, αλλά και εισπράττουν το μήνυμα ότι η χώρα γυρίζει σελίδα στα λόγια, όχι στην πράξη. Οτι η αξιοπιστία της έναντι των ευρωπαίων εταίρων της, ενισχύεται. Οτι η Ελλάδα, σε συνδυασμό με τις μεταρρυθμίσεις σε αναπτυξιακό επίπεδο, μπορεί να βελτιώσει την θέση της στην επιχειρηματικότητα, όπου σήμερα κατέχει την 72η στην κατάταξη της ετήσιας έκθεσης Doing Business της Παγκόσμιας Τράπεζας, πίσω από χώρες όπως Μολδαβία, Μεξικό, Ρουάντα, Κένυα, Μπαχρέιν και Αλβανία.
Αυτές δηλαδή οι πολιτικές αποδίδουν ήδη κάποιους καρπούς, όχι τεράστιους, αλλά δείχνουν το δρόμο. Αν οι διεθνείς επενδυτές αισθανθούν σταθερότητα και εμπιστοσύνη, θα είναι παράφρονες να μην εκμεταλλευτούν τις αυξημένες ελληνικές αποδόσεις σε σχέση με την Ευρώπη. Μένει απλά, να κάνουμε, όσα εξαγγέλουμε. Αυτά μας είπε στην ουσία χθες και ο Ρέγκλινγκ.
Βέβαια, εκτός του ότι χαιρέτισε τις φιλοαναπτυξιακές μεταρρυθμίσεις της κυβέρνησης Μητσοτάκη, είπε με νόημα ότι η ανάπτυξη, επί του παρόντος, για φέτος ήταν χαμηλότερη από αυτή που περιμέναμε όταν η Ελλάδα βγήκε από το πρόγραμμα. Σας ανησυχεί η χαμηλή ανάπτυξη 1,5% κατά το πρώτο εξάμηνο ;
Οχι τόσο, καθώς καθ' όλο το πρώτο εξάμηνο, είχαμε στην ουσία, μια μακρά προεκλογική περίοδο. Σε όλες τις χώρες, το μόνιμο θύμα κάθε πολιτικού κύκλου, είναι ο ρυθμός ανάπτυξης. Θα ανησυχούσα σοβαρά αν το ίδιο μοτίβο επαναλαμβάνονταν προς το τέλος του έτους ή και στο πρώτο τρίμηνο του 2020. Εχω όμως την αίσθηση ότι οι επιδόσεις θα είναι διαφορετικές προς το καλύτερο.
