Δ. Καμπουράκης

Συγνώμη, αμφιβάλλει κανείς ότι οι Αμερικάνοι ήθελαν ευθύς εξ αρχής την συμφωνία των Πρεσπών; Ασφαλώς η συμφωνία ήταν «ιστορική» γι αυτούς. Την ήθελαν διακαώς και την επέβαλαν, για να χώσουν τους Σκοπιανούς στο ΝΑΤΟ πριν ρίξει ο Πούτιν άγκυρα στο κρατίδιο. Το ίδιο ήθελαν και οι Γερμανοί, για λόγους που σχετίζονται με την  βαλκανική ζώνη συμφερόντων τους. Και γι΄ αυτούς η συμφωνία ήταν «ιστορική». 

Διαβάσατε την συνέντευξη του Νίκου Παππά στην Kontranews; Σας συμβουλεύω να το κάνετε, για να αντιληφθείτε πόσο δαιμόνιος είναι ο έμπιστος του Τσίπρα που είχε αναλάβει να κατακτήσει τους «αρμούς της εξουσίας». Στην πράξη βέβαια τα 'κανε σαλάτα σε κάθε project που έτρεξε, αλλά αυτό δεν αναιρεί την εκπληκτική του ικανότητα να κατασκευάζει επιχειρήματα και να τα πλασάρει με άκρως επιτήδειο τρόπο.

Πείτε μου ειλικρινά. Όταν ένας μαθητής ακούει τον καθηγητή του να ουρλιάζει κατά της Κεραμέως επειδή του απαγορεύει να κλείνει το σχολείο όταν ψηφίζει για υπηρεσιακά συμβούλια ή επειδή επιτρέπει την ηλεκτρονική ψηφοφορία, δεν θα θεωρήσει και ο μικρός αναφαίρετο δικαίωμα του να καταλαμβάνει το σχολείο του όποτε του καπνίσει; Συγνώμη, έκανε κάτι παράλογο η Κεραμέως κι έχουν πέσει όλοι να την φάνε;

Η Θεοδώρα Τζάκρη είναι αναπληρώτρια τομεάρχης εξωτερικών του Σύριζα. Σαν  να λέμε, αν ο Τσίπρας ξαναγίνει πρωθυπουργός θα την κάνει αναπληρώτρια υπουργό εξωτερικών για να αντιμετωπίσει τον Ερντογάν. Αλλά παρά τον βαρύγδουπο τίτλο της και την ακόμα πιο ελπιδοφόρα προοπτική της, μπέρδεψε τα πράγματα κι έκανε κριτική στον Μητσοτάκη από την σκοπιά της …Χρυσής Αυγής.

Συγγνώμη, αυτή η ανακοίνωση της ΣΤΑΣΥ για τους λόγους που παρατηρείται συνωστισμός στην γραμμή-1 του μετρό, αφορά ευρωπαϊκή χώρα ή είναι εισαγόμενη από καμιά περιοχή της υποσαχάριας Αφρικής; Διότι αν μετέφρασα ορθώς τα συμφραζόμενα, στην Αττική υπάρχει μια δυναμική εστία υπερμετάδοσης του κορονοϊού σε εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους, διότι κάποιοι μπαίνουν τα βράδια ανενόχλητοι σε σταθμούς και σπάνε βαγόνια κατά βούληση. Μας τρολάρουν, έτσι;  

Άλλοι είπαν ότι ο Τσίπρας ήταν βαρετός στην ΔΕΘ. Άλλοι είπαν ότι δεν ήταν θέμα βαρεμάρας αλλά καθαρή έλλειψη πολιτικής γραμμής μέσα στις καινούριες συνθήκες που έχουν διαμορφωθεί στην χώρα και στον κόσμο. Άλλοι είπαν ότι δεν άλλαξε ο Τσίπρας αλλά το ακροατήριο του. Λόγια που παλιότερα ξεσήκωναν ενθουσιασμό στις μάζες, σήμερα γεννούν απλώς ένα βαθύ χασμουρητό. 

Απ' όλα όσα είπε ο Αλέξης στην συνέντευξη στην ΔΕΘ, εμένα ένα μου 'κατσε στο στομάχι. Αυτό το «πιστόλι στον κρόταφο» που ξεστόμισε με σμιχτά μάλιστα φρύδια και θυμωμένος, απαντώντας στην ερώτηση για τις τράπεζες. Για να είμαι ειλικρινής δεν με θύμωσε, όπως με θύμωναν παλιότερα οι ατάκες του που έκαναν το μαύρο άσπρο. Έχω από καιρό πάψει να τσαντίζομαι μαζί του. Απλώς μου 'κατσε στο στομάχι, σα να χα φάει φασολάδα βραδιάτικα.

Κατ' αρχήν, ομολογώ ότι ποτέ δεν κατάλαβα γιατί οι μάσκες στα σχολεία έπρεπε να δοθούν δωρεάν. Θα μου πείτε ότι κάποιες οικογένειες βρίσκονται σε τέτοια ανέχεια που δεν έχουν ούτε τα τέσσερα ευρώ για να αγοράσουν δυο πάνινες μάσκες στο παιδί τους για να το στείλουν σχολείο. Σύμφωνοι, αλλά σε αυτή την περίπτωση, το κράτος θα 'πρεπε να παραχωρήσει δωρεάν μάσκες σε όλη την οικογένεια, έτσι δεν είναι; Δεν υπάρχει κοινωνική πολιτική a la carte.

Κάθισα με προσοχή και είδα το βίντεο του Σύριζα, στο οποίο ο Αλέξης παρουσίασε το νέο σήμα του κόμματος με το αστέρι. Για τα επικοινωνιακά δεδομένα της εποχής, μακρύ το μήνυμα του αρχηγού. Στα 4.43 που διαρκεί, οι σύγχρονοι σκηνοθέτες διηγούνται ολόκληρη την ιστορία του πλανήτη από την εποχή του χαλκού ως σήμερα. Όσο για το περιεχόμενο, μου θύμισε ένα σπαρταριστό απόσπασμα που είχα διαβάσει στην αυτοβιογραφία του Γιώργου Ζαμπέτα.

Οι Έλληνες ψήφισαν τον Μητσοτάκη ως μεταρρυθμιστή, όχι ως τουρκοφάγο. Στην κάλπη του 'δωσαν πλειοψηφία για να φέρει ανάπτυξη,  ούτε που τους περνούσε απ' το μυαλό ότι διαλέγουν αρχιστράτηγο. Να όμως που του 'κατσε η στραβή στην βάρδια του (όπως θα 'λεγε και η Δούρου) και μια χαρά στιβαρός και προσεκτικός ηγέτης αποδείχθηκε ως τώρα, στην δυσκολότερη εθνική μας στιγμή μετά τα Ίμια.

Την δεκαετία του ?80, δημιουργήθηκε σάλος διότι μια εκπομπή της κρατικής ΕΡΤ έδειξε ναρκομανείς σε διαμέρισμα να τρυπιούνται για την ηρωίνη τους. Φωνές, βρισιές, βρωμιά, αίματα, σύριγγες, σπασμένες φλέβες, κλπ. Σηκώθηκε κατακραυγή, τότε υπήρχε μόνο η κρατική τηλεόραση και το ρεπορτάζ που είχαμε συνηθίσει να βλέπουμε δεν είχε καμιά σχέση με το σημερινό. Η κοινωνία και οι εφημερίδες της εποχής, χωρίστηκαν σε δυο στρατόπεδα.

Κακώς ορισμένοι μ' έχουν κατατάξει σε κάποιο υποτιθέμενο «αντι-Πολακικό μέτωπο» λόγω της παλιάς αντιπαράθεσης που είχα μαζί του. Δεν βλέπω εγώ έτσι τα πολιτικά πράγματα. Αυτά τα διλήμματα άσπρου-μαύρου, είναι για πολιτικά υπανάπτυκτους, εγώ θέλω να πιστεύω πως βρίσκομαι δυο σκαλοπάτια πάνω απ' αυτό το επίπεδο.

Συμπαθάτε με για την απαισιοδοξία, αλλά εγώ πιστεύω ότι το μεταναστευτικό δεν θα λυθεί μέσα στα χρονικά όρια της δικής μας ζωής. Όσες κυβερνήσεις κι αν αλλάξουν, όσοι υπουργοί κι αν περάσουν από αυτή την ηλεκτρική καρέκλα, η ξεριζωμένη γενιά των ανθρώπων που σήμερα βρίσκονται στον Μόρια ή στην Λαμπεντούζα θα πάει στράφι και η δική μας δυτικοθρεμένη γενιά θα κοιμάται και θα ξυπνά σε όλη της την ζωή με το μεταναστευτικό σε έξαρση.

Τελικά, αν το καλοσκεφτεί κανείς, ως λαός δείχνουμε τεράστια φυσική και ψυχολογική αντοχή. Πανδημία, οικονομική κρίση, τουρκικές προκλήσεις, μεταναστευτικό, όλα μαζί έχουν πέσει στο κεφάλι μας. Αν θυμηθούμε πως ήμασταν και πως νιώθαμε πριν μια εικοσαετία, μένουμε κατάπληκτοι. Τότε είχαμε όλα τα καλά του Θεού κι ήμασταν δυσαρεστημένοι, κουρασμένοι, αγαναχτισμένοι, ανικανοποίητοι. Τώρα μας έρχεται η μια κατραπακιά πίσω απ? την άλλη και δείχνουμε μια στωικότητα που δεν έχει προηγούμενο.

Μέρα με την μέρα, βδομάδα με την βδομάδα, χάνουν εντελώς το μέτρο. «Θα βυθίσουμε το Σαρλ Ντεγκώλ μέσα σε δυο μέρες», «θα ρίξουμε έξι ελληνικά αεροπλάνα μέσα στο επόμενο επταήμερο». Δεν τα λένε τίποτα τουρκοκουτσαβάκια σε κάποιο καφενείο της βαθιάς ανατολίας, τα διατυμπανίζουν σύμβουλοι του Ερντογάν, ναύαρχοι που διδάσκουν σε στρατιωτικές σχολές και άνθρωποι με θεσμικές θέσεις στην γείτονα.

Το κρίσιμο εικοσιτετράωρο των Ιμίων, όταν είχαν μοιραστεί φύλλα επιστράτευσης στους εθνοφύλακες-κατοίκους των παραμεθόριων νησιών μας, η Ολυμπιακή είχε βάλει έκτακτες πτήσεις σε Ρόδο, Κω, Σάμο, Χίο και Λέσβο λόγω αυξημένης ζήτησης. Το εισιτήριο γι' αυτές τις πτήσεις είχε φθάσει να πουλιέται στην μαύρη αγορά μέχρι και έξι φορές πάνω από την κανονική του τιμή. Κάποιοι ταμπουρώνονταν στον φράκτη του κήπου τους για να υπερασπιστούν την πατρίδα, κάποιοι άλλοι την κοπανούσαν.

Κράτος υπάρχει; Ναι υπάρχει, αλλά όλοι ξέρουμε πως δουλεύει, ειδικά όταν καλείται να διευκολύνει κανέναν κακομοίρη που θέλει να επενδύσει για να φτιάξει καμιά θέση εργασίας. Του την έχει στημένη πίσω από την κολώνα για να του δώσει μια κατακέφαλα και να τον ξαπλώσει. Σιγά μην ασχολείται κοτζάμ ελληνικό κράτος με τον κάθε τρελάρα που του την βάρεσε να επενδύσει. Δεν μας παρατά κι αυτός στην ησυχία μας.

Μας είχαν πάντα του κλώτσου και του μπάτσου. Και μάλιστα χωρίς ποτέ να πέσουμε στα χέρια τους. Η ρώσικη επιρροή δεν έφτασε ποτέ σοβαρά ως τις ακτές μας, λόγω γεωγραφικής θέσης ήμασταν πάντα μπροστά στις μπούκες των κανονιών του εγγλέζικου και μετά του αμερικάνικου στόλου. Αλλά αυτό δεν πτόησε διόλου το ξανθό γένος. Μια χαρά (ορθόδοξο) πιόνι μέσα στο σώμα των εχθρών του θεωρούσε του Έλληνες και ως τέτοιο μας χρησιμοποίησε πάντα.

Ο Τζανακόπουλος λοιπόν, θα γίνει γραμματέας του ΣΥΡΙΖΑ, όπως μάθαμε μετά τον προχθεσινό πρωινό καφέ του Τσίπρα. Λιγάκι αλλόκοτος τρόπος να αλλάζει ο επικεφαλής ενός κόμματος της αριστεράς, αλλά αφού δεν είμαστε μέλη του ΣΥΡΙΖΑ δεν μας πέφτει και λόγος. Ο οποίος Τζανακόπουλος θα πάρει την θέση του αποτυχημένου Σκουρλέτη, ο οποίος -λέει- φεύγει επειδή έχασε τις εκλογές. Εδώ γελάνε.

Το βασικό προσόν ενός υπουργού δε είναι ούτε η αποτελεσματικότητα, ούτε η οραματική ενατένιση των πραγμάτων. Είναι η ειλικρίνεια. Διότι και στην διαχείριση είναι αντικειμενικό να γίνουν λάθη και κάποια  οράματα είναι δεδομένο ότι θα αποδειχτούν τζούφια. Η ειλικρίνεια όμως απέναντι στον κόσμο είναι ένα διαρκές διαβατήριο καλών και αγαθών προθέσεων του υπουργού απέναντι σε κείνους που τάχθηκε να υπηρετεί.