Β. Ευθυμιοπούλου

Από τη στήλη αυτή επιχειρηματολογούμε διαρκώς πάνω στην ιδέα ότι στις οργανωμένες πολιτείες σημασία έχει η καλή λειτουργία των θεσμών και δευτερευόντως τα πρόσωπα που φέρουν ένα αξίωμα. Τα πρόσωπα έρχονται και παρέρχονται αλλά οι θεσμοί της σύγχρονης, δημοκρατικής πολιτείας πρέπει να λειτουργούν καλά και για το συμφέρον και την ωφέλεια των πολλών.

Σε μια περίοδο πολυετούς πόλωσης, ο τρόπος που στεκόμαστε απέναντι στα γεγονότα ορίζεται αποκλειστικά από τις προκαταλήψεις και τις προκατασκευασμένες ιδέες που έχουμε για τα ζητήματα με τα οποία συνδέονται τα γεγονότα αυτά. Σχεδόν αισθανόμαστε υποχρεωμένοι να καταναλώσουμε ειδήσεις με τον τρόπο που υπαγορεύει η πολιτική μας τοποθέτηση.

Για τους περισσότερους, το Ισραήλ είναι γνωστό για την εμπλοκή του σε μια διένεξη παροιμιώδη πλέον σε διάρκεια και πολυπλοκότητα και για τα επιτεύγματά του στην τεχνολογία. Στην πραγματικότητα είναι μια χώρα πολυσυλλεκτική και αντιφατική, όπου συγκρούεται η απόλυτη πρόοδος με τη μεσαιωνική συντήρηση, η υπερ-προοδευτική αριστερά με την θρησκόληπτη, συντηρητική δεξιά, οι άθεοι κομμουνιστές με τους ραββίνους.

Μόνο ντροπή πρέπει να προκαλούν σε όλους μας οι επανειλημμένες εκκλήσεις του Υπουργείου Υγείας να τηρήσουμε τα μέτρα της κυβέρνησης για την αποτροπή διάδοσης του κορονοϊού γιατί, ανάμεσά μας, υπάρχουν κάποιοι που αρνούνται να πειθαρχήσουν, θέτοντας σε κίνδυνο την υγεία όλων μας. Ιδιαίτερα η ανακοίνωση που εκδόθηκε το βράδυ της Καθαράς Δευτέρας προκαλεί απελπισία:

Προφανώς και η εκάστοτε κυβέρνηση φέρει το μεγαλύτερο μέρος της ευθύνης για όσα συμβαίνουν στη χώρα. Όμως είναι η στάση που κρατάει η αντιπολίτευση αυτή που καθορίζει την ποιότητα της δημοκρατίας και της πολιτικής ζωής και σε αυτή την πρωτοφανή κατάσταση που έχουμε βρεθεί εξαιτίας του μεταναστευτικού, η αντιπολίτευση επέλεξε να κρυφτεί.

Ο βασικός λόγος που ο κορονοϊός έλαβε διαστάσεις επιδημίας στην Κίνα είναι ακριβώς το έλλειμμα της ενημέρωσης, το γεγονός ότι οι αρχές δεν ενημέρωσαν εγκαίρως τους πολίτες ώστε να λάβουν τα μέτρα τους. Αυτή είναι η φύση της δημοκρατίας: η επιβολή είναι αδύνατη αλλά την ίδια στιγμή διαθέτει το ισχυρότερο όπλο απέναντι σε κάθε απειλή της δημόσιας υγείας: την ελεύθερη ενημέρωση.

Δεν ξέρουμε άλλη δυτική, δημοκρατική χώρα που να τολμάει κάποιος ή κάποιοι να ξυλοφορτώνουν έναν αστυνομικό και η κοινωνία στη συνέχεια να συζητάει τι λάθος έκανε ο αστυνομικός ώστε να καταλήξει να τρώει ξύλο. Αυτή είναι, τελικά, η «ελληνική ιδιαιτερότητα»: ένα μείγμα πρωτογονισμού, ψευτομαγκιάς και πάνω απ? όλα βαθιάς άγνοιας για τα πάντα και ακόμα βαθύτερου πολιτικού αναλφαβητισμού.

Είναι βέβαιο ότι ο Δήμαρχος Αθηναίων Κώστας Μπακογιάννης λέει την αλήθεια όταν ισχυρίζεται ότι αν για την ανάπλαση της Πλατείας Ομονοίας ακολουθούσε τις διαδικασίες του Δημοσίου, τότε το έργο θα κόστιζε τα διπλά και θα τελείωνε σε τρία χρόνια. Το είχε καταγγείλει πολλάκις και ο προηγούμενος Δήμαρχος, Γιώργος Καμίνης όταν, απελπισμένος, εξηγούσε ότι χρειάζονται 100 υπογραφές για να αλλάξει μια λάμπα.Ποια είναι όμως η λύση;

Το σκηνικό είναι γνωστό. Γίνεται ένα θανατηφόρο τροχαίο και ο δράστης εξαφανίζεται μέχρι να παρέλθει το αυτόφωρο για να αποδώσει την εξαφάνισή του, όταν θα επανεμφανιστεί, στο σοκ που του προκάλεσε το γεγονός. Άνθρωποι πεθαίνουν στους δρόμους αβοήθητοι, κάποιοι θα μπορούσαν να είχαν σωθεί αν είχαν κληθεί οι Πρώτες Βοήθειες ενώ όλοι μας, στα σόσιαλ μήντια, καθόμαστε, μέχρι να εμφανιστεί ο «σοκαρισμένος οδηγός».

Αντικειμενικά, είναι πολύ δύσκολο για ένα κόμμα να κάνει ουσιαστική αντιπολίτευση στη δομή του «επιτελικού κράτους». Το είχαμε επισημάνει από τις 8 Αυγούστου κιόλας, όταν είχαμε δει την πρώτη αγόρευση του Υπουργού Επικρατείας, Γιώργου Γεραπετρίτη. Παρακολουθώντας τη συνεδρίαση της Βουλής τότε αισθανθήκαμε...απροστάτευτοι μπροστά στον βομβαρδισμό από νομικά επιχειρήματα που ήταν αδύνατο να ελέγξουμε.

Δεν είναι η Μόρια το μεγαλύτερο όνειδος που παρέλαβε η ΝΔ από τον ΣΥΡΙΖΑ. Οι φυλακές είναι το  στίγμα που κηλιδώνει το Κράτους Δικαίου και την Δημοκρατία στη χώρα μας και πρόκειται για μια κηλίδα αίματος. Ήδη από το 2015 μέχρι τον περασμένο Απρίλιο 146 έγκλειστοι των φυλακών έχουν χάσει τη ζωή τους.

Η συζήτηση για τη διαχείριση του Ρουβίκωνα από τη Νέα Δημοκρατία, όταν θα αναλάμβανε την κυβέρνηση, είχε ξεκινήσει πολύ πριν τις εκλογές της 7ης Ιουλίου γιατί στόχος του Ρουβίκωνα, όλα αυτά τα χρόνια, ήταν αποκλειστικά η Αντιπολίτευση. Δεν υπάρχει άλλη ομάδα στον πλανήτη  που να δηλώνει αναρχική και να χτυπάει όσους αντιπολιτεύονται το κόμμα που κατέχει την εξουσία, αντί τους φορείς της εξουσίας.

Σε μια χώρα που ο κοινωνικός της ανελκυστήρας είναι σαν τα ασανσέρ στις δημόσιες υπηρεσίες, δηλαδή μονίμως «εκτός λειτουργίας» και δεν αισιοδοξούμε για την αποκατάσταση της λειτουργίας του, τα ηθικά παραδείγματα θα είχαν να προσφέρουν πολλά κυρίως στους νέους αλλά και σε όλους μας.

Η ερώτηση στον τίτλο μπορεί, επί της ουσίας, να είναι κενή νοήματος με την έννοια ότι στη Δύση, οι προϋποθέσεις για τη συμμετοχή στις εκλογές είναι πολύ συγκεκριμένες και οι σχετικοί περιορισμοί ελάχιστοι όμως είναι ένα από τα κεντρικά διλήμματα που αυτή την εποχή απασχολούν τις ΗΠΑ.

Είναι ασφαλές να υποθέσουμε πως αν οι δημοσκοπήσεις του έδιναν έστω και μικρό προβάδισμα, ο Μπενιαμίν Γκριβό, υποψήφιος Δήμαρχος του Παρισιού με το κόμμα «Δημοκρατία Σε Κίνηση» (La Republique En Marche- LREM) του Εμανουέλ Μακρόν, θα το σκεφτόταν διπλά και τρίδιπλα να παραιτηθεί εξαιτίας ενός «ροζ βίντεο».

Τις τελευταίες δέκα μέρες ενέσκηψε, πάλι, η επιδημία των σχολικών καταλήψεων, η μάστιγα της Μεταπολίτευσης που μετέτρεψε την Παιδεία σε συντρίμμια πάνω στα οποία η Αριστερά ηγεμονεύει. Για την κυβέρνηση η Παιδεία θα αναχθεί στο πεδίο όπου οφείλει να συγκρουστεί απέναντι σε κατεστημένες, νοσηρές αντιλήψεις.

Αν θα έχει σε κάτι ενδιαφέρον ο απολογισμός της κυβερνητικής θητείας του ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, θα είναι να δούμε ποιες από τις ιστορίες που ζήσαμε θα εντάξει στην «επίσημη» αφήγησή του. Γιατί δεν θα είναι απολογισμός θητείας οι 80 και πλέον σελίδες που ετοίμασαν οι κ.κ. Δραγασάκης, Δρίτσας και Μπαλτάς αλλά η επίσημη αφήγηση, με τον τρόπο που παραδοσιακά το κάνουν τα κομμουνιστικά κόμματα.

Στις αρχές Δεκεμβρίου 2019, όταν η Άγκελα Μέρκελ επισκέφθηκε το Άουσβιτς, αναρωτηθήκαμε γιατί μια πολιτικός που σε ολόκληρη την πολιτική της διαδρομή επέδειξε μοναδική και υποδειγματική ευαισθησία στα θύματα της ναζιστικής γενοκτονίας και υπήρξε η ίδια πολέμια του νεο-ναζισμού και του κομμουνιστικού αυταρχισμού άφησε αυτή την επίσκεψη για το τέλος της καριέρας της.

Την προηγούμενη εβδομάδα ο δείκτης της εταιρείας Gallup (Γκάλοπ) που εδώ και δεκαετίες, μετράει σε εβδομαδιαία βάση τη δημοφιλία του εκάστοτε προέδρου των ΗΠΑ, κατέγραψε την άνοδο της δημοφιλίας του Ντόναλντ Τραμπ στο 49%. Αυτό σημαίνει ότι 50% των αμερικανών ψηφοφόρων δεν τον εγκρίνουν, 49% τον βρίσκουν κατάλληλο ενώ μόλις το 1% δεν εκφράζει άποψη.

Όσα γράφτηκαν και ακούστηκαν μετά την επίθεση στην οικία του δημοσιογράφου του ΣΚΑΙ Άρη Πορτοσάλτε εξηγούν σε όσους είχαν την απορία, αν υπήρχαν και κάποιοι, γιατί την πρώτη δημόσια εκδήλωση για την τρομοκρατία η ελληνική πολιτεία τη διοργάνωσε σχεδόν στα κρυφά και πέρασε εντελώς απαρατήρητη.