Του Γρηγόριου Κοντάκου*
Την περασμένη 26η Ιανουαρίου ο νέος πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας, Κυριάκος Μητσοτάκης, ανέβηκε στο βήμα της Βουλής για να αντιπαρατεθεί πρώτη φορά σαν αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης το πιο σοβαρό ζήτημα της ελληνικής οικονομίας, το Ασφαλιστικό.
Δυστυχώς δεν εντυπωσίασε όπως επεδίωκε, ούτε έπληξε καίρια την κυβέρνηση όπως επιθυμούσε. Γιατί;
Διότι, ο νέος πρόεδρος υπέπεσε σε πολιτικό ατόπημα με τη δήλωση του ότι, «σύμφωνα με μια μελέτη του 2014, το ελληνικό ασφαλιστικό σύστημα ήταν βιώσιμο μέχρι το 2060», κάνοντάς μας όλους να αναρωτηθούμε, μα είναι δυνατόν;
Ανάλυση 1η: Το Ασφαλιστικό
Η τελευταία μελέτη που δημοσιεύτηκε το 2009 ήταν του Ινστιτούτου Εργασίας της ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ, όπου σοκαρίστηκαν ακόμα και οι ίδιοι οι ερευνητές, και η οποία έδειξε αναλογιστικό έλλειμα €600 δισ. To 2009. Νέες πληροφορίες μεταξύ αξιοματούχων, και συγκεκριμένα δημόσια δήλωση της κ. Ελένης Σπανοπούλου, δείχνουν ότι το έλλειμμα εν έτει 2016 έχει αγγίξει το €1 τρισ., αγγίζοντας εξίσου, το 500% του ΑΕΠ. €1.000.000.000.000! Θα αναρωτηθούμε και πάλι, μα είναι δυνατόν;
Το μεγαλύτερο σοκ δεν το πάθαμε ούτε από τη δήλωση Μητσοτάκη, ούτε από την έρευνα της ΓΣΕΕ, ούτε από τα αμύθητα ποσά χρέους των συνταξιοδοτικών ταμείων. Το μεγαλύτερο σοκ το πάθαμε, όταν καταλάβαμε ότι τα δημόσια ταμεία της χώρας δεν βγάζουν ούτε ένα υποτυπώδη ισολογισμό ή καλύτερα αναλογισμό, έστω μία φορά τον χρόνο, όπως κάνουν φυσικά όλες οι δημόσιες επιχειρήσεις! (Λέμε και κανένα αστειάκι)
Ας αναλύσουμε, λοιπόν, τις δύο παράλληλες παθογένειες του Ασφαλιστικού, έτσι ώστε να καταφέρουμε να τις λύσουμε.
Παθογένεια 1η: Το διανεμητικό σύστημα του Ασφαλιστικού, μη πλαισιωμένο από ένα κεφαλαιοποιητικό σύστημα, αποτυγχάνει να περιορίσει τα αναλογιστικά ελλείματα των Ταμείων, όπως αυτά αποτυπώνονται παραπάνω.
Παθογένεια 2η: Το άδικα διανεμητικό σύστημα του Ασφαλιστικού, μη πλαισιωμένο από ένα διαυγές σύστημα, αποτυγχάνει να αποδώσει δικαιοσύνη μεταξύ των συνταξιούχων, όπως αυτά αποτυπώνονται στο σύνδεσμο.
Ανάλυση 2η: Το Φορολογικό
Αποτέλεσμα των δύο παθογενειών είναι φυσικά η άδικη απόδοση δικαιοσύνης στων κάθε λογής φόρων, φέρνοντας την επίδραση - ντόμινο στο φορολογικό.
Απο την επίδραση αυτή δημιουργούνται αυτήν τη φορά τρεις παθογένειες.
Παθογένεια 1η: Η ανισότητα δικαιοσύνης μεταξύ μικροεισοδηματιών και μεγαλοεισοδηματιών, ρίχνοντας το μεγαλύτερο βάρος στους μικροεισοδηματίες, καθώς περίπου 7/10 ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας των €12.000 και περίπου 8/10 δηλώνουν μικροεισοδηματίες κάτω των είτε €20.000 ή €30.000. Η βασική δημιουργία της παθογένειας αυτής είναι η πρόσθεση όλων των υποχρεομένων φόρων, εξανεμίζοντας από ~55% έως και ~65% των εισοδημάτων €30.000 και €20.000, αντίστοιχα.
Παθογένεια 2η: Η φοροδιαφυγή από τους μικροεισοδηματιές, καθώς είναι η μόνη διαφυγή επιβίωσης, και ταυτόχρονα η φοροδιαφυγή από τους μεγαλοεισοδηματίες, αποφεύγοντας τα συνταγματικά όρια του φορολογικού ελέγχου (μέσω μη-διαυγών χρηματοδοτήσεων των νομοθετών (λόμπι), σε προσωπικό επίπεδο, αλλά και συλλογικά στο κόμμα), όπου αυτά με τη σειρά τους δημιουργούνται από διαστρεβλώσεις του φορολογικού λόγω δημιουργικών ασαφειών (παραθυράκια) των ανήθικων νομοθετών, με αποτέλεσμα τη φοροδιαφυγή και των μεν και των δε. Win-Win.
Παθογένεια 3η: Η αστάθεια του επιχειρηματικού περιβάλλοντος με συνεχείς εναλλαγές του φορολογικού συστήματος, με αποτέλεσμα όχι απλά τη μη-προσέλκυση επενδύσεων αλλά αποεπένδυσης της οικονομίας και το καταστρέφειν του επιχειρήν.
Πρόταση 1η: Τα Καταπιστευτικά (Trust) και Κεφαλαιουχικά (Hedge) Tαμεία (Funds) του Κράτους
Η εξειδίκευση στη δημόσια διοίκηση, ή πιο απλά η κοινή λογική, θέλει ένα κράτος να καταπολεμάει αυτές τις παθογένειες από τρεία θεμελιώδη Ταμεία.
1ον) Το Ταμείο Ασφάλισης/Συντάξεων (Hedge): Στην Ελλάδα δεν υφίσταται ενιαίο ταμείο συντάξεων, καθώς αυτά είναι κατακερματισμένα, αποτυγχάνοντας να συνδέσουν το χαρτοφυλάκιο τους για πιο παραγωγική κεφαλαιοποίηση για την εξορθολόγιση και εξάλειψη του αναλογιστικού ελλείματος και εν τέλει την αποταμίευση για την αλληλεγγύη των γενεών.
2ον) Το Ταμείο Χρηματοδότησης (Hedge): Στην Ελλάδα υφίσταται μόνο υπό μορφή παρακαταθηκών, αποτυγχάνοντας στη χρηματοδότηση επιχειρήσεων μέσω δανείων με χαμηλά επιτόκια και κεφαλοποιούντας το ταμείο μέσω αυτών των επιτοκίων, όπως επίσης και πράσινων επιχειρήσεων με το ίδιο σύστημα, δημιουργώντας μόνο μέσω των παρακαταθηκών απλώς την ευκαιρία χρηματοδότησης του κράτους μέσω «junk» ομολόγων και της δανειοδότησης των δημοσίων υπαλλήλων.
3ον) Το Ταμείο Περιουσίας (Trust): Στην Ελλάδα «νομικά, θεωρείται» (ενσωμάτωσε τις ορφανές μετοχές δηλαδή) το ΤΑΙΠΕΔ αλλά νομοτελειακά δεν υφίσταται σαν το ένα, αντιθέτως υφίσταντο τρία περιουσιακά ταμεία, το ΤΑΙΠΕΔ, η ΕΤΑΔ και το ΤΧΣ. Τώρα, σε αυτά τα τρία υπάρχει το εξής παράδοξο. Ενώ στην αλήθεια δείχνει μία κάποια επιτυχία στη σύνδεση των χαρτοφυλακίων για πιο παραγωγική κεφαλαιοποίηση, ένας λόγιος πολίτης θα αναρωτηθεί πώς γίνεται ένα ίδιο αντικείμενο να είναι διαχειρίσιμο από δύο διαφορετικά Ταμεία; Δυστυχώς η λέξη αξιοποίηση συνδέθηκε με την πώληση, όπως για παράδειγμα η πώληση του 67% του μονοπωλίου μετάδοσης και του μονοπωλίου διαχείρισης σε όμορφα τυλιγμένο «πακέτο», της ΔΕΣΦΑ στη SOCAR. Θα αναρωτηθεί πάλι ο λόγιος πολίτης πως είναι αυτή καλή διαχείριση; Και μήπως, μήπως συγκρούεται στο Σύνταγμα της Ελλάδος η πώληση πάνω από 49% του μονοπωλίου μετάδοσης σε δημοσίου συμφέροντος εταιρεία; Λέμε μήπως; Είναι δυνατόν αυτοί οι σοφοί διοικητές να παραχωρούν με πάνω από 49% μερίδιο, τις υποδομές της χώρας σε τρίτους θα αναρωτηθεί και πάλι ο λόγιος.
*Σημείωση: Στην περιουσία του Κράτους περιλαμβάνονται και τα αποθέματα χρυσού, τα οποία δεν μπορούν να συμπεριληφθούν στα Ταμεία, θα τα εξαιρέσω όμως από αυτό το άρθρο και ίσως επανέλθω με άλλο, εξηγώντας την προσπάθεια ρευστοποίησής των από τις νομισματικές πρακτικές Βαρουφάκη.
Πρόταση 2η: Η AGORA και ο ΣΕΒ
Τα τρεία αυτά Ταμεία δίνουν λύση στις δύο παθογένειες του ασφαλιστικού και στις δύο πρώτες παθογένειες του φορολογικού, αλλά όχι και στην τρίτη παθογένεια του φορολογικού.
Η καταπολέμηση της τρίτης παθογένειας του φορολογικού γίνεται με την από κοινού συμμετοχή του Κράτους και της Βιομηχανίας.
1ον) Το Κράτος: Η κρατική επενδυτική υπηρεσία AGORA, υπό την αιγίδα του υπουργείου Εξωτερικών, οφείλει να μετεξελιχθεί σε κατ' εικόνα και καθ' ομοίωση των πετυχημένων μοντέλων υπηρεσιών εμπορίου, με ιδανικότερο μοντέλο το Βρετανικό UKTI, όπου επιτυγχάνει και την προσέλκυση επενδυτών μέσω των 100 εξειδικευμένων οικονομολόγων της στην Αγγλία, όπως και τις εξαγωγές με την παρουσία εξειδικευμένων οικονομολόγων σε 51 χώρες. Με λίγα λόγια, θα σε πάρει από το χέρι (Εξωτερικών) από όπου και αν βρίσκεσαι στον πλανήτη, θα σε φέρει στη Βρετανία (Οικονομίας), και μετά θα σε δικτυώσει σε ολόκληρο τον πλανήτη (Εξωτερικών), δίνοντας σου συμβουλευτική και χρηματοδοτική υποστήριξη εντός, εκτός και επιτ' αυτά. Το έχει ζήσει κανείς επιχειρηματίας αυτό με την AGORA; Αν ναι, ανυπομονούμε να μάθουμε και εμείς. Φυσικά όλα αυτά όχι απλώς φέρνοντας offshore εταιρείες εντός, αλλά αποτρέποντας τις εντός να βγούνε εκτός.
2ον) Η Βιομηχανία: Ο Σύνδεσμος Επιχειρήσεων και Βιομηχανιών (ΣΕΒ) έχει την παγκόσμια πρωτοτυπία, αντί να είναι σύνδεσμος συνδέσμων, έχοντας τους κάθε λογής συνδέσμους υπό την αιγίδα του, όπως π.χ. του γερμανικού BDI, δυστυχώς αντεπιχειρηματικά, όχι ακόμα τουλάχιστον παράνομα, εκπροσωπεί και δέχεται μέλη του επιχειρήσεις μεμονομένα, αποτυγχάνοντας, όχι απλά να διοικήσει την κάθε μία βιομηχανία ξεχωριστά, αλλά και να την κατευθύνει. Καλές όλες οι διαπιστώσεις ότι «η οικονομία χρειάζεται ένα επενδυτικό σοκ», αλλά, αν δεν υπάρξει η διαπίστωση με το καλό (ανοίξτε τα στραβά σας), είτε με το κακό (έρχεται νόμος) ότι ο ΣΕΒ πρώτα απ'όλα χρειάζεται δομικό σόκ, η οικονομία δεν θα χρειαστεί απλά επενδυτές, αλλά επαγγελματίες επιχειρηματίες οι οποίοι θα μπορούν να δουν πέρα απ' τη μύτη τους.
Είναι στα αλήθεια αστείο και πραγματικά απορίας άξιον γιατί στην Ελλάδα οι σύνδεσμοι μεμονομένων επιχειρηματιών, όπως π.χ. η Ένωσις Ελλήνων Εφοπλιστών και ενώσεις εργατών, είναι δεκαετίες μπροστά και κατά πολύ ισχυρότερες των ανύπαρκτων φυσικά συνδέσμων βιομηχανιών.
Μήπως όμως δεν είναι καθόλου τυχαία όλα αυτά; Θα αναρωτηθεί και πάλι ο λόγιος πολίτης.
Μέτωπο 1ο: Δικαιοσύνη vs Ολιγαρχία
Το μέτωπο της ολιγαρχίας επεκτείνεται σε δύο φάσεις με συνδετικό κρίκο την κυβέρνηση Παπάγου 1952-1955.
Φάση 1η: Η ιστορία της ελληνικής ολιγαρχίας ξεκινάει το ασταθές για την Ελλάδα 1933, όταν ο Εμμανουήλ Τσουδερός, τότε διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος (της οποίας ο ίδιος ήταν εισηγητής για την ίδρυσή της, το 1925, υπό την κυβέρνηση Ελ. Βενιζέλου) θα δημοσιοποιήσει για πρώτη φορά πως αν και η ελληνική ναυτιλία δείχνει να είναι η μεγαλύτερη πηγή συναλλάγματος για την Ελλάδα, αυτό το συνάλλαγμα δεν μπορεί να προστεθεί στο ΑΕΠ της χώρας, καθώς τα 2/3 αυτών δεν περνάνε ποτέ το κατώφλι της οικονομίας.
Η δήλωση αυτή περνάει απαρατήρητη από τον ελληνικό λαό με τα σκαμπανεβάσματα και πραξικοπήματα των κυβερνήσεων Βενιζέλου, Οθωναίου, Τσαλδάρη, θα φτάσουμε δέκα χρόνια μετά στην κυβέρνηση Παπάγου, όπου κατοχυρώνονται με χρυσόβουλο οι ολοκληρωτικές φοροαπαλλαγές για τους εφοπλιστές στο Σύνταγμα της Ελλάδος από τον υπουργό Οικονομικών, τον ίδιο τον Εμμανουήλ Τσουδερό. Δυστυχώς ο μοναδικός οικονομολόγος που ανακάλυψε το πρόβλημα γίνεται ο ίδιος η πηγή του προβλήματος, τρομοκρατημένος από τις πιέσεις των πρωθυπουργού και των εφοπλιστών ότι αν δεν το κάνει, θα φύγουνε απ' τη χώρα και θα χάσουν και το υποτυπώδη 1/3 του συναλλάγματος.
Φάση 2η: Η ολιγαρχική μαγεία θα πάει ένα ακόμα βήμα παραπέρα, όταν η κυβέρνηση Παπάγου, δυστυχώς με έντονες ακόμα πολιτικές επιρροές του φιλοαξονικού Βασιλείου της Ελλάδας του οίκου Γλύξμπουργκ, και την υποστήριξη του από το πραξικοπήμα Κονδύλη και της δικτατορίας Μεταξά, θα κάνουν τη χώρα (ανίκανη να ξεδιαλύνει την κατάσταση στο χάος των διαφορετικών συμφερόντων των προηγούμενων κυβερνήσεων, προσθέτοντας σε αυτές και των Τσολάκογλου, Λογοθετόπουλου και Ράλλη από την άλλη) να αποδεχτεί πρώτον τη Συνθήκη της Βόννης, την 11η Νοεμβρίου το 1953, παραιτούμενη των πολεμικών αποζημιώσεων και δεύτερον τη «δορυφορική προσάραξη» της χώρας στην ολιγαρχική πτέρυγα της Δυτικής Γερμανίας, εγκαθιδρύοντας παράλληλη ολιγαρχία, όταν Έρχερτ και Βελουπιώτης, μαζί με τον Παπάγο και τον Παπαληγούρα, θα εγκαθιδρύσουν στην Ελλάδα, την 19η Νοεμβρίου 1954, τη Siemens.
Κλείνοντας την ιστορική αναδρομή, ερχόμαστε στο 2011, όταν, για πρώτη φορά μετά το 1933, ένας υπουργός Οικονομικών αμφέβαλε της συνεισφοράς και της σημαντικότητας της ελληνικής ναυτιλίας στην οικονομία, ανακοινώνοντας την επιτακτική ανάγκη αυτόνομης, ενδελεχή έρευνας για τη συνεισφορά της ναυτιλίας και εν τέλει την άρση φοροαπαλλαγής των εφοπλιστών από το Σύνταγμα της Ελλάδος. Το όνομα αυτού, Γιώργος Παπακωνσταντίνου.
Οι επιστολές Μαρκεζίνη το 1953 θα γίνουνε το 2011 στικάκι Παπακωνσταντίνου και η ολιγαρχία θα βρει για άλλη μία φορά το εξιλαστήριο θύμα της.
Μέτωπο 2ο: Ευρώ Vs Δραχμή
Όμως οι οικονομικές εξελίξεις, καθώς και τα χρέη του ελληνικού κράτους τρέχουν, και οι πολιτικές στρεβλώσεις τις ολιγαρχίας θα ανοίξουν το λάκκο όπου πρώτη η ίδια θα πέσει το 2015, φέρνοντάς την στο ατύχημα ΣΥΡΙΖΑ.
Μοναδικό σημαντικό γεγονός για το έθνος είναι ό,τι η κυβέρνηση Τσίπρα θα «ξεμπουκώσει» έστω και για λίγο το σύστημα Δικαίου, αποδίδωντας για δεύτερη φορά δικαιοσύνη με την κατηγορία Παπασταύρου για τη λίστα Λαγκάρντ, φέρνοντας για πρώτη φορά όμως στο φως τις διαστρεβλώσεις του νόμου περί μη ευθύνης υπουργών, των Σημίτη και Βενιζέλου, και τη βαθύτερη αλληλοεξάρτηση των εκπροσώπων ολιγαρχικών συμφερόντων, δηλαδή του βενιζελικού ΠΑΣΟΚ, του σημιτικού Ποταμιού και της σαμαρικής Νέας Δημοκρατίας, καθώς το επιλεκτικό αυτό «ξεμπούκωμα» κάθε άλλο παρά τυχαίο είναι, περιορίζοντας με αυτήν την κατηγόρια τις κινήσεις Μητσοτάκη για ενδεχόμενη εξεταστική επιτροπή, φωτογραφίζοντας έτσι ότι η ολιγαρχία έχει βρεί το καινούργιο εξιλαστήριο θύμα της, τώρα ειδικά που ο λαός δείχνει επιτέλους να ευθυγραμμίζεται μία για πάντα υπέρ του ευρώ και την απερχόμενη αποπομπή της Κυβέρνησης Τσίπρα από την εξουσία, και θα αναγκάσουνε έτσι τον Κυριάκο Μητσοτάκη να προκρίνει την εξεταστική επιτροπή μόνο για το καλοκαίρι του 2015, αντί από την είσοδο μας στην Ευρωζώνη.
Λίγα όμως ξέρουν οι σοφοί εκπρόσωποι της ολιγαρχίας, καθώς εμείς αυτό το ατύχημα θα το φωτογραφίσουμε στην απερχόμενη εξεταστική επιτροπή, σαν την αιτία που έφερε το βέτο των δανειστών στην Γ΄ Ελληνική Δημοκρατία, ενώνοντας έτσι το προδομένο κομμάτι της Β2΄ Ελληνικής Δημοκρατίας από το 1935 μέχρι και το 1967 στη Β1΄.
To τέλος της μεταπολίτευσης: Οικουμενική κυβέρνηση & δημοκρατικές συμπαρατάξεις
«Η τύχη συμβαίνει όταν η προετοιμασία συναντά την ευκαιρία», λέει η γνωστή παροιμία.
Προετοιμασία η οποία ξεκίνησε την 3η Ιανουαρίου 2015 με την υπογραφή της ιδρυτικής διακήρυξης του Κινήματος Δημοκρατών Σοσιαλιστών από τον Γιώργο Α. Παπανδρέου, όταν ο πρώην πρωθυπουργός κατάλαβε ό,τι το πελατειακό σύστημα μπορεί να εμπαίζει τον πατριωτισμό από τη μία στις διαευρωπαϊκές μας σχέσεις, αλλά από την άλλη είναι ο χειρότερος εχθρός της Ελληνικής Δημοκρατίας, με άμεσο σκοπό τη διαστρέβλωση του νομοθετικού συστήματος με ακόμα πιο άδικη φορολόγιση και τη μη κατανομή δικαιοσύνης.
Τυχαίο που υπάρχει άψογη συνεργασία μεταξύ ενός συνταγματολόγου σαν τον Ευαγ. Βενιζέλο και έναν δικαστή σαν τον Χαρ. Αθανασίου;
Η οικουμενική κυβέρνηση 2012-2015, ευτυχώς, φανέρωσε με τέσσερα πολύ σημαντικά μεταρρυθμιστικά ζητήματα, το βάθος και την αλληλοεξάρτηση του πελατειακού πολιτικού συστήματος όταν:
1ον) Την 30η Ιανουρίου 2012, αποφασίστηκε η ακύρωση του ηλεκρονικού συστήματος προμηθειών, επικαλλούμενη τυπογραφικό λάθος της ημερομηνίας των Π1/2299/6-9-2011, Π1/2391/6-9-2011, Π1/2667/13-9-2011, Π1/2862/10-11-2011και Π1/3701/31-10-2011 Κ. Υ. Α., καθώς αυτές έπρεπε να είχαν ημερομηνία 2012. Το λάθος διορθώθηκε, όμως προέκυψε άλλο. Το Π.Δ. 60/2007 αντέκρουε της δημοπρασίες αυτές.
Παράγοντες της αγοράς αναφέρουν ότι κάποιος ή κάποιοι στο υπουργείο Ανάπτυξης «ξέχασαν» να τροποποιήσουν το Π.Δ. 60/2007, παρά το γεγονός ότι είχε προηγηθεί δημόσια διαβούλευση προς τον σκοπό αυτό. Το αξιοπερίεργο είναι ότι και το πολυνομοσχέδιο που περιλαμβάνει σωρεία τροποποιήσεων του ίδιου Π.Δ. δεν τροποποιεί και το άρθρο που αφορά τις ηλεκτρονικές δημοπρασίες.
2ον) Την 21η Ιουνίου 2013, δημοσιεύτηκε ο νόμος 4162 για την ίδρυση του Εθνικού Λογαριασμού Κοινωνικής Αλληλεγγύης Γενεών, τον οποίο ζητωκραυγάζει το βενιζελικό ΠΑΣΟΚ, ο οποίος όμως, όχι απλά δεν κεφαλαιοποιεί τελικά το ΑΚΑΓΕ, αλλά, σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 149 του Ν. 3655/2008, ζητεί από τους τωρινούς εισφοροπληρωτές να το κεφαλαιοποιούν με ποσοστό 42%, η κεφαλαιοποίηση φυσικά από τους πόρους υδρογοναθράκων έγινε «αποκρατικοποίηση Δημοσίων Επιχειρήσεων και Οργανισμών» και ο μόνος τρόπος να γίνει δίκαιος αναδιανεμισμός είναι το ξεπούλημα. Συγχαρητήρια. Για να δείξει το βενιζελικό ΠΑΣΟΚ ότι κάνει και αυτό μεταρρυθμίσεις, βάζει και πλαφόν αλληλεγγύης, φέρνοντας την οικονομία στο αμήν. Το ΑΚΑΓΕ ουδεμία σχέση έχει με το νορβηγικό μοντέλο.
3ον) Την 31η Δεκεμβρίου 2013, για να κλείσει όμορφα το έτος, δημοσιεύτηκε ο νόμος 4223/3013, για την επιβολή «Ενιαίου Φόρου Ιδιοκτησίας Ακινήτων καi άλλες διατάξεις» (ΕΝΦΙΑ), βάζοντας έτσι και άλλο πλαφόν. Τι να πούμε για τον ΕΝΦΙΑ; Είναι ευρέως γνωστός πλέον.
4ον) Την 30η Μαρτίου 2014, ψηφίστηκε το πολυνομοσχέδιο, όπου περιλαμβάνει και την «οριστική απομείωση» του χαρτοφυλακίου του εμπορικού κλάδου του Ταμείου Παρακαταθηκών & Δανείων, βάζοντας ταφόπλακα στον εμπορικό κλάδο του ΤΠΔ.
Με αυτά και με αυτά, το ατύχημα ΣΥΡΙΖΑ είναι προ των πυλών και η μεγάλη ευκαιρία διαχωρισμού του Γιώργου Παπανδρέου από τον παρασιτισμό είναι πλέον γεγονός.
Οι τελευταίες πολιτικές εξελίξεις στην κεντροαριστερά, μετά την εκλογή Μητσοτάκη στην προεδρία της Νέας Δημοκρατίας, θα φέρουν τη σοσιαλδημοκρατία να λαμβάνει μέρος σε ένα σκληρό παιχνίδι πόκας, όπου πρώτη η Φώφη Γεννηματά θα μας βάλει, με τη δήλωση ότι «με τις απόψεις Μητσοτάκη μας χωρίζει άβυσσος», δήλωση-μπλόφα, όπου θα πέσει πρώτος ο Λεωνίδας Γρηγοράκος, δεξί χέρι και σκιά του Βενιζέλου. Η Γεννηματά θα κάνει Raise και θα τον διαγράψει. Το πελατειακό κράτος έχει πέσει στην παγίδα. Το ΠΑΣΟΚ κάνει επιτέλους πρόσκληση στα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα, συμπεριλαμβανομένου του Κινήματος Δημοκρατών Σοσιαλιστών.
Το Κίνημα αυτήν τη φορά παίζει τα χαρτιά του με ALL IN.
Η γενιά της χιλιετίας: #kinimaneon
* Ο κ. Γρηγόριος Κοντάκος είναι μέλος του Κινήματος Δημοκρατών Σοσιαλιστών.
