Δ. Καμπουράκης

Προσωπικά δεν γνωρίζω κανέναν ο οποίος διατείνεται ευθέως ότι διαφωνεί με την μάσκα και ότι συνειδητά δεν την φοράει. Όλοι όσοι ξέρω, μου λένε ότι βάζουν μάσκα. Μα τότε, πως διάολο βλέπω εγώ μερικούς στον δρόμο και σε μαγαζιά με την φάτσα φόρα παρτίδα, δίχως να ανησυχούν μήτε για κορονοϊούς, μήτε για πρόστιμα, μήτε για την κατακραυγή των υπολοίπων; Μήπως όλοι οι αντιρρησίες συγκεντρώθηκαν μακριά απ΄ τις παρέες μου;

Άνθρωπος που εκτιμώ και αγαπώ, καθηγητής το επάγγελμα, με πήρε τηλέφωνο για την γιορτή μου και μετά τις ευχές μου το μπουμπούνισε. «Τώρα τελευταία πάντως, μας στεναχωρείς». Μεταξύ μας, άλλο ήθελε να πει αλλά το εξέφρασε ευγενικά. Αναφερόταν σε δυο ή τρία κείμενα που έγραψα πρόσφατα στην στήλη για τους εκπαιδευτικούς, για την ΟΛΜΕ, για τις καταλήψεις, για την εξ αποστάσεως εκπαίδευση, για όλα τέλος πάντων τα ζητήματα που έφεραν τα σχολεία και τους δασκάλους τους στην επικαιρότητα. 

Πόσο αστείο ακούστηκε, λοιπόν, αυτό το «ο πρώτος νόμος που θα καταργήσουμε την δεύτερη φορά (αριστερά) θα είναι ο πτωχευτικός». Και πόσο χαζά επιθετικός ήταν ο τόνος του Αλέξη την ώρα που εκστόμιζε την φράση με δήθεν πάθος από το βήμα της Βουλής. Τον κοίταζα κι έλεγα μέσα μου «τώρα θα βάλει τα γέλια», σαν κάποιον που λέει ανέκδοτο και γελά μόνος του πριν το ολοκληρώσει. Και πόσο θλιβερό ήταν το βεβιασμένο χειροκρότημα των βουλευτών του στο δήθεν ξέσπασμα του. Οπερέτα.

Ασφαλώς η εποχή μας θα γραφτεί στην ιστορία για πολλούς λόγους. Για την πρωτοφανή πανδημία του κορονοϊού που θα διδάσκεται σε όλες τις ιατρικές της υφηλίου, για την εκπληκτική βουτιά της παγκόσμιας οικονομίας που θα περιληφθεί σε όλα τα οικονομικά εγχειρίδια όπου γης, για την επιθετική τακτική Ερντογάν απέναντί μας που θα μελετάται επισταμένως από όλους τους Έλληνες υπουργούς εξωτερικών στο διηνεκές. Θα μείνει όμως στην ιστορία και για κάτι άλλο.

Σε κάθε τηλεοπτική μου εκπομπή, τα ίδια και τα ίδια: «Φορέστε μάσκες ρε παιδιά. Φυλαχτείτε. Και φυλάξτε κι εκείνους που δεν σας φταίνε τίποτα». Και κάθε που βγαίνω στο ραδιόφωνο, κάνοντας χιουμοράκι ως άλλος Κωνσταντάρας, στην ίδια αποφώνηση καταλήγω: «Το νου σας ρεμάλια! Τον νου σας με τον κορονοϊό!» Όσο για τα κείμενα μου, ένα στα τρία είναι αφιερωμένα στις μάσκες, στις αποστάσεις και στις απολυμάνσεις. Ε και;

Σας προτρέπω να καταναλώσετε ένα τεταρτάκι από την ζωή σας και να διαβάσετε ολόκληρη την Εξώδικη Όχληση – Διαμαρτυρία που μοίρασε η ΟΛΜΕ προς τους καθηγητές-μέλη της, για να την στείλουν στους Διευθυντές Δευτεροβάθμιας οι οποίοι περικόπτουν αναλογικά τις αμοιβές όσων καθηγητών αρνήθηκαν να κάνουν τηλε-εκπαίδευση σε μαθητές κατειλημμένων σχολείων και σε όσους εκπαιδευτικούς πήραν μέρος στην απεργία της ΑΔΕΔΥ την περασμένη βδομάδα.

Προσέξτε με τώρα διότι καμιά φορά αυτό το κράτος το πάει φιρί-φιρί να μας τρελάνει. Αν μπείτε στο πρόγραμμα «εξοικονομώ-Αυτονομώ» του υπουργείου περιβάλλοντος, θα δείτε ότι σας δίνουν επιδότηση να αντικαταστήσετε τον παλιό λέβητα του καλοριφέρ από πετρέλαιο σε καύση με πέλετς. Επίσης να μετατρέψετε το ανοικτό τζάκι του σπιτιού σας σε κλειστό ενεργειακό που καίει μπριγκέτες ξύλου. Γιατί; Διότι αυτά τα δυο υλικά δεν επιβαρύνουν το περιβάλλον. 

Όσο το ερευνητικό και οι φρεγάτες του Ερντογάν κυκλοφορούν στα όρια ή μέσα στην υφαλοκρηπίδα μας, τόσο βγαίνουν στην επιφάνεια οι Ελληνάρες που απαιτούν να εκτοξευτεί εδώ και τώρα ο ελληνικός πύραυλος που θα τους κάνει σκόνη, που θα στείλει όλα τα τουρκικά «σαπιοκάραβα» στον βυθό. Κατά την βαθυστόχαστη ανάλυση τους, οι αμερικανοί θα 'πρεπε ήδη να έχουν κόψει διπλωματικές σχέσεις με την Τουρκία, οι ευρωπαίοι θα 'πρεπε ήδη να την έχουν στραγγαλίσει οικονομικά.

Ας κάνουμε μια υπόθεση εργασίας. Όχι και τόσο ηρωική ή εθνεγερτική (όπως το απαιτούν οι περιστάσεις) αλλά τέλος πάντων, ας την κάνουμε για τις ανάγκες της ανάλυσης. Ας δούμε αυτή την υπόθεση ως το χείριστο σενάριο που κανείς μας δεν θέλει, ούτε επιδιώκει. Ας πούμε λοιπόν ότι εμείς θα συνεχίσουμε να αντιδρούμε στην τουρκική πολιτική όπως σήμερα δίχως να οξύνουμε τα πράγματα...

Βλέπω πολλούς που χαίρονται επειδή οι συνδικαλιστές των αστικών συγκοινωνιών σφάχτηκαν μεταξύ τους και τελικά, παρά την εξαγγελθείσα απεργία, τα μέσα μαζικής μεταφοράς κυκλοφόρησαν κανονικά. Διαβάζω πολλούς επίσης που πανηγυρίζουν διότι οι συμμετοχές σε απεργίες ή στάσεις εργασίας στον δημόσιο (πάντα) τομέα, έχουν αστεία ή και σχεδόν μηδενική συμμετοχή. Συμμετέχω κι εγώ κατά περίπτωση στην χαρά τους, με μία όμως προϋπόθεση.

Κάποτε οι ερωτήσεις ήταν απλοϊκές και οι απαντήσεις είχαν σαφή ιδεολογικό προσανατολισμό. «Βούτυρο ή κανόνια;» ρωτούσαν τον 19ο και 20ο αιώνα οι διανοούμενοι, με τους δεξιούς να απαντούν «κανόνια», τους δε αριστερούς «βούτυρο». Σήμερα τα πράγματα είναι πολύπλοκα. Στην Ελλάδα του 21ου αιώνα, είτε θα βρούμε τρόπο να έχουμε παράλληλα και βούτυρο και κανόνια, είτε η έλλειψη του ενός θα οδηγήσει στην έλλειψη του άλλου.

Τώρα λοιπόν το Oruc Reis μαζί με τα πολεμικά του τουρκικού στόλου, δεν αμφισβητούν ελληνικά κυριαρχικά δικαιώματα αλλά την ίδια την ελληνική κυριαρχία  μέσα στα χωρικά μας ύδατα. Αν ο Ερντογάν αφεθεί ανεμπόδιστος να το κάνει, το επόμενο βήμα του είναι να βγει στην παραλία της Τσαμπίκας στην Ρόδο και να στήσει την ομπρέλα του. Εδώ τώρα μπαίνουμε στα πολύ δύσκολα.

Ότι μέσα στην ελληνική κοινωνία υπάρχουν άφθονοι ακροδεξιοί, είναι γεγονός αναμφισβήτητο. Όπως υπάρχουν πολλοί ακροαριστεροί και χιλιάδες ψεκασμένοι συνωμοσιολόγοι. Το θέμα δεν είναι να παριστάνουμε πως δεν τους βλέπουμε ή να τους καταδικάζουμε λεκτικά, αλλά να έχουμε σαφή στρατηγική στο τι θέλουμε να τους κάνουμε. Τους θέλουμε σε δικό τους κόμμα που εύκολα μπορεί να κυλήσει σε φασιστοναζιστικά μονοπάτια ή τους προτιμούμε μαντρωμένους και ξεδοντιασμένους δίχως επιρροή στο πολιτικό σκηνικό; 

Κάποτε, ανάμεσα στις τρεις, τέσσερις (ενίοτε και πέντε) Κυριακάτικες εφημερίδες που αγοράζαμε ήταν και η «Αυγή της Κυριακής». Τότε ήταν η εφημερίδα ενός συμπαθούς ευρωκομμουνιστικού κόμματος, που η αίγλη και η ποιότητα της ύλης της ξεπερνούσαν κατά πολύ την πολιτική εμβέλεια του ιδιοκτήτη της. Μικρό κόμμα τότε, αλλά μεγάλη εφημερίδα. Σήμερα, μεγάλο κόμμα αλλά θλιβερή εφημερίδα. Εδώ που τα λέμε, δεν θα ήταν δυνατόν μια παρέα μανιακών της εξουσίας...

Ξεμπερδέψαμε με την Χρυσή Αυγή; Ναι, με αυτή την μορφή και με τα συγκεκριμένα πρόσωπα, στις συνθήκες που τα ενεργοποίησαν. Ωραία λοιπόν, ας προετοιμαστούμε τώρα να αντιμετωπίσουμε την φασιστική δεξιά του μέλλοντος μας, που θα σκάσει μύτη με καινούριο ελκυστικότερο προσωπείο και θα ψαρεύει οπαδούς στα στρώματα των παραγκωνισμένων, των ψεκασμένων και των συνωμοσιολόγων.

Πολύ αντιφασισμός έπεσε ξάφνου αυτή την βδομάδα στην χώρα. Καλό είναι αυτό, δεν λέω, απλώς καλύτερο θα 'ταν να μην ξεχνάμε ότι εν τέλει ήταν η κεντροδεξιά που χτύπησε αυτό το φαινόμενο κατακέφαλα, όχι η καθαρόαιμη αριστερά. Επί Σαμαροβενιζέλων ασκήθηκαν οι διώξεις, επί Μητσοτάκη βγήκαν οι τελεσίδικες αποφάσεις, με μια εκλογική νίκη της κεντροδεξιάς εξοβελίστηκαν οι ναζιστές από το κοινοβούλιο και μηδενίστηκε η πολιτική τους παρουσία. 

Η οικολογική συνείδηση των νεοελλήνων είναι δίδυμη αδερφούλα της άποψης που έχουν για την αξιολόγηση οι δημόσιοι υπάλληλοι. Γενικώς είναι υπέρ της, αλλά είναι πάντα εναντίον κάθε συγκεκριμένου σχεδίου αξιολόγησης που τους παρουσιάζεται. Το ίδιο ακριβώς γίνεται και με την οικολογία. Όλοι οι συμπατριώτες μας θέλουν την σωτηρία του πλανήτη γενικώς, αλλά διαφωνούν με κάθε σχέδιο σωτηρίας του που αφορά την δική τους περιοχή.

Μισό λεπτό για να συνεννοούμαστε. Επειδή βλέπω μπόλικη ενασχόληση και ευρεία κριτική από την φιλελεύθερη σκοπιά για την πορεία της αντιπολίτευσης, μπαίνω σε σκέψεις. Προτιμούμε να έχουμε στην χώρα έναν ΣΥΡΙΖΑ ως ριζοσπαστικό κόμμα της αριστεράς, έναν ΣΥΡΙΖΑ ως προσωποκεντρικό κόμμα του Αλέξη δίχως σαφή ταυτότητα ή δεν θα 'πρεπε να μας πέφτει καν λόγος για τα εσωκομματικά και τα εσώψυχα τους;

Βάζω το χέρι μου στην φωτιά ότι από σήμερα Δευτέρα ελάχιστα σχολεία θα συνεχίσουν να κάνουν κατάληψη και ως αύριο ή μεθαύριο ο αριθμός τους θα μηδενιστεί. Τώρα το στοίχημα για το υπουργείο παιδείας είναι να εφαρμόσει κατά γράμμα την απόφαση για αναπλήρωση όλων των χαμένων ωρών. Διότι εγώ ξέρω γυμνάσιο που ήδη έχει δύο βδομάδες κατάληψη, δηλαδή του λείπουν ήδη δέκα ολόκληρες μέρες διδασκαλίας. Για να δούμε.

Είχε πυρετό, αλλά βγήκε από το σπίτι της και πήγε στην κηδεία του συγγενούς της. Είχαν πάει επίσης άλλοι διακόσιοι, αν και τέτοιου μεγέθους συναθροίσεις απαγορεύονται. Τώρα λοιπόν, εξ αιτίας της κυρίας αυτής, θα μπει σε καραντίνα μια ολόκληρη περιοχή της Εύβοιας και της Βοιωτίας. Τι να αναφωνήσει κανείς, διαβάζοντας τέτοιες ειδήσεις; Ότι ο κόσμος μας είναι γεμάτος από χαζούς ή από επικίνδυνους ανθρώπους; Ε και;