Δ. Καμπουράκης

Όταν ο Μητσοτάκης κέρδιζε τις εκλογές τον Ιούλιο, κανένας δεν μπορούσε να φανταστεί τι μεγέθους κατολίσθηση θα χτυπούσε την χώρα σε λίγους μήνες. Όλα τα δεδομένα άλλαξαν, όλοι οι προγραμματισμοί βγήκαν εκτός τροχιάς, όλα τα σχέδια ακυρώθηκαν. Ένας πρωθυπουργός που είχε υποσχεθεί να απογειώσει την Ελλάδα στους ουρανούς της ανάπτυξης, μεταμορφώθηκε ξαφνικά σε καπετάνιο χτυπημένου υποβρυχίου που προσπαθεί να βγάλει το σκαρί στην επιφάνεια της θάλασσας.

Και ξύπνησε που λέτε ένα πρωί ο Βρούτσης και αναρωτήθηκε: «Πως θα φάω από τους εργαζόμενους τον μισό μισθό τους;» Κι ενώ έσπαζε το κεφάλι του να βρει κόλπο για να πεινάσουν οι ψηφοφόροι του, βλέπει ξαφνικά τον κορονοϊό να περνά από δίπλα του. Η λύση έλαμψε αμέσως: «Είσαι η τέλεια δικαιολογία μου» λέει τρυφερά στον κορονοϊό και αμέσως φτιάχνει την εκ περιτροπής εργασία.

Η καινούρια μαγική λέξη της αριστεράς, είναι η «επίταξη». Αφού η ελληνική δεξιά τα πάει καλά στην διαχείριση της κρίσης του κορονοϊού (πράγμα αδιανόητο για το αριστερό μυαλό τους, διότι μια «αντιλαϊκή κυβέρνηση» δεν νοείται να πράττει ορθώς για το γενικό καλό), βρήκαν αποκούμπι στην επίταξη. «Ναι, τα πάνε καλά, αλλά αν είχαν κάνει επίταξη τα πράγματα θα πήγαιναν καλύτερα», λένε.

Τα λεφτά που μοιράζονται σήμερα, κάποια στιγμή θα κληθούμε να τα πληρώσουμε. Όμως πρέπει να είμαστε ζωντανοί για να πληρώσουμε, αλλιώς στον παράδεισο δεν υπάρχουν ατομικά και κρατικά χρέη. Το καλό (αν υπάρχει) αυτής της ιστορίας, είναι ότι η ζημιά θα γίνει κυρίως απ? τον τουρισμό, ο οποίος το 2021 μπορεί κάλλιστα να ανακάμψει δίχως μακροχρόνια περίοδο προσαρμογής.

Το κινέζικο αεροπλάνο που προσγειώθηκε στο Ελ. Βενιζέλος κουβαλώντας δωρεάν χειρουργικές μάσκες και υγειονομικό υλικό, δεν ήταν απλώς μια συμβολική ένδειξη αλληλεγγύης της Κίνας προς την Ελλάδα. Ήταν –δυστυχώς για την Δύση- η χειροπιαστή απόδειξη ότι χάρη στον απομονωτισμό του Τραμπ και στην εμμονή του Βερολίνου για διατήρηση των πλεονασμάτων του γερμανικού προϋπολογισμού, η παγκόσμια ηγεμονία μετακινείται ραγδαία προς την Άπω Ανατολή.

Είμαι βέβαιος ότι το μόνο που δεν επιθύμησε ποτέ ο Σωτήρης Τσιόδρας, είναι να γίνει έμμεσος πρωταγωνιστής πολιτικών αντιπαραθέσεων και ιδεολογικών γρονθοκοπημάτων. Σοβαρός άνθρωπος με καίρια αποστολή και υψηλό κύρος, δεν έχει ούτε καιρό ούτε ανάγκη ν? ασχοληθεί με σαχλαμάρες. Αλλά –φευ- δεν είναι στο χέρι του.

Αυτή η μανία ορισμένων κομμουνιστοσκεπτόμενων να αξιοποιήσουν την πανδημία προς όφελος της ιδεοληψίας τους θα ήταν αστεία, αν οι στιγμές που ζούμε δεν ήταν τόσο τραγικές. Αντί να σκεφτούν ότι και πάλι (όπως τον καιρό των μνημονίων) αυτός που ζει την εργασιακή και οικονομική ανασφάλεια είναι ο επιχειρηματίας, ο αυτοαπασχολούμενος και ο ιδιωτικός υπάλληλος, ανακάλυψαν πάλι στον κορονοϊό το υπομόχλιο για να τα κάνουν όλα κρατικά.

Και πάνω που είχα αρχίσει να μπαίνω σε μια σειρά και να ξεπληρώνω σιγά-σιγά τα χρέη που είχε συσσωρεύσει στις πλάτες μου η οκταετία της οικονομικής κρίσης, ήρθε ο κορονοϊός και με αποτέλειωσε. Άντε πάλι από την αρχή, άντε καινούριες αγωνίες, απληρωσιές, χρέη, καταθλίψεις. Κι αυτά είναι light μπροστά στην πιθανότητα να αναγκαστώ να τρέχω σε κηδείες δικών μου. Αν δεν πάω άκλαυτος κι εγώ ο ίδιος. Τι κατάρα, ε;

Αν ζούσαμε στο Βυζάντιο, όλα αυτά με τις ανοικτές ή κλειστές εκκλησίες εν μέσω πανδημίας θα είχαν λυθεί αυτομάτως. Καθότι στην (κατ' εξοχήν θεοκρατική) προγονική μας αυτοκρατορία, εκπρόσωπος του Θεού επί της γης δεν ήταν ο πατριάρχης αλλά ο αυτοκράτορας. Αυτός διόριζε τον πατριάρχη. Τότε δεν υπήρχαν δυισμοί και αμφισημίες, άλλος να ναι υπεύθυνος για τα επίγεια κι άλλος για τα θεϊκά. Ένας ήταν το αφεντικό, ένας αποφάσιζε.

Ακούω καθημερινά συζητήσεις απελπισίας. Βούλιαξαν όλα, ανατινάχτηκαν τα πάντα, δεν έμεινε τίποτα όρθιο σε πλανητικό επίπεδο. Διαλύθηκε ο καπιταλισμός, τέλειωσε (έτσι κι αλλιώς) ο σοσιαλισμός, κατέρρευσε η παγκόσμια παραγωγή, ανατινάχτηκαν τα χρηματιστήρια, πάει ο κόσμος μας. Οπότε πάει κι ο καθένας από μας προσωπικά. Και οι δικοί μας άνθρωποι μαζί μας.

Κάντε μου μια χάρη. Μην κάνετε πολιτική με τον κορονοϊό. Ούτε οι κυβερνητικοί, ούτε οι αντιπολιτευόμενοι. Σε κεντρικό επίπεδο δεν υπάρχει επίσημη αντιπαράθεση, ήδη έκλεισε συνάντηση Μητσοτάκη-Τσίπρα για το θέμα. Όμως διάφορα άτομα εδώ και κει, υπουργοί, βουλευτές, πολιτευτές αλλά και δημοσιογράφοι όλων των αποχρώσεων, συχνά-πυκνά πετάνε την κουβέντα τους και δηλητηριάζουν αχρείαστα το κλίμα.

Την Τρίτη το βράδυ, το είδα με τα μάτια μου, στις καφετέριες και στα μπαράκια γύρω από την κεντρική πλατεία μεγάλης πόλης του θεσσαλικού κάμπου, υπήρχαν τουλάχιστον 2.000 άτομα. Η πλειοψηφία τους από 16 μέχρι 26 χρονών, κυριολεκτικά ο ένας πάνω στον άλλον. Στριμώχνονταν δέκα-δέκα πίνοντας το ποτό τους ή τον βραδινό καφέ τους, ενώ τα γέλια και τα πειράγματά τους θύμιζαν παραλία τον Αύγουστο.

Ελπίζω να κάνω λάθος και να πρόκειται για μεμονωμένα περιστατικά, που τυχαία έπεσαν μπροστά μου όλα μαζί, έτσι χωρίς λόγο. Βλέποντας όμως τα πρόσωπα των πρωταγωνιστών και τις αντιδράσεις τους, κάτι μου λέει ότι οι έκτακτες συνθήκες που ζούμε επιδρούν καταλυτικά και αρρωστημένα στην συμπεριφορά ορισμένων προσωπικοτήτων και ομάδων. Το βλέπω καθαρά τις τελευταίες μέρες.

Ότι ο κορονοϊός δημιουργήθηκε επί τούτου στα εργαστήρια των πολυεθνικών με σκοπό το κέρδος, είναι παγκοίνως γνωστό. Δεν συνηθίζω να αποκαλύπτω τις δημοσιογραφικές μου πηγές, αλλά επειδή το θέμα αφορά την δημόσια υγεία αναγκάζομαι να ομολογήσω ότι εμένα μου το σφύριξε μια κυρία ονόματι Κουτσή Μαρία, η οποία ξέρει τα υπόγεια των καπιταλιστικών εργαστηρίων καλύτερα και από τα ντουλάπια της κουζίνας της.

Με ρωτούν συνέχεια: Θα αντέξουμε; Θορυβημένοι από τις δυο κεραμίδες που έπεσαν απότομα και ταυτόχρονα πάνω στο ξένοιαστο κεφάλι μας, οι συνέλληνες αρχίζουν να αναρωτιούνται αν διαθέτουμε τις ατομικές και τις εθνικές αντοχές για να ανταπεξέλθουμε σ΄ αυτόν τον διμέτωπο που μας έλαχε. Έβρος και κορονοϊός μαζί. Και ρωτούν, ενώ ήδη ξέρουν την απάντηση. Προφανώς θα αντέξουμε.

Αρκεί μια ματιά στις φιλικές εφημερίδες και ιστοσελίδες του Συριζαϊκού χώρου, για να βεβαιωθεί κανείς ότι έχουν μια εντελώς δική τους οπτική γωνία για τα πράγματα. Απ΄ όλο το απίστευτο νταβαντούρι που γίνεται στον Έβρο, αυτοί βλέπουν μόνο μια φωτογραφία του Λαγού κάπου σε μιαν άκρη του ποταμού να τανίζεται σαν γύφτικο σκεπάρνι. Αυτό είναι το κυρίαρχο, όλα τα υπόλοιπα είναι δευτερεύοντα και στάχτη στα μάτια του λαού.

Εμείς οι τηλεοπτικοί δημοσιογράφοι είμαστε σαν τους ακροβάτες του τσίρκου. Κάθε μέρα κάνουμε το salto mortale. Δυο-τρεις τούμπες στον αέρα και σχεδόν αυτοματικά αρπάζουμε το αιωρούμενο σχοινί που έρχεται από απέναντι. Μετά από κάθε πετυχημένο σάλτο, εμείς λέμε ένα «δόξα το θεό» που πέρασε αναίμακτα κι αυτή η μέρα, το δε κοινό μας χαρίζει ένα χειροκρότημα, άλλοτε έντονο κι άλλοτε χλιαρό.

Η υπερβολή είναι ο μεγαλύτερος εχθρός κάθε σοβαρής προσπάθειας. Ένας άνθρωπος μπορεί να στήσει μια δουλειά με κόπο και μέθοδο και πάνω που το σύστημα αρχίζει να περπατάει, εμφανίζονται διάφοροι καλοθελητές και υπέρμαχοι που την καταστρέφουν, όχι πολεμώντας την αλλά μέσα από την υποστηρικτική τους υπερβολή. Βασιλικότεροι του βασιλέως, καταφέρνουν να λοιδορήσουν όσα οι σοβαροί φτιάχνουν με προσπάθεια και οργάνωση. 

Όταν ξεκίνησε η οικονομική κρίση, κάποιοι που ήξεραν ή τέλος πάντων ψυλλιάζονταν την καταστροφή που ερχόταν, έλεγαν ότι τα μνημόνια θα τρώνε τις κυβερνήσεις στην σειρά ό,τι κι αν προσπαθούν αυτές να κάνουν. Έτσι κι έγινε. Παπανδρέου, Σαμαράς, Τσίπρας έγιναν τροφή για στα δόντια των μνημονίων, οι κυβερνήσεις έφευγαν ηττημένες αλλά η κρίση παρέμενε. Τώρα την θέση των μνημονίων πήρε το μεταναστευτικό. Πόσες κυβερνήσεις θα φάει;

Τι ήταν το 1940 οι Έλληνες φαντάροι που πολέμησαν στην Αλβανία; Τίποτα επαγγελματίες του πολέμου ή μήπως εκπαιδευμένα κομάντο, μηχανές του θανάτου; Τίποτα απ? αυτά. Αγρότες και εργάτες ήταν, φιλήσυχοι άνθρωποι που μέσα σε μια νύχτα βρέθηκαν να πολεμούν στα βουνά. Και τότε γιατί ξεκοίλιαζαν με την ξιφολόγχη τον κάθε Ιταλό που συναντούσαν, με τόση μανία λες και τους είχε βιάσει τη μάνα; Μα διότι είχαμε δεχτεί εισβολή. Αυτό αρκούσε.