Photo by Anadolu Agency / Contributor / Getty Images / Ideal Image
Του Γιάννη Κουζηνού
Προτιμώ πάντα να γράφω για τα μικρά γεγονότα. Τα δικά μου προσωπικά βιώματα και τις ιστορίες καθημερινών ανθρώπων που ζουν, εργάζονται και προσπαθούν να επιβιώσουν στη χαοτική κατάσταση που έχει περιέλθει τα τελευταία χρονιά η Βενεζουέλα. Όλες αυτές οι μικρές προσωπικές ιστορίες που μεμονωμένα ίσως δεν ενδιαφέρουν κανένα ουσιαστικά είναι o καλύτερος καθρέφτης για το τι συμβαίνει σε μια ολόκληρη χώρα. Η αγωνία του Προέδρου να κρατήσει τη θέση του δεν θα με ενδιέφερε καθόλου, αν αυτή του η στάση δεν επηρέαζε τον γείτονα μου στον αγώνα του και την αγωνία του να ταΐσει τα παιδιά του. Το ίδιο, και με τους ιδίους ορούς, ισχύει και για το ενδιαφέρον μου για τις κινήσεις και τους πολιτικούς τακτικισμούς από την αντιπολίτευση. Θα μου ήταν τελείως αδιάφορο ποιος από όλους τους φιλόδοξους πολιτικούς που απαρτίζουν τον συνασπισμό κομμάτων της αντιπολίτευσης θα εκλεγεί, αν εκλεγεί, επόμενος Πρόεδρος της χώρας, αν αυτό δεν επηρέαζε άμεσα την προσπάθεια για επιβίωση εκατομμυρίων ανθρώπων που ζητούν απεγνωσμένα μια λύση.
Προσπαθώντας να κρατήσω την εξωστρέφεια μου σαν άνθρωπος, σε καιρούς που η εσωστρέφεια φαίνεται να είναι η μονή επιλογή, έχω πάντα το μυαλό μου εστιασμένο στη γενικότερη εικόνα αλλά τα ματιά μου στραμμένα χαμηλά στην πραγματική ζωή και στους ανθρώπους γύρο μου. Νομίζω άλλωστε ότι αυτό είναι και το μεγαλύτερο πρόβλημα των πολιτικών όχι μονό στη Βενεζουέλα, αλλά και σε όλο τον κόσμο. Από τη στιγμή που θα χάσεις την επαφή σου με την κοινωνία, από τη στιγμή που θα χάσεις την επαφή σου με το μικρό και καθημερινό, έχεις χάσει και το παιχνίδι. Σε μια κοινωνία που δεν το βάζει κάτω και προσπαθεί ακόμα να διατηρήσει ψήγματα κανονικότητας βλέπω και το γέλιο, και τη διάθεση για ζωή και την ελαφρότητα σε μικρές δόσεις κυρίως από τον νεαρόκοσμο. Ταυτόχρονα όμως η νεολαία στη Βενεζουέλα είναι που ζητά πιο επίμονα και πιο μαχητικά την αλλαγή. Όχι μονό εξαιτίας της ενεργείας που διαθέτουν λόγο ηλικίας, αλλά επειδή αυτά τα νέα παιδιά γνωρίζουν, και ας μην την έχουν ζήσει στη χώρα τους ποτέ, ότι υπάρχει μια διαφορετική, καλύτερη ζωή.
Τι νομίζεις ότι θα πάρω μαζί μου, χαραγμένο βαθιά στην ψυχή και το μυαλό μου, όταν κάποια στιγμή φύγουμε, ξεφύγουμε, όπως και να το ονομάσεις δεν θα είναι λάθος, από τη Βενεζουέλα; Τι έχει γίνει πια αναπόσπαστο κομμάτι του τρόπου που αντικρίζω τη ζωή; Οι φλογερές ομιλίες του Hugo Chavez προς τα πλήθη που τον πίστεψαν; Η προσπάθεια του διαδόχου του Maduro να βαδίσει στον ίδιο λανθασμένο δρόμο που χάραξε o προκάτοχος του; Ο αγώνας της αντιπολίτευσης να πείσει τον κόσμο, να ανατρέψει το καθεστώς και να επιστρέψει στη διακυβέρνηση της χωράς; Όλα αυτά θα σβήσουν, θα χαθούν το επόμενο δευτερόλεπτο που θα πω αντίο και θα πάρω τον δρόμο της επιστροφής. Αυτόματα, χωρίς καμιά προσπάθεια.
Πώς όμως είναι ποτέ δυνατό να ξεχάσω τον πόνο, την απόγνωση, την εξαθλίωση και τον θάνατο που αντίκρισαν τα μάτια μου όλα αυτά τα χρόνια. Δεν γίνεται και δεν πρέπει να ξεχάσω ποτέ τη νεαρή μητέρα που σωριάστηκε μπροστά μου αποκαμωμένη από την πολύωρη αναμονή στην ουρά για λίγο γάλα. Το μωρό που της έφυγε από τα χεριά και κύλισε σαν κουκλάκι στο βρόμικο οδόστρωμα. Θα πάρω μαζί μου για πάντα όλα τα βλέμματα των ανθρώπων που με παρακάλεσαν να τους δώσω λίγο ψωμί, ένα φρούτο ή ένα μισοκαπνισμένο τσιγάρο για να ξεγελάσουν την πείνα που βασάνιζε το κορμί και την ψυχή τους. Πώς να μην κρατήσω μέσα μου τα δεκάδες τρομοκρατημένα βλέμματα των ανθρώπων που είχαν την ατυχία να βρεθούν αντιμέτωποι με την κάννη ενός πιστολιού ή με την κοφτερή λεπίδα ενός μαχαιριού. Τα βλέμματα που έσβηναν την ώρα της εκτέλεσης για το τίποτα. Πώς και γιατί πρέπει να ξεχάσω τον διαρκή φόβο για μένα, αλλά πάνω από όλα για την οικογένεια μου, κάθε φορά, κάθε δευτερόλεπτο που βρισκόμασταν εκτεθειμένοι περπατώντας στον δρόμο. Εκεί που ο κάθε άνθρωπος πρέπει να περπατά ελεύθερος, ασφαλής, κρατώντας από το χέρι ευτυχισμένος τη γυναίκα του και την κόρη του.
Θα πάρω μαζί μου όλα τα κλεμμένα βράδια που μας κλείδωσαν στο σπίτι, επειδή επιλογή τους είναι να αφήνουν τα τέρατα ελεύθερα. Θα πάρω μαζί μου κάθε ξημέρωμα που αναγκάστηκα να αντικρίσω πίσω από τα καγκελόφρακτα παράθυρα του σπιτιού μας. Όλα θα τα φυλάξω πολύτιμο θησαυρό για να μην ξεχάσω ποτέ τις πολιτικές που μας ανάγκασαν να ζούμε με αυτό τον απάνθρωπο τρόπο. Μόνο τις πράξεις τους. Όχι τους ίδιους. Όχι τα πρόσωπα και τα ονόματα τους. Είναι άλλωστε πολύ πιο μικροί από τις μικρές ιστορίες των μεγάλων ανθρώπων που σας μεταφέρω.
