Β. Ευθυμιοπούλου

Με τον πιο χαρακτηριστικά ελληνικό τρόπο, τον πάνδημο ενθουσιασμό για την απόφαση των βουλευτών που είναι γιατροί να δηλώσουν εθελοντές στο ΕΣΥ για να συμβάλλουν στην αντιμετώπιση της πανδημίας, ακολούθησε η χλεύη προς τις διοικήσεις των δημόσιων νοσοκομείων που δεν έσπευσαν να εντάξουν τους βουλευτές στη δομή τους. 

Η είδηση δεν σχολιάστηκε όσο θα έπρεπε. Κι όμως, η απόφαση της Ισπανίας, της Ιταλίας, της Μάλτας και της Ελλάδας ως χώρες πρώτης εισόδου των μεταναστευτικών και προσφυγικών ρευμάτων, να συνάψουν συμμαχία και ενόψει της Συνόδου Κορυφής του Δεκεμβρίου να καταθέσουν υπόμνημα προς την Κομισιόν για το νέο Σύμφωνο για τη Μετανάστευση και το Άσυλο είναι πολύ σημαντική.

Στο άρθρο του της Δευτέρας ο Κωνσταντίνος Χαροκόπος θίγει ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον θέμα που πιστεύουμε ότι θα έπρεπε να έχει κεντρική θέση στη συζήτηση για το σύγχρονο φιλελευθερισμό αλλά και για το εάν υπάρχει έστω κι ένα πεδίο όπου ο φιλελευθερισμός μπορεί να συναντηθεί με τη σοσιαλδημοκρατία. Τα προγράμματα κοινωνικής και αλληλέγγυας επιχειρηματικότητας ξεκίνησαν ως μια απόπειρα...

Είναι εντυπωσιακό πόσο έχει περιπλέξει η επιδημία και τις πιο απλές, καθημερινές μας συνήθειες. Για παράδειγμα, η αδυναμία των μικρών επιχειρήσεων της γειτονιάς να εφαρμόσουν τους κανόνες υγιεινής, μας αναγκάζουν να κάνουμε ακόμα και τις πιο μικρές μας προμήθειες από τις μεγάλες αλυσίδες τροφίμων που τηρούν ευλαβικά τα υγειονομικά πρωτόκολλα. Και είναι κρίμα.

Δύο δημοσιεύματα στο διεθνή Τύπο μας παρακίνησαν να διαβάσουμε το νέο βιβλίο της Δρ. Marilyn Gist που είναι ειδικευμένη σε θέματα διοίκησης επιχειρήσεων και ηγεσίας. Το νέο της βιβλίο που εκδόθηκε μόλις τον προηγούμενο Σεπτέμβριο, λίγο πριν από τις αμερικανικές εκλογές και αφού η πανδημία μετρούσε ήδη αρκετούς μήνες, έχει τον προκλητικό τίτλο «Η εκπληκτική δύναμη της ταπεινής ηγεσίας» [The Extraordinary Power of Leader Humility] και το προλογίζει ο θρυλικός μάνατζερ Allan Mulally, ο άνθρωπος που μετά την κρίση του 2008 έφερε «πίσω στη ζωή» τη Ford, χωρίς να κάνει χρήση των πακέτων διάσωσής της από την κυβέρνηση των ΗΠΑ.

Εάν κάτι έχει μας έχει μάθει μέχρι σήμερα η πανδημία είναι ότι η μόνη ασφαλής πρόβλεψη που μπορούμε να κάνουμε για το μέλλον είναι ότι εάν δεν λάβουμε μέτρα τώρα, το χειμώνα θα έχουμε έκρηξη κρουσμάτων και θανάτων. Η πραγματικότητα της πανδημίας μας υπερβαίνει παγκοσμίως, όχι μόνο εδώ στην Ελλάδα. Δεν υπάρχουν προφανείς απαντήσεις και κάθε πολιτική απόφαση που λαμβάνεται μπορεί να αποδειχθεί λανθασμένη.

Λυπούμαστε πολύ που για δεύτερη συνεχόμενη μέρα θα σχολιάσουμε τα καμώματα της αντιπολίτευσης γιατί πιστεύουμε ότι το βλέμμα του Τύπου και των πολιτών πρέπει να είναι στραμμένα κυρίως προς την εκάστοτε κυβέρνηση. Όμως βρισκόμαστε μάλλον ενώπιον ενός πολιτικού φαινομένου παρά ενός πολιτικού στιγμιότυπου, ώστε να το αφήσουμε να περάσει απαρατήρητο.

ΣΥΡΙΖΑ και ΚΚΕ δεν έχουν λόγο να πανηγυρίζουν στο ελάχιστο για τα γεγονότα των τελευταίων ημερών. Γιατί τελικά, οι μοναδικοί θεματοφύλακες της πολιτικής παράδοσης και των αγώνων του Κέντρου έκαναν το καθήκον τους. Η σημαία του Πολυτεχνείου «μένοντας σπίτι», μαζί με τον ελληνικό λαό, αυτή τη φορά έμεινε και ασφαλής από τους μόνιμους πλιατσικολόγους των αγώνων του Κέντρου για τη δημοκρατία.

Δυο εικόνες των τελευταίων ημερών οδηγούν, για μια ακόμα φορά, στο συμπέρασμα ότι η επίσημη και ίσως η μόνη θρησκεία που ασπαζόμαστε όλοι, ανεξαιρέτως, σε αυτή τη χώρα είναι η υποκρισία. Η πρώτη εικόνα βγαίνει από τα καλυμμένα με σελοφάν ράφια των σούπερ μάρκετ ενώ η δεύτερη ήταν όσα έγιναν χθες στους «εορτασμούς» της επετείου του Πολυτεχνείου.

Στην εκδήλωση που είχε διοργανώσει το Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης τον Νοέμβριο του 2017 με ομιλητές τον αείμνηστο καθηγητή Σταύρο Τσακυράκη και τον συγγραφέα Απόστολο Δοξιάδη ξεχωρίζουμε το σημείο που ο Δοξιάδης ρωτάει τον Τσακυράκη πόσους υπολογίζει να πήραν μέρος στον Αντιδικτατορικό Αγώνα. Ο Σταύρος  Τσακυράκης του απάντησε χωρίς δισταγμό «600, 700».

Συμφωνούμε με όσους διακρίνουν μια οργανωμένη προσπάθεια ανασυγκρότησης ενός αντισυστημικού κινήματος που θα διατρέχει εγκάρσια όλους τους πολιτικούς χώρους, όπως το περίφημο «Αντιμνημόνιο». Το γεγονός ότι το φαινόμενο παρατηρείται σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες δεν πρέπει να μας εφησυχάζει γιατί αφενός πρόσφατα καταφέραμε να υπερβούμε αυτή τη στάση της ελληνικής κοινωνίας κι αφετέρου η ίδια η αξιωματική αντιπολίτευση ακόμα και σήμερα θέλει να εμφανίζεται ως αντισυστημική δύναμη. 

Κριτική για τον τρόπο που η κυβέρνηση διαχειρίζεται την πανδημία έγινε σε όλους τους τόνους και για όλα τα γούστα χθες στη Βουλή. Υπάρχει όμως μια άλλη διάσταση στο ζήτημα της διαχείρισης της πανδημίας. Μέχρι σήμερα, η κυβέρνηση διαχειρίζεται την πανδημία με μόνο συμπαραστάτη τους πολίτες. Οι βουλευτές της πλειοψηφίας, τα κόμματα της αντιπολίτευσης, συνδικαλιστικές οργανώσεις, μαζικοί φορείς, όχι μόνο δεν «έβαλαν πλάτη» αλλά υπονόμευσαν την εθνική προσπάθεια.

Ποιο ήταν το μεγαλύτερο πρόβλημα που είχε να διαχειριστεί η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ από την επομένη των εκλογών του Ιουλίου του 2019; Η απώλεια της εμπιστοσύνης των πολιτών. Καταρχάς, το εκλογικό σώμα έκρινε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν ανίκανος να διαχειριστεί κρίσεις με αποτέλεσμα αυτές να οδηγούν σε καταστροφές ενίοτε και σε αδιανόητες τραγωδίες.

Ένας θρίαμβος της ανοιχτής κοινωνίας και της οικονομίας των αγορών. Έτσι περιγράφεται η ανακάλυψη του πρώτου εμβολίου για τον κορονοϊό λίγους μήνες μόλις μετά το ξέσπασμα της πανδημίας. Όλη η ιστορία του πρώτου εμβολίου διδάσκει γιατί δεν νοείται καπιταλιστικό σύστημα χωρίς ανοιχτή κοινωνία και γιατί οι κοινωνίες ευημερούν με το καπιταλιστικό σύστημα.

Η μαζική αποχή των εκπαιδευτικών από την ηλεκτρονική ψηφοφορία για τα νέα υπηρεσιακά τους συμβούλια μας θυμίζει ότι δεν αρκεί ο λαός να εκλέξει δημοκρατικότατα και με μεγάλη πλειοψηφία μια μεταρρυθμιστική κυβέρνηση με την εντολή να αλλάξει τα πάντα στη χώρα. Για να προχωρήσουν οι μεταρρυθμίσεις απαιτείται πρωτίστως πολιτική βούληση που στην προκειμένη περίπτωση υπάρχει και μάλιστα ισχυρή αλλά απαιτούνται και ευρύτατες συμμαχίες στην κοινωνία μέσω των συνδικαλιστικών οργανώσεων και της Κοινωνίας των Πολιτών.

Στις αμερικανικές εκλογές δεν ηττήθηκε το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα, γιατί αυτό είχε ηττηθεί προ πολλού.  Στις εκλογές της Τρίτης ηττήθηκε ο εμπνευστής του τραμπισμού, μια από τις πιο εμβληματικές μορφές της περίφημης «Διεθνούς του Λαϊκισμού», αυτής της «δράκας» πολιτικών που εχθρεύεται τη δημοκρατία και τις αξίες της και επιδιώκει την κατάληψη της εξουσίας για να την ανατρέψει διαβρώνοντας συστηματικά και βάσει οργανωμένου σχεδίου τους θεσμούς της.

Αν η αριστερά στις ΗΠΑ και την Ευρώπη είναι παραζαλισμένη, κάτι πρέπει να πούμε και για την νεο-συντηρητική παραζάλη που αδυνατεί να παραδεχτεί τον καθοριστικό ρόλο που έχει παίξει στην εξαχρείωση των εκλογικών σωμάτων ο νεοσυντηρητικός κυνισμός και ο λαϊκισμός που συνοδεύεται πάντα από μια περιφρόνηση στους θεσμούς, παράγει χωρίς καμία αιδώ μισανθρωπική ρητορική που κωδικοποιείται στο μίσος για τους μετανάστες.

Ειλικρινά δεν θα μας ενοχλούσε καθόλου η περίπτωση του βουλευτή Κωνσταντίνου Κυρανάκη αν η πολιτική του διαδρομή, μέχρι σήμερα τουλάχιστον, δεν οφειλόταν αποκλειστικά στον Κυριάκο Μητσοτάκη.  Όχι, το πρόβλημα δεν είναι ότι ο πρωθυπουργός και πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας έδωσε αυτή την ευκαιρία στον κ. Κυρανάκη....

Η Νέα Δημοκρατία, ο πρωθυπουργός που έχει υποστεί προσωπικά την τρομοκρατία και την κουλτούρα της, μόλις εξελέγησαν έκαναν αυτό που υποσχέθηκαν: κατήργησαν το πανεπιστημιακό άσυλο που αποδείχθηκε ότι λειτουργούσε ως πρόσχημα για την αδράνεια της πανεπιστημιακής κοινότητας. Λυπούμαστε που θα το θέσουμε ωμά αλλά τα πράγματα είναι έτσι: Ο πρωθυπουργός έπρεπε να χειριστεί το θέμα με σκληρότητα.

Υπάρχουν στιγμές που αισθανόμαστε κυριολεκτικά ευγνωμοσύνη για την πολιτική σοφία που επέδειξαν προσωπικότητες όπως ο Κωνσταντίνος Καραμανλής και ο Ανδρέας Παπανδρέου όταν έφτιαχναν πολιτικούς οργανισμούς που κατάφεραν να εκφράσουν μεγάλα και ετερογενή κοινά, αφήνοντας ελάχιστους Έλληνες χωρίς πολιτική εκπροσώπηση.