Β. Ευθυμιοπούλου

Ομολογούμε ότι δεν αισθανθήκαμε μεγαλύτερη πολιτική συμπάθεια για τον Σεμπάστιαν Κουρτς, όταν πληροφορηθήκαμε ότι η κυβέρνηση που συγκρότησε με τους Πράσινους έχει περισσότερες γυναίκες από άντρες. Μας διασκέδασε όμως η σιωπή για το θέμα στην ελληνική δημόσια σφαίρα που είναι λαλίστατη για το ζήτημα της συμμετοχής των γυναικών σε θέσεις ευθύνης και εξουσίας.

Γνωρίζουμε καλά ότι τόσο τα ελληνικά πολιτικά κόμματα του δημοκρατικού τόξου όσο και η Εκκλησία σε επίπεδο ηγεσίας καταδικάζουν απερίφραστα τον αντισημιτισμό. Όμως αυτό δεν αρκεί. Πρέπει οι βουλευτές, οι τοπικές κομματικές οργανώσεις σε επίπεδο Περιφέρειας και πόλεων μαζί με τις Μητροπόλεις, να σπεύδουν να καταδικάζουν με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο όλα αυτά τα φαινόμενα, κάθε φορά που εκδηλώνονται.

Είναι πράγματι αφελές να πιστεύουμε ότι η προσφυγή στο ΔΝΤ το 2010 θα σήμαινε και την έναρξη της αναγκαίας συζήτησης για όσα οδήγησαν τη χώρα στο δικό της αδιέξοδο, μέσα σε ένα διεθνές περιβάλλον επιβαρυμένο από την κρίση του καπιταλιστικού συστήματος. Αν ήμασταν σε θέση να συζητάμε, αντί να μονολογούμε παραλλήλως και να συνθηματολογούμε ασυστόλως, η καταστροφή δεν θα έπρεπε να είναι η προϋπόθεση για να ξεκινήσει η συζήτηση.

Πριν την 7η Ιουλίου 2019 δεν θα μας εντυπωσίαζε και τόσο η επίθεση που εξαπέλυσε στο τουίτερ ο κ.Νίκος Παππάς στον κ.Άδωνι Γεωργιάδη και μάλιστα με fake news. Την περίοδο 2015-2019  (για να μην αναφερθούμε στα «άγρια χρόνια» 2012-2015) αυτά συνέβαιναν καθημερινά. Αυτό ήταν το στυλ του πολιτεύεσθαι των προεδρικών του ΣΥΡΙΖΑ το οποίο, σύμφωνα με τα ρεπορτάζ εκείνης της εποχής, σχεδίαζαν και εκτελούσαν ομάδες περί τον κ.Παππά.

Η αλήθεια είναι ότι τα πράγματα για τους κατ' επάγγελμα προοδευτικούς είναι πολύ δύσκολα. Από τη μία έχουμε έναν ΣΥΡΙΖΑ που αδυνατεί να σφυρηλατήσει τη νέα του ταυτότητα μέσα από το πεδίο της πολιτικής, ασκώντας αποτελεσματικά το συνταγματικό του καθήκον να ελέγχει την κυβέρνηση. Από την άλλη έχουμε το ΚΙΝΑΛ που παραπαίει ανάμεσα στην υστερία και τη γραφικότητα.

Από αυτή τη στήλη, πολύ συχνά επιχειρηματολογούμε πάνω στην ιδέα ότι κάθε συζήτηση για μείζονες ή ήσσονες θώκους της ελληνικής πολιτείας, αιρετούς ή δοτούς, που εξαντλείται στην ονοματολογία είναι κενή νοήματος, ακόμα κι όταν η συζήτηση αφορά το πρόσωπο του Προέδρου της Δημοκρατίας, ενός προσώπου χωρίς ουσιαστικές εξουσίες.

Η πλειοψηφία των Ελλήνων βλέπει πλέον ότι τον καθημερινό βίο δεν γίνεται να τον ρυθμίζουν ιδεοληψίες και αγκυλώσεις και ότι υπάρχει άπλετος χώρος για ιδεολογικές διαφωνίες σε πεδία που η ιδεολογική σύγκρουση μπορεί να είναι και γόνιμη, όπως στο μέγεθος και τα όρια του κράτους ή άλλες επιλογές στην οικονομική και κοινωνική πολιτική.

Έχει γούστο η έκπληξη που ξεχειλίζει σε συζητήσεις στις παρέες και το διαδίκτυο για την εφαρμογή του αντικαπνιστικού νόμου. Και την έκπληξη προκαλεί το γεγονός ότι ο νόμος εφαρμόζεται και στα λιγότερο αναμενόμενα μέρη όπου και ο έλεγχος, θεωρητικώς, είναι πιο χαλαρός: από τα συνοικιακά και επαρχιακά καφενεία μέχρι τα νυχτερινά κέντρα της περιφέρειας. Η συντριπτική πλειοψηφία, με εξαιρέσεις πάντα, δείχνει να έχει συμμορφωθεί με το νόμο.

Το «πλιατσικολόγημα» της αρχαιότητας, της γραμματείας και της αρχαιολογίας που συνηθίζουν οι λαϊκιστές πολιτικοί γίνεται στο πλαίσιο της διαρκούς προσπάθειάς τους να αλλάζουν τη συζήτηση. Η συζήτηση, πάντα, πρέπει να εντοπίζεται στους τρόπους που θα αρθούν οι κοινωνικές ανισότητες και οι φτωχοί θα γίνουν πλουσιότεροι. Σ' αυτά οι λαϊκιστές δεν έχουν απαντήσεις, γι\\' αυτό και επιχειρούν να αλλάξουν τη συζήτηση με στίχους από την Ιλιάδα...

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης δείχνει εδώ και χρόνια πολύ μεγάλο ενδιαφέρον για το ελληνικό κρασί και δεν αναφερόμαστε βέβαια στην οινοφιλία του. Ενδιαφέρεται για το business του ελληνικού κρασιού, την παραγωγή και τη διάθεσή του στην ελληνική και στην ξένη αγορά. Ήταν αυτός που ανέδειξε την παράνοια της επιβολής του Ειδικού Φόρου Κατανάλωσης στο κρασί με τρόπο που η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ που τον επέβαλε να αναγκαστεί να τον καταργήσει.

Ο βασικός λόγος που αιτήματα όπως οι περίφημες μεταρρυθμίσεις, έχουν στοιχειώσει την ελληνική πολιτική ζωή από τον 19ο αιώνα είναι γιατί όσοι τις επιθυμούσαν πραγματικά, ελάχιστοι βέβαια αλλά έστω κι αυτοί, δεν ήξεραν πως να περιγράψουν στους Έλληνες πως θα ήταν το μέλλον τους, αν υιοθετούσαν το αίτημα και με την ψήφο τους πίεζαν την πολιτική εξουσία προς αυτή την κατεύθυνση.

Φαίνεται πως η ΟΝΝΕΔ, πρώτη απ’ όλη τη ΝΔ, απάντησε στο στρατηγικό δίλημμα που έχουν τα κόμματα όταν βρεθούν στην εξουσία και μάλιστα αυτοδύναμα: πώς τοποθετούνται απέναντι στην κυβέρνηση έτσι ώστε να μην χάσουν τη δυναμική τους; Παλαιότερα, όταν το πελατειακό σύστημα ήταν ακόμα κραταιό, αυτά τα διλήμματα ήταν μόνο προσχηματικά...

Άσχετα από την άποψη που μπορεί να έχει ο καθένας για το φαινόμενο της ανομίας, τις καταλήψεις και τη χαμηλής έντασης βία, είναι σαφές αυτό που συμβαίνει: στο επικοινωνιακό μπρα-ντε-φερ μεταξύ κυβέρνησης και αντιπολίτευσης για την επιβολή της νομιμότητας, έχει εγκλωβιστεί ένα διόλου ευκαταφρόνητο κομμάτι της κοινής γνώμης που από τη μία θέλει να αισθάνεται ασφαλές αλλά αυτό δεν θέλει να γίνεται σε βάρος των ατομικών ελευθεριών.

Η χώρα αυτή τη στιγμή δεν έχει αντιπολίτευση. Είναι σαφές ότι το ανθρώπινο δυναμικό του ΣΥΡΙΖΑ αδυνατεί να ελέγξει το μοντέλο διακυβέρνησης του επιτελικού κράτους. Το μόνο που είναι σε θέση να κάνει είναι να ελέγχει τα βιογραφικά των υπουργών και των στελεχών της ευρύτερης κυβέρνησης για να απαξιώσει τους περί αριστείας ισχυρισμούς του Μητσοτάκη. Αυτό όμως δεν είναι αντιπολίτευση.

Από ένα σημείο και μετά δεν έχει καμία απολύτως σημασία αν ο π.Πρωθυπουργός Κώστας Σημίτης είχε δίκιο ή άδικο σε όσα έγραψε στα ΝΕΑ του περασμένου Σαββάτου. Αυτό που μένει είναι ότι για άλλη μια φορά, μια παρέμβαση πρώην Πρωθυπουργού δίχασε τους πολίτες και τους έβαλε να τσακώνονται μεταξύ τους τουλάχιστον επί τριήμερο.

Όσα μεγάλα ή μικρά έχουν «σκάσει» για την κυβέρνηση, δηλαδή, για όσες αποφάσεις της έχει καταλήξει απολογούμενη, έχουν τα εξής κοινά χαρακτηριστικά: αφενός, θα μπορούσαν να έχουν αποφευχθεί και αφετέρου είναι ζητήματα που έπεσαν πρώτα στην αντίληψη των δικών της πολιτικών φίλων και ψηφοφόρων, οι οποίοι έχουν αναδειχθεί στην πιο δυναμική, παθιασμένη αλλά δίκαιη, ουσιαστική και παραγωγική αντιπολίτευση που έχει δει η χώρα τα τελευταία, πολλά, χρόνια.

Η πρωτοβουλία του Δήμου Αθηναίων να συμπράξει με ιδιώτες «στα φανερά», δεν ήταν απλώς σωστή, είναι ιστορική. Ο Δήμος Αθηναίων έσπασε ένα από τα ταμπού του κρατισμού που δαιμονοποιεί τον ιδιώτη και την ιδιωτική εταιρεία βαφτίζοντάς τους «εχθρούς» και σίγουρα τους θεωρεί ανάξιους να συμμετέχουν ενεργά σε παρεμβάσεις στο δημόσιο χώρο.

Τις πρώτες πρωινές ώρες του Σαββάτου 7 Δεκεμβρίου το επιτελείο του Μιχάλη Χρυσοχοΐδη πρέπει να πήγε για ύπνο ανακουφισμένο. Οι πορείες για την επέτειο της δολοφονίας του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου είχαν τελειώσει χωρίς προβλήματα. Για άλλη μια φορά «δεν κάηκε η Αθήνα».

Όσο δυσάρεστο και να δείχνει (και ίσως και να είναι) παραμένει γεγονός: οι πολίτες που έδωσαν στη Νέα Δημοκρατία την άνετη αυτοδυναμία, το brand «Κυριάκος Μητσοτάκης» αγόρασαν. Ας σταματήσουν, επιτέλους, οι διάφοροι «μαθητευόμενοι μάγοι» της κυβέρνησης να εκνευρίζουν το Κέντρο με τον παλαιοκομματισμό και τις σοβιετικού τύπου ιδεοληψίες τους για τον τρόπο λειτουργίας της αγοράς και την οικονομίας.

Στον δημόσιο διάλογο, όταν η συζήτηση φτάνει στις ελληνοτουρκικές σχέσεις, όλοι έχουμε αποδειχτεί τραγικά ανειλικρινείς και δέσμιοι των ταμπού: ο προοδευτικός κόσμος δεν υπερασπίζεται την ανάγκη εκπόνησης ενός στρατηγικού σχεδίου προσέγγισης με την Τουρκία σε κάθε δυνατό και πιθανό επίπεδο, από τη συνεκμετάλλευση του Αιγαίου μέχρι τα Πανεπιστήμια, τον πολιτισμό και τον τουρισμό.