Γιατί επιμένουμε για το Δημοψήφισμα Ανάκλησης, αφού γνωρίζουμε ότι δεν πρόκειται να διεξαχθεί;

Γιατί επιμένουμε για το Δημοψήφισμα Ανάκλησης, αφού γνωρίζουμε ότι δεν πρόκειται να διεξαχθεί;

Photo by Anadolu Agency / Contributor / Getty Images / Ideal Image. Πολίτες στη Βενεζουέλα διαδηλώνουν υπέρ της διενέργειας του δημοψηφίσματος ανάκλησης.

Του Γιάννη Κουζηνού

«Πήραμε τις αποφάσεις μας. Η Δημοκρατική Ενότητα δεν πρόκειται να αποδεχθεί τον όρο του Εθνικού Εκλογικού Συμβουλίου για συλλογή του 20% ανά πολιτεία για τη διενέργεια του δημοψηφίσματος ανάκλησης. Ο όρος αυτός δεν υπάρχει στο Σύνταγμα της χώρας και ούτε είναι η πρακτική που εφαρμόστηκε στο παρελθόν. Η δύναμη μας προέρχεται από τη μεγάλη πλειοψηφία που μας στηρίζει και το ίδιο το Σύνταγμα της Βενεζουέλας. Υπάρχει ευρεία συναίνεση σε τρία σημεία: Δεν θα δεχτούμε αντισυνταγματικές πρακτικές, δεν θα επιτρέψουμε να θαφτεί το δημοψήφισμα ανάκλησης, κανένας δεν μπορεί να μας διχάσει. Στη συνέλευση της Δημοκρατικής ενότητας πετύχαμε μια ευρεία συναίνεση και καθορίσαμε τον τρόπο που θα αντιμετωπίσουμε ένα Εθνικό Εκλογικό Συμβούλιο που έχει χάσει από καιρό την αυτονομία του, είναι γεμάτο πράκτορες του καθεστώτος και πνιγμένο στη γραφειοκρατία. Επιχειρούν μια ευθεία επίθεση κατά του Συντάγματος. Το 2016 θα πετύχουμε μια τεραστία νίκη ακόμα και αν η κυβέρνηση συνεχίζει να στήνει τις παγίδες της».

Ο Γενικός Γραμματέας του Συνασπισμού της αντιπολίτευσης, Jesus Chuo Torrealba, με αυτήν την ανακοίνωση που δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα El Nacional, έδωσε το στίγμα και τη γενική κατεύθυνση των αποφάσεων τους μετά από το Σαββατοκύριακο διεργασιών στο εσωτερικό της Δημοκρατικής Ενότητας. Και ενώ το στίγμα είναι ξεκάθαρο, αναμένουμε το πιθανότερο τη Δευτέρα μια ανακοίνωση πιο συγκεκριμένη που θα καθορίζει τα επόμενα βήματα και τον δρόμο που θα ακολουθήσουν για να εντείνουν την πίεση προς το CNE και την κυβέρνηση. Η διαφορά της ώρας με την Ελλάδα (η Βενεζουέλα είναι 6 ώρες πίσω –12 τα μεσάνυχτα στην Ελλάδα είναι 5 το απόγευμα στη Βενεζουέλα) θα με αναγκάσει να σας μεταφέρω τα νέα την Τρίτη, αλλά μέχρι τότε επιτρέψτε μου να μοιραστώ μαζί σας μια, δυο σκέψεις για την τακτική της αντιπολίτευσης ως τώρα.

Πιστεύω ότι τελικά θα διενεργηθεί το δημοψήφισμα ανάκλησης μέσα στο 2016 ή τουλάχιστον μέχρι την 10η του Ιανουαρίου και θα προκηρυχθούν νέες εκλογές, αφού ο Madouro καθαιρεθεί; Η απάντηση είναι ότι δεν υπάρχει καμιά απολύτως πιθανότητα το καθεστώς να το επιτρέψει. Κανένας απολύτως στη Βενεζουέλα δεν πιστεύει ότι υπάρχει αυτή η πιθανότητα. Και το γνωρίζουν πολύ καλά μάλιστα και στη Δημοκρατική Ενότητα. Όποιες αποφάσεις και να πάρουν, όποιον τρόπο αντίδρασης και να διαλέξουν το αποτέλεσμα θα είναι το ίδιο. Δεν θα διεξαχθεί δημοψήφισμα ανάκλησης το 2016. Κανένας από αυτούς δεν είναι ανόητος για να πιστεύει το αντίθετο.

Πίστευε η Rosa Parks ότι θα της επιτρέψουν να καθίσει στις μπροστινές θέσεις του λεωφορείου; Πίστευε ο Gandhi ότι οι Βρετανοί θα του επέτρεπαν μετά τη μεγαλειώδη πορεία του να αρχίσει να παράγει αλάτι; Πίστευε η Susan Β. Anthony ότι θα της επιτρέψουν να ψηφίσει; Φυσικά και όχι. Κανένας από αυτούς δεν ήταν ανόητος, όπως ανόητοι και αφελείς δεν είμαστε και εμείς σήμερα. Ο λόγος που επιμένουμε να διεκδικούμε τα δικαιώματα μας απέναντι σε ένα καταπιεστικό καθεστώς που μας τα αρνείται δεν είναι διότι απλά πιστεύουμε ότι από μόνη της αυτή η επιμονή είναι αρκετή. Ακριβώς το αντίθετο.

Επιμένουμε για τα δικαιώματα μας για αυτόν ακριβώς τον απλό λόγο. Είναι τα δικαιώματα μας και σαν τέτοια τα αντιμετωπίζουμε, με αποφασιστικότητα, κουράγιο και βαθιά αίσθηση του καθήκοντος μας ως πολίτες. Η επιμονή μας στη διεκδίκηση των δικαιωμάτων μας αυξάνει ταυτόχρονα και το πολίτικο κόστος για το καθεστώς που προσπαθεί να τα καταργήσει. Ο στόχος είναι αυτό το πολιτικό κόστος να αυξηθεί τόσο πολύ που από κάποιο σημείο και πέρα θα είναι αδύνατο να πληρωθεί. Έτσι ακριβώς θα έρθει η νίκη. Η Rosa Parks, ο Gandhi και η Susan Β. Anthony μπορεί να «απέτυχαν» στον άμεσο στόχο τους, αλλά στην ουσία βγήκαν νικητές κατακτώντας τελικά τους θεμελιώδεις στόχους που είχαν θέσει.

Μια πορεία χωρίς επιστροφή προς το Προεδρικό Μέγαρο για να πέσει το καθεστώς και ο Maduro, όπως αρκετοί επαναστάτες του πληκτρολογίου ζητάνε επίμονα, δεν θα συγκέντρωνε πάνω από 40 - 50 χιλιάδες κόσμο αυτήν τη στιγμή, αφού το να γράφεις για τον ηρωισμό απέχει παρά πολύ από το να είσαι διατεθειμένος να γίνεις ο ίδιος ένας νεκρός ήρωας. Η απελπισία και η οργή της κοινωνίας στη Βενεζουέλα είναι κατανοητή. 17 χρονιά μιζέριας είναι παρά πολλά για να τα αντέξει ο οποιοσδήποτε. Το γεγονός όμως είναι ότι σε αυτό το κρίσιμο σημείο που βρισκόμαστε μια λάθος τακτική που θα οδηγούσε σε μια ακόμα ήττα θα ήταν καταστροφική για όλη τη χώρα.

Για αυτούς ακριβώς τους λογούς καταλαβαίνω τους ηγέτες της αντιπολίτευσης στη Δημοκρατική Ενότητα που δεν άρχισαν να πετούν πυροτεχνήματα και συνθήματα μετά την ανακοίνωση του CNE για το δημοψήφισμα ανάκλησης. Συνεδρίασαν όλο το Σαββατοκύριακο και οι αποφάσεις τους της είναι αποτέλεσμα ώριμης σκέψης και πάνω από όλα ενότητας. Η όλη κατάσταση αυτήν τη στιγμή είναι ένα παιχνίδι τακτικής. Μια παρτίδα σκάκι για γερά νευρά και όχι μια παρτίδα τάβλι για να προσευχόμαστε για μια καλή ζαριά. Ο Βασιλιάς έτσι και αλλιώς είναι γυμνός. Λίγες σωστές κινήσεις ακόμα και η παρτίδα τελειώνει.