Γ. Σεφερτζής

Με τον Φλεβάρη να είναι κουτσός, την Ευρώπη να παραμένει στην δίνη της πανδημίας και τα γεγονότα πέριξ της μεσογειακής λεκάνης να πυκνώνουν παράλληλα με γρήγορους ρυθμούς τα ραντεβού της ελληνικής διπλωματίας με την Ιστορία πλησιάζουν εγκυμονώντας κινδύνους και εξελίξεις που ίσως περιπλέξουν ταχύτερα του αναμενομένου την κατάσταση που στην ευρύτερη περιοχή. 

Mε τα μηνύματα που εκπέμφθηκαν από τις χθεσινές συναντήσεις του Πρωθυπουργού με τον Μπ. Νετανιάχου και τον Ν. Αναστασιάδη να επιβεβαιώνουν τη σημασία της τριμερούς συνεργασίας Ελλάδας-Ισραήλ-Κύπρου και το ρόλο της για την ειρήνη και την ασφάλεια στην Αν. Μεσόγειο, εκείνο που μένει να επιβεβαιωθεί είναι η επίδρασή της στη διαμόρφωση των εξελίξεων ενόψει του επόμενου γύρου των ελληνοτουρκικών διερευνητικών επαφών και της Πενταμερούς Συνδιάσκεψης για το Kυπριακό.

Με τον Μπάιντεν να επισημοποιεί την αναμενόμενη επιστροφή της Αμερικής στην διεθνή διπλωματία τον Μακρόν να προειδοποιεί κατόπιν αυτών για ένα κρίσιμο τρίμηνο για τις ευρωτουρκικές σχέσεις και τον Ερντογάν η προηγούμενη εβδομάδα τελείωσε αλλάζοντας το φόντο πίσω από τις ελληνοτουρκικές διερευνητικές επαφές και τις εντατικές πια προετοιμασίες της Άτυπης Πενταμερούς Συνδιάσκεψης για το κυπριακό.

Από τις πολλές υποθέσεις που θα μπορούσαν να γίνουν για τις επόμενες κινήσεις της τουρκικής διπλωματίας στην Ανατολική Μεσόγειο η ελάχιστη και εγγύτερη στην πραγματικότητα είναι ασφαλώς ότι όσο η Τουρκία αισθάνεται δεδομένη την «ασυλία» που θα της προσφέρεται, έστω και με μοναδικό άλλοθι την απόσυρση των ερευνητικών πλοίων της από το Αιγαίο και την κυπριακή ΑΟΖ, ο άμεσος στόχος της θα παραμένει η διεύρυνση της ατζέντας των Διερευνητικών με την Ελλάδα και η αλλαγή της βάσης για επίλυση του Κυπριακού.

Αν και ήταν εξ αρχής προβλέψιμο το πού θα προσπαθούσε η Τουρκία να οδηγήσει τις συζητήσεις για την επίλυση του Κυπριακού, η δήλωση του Μ. Τσαβούσογλου από τα Κατεχόμενα ήρθε ως μια «αποκαλυπτική» επιβεβαίωση. Λέγοντας ότι «αν επιτευχθεί συμφωνία για τον διαμοιρασμό των εσόδων από την εκμετάλλευση των υδρογονανθράκων της κυπριακής ΑΟΖ θα έχει λυθεί το μισό πρόβλημα» κατέστησε ολοφάνερο ότι αυτός θα είναι και ο κύριος βραχυπρόθεσμος στόχος της τουρκικής διπλωματίας στην Ανατ. Μεσόγειο.

Ας υποθέσουμε ότι από όσα προβλήματα έχουμε με την Τουρκία το μικρότερο είναι οι προκλήσεις της. Κυρίως οι λεκτικές σαν κι αυτές στις οποίες για μια ακόμα φορά επιδόθηκε χθες ο Τσαβούσογλου μιλώντας στην Αττάλεια σε συγκέντρωση οπαδών του κυβερνώντος κόμματος πριν αναχωρήσει για την κατεχόμενη Κύπρο. Το ερώτημα είναι αν και τι μπορεί να αλλάξει στα προβλήματα που δημιουργεί στην Ελλάδα η επεκτατική στρατηγική της Τουρκίας.

Δεν είναι οι υδρογονάνθρακες αλλά οι Υδρίτες που βρίσκονται στην επιφάνεια του βυθού που είναι στο στόχαστρο της Τουρκίας.Eίναι μόρια Μεθανίου εγκλωβισμένα σε κρυσταλλική μορφή όπως το αμερικάνικο σχιστολιθικό αέριο που ανέτρεψε τα δεδομένα του ενεργειακού ανταγωνισμού.

Η εξέλιξη των πραγμάτων φαίνεται να μην αφήνει πια την παραμικρή αμφιβολία ότι η τύχη της κυβέρνησης Κυριάκου Μητσοτάκη θα κριθεί πρωτίστως στο πεδίο της αναμέτρησής της με την υγειονομική και την συνακόλουθη οικονομική κρίση. Αμφότερες παρατείνονται μέχρι νεότερων ειδήσεων από το μέτωπο των μαζικών εμβολιασμών.

Με την εμπιστευτικότητα των διαμειφθέντων μεταξύ των εκπροσώπων των δυο πλευρών στον 61ο γύρο των ελληνοτουρκικών διερευνητικών επαφών στην Κωνσταντινούπολη να μην επιτρέπει την εξαγωγή ασφαλών συμπερασμάτων για την εξέλιξή τους το σίγουρο είναι ότι ο χαρακτηρισμός τους ως χαμηλών προσδοκιών διαδικασία δεν διαψεύστηκε αλλά και δεν επιβεβαιώθηκε πλήρως.

Μετά την αποτυχία της ηγεσίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης στις εξετάσεις διαχείρισης της υγειονομικής κρίσης δεν φαίνεται πολύ πιθανό ο πόλεμος κατά του COVID 19 να κερδηθεί και να λήξει εντός του 2021. Οι ανατροπές που μοιραία θα ακολουθήσουν στα προγράμματα του μαζικού εμβολιασμού θα μεταβάλλουν και τα χρονοδιαγράμματα επιστροφής σε ρυθμούς ανάκαμψης ικανούς να αποσβέσουν σύντομα τις ζημιές της επιδεινούμενης οικονομικής ύφεσης.

Mε την παγκοσμιοποίηση της υγειονομικής κρίσης να έχει σημάνει «τέλος εποχής» και με την πάροδό της, οψέποτε και αν αυτή επέλθει, να σημαίνει την απαρχή μιας άλλης στη διάρκεια της οποίας θα επιταχύνονται οι αλλαγές που ήδη συντελούνται γύρω μας σε όλα τα επίπεδα, το πιθανότερο είναι η κρίση της αντιπροσωπευτικής Δημοκρατίας να γίνει ενδημική και άρα μόνιμη.

Δεν ξέρω αν οι δημιουργοί της γνωστής καμπάνιας για την «αναδόμηση και την αναγέννηση μαλλιών» θα μπορούσαν να συνδράμουν με τις διαφημιστικές τους υπηρεσίες τις προσπάθειες της αντιπολίτευσης για την αναδόμηση και την αναγέννηση της εκλογικής βάσης των κομμάτων της. Ξέρω, ωστόσο, ότι η συρρίκνωσή της δεν είναι παντελώς άσχετη με την τριχόπτωση.

Με τον Ανδρέα Λοβέρδο να επισημοποιεί τελικά στην προχθεσινή συνέντευξή του στην ΕΡΤ την υποψηφιότητά του για την προεδρία του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ βάζοντας ταυτόχρονα το στοίχημα του υπερδιπλασιασμού των ποσοστών του το ερώτημα που τίθεται είναι αν πράγματι η εγχώρια σοσιαλδημοκρατία έχει τη δυνατότητα να το κερδίσει.

Αν ζούσαμε στην εποχή του Μαρξ, το πιθανότερο είναι από την επομένη της πανδημίας να μιλούσαμε για προεπαναστατική περίοδο, αν όχι και για επικείμενη παγκόσμια κοινωνική επανάσταση. Η εμφάνιση του COVID 19 αιφνιδίασε τις κυρίαρχες τάξεις. Οι πολιτικές τους έφθασαν στο όριο της κατάρρευσης. Το Κράτος πιάστηκε στον ύπνο. Η Δημόσια Διοίκηση παρέλυσε.

Αντιδρώντας στην έκπτωσή του από το αξίωμα του κοινοβουλευτικού εκπροσώπου του ΚΙΝΑΛ ο Ανδρέας Λοβέρδος έριξε το σύνθημα με το οποίο, αν δεν τον παρερμηνεύω, ρίχνει ταυτόχρονα και τον κύβο της υποψηφιότητάς του για την ηγεσία του κόμματος του: «Το στοίχημα που το ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ δεν δικαιούται να χάσει είναι ο υπερδιπλασιασμός των ποσοστών του».

Αν υπάρχει ένας δείκτης που υπό συνθήκες κοινωνικής και οικονομικής αβεβαιότητας προσφέρεται ως βάση υπολογισμού της διατηρησιμότητας των υφιστάμενων πολιτικών ισορροπιών και των κομματικών συσχετισμών είναι σίγουρα αυτός που μετρά τον βαθμό εμπιστοσύνης στις πολιτικές ηγεσίες. Το αναμφισβήτητο προβάδισμα που εδώ και καιρό ο Κυριάκος Μητσοτάκης διατηρεί στο πεδίο αυτό δεν υπάρχει αμφιβολία ότι συνιστά προσώρας το κυριότερο κεκτημένο στρατηγικό πλεονέκτημα της κυβερνώσας παράταξης.