Δ. Καμπουράκης

Αρκεί μια ματιά στις φιλικές εφημερίδες και ιστοσελίδες του Συριζαϊκού χώρου, για να βεβαιωθεί κανείς ότι έχουν μια εντελώς δική τους οπτική γωνία για τα πράγματα. Απ΄ όλο το απίστευτο νταβαντούρι που γίνεται στον Έβρο, αυτοί βλέπουν μόνο μια φωτογραφία του Λαγού κάπου σε μιαν άκρη του ποταμού να τανίζεται σαν γύφτικο σκεπάρνι. Αυτό είναι το κυρίαρχο, όλα τα υπόλοιπα είναι δευτερεύοντα και στάχτη στα μάτια του λαού.

Εμείς οι τηλεοπτικοί δημοσιογράφοι είμαστε σαν τους ακροβάτες του τσίρκου. Κάθε μέρα κάνουμε το salto mortale. Δυο-τρεις τούμπες στον αέρα και σχεδόν αυτοματικά αρπάζουμε το αιωρούμενο σχοινί που έρχεται από απέναντι. Μετά από κάθε πετυχημένο σάλτο, εμείς λέμε ένα «δόξα το θεό» που πέρασε αναίμακτα κι αυτή η μέρα, το δε κοινό μας χαρίζει ένα χειροκρότημα, άλλοτε έντονο κι άλλοτε χλιαρό.

Η υπερβολή είναι ο μεγαλύτερος εχθρός κάθε σοβαρής προσπάθειας. Ένας άνθρωπος μπορεί να στήσει μια δουλειά με κόπο και μέθοδο και πάνω που το σύστημα αρχίζει να περπατάει, εμφανίζονται διάφοροι καλοθελητές και υπέρμαχοι που την καταστρέφουν, όχι πολεμώντας την αλλά μέσα από την υποστηρικτική τους υπερβολή. Βασιλικότεροι του βασιλέως, καταφέρνουν να λοιδορήσουν όσα οι σοβαροί φτιάχνουν με προσπάθεια και οργάνωση. 

Όταν ξεκίνησε η οικονομική κρίση, κάποιοι που ήξεραν ή τέλος πάντων ψυλλιάζονταν την καταστροφή που ερχόταν, έλεγαν ότι τα μνημόνια θα τρώνε τις κυβερνήσεις στην σειρά ό,τι κι αν προσπαθούν αυτές να κάνουν. Έτσι κι έγινε. Παπανδρέου, Σαμαράς, Τσίπρας έγιναν τροφή για στα δόντια των μνημονίων, οι κυβερνήσεις έφευγαν ηττημένες αλλά η κρίση παρέμενε. Τώρα την θέση των μνημονίων πήρε το μεταναστευτικό. Πόσες κυβερνήσεις θα φάει;

Τι ήταν το 1940 οι Έλληνες φαντάροι που πολέμησαν στην Αλβανία; Τίποτα επαγγελματίες του πολέμου ή μήπως εκπαιδευμένα κομάντο, μηχανές του θανάτου; Τίποτα απ? αυτά. Αγρότες και εργάτες ήταν, φιλήσυχοι άνθρωποι που μέσα σε μια νύχτα βρέθηκαν να πολεμούν στα βουνά. Και τότε γιατί ξεκοίλιαζαν με την ξιφολόγχη τον κάθε Ιταλό που συναντούσαν, με τόση μανία λες και τους είχε βιάσει τη μάνα; Μα διότι είχαμε δεχτεί εισβολή. Αυτό αρκούσε.

Από το 1942 που ο κόσμος πέθαινε στους δρόμους της κατοχικής Αθήνας εξ αιτίας της έλλειψης τροφίμων, έχουν περάσει 77 χρόνια. Τρεις γενιές, αν υιοθετήσουμε το συμβατικό 25χρονο ως το χρονικό ορόσημο μιας γενιάς. Το σύνδρομο της κατοχής όμως δεν καταλαβαίνει από 25ετίες. Αναγεννιέται από γενιά σε γενιά όπως ο μυθικός Φοίνικας.

Χάρηκα όταν είδα ότι η αντιπολίτευση αντέδρασε εποικοδομητικά στο κυβερνητικό σχέδιο για την αντιμετώπιση του κορονοϊού. Δέχτηκε δηλαδή την λογική του κυβερνητικού σχεδιασμού, κάτι που στην χώρα μας δεν είναι διόλου αυτονόητο. Συνήθως οι αντιπολιτεύσεις κατεβάζουν το κεφάλι σαν επιθετικά κριάρια και ορμάνε δίχως να βλέπουν ή να ακούν, λες και η κουτουλιά είναι αυτοσκοπός στην ζωή τους.

Όλες οι κυβερνήσεις ξεκινούν με φόρα και ενθουσιασμό, στην συνέχεια φρενάρουν κάτω από το βάρος των δυσεπίλυτων προβλημάτων και κάπου προς στο τέλος ανακαλύπτουν την περιβόητη μάχη της καθημερινότητας. Μόλις ακούσετε πρωθυπουργό να λέει ότι «η κυβέρνηση του θα κριθεί στην αντιμετώπιση των προβλημάτων της καθημερινότητας», τότε ετοιμαστείτε να του κουνήσετε μαντίλια και στρώστε χαλιά για τον επόμενο.

Επίτηδες γράφω το κομμάτι πριν καταθέσουν ο Σαράφης κι η Κελέση. Διότι αυτό που εγώ δεν κατάλαβα ποτέ, είναι ο λόγος για τον οποίον οι τύποι που κατέθεσαν για την Novartis έπρεπε να χαρακτηριστούν προστατευόμενοι μάρτυρες. Οι Συριζαίοι επαναλαμβάνουν συστηματικά ότι δίχως αυτό τον θεσμό, η Μαφία δεν θα είχε ποτέ αντιμετωπιστεί στην Αμερική. Αυτό από μόνο του μας αφήνει να εννοήσουμε ότι οι δέκα πολιτικοί που κατηγορήθηκαν ήταν κανονικοί μαφιόζοι.

Μια στο τόσο, οι παλιοί συμμαθητές μαζεύονται. Κλείνουν ένα μαγαζί (ας πούμε το Ταε Κβο Ντο) και δίνουν ραντεβού για να τα πουν. Ξεκινούν για την μάζωξη με ενθουσιασμό πιστεύοντας ότι θα αναβιώσουν τα νιάτα τους και την παλιά ομορφιά τους, καταλήγουν όμως πάντα να κλαίνε την μοίρα τους όλοι μαζί. Διότι μόνο όταν συναντηθούν αναμεταξύ τους ανακαλύπτουν πόσο αδηφάγος είναι ο χρόνος και πόσο ξεπερασμένους τους έχει καταντήσει.

Λίγες βδομάδες πριν τις εκλογές του 1985 (τι θυμάμαι τώρα, ε;) ουρές ανθρώπων ανεβοκατέβαιναν τις σκάλες της Χαριλάου Τρικούπη. Έμπαιναν σε διάφορα γραφεία (ανάλογα με τις οδηγίες που είχαν από τις Κλαδικές και τις Τοπικές), έπαιρναν ένα χαρτάκι κι έφευγαν τρέχοντας για διάφορες κρατικές υπηρεσίες. Το μεσημέρι γύριζαν στο σπίτι τους ως δημόσιοι υπάλληλοι.

Κι αντί το γκαρσόνι να αφήσει πάνω στο τραπέζι τον λογαριασμό που του είχα ζητήσει, έσκυψε στο αυτί μου λες και ήμασταν παλιά φιλαράκια και μου ψιθύρισε: «Σαράντα ευρώ είναι.» Καινούριο φρούτο σε καινούριο καφάσι ήταν αυτό. Παλιότερα μου έλεγε «πενήντα με απόδειξη ή σαράντα δίχως». Τώρα το 'κοψε το πρώτο μέρος της φράσης και με πήγε κατ' ευθείαν στο δεύτερο, δίχως πολλά-πολλά. Όχι παίζουμε.

Όλα καλά κουμπάροι, αλλά η ιστορία με την μελλοντική αυταρχική και λενινιστική και αντιθεσμική διακυβέρνηση του Τσίπρα άρχισα να την βαριέμαι. Ξέραμε τι μοντέλο έχει στο μυαλό του, μας το επιβεβαίωσε κι αυτός με τους «αρμούς» του, αλλά το πολύ το κύριε ελέησον το βαριέται κι ο Θεός. Αλλού είναι ζητήματα αγαπητοί μου...

Εγώ προτιμώ τους ανθρώπους που τα λένε τσεκουράτα. Κατά τούτο, ο Πολάκης που πρότεινε ευθέως να αλλάξει ο τρόπος εκλογής των Ανεξάρτητων Αρχών, στα μάτια μου είναι προτιμητέος από τον Τσίπρα που είπε αυτά τα συγκαλυμμένα περί «αρμών της εξουσίας» ενώ εννοούσε ακριβώς τα ίδια με τον Παύλο. Βέβαια, οι αρχιστράτηγοι χρησιμοποιούν άλλη γλώσσα από τους λοχαγούς.

Ο Βαρουφάκης λοιπόν, αποκάλυψε ότι οι οδηγίες που είχε λάβει από τον Τσίπρα το 2015, ήταν να δώσει στους δανειστές τα υψηλά πλεονάσματα που ζητούσαν παίρνοντας ως αντάλλαγμα τα εργασιακά. Ο Γιάνης βέβαια διαπρέπει στην διαστρέβλωση και την αρλουμπολογία, οπότε και αυτή του η «αποκάλυψη» θα ήταν μια ακόμα άνευ αξίας σαχλαμάρα, αν η ίδια η ζωή δεν έδινε δίκιο στον μέγα νάρκισσο της πολιτικής μας σκηνής.

Ο Αλέξης στέρεψε. Γι αυτό και κουράζει αφάνταστα. Όσα κατηγορεί τον Κυριάκο τα χει κάνει ο ίδιος και όσα καινούρια φέρνει ο Κυριάκος πρώτα τον αιφνιδιάζουν και μετά τον βρίσκουν να φτιάχνει ταμπούρια για την υπεράσπιση του παλιού που ήθελε να καταπολεμήσει κάποτε. Βγάζει μια θλίψη εδώ που τα λέμε, αυτό το άλλοτε λαμπερό νεανικό πρόσωπο που σήμερα παλεύει να ξαναβρεί στίγμα και αδυνατεί.

Το ΚΚΕ (το μακράν σοβαρότερο από θεσμικής απόψεως κόμμα αυτής της χώρας) δικαίωσε τον Νίκο Πλουμπίδη 57 χρόνια μετά την εκτέλεση του και ξανάκανε τον Άρη Βελουχιώτη κομματικό μέλος 73 χρόνια μετά τον θάνατο του. Κι εμείς απαιτούμε από τον Σύριζα να κάνει σοβαρή αυτοκριτική για τα πεπραγμένα της κυβέρνησης του και για την εκλογική του ήττα, επτά μόλις μήνες μετά από την εκδίωξη του από την εξουσία. Αστεία πράγματα.

Η κυβέρνηση λέει ότι θα κλείσουν οι σημερινές χαοτικές δομές σαν την Μόρια και ότι οι μισοί από τους 40.000 μετανάστες που υπάρχουν σήμερα στην ελληνική παραμεθόριο θα μπουν σε κλειστά κέντρα. Οι τοπικές νησιωτικές κοινωνίες και οι εκλεγμένοι άρχοντες τους λένε να κλείσουν οι υπάρχουσες δομές και να μην δημιουργηθούν καθόλου καινούριες. Πρόκειται για μια σπουδή στην ματαιότητα για αμφοτέρους.

Στην πρώτη μου επίσκεψη στην Κίνα, είδα εμβρόντητος έναν αστυνομικό να κρατά ακίνητους για είκοσι ολόκληρα λεπτά τουλάχιστον δέκα χιλιάδες Κινέζους στις δυο άκρες μιας τεράστιας πεζογέφυρας, για να περάσει από κάτω με την λιμουζίνα του ο Έλληνας πρωθυπουργός. «Στην Ελλάδα θα τον είχαν τσαλαπατήσει» σκέφτηκα.

Η σημερινή ελληνική κυβέρνηση δεν γίνεται να συνεργαστεί με τις ΜΚΟ για το μεταναστευτικό. Είναι σα να θέλει να συνεργαστεί ένα ψάρι μ? ένα πουλί. Έχουν άλλη αντίληψη για τον κόσμο. Οι ΜΚΟ θεωρούν ότι ο πλανήτης είναι ένα μεγάλο χωράφι χωρίς σύνορα, μέσα στο οποίο ο κάθε άνθρωπος έχει το αναφαίρετο δικαίωμα να μετακινείται όπου θεωρεί καλύτερο για την ζωή του γενικά.