Του Νίκου Ρίζου
Μπλέξαμε… Βρεθήκαμε χειροπόδαρα δεμένοι… Άβουλοι και ταυτόχρονα αιρετικοί… Εγκλωβισμένοι στις αδυναμίες των αμαρτιών μας… Στη πατροπαράδοτη μιζέρια της φυλής μας… Ένας υπέροχος λαός… Όλοι το λένε και όλοι το ζηλεύουνε… Ένας λαός όμως που ζει μέσα σε μια πρωτοφανή αντίφαση… Ζει την θλίψη του μέσα σε μία τρομακτικά όμορφη φύση… Καταθλίβεται πανδυστυχής ενόσω βομβαρδίζεται από ανείπωτη την ομορφιά της Άνοιξης… Ο ήλιος, ο ουρανός και η θάλασσα…
Σε ποια χώρα της γης θα βρες πιο τέλειο συνδυασμό ομορφιάς από αυτόν… Γιατί λοιπόν δυστυχούν οι άνθρωπο; Είναι οι παρατεταμένες και ανόητες πολιτικές συνταγές που τον οδήγησαν στη σημερινή του μοίρα; Είναι η αδυναμία του λαού να διαχειριστεί τον τρόπο της διαβίωσης του; Το μέλλον θα δείξει… Γιατί το παρόν δεν προδιαθέτει καμία αισιόδοξη ελπίδα… Πάμε από το κακό στο χειρότερο… Και το ακόμα χειρότερο… Δεν ξέρουμε ούτε τι μας συμβαίνει, ούτε πως θα το αντιμετωπίσουμε… Πάσχουμε από παντελή έλλειψη ηγετών και αυτό ξεκινά κυρίως από εμάς… Ονειρευόμαστε την ομορφιά αλλά αδυνατούμε να την δημιουργήσουμε μόνοι μας… Ψάχνουμε κάποιον να την δημιουργήσει για εμάς… Και την πατάμε σε μόνιμη βάση…
Ήμασταν πάντα μια αστική κοινωνία… Είχαμε μία ιδιαίτερα ανεπτυγμένη αντίληψη που αναλώνονταν γύρω από τον πολύπλοκο και δαιδαλώδη συναισθηματισμό του σύγχρονου Έλληνα… Γύρω από τον ανερμήνευτο ψυχολογικό του κόσμο… Και έτσι, όλα αυτά τα γήινα προβλήματα – κρίση, οικονομικό στρίμωγμα, ανέχεια, ανασφάλεια – φορτώνονταν στην άγνωστοι πλευρά της ανθρώπινης αντοχής… Και εξελίσσονταν ονοματιζόμενα ως απλό άγχος … Δηλαδή αγωνία για το αύριο… Σήμερα τα πράγματα έγιναν αφόρητα… Η αστική κοινωνία όπως είχαμε συνηθίσει δέχτηκε φοβερά πλήγματα… Το απλό άγχος μετατράπηκε σε μάχη επιβίωσης… Και ο κόσμος απέκτησε μία χύδην μορφή σκέψης… Ξαφνικά μετατράπηκε σε ένα κόσμο ποτισμένο με αντιλήψεις διαχείρισης της ζωής και όχι απόλαυσης της ομορφιάς που η ίδια εκπέμπει…
Πολιτικοί κομμάτων, οπαδοί κομμάτων, καριερίστες, υποζύγια και άλλα είδη αυτής της αντίληψης που έχουν παρεκκλίνει από την φύση τους την ανθρώπινη, αναλώνονται σε λανθασμένη κατασπατάληση της προσωπικής τους ενέργειας… Με καθολική προσήλωση και φανατισμό σε μονομανίες κάθε άλλο παρά παραγωγικές… Η συνολική τους δράση αναλώνεται μονοσήμαντα σε επιδιώξεις γύρω από το προσωπικό συμφέρον, τον ηγεμονισμό την συγκέντρωση δύναμης… Αγνοούν παντελώς τις γενικότερες αξίες της ζωής και αδυνατούν να διαγνώσουν τις συνέπειες της πρακτικής τους εις βάρος άλλων… Σε βάρος των αυριανών γενεών, στις οποίες πολλές φορές περιλαμβάνονται και τα ίδια τους τα παιδιά… Τους αφήνει αδιάφορους ο κόσμος τον οποίο θα παραδώσουν σ΄ αυτά τα παιδιά… Και ακόμα πιο αδιάφορους ο τρόπος με τον οποίο θα μεγαλώσουν αυτά τα παιδιά…
Όλος αυτός ο κόσμος καθοδηγούμενος από την σημερινή ηγεσία του , ένας Θεός ξέρει που θα καταλήξει τελικά… Μαύρα μεσάνυχτα… Αναρωτιόμαστε όλοι που το πάνε αυτοί οι άνθρωποι… Δεν ξέρουν; Δεν μπορούν; Η δεν θέλουν…
- Το ότι δεν ξέρουν το γνωρίζουμε από τις πρώτες ημέρες της διακυβέρνησης τους… Εκείνα τα πειράματα Βαρουφάκη που άφησαν άναυδη όχι μόνο την ελληνική αλλά και την παγκόσμια κοινωνία στοίχισαν ήδη πολλά στο λαό… Όχι μόνο σε μέγεθος δισεκατομμυρίων άλλα κυρίως σε μέγεθος εθνικής ήττας…
- Το ότι δεν μπορούν δεν είναι αποκλειστικό προνόμιο δικό τους… Και οι άλλοι δεν μπορούσαν όχι φυσικά στον ίδιο βαθμό…Για τους σημερινούς η ανεπάρκεια και η αδυναμία συνάγεται από το αποτέλεσμα που κατάφεραν… Δύο χρόνια τώρα έκαναν μία τρύπα στο νερό…
- Το ότι δεν θέλουν είναι μία κουβέντα που θέλει ανάλυση… Δύο χρόνια τώρα δίνουν σημάδια που φανερώνουν κάτι τέτοιο… Λέγεται ότι το κάνουν για να οδηγήσουν την χώρα στο χάος ώστε να επιβιώσουν κομματικά αδιαφορώντας για τις συνέπειες… Ρίγη ακραίας ανησυχίας… Αν επιβεβαιωθεί κάτι τέτοιο θα είναι ταφόπλακα σ΄ αυτό που μέχρι τώρα ονομάζαμε αστική Δημοκρατία…
