Ένα έθνος μέσα στον φόβο

Ένα έθνος μέσα στον φόβο

Του Γιάννη Κουζηνού

«Το αρχαιότερο και δυνατότερο συναίσθημα του ανθρώπινου είδους είναι ο φόβος. O αρχαιότερος και δυνατότερος φόβος, είναι ο φόβος για το άγνωστο» έχει πει κάποτε ο συγγραφέας του μεταφυσικού Χ. Φ. Λάβκραφτ.

Στην Βενεζουέλα ο κόσμος φοβάται αυτό που γνωρίζει καλά. Η χώρα είναι παραδομένη σε ένα καθημερινό είδος τρομοκρατίας που δεν έχει θρησκευτικά κίνητρα. Κανείς δεν ζώνεται με βόμβες για επιθέσεις αυτοκτονίας φωνάζοντας συνθήματα πριν να ανατιναχθεί. Οι τρομοκράτες στην Βενεζουέλα είναι οι κοινοί εγκληματίες που δρουν ανενόχλητοι ακόμα και κάτω από το φως του ήλιου με απόλυτο θράσος και την σιγουριά ότι δεν τους αγγίζει τίποτα.

Το πρώτο πράγμα που παρατηρεί κανείς ερχόμενος στο Καράκας είναι ότι δεν υπάρχει σπίτι, κατάστημα, παράθυρο και αυλή που να μην είναι σιδερόφρακτη σαν μεσαιωνικό κάστρο. Βαριά κάγκελα, συρματοπλέγματα, ηλεκτρικά συρματοπλέγματα, κάμερες και εταιρείες σεκιούριτι να φυλάνε τα πάντα και τους πάντες. Φανταστείτε το κοντράστ της εικόνας όταν πριν 5 χρόνια έφτασα στο Καράκας από ένα ήσυχο νησί του βορείου αιγαίου. Ένας άνθρωπος που ζούσε σε συνθήκες απόλυτης ελευθερίας και μπορούσε να τριγυρνάει αμέριμνος τα ξημερώματα μόνο για να δει το πρώτο φως του ήλιου να έχει πλέον 5 χρόνια να πατήσει το πόδι του εκτός σπιτιού μετά της 9 το βράδυ.

Και ενώ την νύχτα είναι σχεδόν αδιανόητο να κυκλοφορήσει κανείς έξω, την ημέρα που δεν έχουμε άλλη επιλογή παρά να πάμε στις δουλειές μας, υπάρχουν νόμοι και κανόνες αν θες να αποφύγεις δυσάρεστες καταστάσεις. Ακριβά κινητά, γυαλιά ήλιου και φυσικά κοσμήματα σε μετατρέπουν αυτόματα σε σίγουρο στόχο και όχι απλά είναι καλό να αποφεύγονται, αλλά απαγορεύονται δια ροπάλου από τους άγραφους νόμους της επιβίωσης στους δρόμους.

Στις πλούσιες περιοχές που η ασφάλεια είναι πολύ πιο αυστηρή διαφέρει και ο τύπος της εγκληματικότητας. Συνήθως σε αυτές τις περιοχές γίνονται οι περισσότερες απαγωγές για ευνόητους λόγους. Οι εγκληματίες είναι καλύτερα οργανωμένοι και πιο βαριά οπλισμένοι.

Πέραν από την συχνότητα των εγκλημάτων στο Καράκας το άλλο στοιχείο που κάνει τον τρόμο βαθύτερο στην καθημερινότητα των πολιτών είναι ο αριθμός τον όπλων που κυκλοφορούν και ακόμα περισσότερο η αγριότητα των εγκλημάτων. Στο Καράκας πεθαίνεις για μερικά μπολιβάρ ή για ένα κινητό. Δεν έχει σημασία αν θα συνεργαστείς, δεν έχει σημασία αν θα κινηθείς απειλητικά ή αν θα προσπαθήσεις να προστατευθείς. O αριθμός των εκτελέσεων των θυμάτων μετά το τέλος της ληστείας είναι τραγικά υψηλός.

Στον αντίποδα τώρα, τα ποσοστά επίλυσης εγκλημάτων και εγκλημάτων κατά ζωής είναι σε απελπιστικά χαμηλά επίπεδα. Η αστυνομία δείχνει ανίκανη και ανέτοιμη (ή απλά δεν υπάρχει η πολιτική βούληση) να αντιμετωπίσει μεμονωμένους εγκληματίες και ακόμα λιγότερο τις μεγάλες οργανωμένες συμμορίες που σε πολλές περιπτώσεις έχουν καταλάβει και ελέγχουν ολόκληρα barrios-φτωχογειτονιές. Χαρακτηριστικά παραδείγματα οι «zonas de paz-ειρηνικές ζώνες» που υπάρχει συμφωνία για μη παρουσία της αστυνομίας στις περιοχές αυτές, με αντάλλαγμα την ειρηνική αυτοδιοργάνωση και διαβίωση. Τις ελάχιστες φορές που χρειάστηκε η αστυνομία και ο στρατός να εισβάλει σε κάποια από αυτές τις περιοχές, η επιχείρηση εξελίχθηκε σε πραγματική μάχη με δεκάδες θύματα και από τις δύο πλευρές.

Από τις 50 πιο βίαιες πόλεις στον κόσμο, oι 8 βρίσκονται στην Βενεζουέλα με κορυφή στην θλιβερή λίστα παγκοσμίως η πόλη που κατοικώ τα τελευταία 5 χρόνια, η πρωτεύουσα της Βενεζουέλας, το Καράκας. Είναι απίστευτα δύσκολο στον οποιονδήποτε να κατανοήσει αυτά τα νούμερα και να νιώσει τον απέραντο πόνο και την απώλεια που κρύβονται πίσω από αυτά. Όπως είναι επίσης αδύνατο να νιώσει τον φόβο μέσα στον οποίο ζει κυριολεκτικά και καθημερινά τρομοκρατημένος ένας ολόκληρος λαός. Mε άγγιξε βαθιά ο χαμός των ανθρώπων στο Παρίσι λίγο καιρό πριν με το απάνθρωπο, τυφλό, τρομοκρατικό χτύπημα. Σαν άνθρωπος και σαν σκεπτόμενος πολίτης δεν μπορώ παρά να πενθώ για την απώλεια και να ζητώ δικαιοσύνη. Σαν κάτοικος όμως στην πιο βίαιη πόλη στον πλανήτη, δεν μπορώ παρά να σαρκάζω με την υποκρισία τουλάχιστον στα social media και τις σημαιούλες στις φωτο profile όταν η βία έφτασε έξω από την πόρτα τους για μια και μοναδική μέρα. Συγχωρείστε με, άλλα αυτή την βία την έχω έξω από την πόρτα μου καθημερινά και όχι μόνο κανένας δεν νοιάζεται, δεν δίνει σημασία και φυσικά δεν βάζει την σημαία της Βενεζουέλας στην φωτο προφίλ του, έχω και τους αδαείς που για «ιδεολογικούς» λόγους μου κοπανάνε στα μούτρα το πόσο θαυμάζουν την χώρα της «επανάστασης» του Chavez.

Έχω χάσει φίλους,  έχω χάσει γείτονες και γνωστούς στα 5 χρόνια που ζω στο Καράκας. Γονείς συμμαθητών της κόρης μου. Έχω περάσει πάμπολλες φορές από σημεία δολοφονιών και καθημερινά ο ήχος από τους πυροβολισμούς, μέρα και νύχτα δεν με αφήνουν ποτέ να ξεχάσω που βρίσκομαι. Εάν κάποιος θέλει αυτόν τον λαό φοβισμένο, το έχει καταφέρει.

Εάν ο φόβος είναι δυνατότερος από την πείνα και την ανέχεια θα το δούμε στο άμεσο μέλλον.

Δεν έχω να πω τίποτα άλλο παρά… μετράτε ψυχές…

1. Caracas,  Βενεζουέλα 119. 87 ανθρωποκτονίες ανά 100.000 κατοίκους

5. Maturin,  Βενεζουέλα 86. 45 ανθρωποκτονίες ανά 100.000 κατοίκους

7. Valencia,  Βενεζουέλα 72. 31 ανθρωποκτονίες ανά 100.000 κατοίκους

11. Ciudad Guayana,  Βενεζουέλα 62. 33 ανθρωποκτονίες ανά 100.000 κατοίκους

20. Barquisimeto,  Βενζουέλα 54. 96 ανθρωποκτονίες ανά 100.000 κατοίκους

24. Cumana,  Βενεζουέλα 47. 77 ανθρωποκτονίες ανά 100.000 κατοίκους

34. Gran Barcelona,  Βενεζουέλα 40. 08 ανθρωποκτονίες ανά 100.000 κατοίκους

49. Maracaibo,  Βενεζουέλα 28, 85 ανθρωποκτονίες ανά 100.000 κατοίκους