Του Αλέξανδρου Σκούρα
Εδώ είναι Βαλκάνια, το ξέρουμε. Όμως υπάρχουν προβλήματα που εμείς θεωρούμε καθημερινά αλλά ακόμα και οι υπόλοιποι αδελφοί λαοί των Βαλκανίων τα έχουν λύσει. Από τα αρκετά προβλήματα που ανήκουν στην παραπάνω κατηγορία, σήμερα θα πούμε για δύο, επίκαιρα θέματα, που ξεχωρίζουν λόγο της συμβολικής σημασίας τους.
1. Οι αδιόριστοι καθηγητές:
Όταν λέμε στη χώρα μας “αδιόριστοι καθηγητές” εννοούμε τους καθηγητές που είτε είναι άνεργοι, είτε είναι αναπληρωτές στα δημόσια σχολεία, είτε εργάζονται στον ιδιωτικό τομέα και περιμένουν το πολυπόθητο χαρτί του διορισμού τους στο δημόσιο. Η έννοια αδιόριστος είναι σχεδόν απίθανο να αποδοθεί κατάλληλα σε όσους δεν γνωρίζουν την κρατικοκεντρική εκπαιδευτική μας πολιτική. Στις περισσότερες χώρες του κόσμου, ιδίως του δυτικού κόσμου, η δυνατότητα ενός ανθρώπου να αποκτήσει κάποιες γνώσεις και επαγγελματικές δεξιότητες δεν συνεπάγεται με την υποχρέωση του κράτους να την/τον προσλάβει. Εδώ όμως χρησιμοποιούμε μία λέξη, αδιόριστος, για να δείξουμε ότι η φυσιολογική εξέλιξη των πραγμάτων είναι ο διορισμός και η εξαίρεση (ή η αδικία) είναι ο μη διορισμός. Η φράση “αδιόριστοι καθηγητές” είναι ένα δείγμα του βάθους που έχει ο κρατισμός στη συνείδησή μας.
Για τον λόγο αυτό, η πρόκληση που έχει μπροστά του το υπουργείο παιδείας είναι τεράστια. Ο πρωθυπουργός υποσχέθηκε προεκλογικά ότι θα αυξήσει την ελευθερία και την αυτονομία των σχολείων, δημόσιων και ιδιωτικών. Αυτές οι δύο πολυπόθητες υποσχέσεις μπορούν από τη μία πλευρά να εκτινάξουν την ποιότητα της παρεχόμενης εκπαίδευσης στη χώρα αλλά και να προκαλέσουν τεράστιες αντιδράσεις από ομάδες συμφερόντων όπως οι συνδικαλιστές της αριστεράς.
2. Καταλήψεις σχολείων, κτιρίων και πανεπιστημίων
Σε μία ευνομούμενη πολιτεία, υπάρχουν ιδιοκτησιακά δικαιώματα. Δουλειά του κράτους είναι η προστασία τους σύμφωνα με τους νόμους και τα συντάγματα της εκάστοτε χώρας. Εδώ, χάρη στη μεταπολιτευτική μας κληρονομιά, οποιαδήποτε ομάδα εξαγριωμένων πολιτών μπορεί να καταπατήσει αυτά τα ιδιοκτησιακά δικαιώματα και να προβεί σε κατάληψη. Είτε πρόκειται για εκγαταλελημμένα ξενοδοχεία, είτε πρόκειται για γυμνάσια και λύκεια, είτε για πανεπιστήμια, οι πιθανότητες είναι ότι οι περισσότεροι Έλληνες κάτω των 50 θα έχουν βιώσει τουλάχιστον μία κατάληψη στη ζωή τους. Δεν λέω, σε εξαιρετικές περιπτώσεις θα δούμε και σε άλλες χώρες αναρχικούς να καταλαμβάνουν συμβολικά ή για μικρό χρονικό διάστημα κάποιο δημόσιο ή ιδιωτικό κτίριο. Όμως, η ποσότητα, η ποικιλία, και η διάρκεια των καταλήψεων στη χώρα μας είναι κάτι σπάνιο, αν όχι μοναδικό.
Η απόφαση του Υπουργείου Προστασίας του Πολίτη να στείλει τελεσίγραφο στους απανταχού καταληψίες με καταληκτική ημερομηνία τις 6 Δεκεμβρίου, ακριβώς οκτώ χρόνια μετά τον άδικο θάνατο του μαθητή Αλέξη Γρηγορόπουλου, είναι ένα επικίνδυνο στοίχημα. Τα επεισόδια εκείνες τις μέρες έχουν γίνει μέρος της ιεροτελεστίας. Όλοι μας γνωρίζουμε ότι κάπου, κάτι θα γίνει από ομάδες αναρχικών και μπαχαλάκηδων. Και εδώ το στοίχημα είναι σημαντικό: η ανάγκη να μάθουν επιτέλους όλοι ανεξαιρέτως ότι η χώρα μας δεν έχει εγκαταλείψει την υποχρέωση της προστασίας της ιδιοκτησίας.
