Του Δημήτρη Καιρίδη*
Η απερχόμενη κυβέρνηση, στις δύο βδομάδες που ακολούθησαν μετά το καθαρό αποτέλεσμα της 26 Μαΐου με το οποίο ξεκίνησε η Πολιτική Αλλαγή, εξοστράκισε εντελώς τη λαϊκή εντολή. Δεν αξιολόγησε αυτοκριτικά τίποτα. Προχώρησε σε μια επιδερμική ερμηνεία της ήττας, λέγοντας ότι θα έπρεπε να κάνει περισσότερα και δεν πρόλαβε. Αφήνει σταθερά να εννοηθεί ότι δεν κατάλαβε και πολύ ο λαός, τα όσα σπουδαία έκανε. Και αποφάσισε, μετά την πρώτη φάση πολιτικής αμηχανίας, να μαρσάρει πιο δυνατά στον ιδεοληπτικό της λόγο, που ακριβώς αυτόν προσπέρασε και καταδίκασε η λαϊκή ψήφος.
Μονότονα, ο ιδεοληπτικός λόγος του ΣΥΡΙΖΑ συνοψίζεται στο φάντασμα του νεοφιλελευθερισμού, με τη μόνιμη επωδό για την επαπειλούμενη καταστροφή του κοινωνικού κράτους. Είναι μια περισσότερο σφιχτή, αμυντική και ιδεολογικά διχαστική εκδοχή του αποτυχημένου «αφηγήματος των πολλών». Είναι μια αφηγηματική εμμονή του ΣΥΡΙΖΑ και όχι μόνο, που μεταφέρει τον δημόσιο διάλογο στην ελληνική κοινωνία του 1980. Διότι νωρίτερα διεθνώς αλλά και στην Ελλάδα τότε, γινόταν μια ανάλογη συζήτηση με αναφορά στα εμβληματικά πρόσωπα του Ρήγκαν και της Θάτσερ σε ότι αφορά τις διεκδικήσεις της εργασίας. Από τότε κύλησε πολύ νερό στο αυλάκι και φτάσαμε στο σήμερα όπου ο κόσμος αλλά και η χώρα μας αντιμετωπίζουν διαφορετικά όσο και πρωτόγνωρα προβλήματα μέσα στο εντελώς νέο έδαφος που διαμόρφωσε η παγκόσμια οικονομική κρίση του 2008.
Για να καταλάβουμε δε παραδειγματικά, τη διαρκή απόσταση του ιδεοληπτικού αριστερού λόγου και των επιγόνων του, τύπου ΣΥΡΙΖΑ, από την πραγματικότητα, να θυμηθούμε μόνο τον περιβόητο χαρακτηρισμό της ΕΕ ως νεοφιλελεύθερης, την ίδια στιγμή που αποτελεί τον μεγαλύτερο υπερεθνικό μηχανισμό αναδιανομής στον κόσμο, για τις κοινωνίες και τα κράτη της. Πέρα από τα ευρωπαϊκά μεταβιβαστικά πακέτα, από τα οποία ωφελήθηκε και η Ελλάδα, η Ευρώπη δαπανά για κοινωνική προστασία περισσότερα από ότι όλος ο υπόλοιπος κόσμος μαζί.
Τι δεν καταλαβαίνει λοιπόν ο ΣΥΡΙΖΑ και γι' αυτό θα βρίσκει συνεχώς τοίχο. Ότι οι αναπτυγμένες δυτικές κοινωνίες, η Ευρώπη και η Ελλάδα, βρίσκονται σε ριζικά διαφορετική φάση στα πλαίσια ενός κόσμου, που μεταβάλλεται και επανιδρύεται. Βρισκόμαστε σε άλλη πίστα, σύμφωνα με τη γλώσσα των νέων. Οι κοινωνίες μας, οφείλουν, υπό την απειλή εξαφάνισης, να ξανακτίσουν παραγωγή με δυναμική ανάπτυξη και σε συνεργασία με τον κόσμο της εργασίας. Για να στηρίξουν ένα νέο, στέρεο, στοχευμένο, βιώσιμο κοινωνικό κράτος. Αυτό είναι το πρόταγμα της δημιουργίας του σήμερα και του αύριο και αυτό καταθέτει η ΝΔ και ο Κυριάκος Μητσοτάκης στην ελληνική κοινωνία.
Αλλιώς κάνουμε επιδοματική αναδιανομή της φτώχειας σε συνθήκες οικονομικής στασιμότητας. Και συντηρούμε τη ψευδαίσθηση ενός τελικά ανάπηρου, διαρκώς φθίνοντος κοινωνικού κράτους. Και αυτό είναι το εφαρμοσμένο μοντέλο της εμμονής του ΣΥΡΙΖΑ.
Αυτό το μοντέλο είναι που μετατρέπει σε κυνηγούς φαντασμάτων τους απολογητές του. Που τους κάνει αμήχανους προγραμματικά και αναξιόπιστους πολιτικά. Το σπουδαιότερο όμως πολιτικά είναι ότι αυτό το αδιέξοδο μοντέλο το βίωσε και το απέρριψε η κοινωνία. Και θα επιλέξει οριστικά τον Ιούλιο να το ανατρέψει σε βάθος με την πολιτική αλλαγή που ξεκίνησε, δημιουργώντας την Ελλάδα της ανάπτυξης, της ασφάλειας και της αξιοπρέπειας. Μιας Ελλάδας καλύτερης και αισιόδοξης για το μέλλον της.
*Ο κ. Δημήτρης Καιρίδης είναι καθηγητής Διεθνούς και Ευρωπαϊκής Πολιτικής, υποψήφιος Βουλευτής Βόρειου Τομέα Αθηνών, ΝΔ
